(1994) 1 ΑΑΔ 287
[*287]20 Απριλίου, 1994
[ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΗΤΑΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στές]
ABP HOLDINGS LTD. ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ,
Εφεσείοντες - Aιτητές,
ν.
ΑΝΔΡΕΑ ΚΙΤΑΛΙΔΗΣ KAI AΛΛΩΝ (AΡ.1),
Eφεσιβλήτων - Kαθ’ ών η αίτηση.
(Πολιτική Έφεση Aρ. 9033)
Απόφαση — Αίτηση αναστολής εκτέλεσης απόφασης μέχρι την εκδίκαση έφεσης εναντίον της — Δ.35, θ.18 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας — Αρχές που εφαρμόζονται — Στην προκειμένη περίπτωση, κρίθηκε ότι η αναστολή έπρεπε να δοθεί, ενόψει του ότι η ακρόαση της έφεσης είχε ήδη αρχίσει και του κινδύνου που υπήρχε, σε περίπτωση αποδοχής της έφεσης, να μην μπορούν οι εφεσείοντες να πάρουν πίσω τα χρήματα που θα αποδεσμεύονταν.
Απόφαση — Αίτηση αναστολής εκτέλεσης απόφασης μέχρι την εκδίκαση έφεσης εναντίον της — Η απόφαση είχε ήδη ανασταλεί σε διαδικασία για έκδοση εντάλματος certiorari, που εξακολουθούσε να εκκρεμεί — Το γεγονός αυτό δεν αποτελούσε κώλυμα για τη χορήγηση αναστολής εκτέλεσης στην υπό κρίση αίτηση.
Εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων — Ο περί Επιβαρυντικών Διαταγμάτων Νόμος, 1992 (Ν. 31(Ι)/92) δεν προβλέπει τρόπο εκτελέσεως δικαστικών αποφάσεων με πώληση των μετοχών οφειλέτη σε εγγεγραμμένη εταιρεία λίμιτεδ, που να εφαρμοζόταν στην παρούσα περίπτωση.
Στις 2.7.90 οι εφεσείοντες καταχώρισαν αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου με την οποία αξιούσαν την απόδοση σ’ αυτούς όλων των ποσών που βρίσκονταν κατατεθειμένα σε συγκεκριμένο λογαριασμό με την εφεσίβλητη 5, και που τότε ανέρχονταν σε (Στερλίνες) £19.990.000,00 πλέον τόκους. Αυθημερόν εξασφάλισαν προσωρινό διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο διατάσσετο η παγοποίηση του λογαριασμού μέχρι την τελική εκδίκαση της υπόθεσης. Στις 30.10.92 ο εφεσίβλητος 3 με αίτησή του ζήτησε την τροποποίηση του αρχικού προσωρινού διατάγματος ούτως ώστε να αποδεσμευτούν διάφορα ποσά ανερχόμενα σε Λ.K.1.420.000 για την αποπληρωμή χρεών του ιδίου και του συγκροτήματος εταιρειών του προς την εφεσίβλητη 5 και για την πληρωμή δικηγορικών εξόδων ως επίσης και την αποδέσμευση ενός μηνιαίου ποσού για την κάλυψη των αναγκών του εφεσίβλητου 3 και της οικογένειάς του. Στις 22.9.93 το Δικαστήριο Πάφου αποφάσισε την αποδέσμευση των ζητουμένων ποσών. Στις 23.9.93 το Ανώτατο Δικαστήριο έδωσε άδεια για καταχώριση αίτησης certiorari εναντίον της εν λόγω απόφασης και παράλληλα ανάστειλε την ισχύ της. Στις 6.10.93 καταχωρίθηκε η παρούσα έφεση εναντίον της ίδιας απόφασης. Στις 3.2.94 οι εφεσείοντες καταχώρισαν αίτηση στο Εφετείο για αναστολή της εκτέλεσης της εκκαλούμενης απόφασης, δυνάμει της Δ.35, θ.18 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, αφού προηγουμένως το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου είχε απορρίψει αίτηση αναστολής δυνάμει της Δ.35, θ.19 των Θεσμών.
Οι αιτητές ισχυρίσθηκαν ότι σε περίπτωση εφαρμογής της απόφασης και πληρωμής των διάφορων ποσών που αναφέρονταν στους δικαιούχους, ενόψει της παραδεκτά κακής οικονομικής κατάστασης του εφεσίβλητου 3 και των εταιρειών του, σε περίπτωση επιτυχίας της έφεσης δεν θα ήταν δυνατή η ανάκτηση των εν λόγω ποσών και κατά συνέπεια η έφεση τους θα καθίστατο άνευ αντικειμένου. Περαιτέρω ισχυρίσθηκαν ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν είχε προβλέψει για παροχή επαρκούς ασφάλειας προς τους εφεσείοντες, και ότι η ακρόαση της έφεσης είχε ήδη αρχίσει. Ο καθ’ ού η αίτηση ισχυρίσθηκε ότι υπήρχε ήδη αναστολή εκτέλεσης στην αίτηση certiorari, ότι υπήρχε κατάχρηση διαδικασίας με την προώθηση τόσο της αίτησης certiorari όσο και της έφεσης, ότι σε περίπτωση επιτυχίας της έφεσης η εφεσίβλητη 5 θα μπορούσε να υποχρεωθεί να επιστρέψει τα χρήματα που θα είχε εισπράξει δυνάμει του τροποποιητικού διατάγματος, και ότι θα μπορούσε να γίνει εκτέλεση με πώληση των μετοχών του εφεσίβλητου 3 στις εταιρείες δυνάμει του περί Επιβαρυντικών Διαταγμάτων Νόμου 1992 (Ν. 31(Ι)/92).
Αποφασίσθηκε ότι:
(α) Η αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης που έχει εφεσιβληθεί βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου που ασκείται με βάση δύο αρχές: (i) ο διάδικος ο οποίος επιτυγχάνει δεν πρέπει να στερείται, χωρίς ουσιαστικό λόγο, του καρπού της επιτυχίας του, και (ii) το ένδικο μέσο της έφεσης, το οποίο ασκείται δικαιωματικά, δεν πρέπει να αποστερείται της αποτελεσματικότητας του.
(β) Η ύπαρξη της διαδικασίας του προνομιακού εντάλματος [*289]certiorari δεν αποτελούσε κώλυμα για την υπο κρίση αίτηση αναστολής.
(γ) Ο περί Επιβαρυντικών Διαταγμάτων Νόμος του 1992 (Ν. 31(Ι)/92) δεν προβλέπει τρόπο εκτελέσεως δικαστικών αποφάσεων με πώληση των μετοχών οφειλέτη σε εγγεγραμμένη εταιρεία λίμιτεδ, ο οποίος να εφαρμοζόταν στην παρούσα περίπτωση.
(δ) Οι προοπτικές επιτυχίας της έφεσης είναι παράγοντας θετικός, αλλά οριακής σημασίας. Γι’ αυτό δεν ήταν αναγκαίο το Δικαστήριο να εξετάσει όλους τους λόγους έφεσης που εκτίθεντο στην ειδοποίηση έφεσης. Ήταν αρκετό ότι προβάλλοντο ουσιαστικά ζητήματα για συζήτηση.
(ε) Με βάση όλα τα περιστατικά της υπόθεσης και ασκώντας την διακριτική του εξουσία το Εφετείο θεωρούσε οτι η αναστολή εκτέλεσης έπρεπε να δοθεί, και οι δε εφεσείοντες να διαταχθούν να δώσουν ασφάλεια υπο μορφή τραπεζικής εγγύησης για το ποσό των Λ.K.100.000.
Η αίτηση επιτράπηκε. Τα έξοδα της αίτησης να είναι έξοδα της έφεσης, αλλά εν πάση περιπτώσει όχι εναντίον των αιτητών.
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
Gruno v. Ship “Algazera” (1980) 1 C.L.R. 595,
Essex Overseas v. Legent Shipping (1981) 1 C.L.R. 263,
Phoenix v. Al Khalaf Exhibition (1981) 1 C.L.R. 673,
Mavrochanna v. Michael (1984) 1 C.L.R. 760,
Charalambous v. Nicolaides (1985) 1 C.L.R. 737,
Χ”Ευαγγέλου v. DORAMI MARINE LIMITED (1991) 1 Α.Α.Δ. 172,
Ναυτικός Όμιλος Πάφου v. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 Α.Α.Δ. 1147.
Aίτηση.
Aίτηση από τους εφεσείοντες-ενάγοντες για αναστολή εκτελέσεως της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου ημερ. 22 Σεπτεμβρίου, 1993 μέχρι την εκδίκαση της έφεσης.
Α. Μαρκίδης με Κ. Χρυσοστομίδη και Ι. Νικολάου, για τους Aιτητές-εφεσείοντες.
Καμιά εμφάνιση για τους Kαθ’ ών η αίτηση-εναγομένους 1,2 και 4.
Α. Λαδάς με Η. Δημοσθένους, Δ. Ζαβαλλή και Γ. Μιχαηλίδη, για τον Kαθ’ ού η αίτηση - εναγόμενο 3.
Στ. Μίτλεττον (κα), για την Tράπεζα Kύπρου Λτδ.
ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ, Δ.: Aνάγνωσε την απόφαση του Δικαστηρίου. Οι αιτητές - εφεσείοντες, με την αίτηση αυτή, ζητούν διάταγμα αναστολής της εκτέλεσης του εκκαλούμενου στην παρούσα έφεση διατάγματος, που εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου στις 22 Σεπτεμβρίου, 1993, στην Αγωγή Αρ. 1188/90, μέχρι την εκδίκαση της έφεσης.
Η αίτηση γίνεται με βάση τη Δ.35, θ.18.
Προηγήθηκε αίτηση στο Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, όπως προβλέπει η Δ.35, θ.19, η οποία απορρίφθηκε στις 27 Ιανουαρίου, 1994.
Τα γεγονότα έχουν:-
Στις 2 Ιουλίου, 1990, το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, σε μονομερή αίτηση των αιτητών - εφεσειόντων, εξέδωσε προσωρινό διάταγμα, με το οποίο απαγορευόταν στους εναγομένους 3 και 5 να αποξενώσουν, και/ή μεταφέρουν εκτός της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, και/ή αποσύρουν οποιοδήποτε ποσό, περιλαμβανομένου και οποιουδήποτε τόκου που θα καθίστατο πληρωτέος, από το λογαριασμό 0330-42-026218-01, ο οποίος ήταν τοκοφόρος και με αρχική κατάθεση (Στερλίνες) £19.990.000,00.
Το διάταγμα επιδόθηκε στους εναγομένους. Καμιά ένσταση δεν καταχωρίστηκε και στις 24 Σεπτεμβρίου, 1990, το διάταγμα οριστικοποιήθηκε με τη συναίνεση όλων των εναγομένων, με ισχύ μέχρι την τελική εκδίκαση της αγωγής.
[*291]
Στις 30 Οκτωβρίου, 1992, ο εφεσίβλητος - εναγόμενος 3 με αίτηση με κλήση - (Τεκμήριο Ε) - ζήτησε:-
“(α) Διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο να τροποποιείται το προσωρινό διάταγμα που εκδόθηκε στις 2.7.90 στην παρούσα υπόθεση ούτως ώστε,
i) Να αποδεσμευθεί ποσό ισάξιο Κ£1.420.000 πλέον τόκοι το οποίο να καταβληθεί στην εναγόμενη 5 στην παρούσα αγωγή προς εξόφληση, των χρεών και υποχρεώσεων του αιτητή - εναγόμενου 3 και/ή του συγκροτήματος εταιρειών του που αναφέρονται στην ένορκο δήλωσή του, ή διαζευκτικά, οποιοδήποτε άλλο ποσό το Δικαστήριο ήθελε κρίνει πρέπον προς ελάττωση των εν λόγω χρεών και υποχρεώσεων.
ii) Να αποδεσμευθεί ποσό ισάξιο Κ£60.000, που να καταβληθεί στον αιτητή - εναγόμενο 3, για κάλυψη δικηγορικών και άλλων εξόδων σχετιζομένων με την υπεράσπιση του αιτητή - εναγομένου στην παρούσα υπόθεση και/ή στην αγωγή Ε.Δ. Πάφου αρ. 889/90.
iii) Να αποδεσμευθεί ποσό ισάξιο Κ£400.000 που να καταβληθεί στον αιτητή - εναγόμενο 3 για την αντιμετώπιση των άμεσων χρηματοδοτικών αναγκών της εργασίας και/ή των επιχειρήσεων του.
iv) Να αποδεσμεύεται, την κάθε 1η μέρα του κάθε μήνα, αρχίζοντας από την 1η Νοεμβρίου, 1992, και να καταβάλλεται στον αιτητή-εναγόμενο 3 ποσό ισάξιο Κ£15.000 για την αντιμετώπιση των εξόδων διαβίωσης αυτού και της οικογενείας του.”
Οι αιτητές - εφεσείοντες καταχώρισαν ένσταση.
Και οι δύο πλευρές υποστήριξαν την αίτησή τους και την ένστασή τους, αντίστοιχα, με μακρές ένορκες δηλώσεις.
Στις 22 Σεπτεμβρίου, 1993, Δικαστής του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου εξέδωσε το ακόλουθο τροποποιητικό διάταγμα:-
“... το Δικαστήριο κρίνει ότι το εκδοθέν διάταγμα στις 2/7/90 πρέπει να τροποποιηθεί και εκδίδει διάταγμα τροποποίησης αυτού ως ακολούθως και κάτω από όρους:
(α) Αποδεσμεύεται ποσό ισάξιο των £1.420.000 πλέον αναλογούντες προς αυτό τόκοι το οποίο θα καταβληθεί στους Εναγόμενους αρ. 5 στην παρούσα αγωγή για να καλύψει την εξόφληση των χρεών και υποχρεώσεων του αιτητή και/ή του συγκροτήματος των εταιρειών του που κατονομάζονται στην ένορκη δήλωση του και έχουν αναφερθεί στη μαρτυρία του αιτητή.
(β) Αποδεσμεύεται ποσό ισάξιο των £60.000 το οποίο να καταβληθεί στον αιτητή για την κάλυψη των δικηγορικών εξόδων της παρούσας αγωγής.
(γ) Αποδεσμεύεται ποσό ισάξιο των £400.000 το οποίο να καταβληθεί στον αιτητή για την αντιμετώπιση των άμεσων χρηματοδοτικών αναγκών των εργασιών του και των επιχειρήσεων του.
(δ) Αποδεσμεύεται κάθε πρώτη ημέρα του κάθε μήνα από 1/11/92 και μέχρι νεώτερης διαταγής του Δικαστηρίου ποσό ισάξιο των £5.000 το οποίο θα καταβάλλεται στον αιτητή για την αντιμετώπιση των εξόδων των βιοτικών αναγκών του και της οικογένειας του.
(ε) Ο αιτητής εμποδίζεται να αποξενώσει από το άτομο του τις μετοχές που κατέχει στις εταιρείες που έχουν αναφερθεί στην παρούσα διαδικασία και κατονομάζονται στην ένορκη δήλωσή του ημερομηνίας 30/10/92.
(στ) Ο αιτητής ως διευθυντής των εταιρειών που έχουν αναφερθεί στην πιο πάνω παράγραφο (ε) θα ενεργεί κατά τρόπο συνετό και χρηστό ώστε τα περιουσιακά στοιχεία των εταιρειών αυτών να μην εξανεμιστούν και θα ενεργεί ανάλογα ώστε καμιά απόφαση να μην ληφθεί με την οποία τα περιουσιακά στοιχεία ή τα κεφάλαια των πιο πάνω εταιρειών εξανεμιστούν ή μεταβιβαστούν σε οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο.”
Την επομένη, 23 Σεπτεμβρίου, 1993, στη μονομερή Αίτηση Αρ. 178/93, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου έδωσε άδεια καταχώρισης αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari, για τον έλεγχο και ακύρωση του πιο πάνω τροποποιητικού διατάγματος. Ταυτόχρονα διέταξε την αναστολή εκτέλεσής του μέχρι την εκδίκαση της αίτησης για έκδοση του προνομιακού εντάλματος certiorari.
[*293]
Οι αιτητές, με βάση την άδεια, καταχώρισαν εμπρόθεσμα την Αίτηση Αρ. 187/93, για έκδοση του προνομιακού εντάλματος.
Στις 6 Οκτωβρίου, 1993, οι αιτητές - εφεσείοντες πρόσβαλαν με την παρούσα Πολιτική Έφεση Αρ. 9033 το πιο πάνω διάταγμα της 22ας Σεπτεμβρίου, 1993.
Στις 18 Νοεμβρίου, 1993, με μονομερή αίτηση, ζήτησαν από το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου την αναστολή εκτέλεσης και/ή της ισχύος του εφεσιβαλλόμενου διατάγματος.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου διέταξε την επίδοση της αίτησης στους εφεσίβλητους.
Ο εφεσίβλητος Αρ. 3 καταχώρισε ένσταση. Στις 27 Ιανουαρίου, 1994, το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, ύστερα από ακροαματική διαδικασία, απέρριψε την αίτηση για αναστολή.
Στις 16 Νοεμβρίου, 1993, οι αιτητές - εφεσείοντες ζήτησαν σύντομη δικάσιμο της έφεσης, η οποία ορίστηκε για ακρόαση στις 20 Δεκεμβρίου, 1993.
Οι δικηγόροι του εφεσίβλητου Αρ. 3 ήγειραν προδικαστικό ζήτημα αναφορικά με το θέμα της προώθησης δύο παράλληλων διαδικασιών από τους εφεσείοντες - αίτηση για έκδοση προνομιακού εντάλματος certiorari και έφεση.
Η αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, η οποία ασκείται με βάση δύο αρχές:-
1. O διάδικος ο οποίος επιτυγχάνει δεν πρέπει να στερείται, χωρίς ουσιαστικό λόγο, του καρπού της επιτυχίας του.
2. Το ένδικο μέσο της έφεσης, το οποίο ασκείται δικαιωματικά, δεν πρέπει να αποστερείται της αποτελεσματικότητάς του.
[Βλ., μεταξύ άλλων, Gruno v. Ship “Algazera” (1980) 1 C.L.R. 595· Essex Overseas v. Legent Shipping (1981) 1 C.L.R. 263· Phoenix v. Al Khalaf Exhibition (1981) 1 C.L.R. 673· Mavrochanna and Another v. Michael (1984) 1 C.L.R. 760· Charalambous v. Nicolaides & Neophytou (1985) 1 C.L.R. 737· Μέγας Χ” Ευαγγέλου ν. Dorami Marine Limited και Άλλων, (1991) 1 A.A.Δ. 172, Ναυτικός Όμιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου (1991) 1 A.A.Δ. 1147].
Το Δικαστήριο, στην άσκηση της διακριτικής του εξουσίας, με βάση τις πιο πάνω αρχές, λαμβάνει υπόψη τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης.
Ο δικηγόρος των αιτητών υπέβαλε ότι:-
1. Οι εταιρείες του εφεσίβλητου 3, όπως φαίνεται από την παραδοχή του στην ένορκο δήλωση που καταχωρίστηκε για υποστήριξη της αίτησής του στο Επαρχιακό Δικαστήριο, όχι μόνο δεν ήταν επιτυχείς, αλλά απέφεραν σημαντικές ζημίες, τις οποίες ζητά να καλύψει με την απόσυρση των ποσών που αναφέρονται στο τροποποιητικό διάταγμα.
2. Καμιά ουσιαστική ασφάλεια δεν διατάχθηκε ή δόθηκε. Η ασφάλεια που αναφέρεται στις τελευταίες παραγράφους του εκκαλούμενου διατάγματος δεν είναι καθόλου ικανοποιητική.
3. Εάν η έφεση γίνει αποδεκτή, δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής των χρημάτων στο δεσμευμένο λογαριασμό και τελικά είσπραξής τους από τους αιτητές, εάν και όταν επιτύχουν στην αγωγή τους.
4. Η πληρωμή στην Τράπεζα Κύπρου Λτδ. του μείζονος ποσού - Λ.K.1.420.000,00 - και οι τόκοι που αναλογούν σ’ αυτό, θα γίνει για εξόφληση χρεών του εφεσίβλητου 3 και εταιρειών στις οποίες είναι ο κύριος μέτοχος.
5. Οι αιτητές έχουν εκ πρώτης όψεως καλούς λόγους εφέσεως.
6. Η ακρόαση της έφεσης έχει αρχίσει και η περίοδος αναστολής είναι μικρή. Πρέπει να ληφθεί υπόψη στον παράγοντα χρόνο ότι η αίτηση για τροποποίηση του διατάγματος υποβλήθηκε στις 30 Οκτωβρίου, 1992.
Ο δικηγόρος του εφεσίβλητου 3 πρόβαλε ότι:-
1. Υπάρχει αναστολή εκτελέσεως που δόθηκε στην αίτηση για έκδοση του προνομιακού εντάλματος certiorari, η οποία είναι ορισμένη για μνεία στις 11 Μαΐου, 1994.
2. Εάν επιτύχει η έφεση, η Τράπεζα Κύπρου Λτδ. θα επιστρέψει [*295]το ποσό στο λογαριασμό για να παραμείνει όπως το αρχικό διάταγμα της 2ας Ιουλίου, 1990, που οριστικοποιήθηκε με συναίνεση όλων στις 24 Σεπτεμβρίου, 1990.
3. Ο εφεσίβλητος 3 και οι εταιρείες του έχουν οικονομική δυνατότητα που καλύπτει τα ποσά που θα εισπραχθούν με βάση το εκκαλούμενο διάταγμα της 22ας Σεπτεμβρίου, 1993.
4. Μπορεί να γίνει εκτέλεση πάνω στις μετοχές των εταιρειών με βάση τον περί Επιβαρυντικών Διαταγμάτων Νόμο του 1992, (Αρ. 31(Ι)/92).
5. Το τροποποιητικό διάταγμα δόθηκε γιατί ο αιτητής ικανοποίησε το Επαρχιακό Δικαστήριο ότι υπήρχαν ισχυροί λόγοι για ανακούφισή του, για να μην οδηγηθεί σε καταστροφή.
Η δικηγόρος της Τράπεζας Κύπρου Λτδ. είπε ότι, αν πληρωθούν τα ποσά που αναφέρονται στο εκκαλούμενο διάταγμα στην Τράπεζα, αυτό θα γίνει για εξόφληση χρεών προς την Τράπεζα και δεν είναι επιστρέψιμα. Η Τράπεζα δεν προτίθεται να επιστρέψει οποιοδήποτε ποσό.
Η οικονομική κατάσταση του εφεσίβλητου 3 και των εταιρειών του περιγράφεται με μάλλον μελανά χρώματα στην ένορκο δήλωση του ιδίου.
Αντικείμενο της αγωγής είναι, χωρίς να υπεισερχόμεθα στην αιτία της αγωγής, ολόκληρο το ποσό που ήταν κατατεθειμένο στις 2 Ιουλίου, 1990, στο λογαριασμό που έχει προαναφερθεί και ο οποίος δεσμεύθηκε με το αρχικό διάταγμα.
Λάβαμε υπόψη τη δήλωση της δικηγόρου της Τράπεζας Κύπρου Λτδ. Δεν αναμέναμε ότι θα ήταν διαφορετική. Είναι φανερό ότι, εάν εκτελεστεί το τροποποιημένο διάταγμα, η έφεση θα αποστερηθεί της αποτελεσματικότητάς της.
Η ακρόαση της έφεσης έχει ήδη αρχίσει. Διακόπηκε ή/και αναβλήθηκε γιατί δόθηκε προτεραιότητα στην παρούσα αίτηση.
Η διαδικασία του προνομιακού εντάλματος δεν αποτελεί κώλυμα για την κρινόμενη αίτηση αναστολής.
Ο περί Επιβαρυντικών Διαταγμάτων Νόμος του 1992, (Αρ. 31(Ι)/92), δεν προβλέπει τρόπο εκτελέσεως δικαστικών αποφάσεων με πώληση των μετοχών οφειλέτη σε εγγεγραμμένη εταιρεία Λίμιτεδ, ο οποίος να εφαρμόζεται στην παρούσα περίπτωση.
Η αξία των μετοχών αυξομειώνεται ανάλογα με την οικονομική κατάσταση της εταιρείας σε κάθε περίοδο.
Στο παρόν στάδιο, δεν είναι αναγκαίο για το Δικαστήριο να εξετάσει τους 24 λόγους έφεσης που εκτίθενται στην ειδοποίηση έφεσης. Είναι αρκετό να αναφερθεί ότι προβάλλονται ουσιαστικά ζητήματα για συζήτηση.
Οι προοπτικές επιτυχίας της έφεσης είναι παράγοντας σχετικός, αλλά οριακής σημασίας - [βλ. Ναυτικός Όμιλος Πάφου ν. Αρχής Λιμένων Κύπρου, (1991) 1 A.A.Δ. 1147].
Αφού συνεκτιμήσαμε όλους τους σχετικούς παράγοντες, με βάση τις αρχές που διέπουν την άσκηση της διακριτικής μας εξουσίας, διατάσσουμε την αναστολή εκτελέσεως του τροποποιητικού διατάγματος του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, ημερομηνίας 22 Σεπτεμβρίου, 1993.
Η Δ.35, θ.18, προνοεί ότι το πρόσωπο που λαμβάνει το διάταγμα αναστολής πρέπει να παρέχει ασφάλεια.
Διατάσσουμε όπως οι αιτητές - εφεσείοντες δώσουν τραπεζική εγγύηση για το ποσό των Λ.K.100.000,00 ως ασφάλεια για ζημία την οποία ήθελε υποστεί ο εφεσίβλητος Αρ. 3, λόγω της αναστολής εκτελέσεως.
Η αναστολή ισχύει από σήμερα και θα συνεχίσει να ισχύει μέχρι την αποπεράτωση της έφεσης, αν μέσα σε οκτώ μέρες κατατεθεί στο Πρωτοκολλητείο η πιο πάνω τραπεζική εγγύηση.
Τα έξοδα της αίτησης αυτής θα είναι έξοδα στην έφεση, αλλά, εν πάση περιπτώσει, όχι εναντίον των αιτητών - εφεσειόντων.
H αίτηση επιτρέπεται. Διαταγή για έξοδα ως ανωτέρω.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο