(1995) 1 ΑΑΔ 482
15 Μαΐου, 1995
[ΚΟΥΡΡΗΣ, ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΕΛΛΗ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ,
Εφεσείουσα - Αιτήτρια,
ν.
ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ,
Εφεσίβλητου-Καθ' ου η αίτηση.
(Αίτηση στην Πολιτική Έφεση Αρ. 9214).
Δικαιοδοσία Εφετείου — Έλλειψη δικαιοδοσίας έκδοσης ενδιάμεσων απαγορευτικών διαταγμάτων από το Εφετείο — Δικαιοδοσία επαρχιακών Δικαστηρίων να εκδίδουν ενδιάμεσα διατάγματα κατ' άρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60).
Προσωρινό διάταγμα — Έλλειψη δικαιοδοσίας από το Νόμο ή το Δίκαιο στο Ανώτατο Δικαστήριο να εκδίδει παρεμπίπτοντα απαγορευτικά διατάγματα.
Η εφεσείουσα - αιτήτρια, καταχώρησε έφεση εναντίον απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία ο αντίδικός της, εδικαιούτο να εγγραφεί ιδιοκτήτης των 93.7% μεριδίων ενός ακινήτου. Κατά τη διάρκεια της εκκρεμοδικίας της έφεσης, με αίτηση της, ζήτησε παρεμπίπτον απαγορευτικό διάταγμα με το οποίο να απαγορεύεται στον εφεσίβλητο - καθ' ου η αίτηση να αποξενώσει το μερίδιο που του επιδίκασε το Δικαστήριο επί του ακινήτου, μέχρις εκδικάσεως της έφεσης.
Κατά την εκδίκαση της αίτησης από το Εφετείο, ο δικηγόρος του εφεσίβλητου - καθ' ου η αίτηση, εισηγήθηκε ότι το Εφετείο δεν είχε δικαιοδοσία έκδοσης ενδιαμέσου απαγορευτικού διατάγματος κατ' άρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60), ενώ ο δικηγόρος της εφεσείουσας - αιτήτριας πρότεινε το αντίθετο.
Αποφασίστηκε, ότι:
(1) Το άρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60) θεσμοθετεί εξουσία των Δικαστηρίων που ασκούν πρωτόδικη δικαιοδοσία, να εκδίδουν διατάγματα σε εκκρεμούσες ενώπιον τους αγωγές.
(2) Δεν παρέχεται από το Νόμο ή το Δίκαιο, στο Ανώτατο Δικαστήριο, στην άσκηση της δικαιοδοσίας του ως εφετείο σε αστικές υποθέσεις, οποιαδήποτε εξουσία έκδοσης παρεμπίπτοντος απαγορευτικού διατάγματος, όπως εκείνο που ζήτησε η εφεσείουσα.
Η αίτηση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
ΑΒΡ Holdings Ltd και Άλλοι ν. Κιταλίδη και Άλλων (Αρ. 2) (1994) 1 Α.Α.Δ. 694.
Αίτηση.
Αίτηση με την οποία η εφεσείουσα ζητά από το Εφετείο παρεμπίπτον διάταγμα δυνάμει του οποίου να εμποδίζεται ο εφεσίβλητος από του να αποξενωθεί το μερίδιο του επί της ακίνητης περιουσίας, το οποίο το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε πως του ανήκει, μέχρι εκδικάσεως της έφεσης.
Ε. Βραχίμη, για Εφεσείουσα-αιτήτρια.
Γ. και Μ. Αμπίζας, για Εφεσίβλητο - καθ' ου η αίτηση.
ΚΟΥΡΡΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής κ. Χρ. Αρτεμίδης.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Στις 24.5.94 το πλήρες Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας εξέδωσε απόφαση υπέρ του εφεσίβλητου-ενάγοντος σύμφωνα με την οποία εδικαιούτο να εγγραφεί ως ιδιοκτήτης των 93.7% μεριδίων ενός ακινήτου. Η απόφαση είναι εναντίον της πρώην συζύγου του, εφεσείουσας-εναγομένης. Ο εφεσίβλητος πήρε τα αναγκαία διαβήματα και τιτλοποίησε το ακίνητο επ' ονόματί του στις 21.6.94. Στις 4.7.94 καταχωρίστηκε έφεση εναντίον της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Στις 13.7.94 η εφεσείουσα υπέβαλε μονομερή αίτηση στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, που έγινε αποδεκτή, βάσει της οποίας η εκτέλεση της απόφασης του Δικαστηρίου αναστάληκε μέχρι της εκδίκασης της αίτησης δια κλήσεως. Στις 27.10.94 όμως αποσύρθηκαν και η μονομερής και ή διά κλήσεως αιτήσεις, με συνέπεια να ακυρωθεί και η αναστολή της απόφασης. Προφανώς αυτό έγινε γιατί, όπως είπαμε πιο πάνω, ο εφεσίβλητος είχε προβεί στις 21.6.94 στην εκτέλεση της.
Στις 28.4.95 καταχωρίστηκε η ενώπιον μας επίδικη μονομερής αίτηση με την οποία η εφεσείουσα ζητά από το εφετείο παρεμπίπτον διάταγμα δυνάμει του οποίου να εμποδίζεται ο εφεσίβλητος από του να αποξενωθεί το μερίδιο του επί της ακίνητης περιουσίας, που το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε πως του ανήκει, μέχρι εκδικάσεως της έφεσης. Την καταχώριση της μονομερούς ενώπιόν μας αίτησης ακολούθησε και αίτηση δια κλήσεως. Πολύ ορθά ορίστηκαν από το πρωτοκολλητείο την ίδια μέρα για ακρόαση. Έτσι, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τους δικηγόρους των διαδίκων επί του προκαταρκτικού ζητήματος, που έκδηλα εγείρεται στην αίτηση, αν έχει δηλαδή δικαιοδοσία το εφετείο να εκδίδει σε εκκρεμούσα ενώπιόν του έφεση προσωρινό διάταγμα της φύσεως που αιτείται η εφεσείουσα.
Η δικηγόρος της εφεσείουσας μας παρέπεμψε στον περί Δικαστηρίων Νόμο, 14/60, για να μας υποδείξει πως το Ανώτατο Δικαστήριο είναι "Δικαστήριο", όπως ορίζεται στο Νόμο, και πως σύμφωνα με το άρθρο 32 μπορεί να εκδίδει παρεμπίπτον
διάταγμα, δοθέντος ότι το άρθρο αυτό αρχίζει με τη φράση "τηρουμένου οποιουδήποτε διαδικαστικού κανονισμού έκαστον Δικαστήριον εν τη ενασκήσει της πολιτικής αυτού δικαιοδοσίας δύναται να εκδίδει απαγορευτικό διάταγμα……"
Ο δικηγόρος του εφεσίβλητου εισηγήθηκε πως το εφετείο δεν έχει τέτοια εξουσία βάσει των πιο πάνω διατάξεων του Νόμου, για τον απλό λόγο ότι δεν εκκρεμεί ενώπιόν του αγωγή για να εκδώσει τέτοιο διάταγμα υπέρ του ενάγοντος. Η αγωγή έχει εκδικαστεί και εξεδόθη σ' αυτή τελεσίδικη απόφαση.
Είμαστε της γνώμης πως έχει δίκαιο ο δικηγόρος του εφεσίβλητου. Το άρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου θεσμοθετεί την εξουσία των Δικαστηρίων που ασκούν πρωτόδικη δικαιοδοσία να εκδίδουν διατάγματα σε εκκρεμούσες ενώπιόν τους αγωγές. Η επιφύλαξη στο εδάφιο 1 του άρθρου 32 και τα εδάφια 2 και 3 που ακολουθούν, μαρτυρούν το χαρακτήρα των διαταγμάτων που εκδίδονται δυνάμει του άρθρου τούτου, που δεν είναι άλλα από αυτά που παραδοσιακά είναι γνωστά ως παρεμπίπτοντα, ενδιάμεσα ή προσωρινά διατάγματα. Και αυτό ανεξάρτητα από τον ατυχή πλαγιότιτλο στο άρθρο 32, ή την ελλειπή περιγραφή τους στο εδάφιο 1. Για μια πλήρη νομική ανάλυση του ζητήματος παραπέμπουμε στην ΑΒΡ Holdings Ltd και Άλλοι ν. Ανδρέα Κιταλίδη και Άλλων (Αρ. 2) (1994) 1 Α.Α.Δ. 694.
Στο Ανώτατο Δικαστήριο, στην άσκηση της δικαιοδοσίας του ως εφετείο σε αστικές υποθέσεις, δεν παρέχεται από το Νόμο ή το Δίκαιο οποιαδήποτε εξουσία έκδοσης διατάγματος όπως αυτού που αιτείται η εφεσείουσα και η αίτησή της επομένως απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος της.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο