ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΑΡ. ΑΙΤ. 131/96
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗ, Δ.
Αναφορικά με το άρθρο 155(4) και 30 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας και το άρθρο 3 του Περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλαι Διατάξεις) Νόμου του 1964,
και
Αναφορικά με αίτηση της Εταιρείας Ξάνθος Λυσιώτης και Υιός Λτδ για άδεια για καταχώρηση αίτησης για ένταλμα της φύσης CERTIORARI
,και
Αναφορικά με το προσωρινό διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που εξεδόθη την 5 Ιουλίου 1996 στην αγωγή Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας 5109/96 σχετικά με το προσωρινό διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, που εκδόθηκε στην αγωγή αρ. 5109/96 στις 14 Ιουνίου, 1996.
- - - - - - - - - -
23 Ιουλίου, 1996
Για τους αιτητές: κ. Γ. Τριανταφυλλίδης και κα Στ. Πολυβίου.
Για τους καθ΄ ων η αίτηση: κ. Π. Λιβέρας και δ. Ρ. Λιβέρα.
- - - - - - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Στις 9.7.96 δόθηκε άδεια στην αιτήτρια εταιρεία να καταχωρήσει αίτηση για έκδοση προνομιακού διατάγματος Certiorari αναφορικά με προσωρινό διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ημερ. 5.7.96, το οποίο εκδόθηκε σε μονομερή αίτηση των εναγομένων στην αγωγή 5109/96.
Τα γεγονότα της υπόθεσης αποτελούν κοινό έδαφος και είναι σε συντομία τα ακόλουθα: Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στις 14.6.96, μετά από μονομερή αίτηση των αιτητών, εξέδωσε προσωρινό διάταγμα, το οποίο φαίνεται στην αίτηση σαν τεκμήριο 3, το οποίο ορίστηκε επιστρεπτέο (returnable) στις 29.7.96.
Στις 5.7.96 οι καθ΄ ων η αίτηση καταχώρησαν αίτηση διά κλήσεως με την οποία ζητούσαν την ακύρωση και ή τροποποίηση του προσωρινού διατάγματος, ημερ. 14.6.96, η οποία ορίστηκε για ακρόαση ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, αρχικά στις 15.7.96 και τώρα είναι ορισμένη για ακρόαση στις 29.7.96. Στις 5.7.96 οι καθ΄ ων η αίτηση καταχώρησαν μονομερή αίτηση και εξασφάλισαν προσωρινό διάταγμα, το τεκμήριο 8, με το οποίο αναστάληκε η ισχύς του προσωρινού διατάγματος ημερ. 1
4.6.96 .Στην απόφαση μου ημερ. 9.7.96 έχω ήδη αναφέρει ότι επίκεντρο της παρούσας διαδικασίας αποτελεί το προσωρινό διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, ημερ. 5.7.96, το οποίο εκδόθηκε με μονομερή αίτηση των εναγομένων στην αγωγή 5109/96, και με το οποίο αναστάληκε η ισχύς του συντηρητικού διατάγματος ημερ. 14.6.96. Η ουσία του προσωρινού διατάγματος δεν αποτελεί αντικείμενο στην παρούσα διαδικασία.
Η Δ.48 θ.8(4) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, αναφέρει ρητά ότι οποιαδήποτε ακύρωση ή τροποποίηση οποιουδήποτε διατάγματος εκδοθέντος μονομερώς μπορεί να γίνει από το επηρεαζόμενο από το διάταγμα πρόσωπο, κατόπιν αιτήσεως διά κλήσεως:
“Any person (other than the applicant) affected by an order made ex parte may apply by summons to have it set aside or varied and the Court or Judge may set aside or vary such order on such terms as may seem just.”
H πιο πάνω προσέγγιση υιοθετήθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο στην υπόθεση
In Re HjiSoteriou (1986) 1 CLR 429.Ο δικηγόρος των καθ΄ ων η αίτηση ισχυρίστηκε ότι η Δ.48 θ.8(4) δεν εφαρμόζεται στην παρούσα περίπτωση διότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας με το προσωρινό του διάταγμα ημερ. 5.7.96 δεν ακύρωσε ή τροποποίησε το προσωρινό διάταγμα του Δικαστηρίου ημερ. 14.6.96 αλλά απλώς ανέστειλε την ισχύ του,
κάτι το οποίο δικαιούται να κάμει σύμφωνα με τις εγγενείς και γενικές εξουσίες του Δικαστηρίου. Ο ευπαίδευτος δικηγόρος των καθ΄ ων η αίτηση αναφέρθηκε επίσης στην υπόθεση Tafco (Foreign Trade Organization for Chemicals and Foodstaffs) of Syria (No. 2) v. The Ship “Lambros L” and her cargo (1977) 1 CLR 159.Ο δικηγόρος του αιτητή ισχυρίστηκε ότι η θέση αυτή δεν είναι νομικά ορθή και επικαλέσθηκε τα ακόλουθα επιχειρήματα (α) ότι η μονομερής αίτηση ημερ. 5.7.96 με την οποία εξασφαλίστηκε το διάταγμα της ίδιας ημερομηνίας βασίζεται στην Δ.48 θ. 2, 8(4) και (β) ότι και η αναστολή ενέχει το στοιχείο της τροποποίησης του διατάγματος.
Οσον αφορά τον τελευταίο ισχυρισμό του δικηγόρου των καθ΄ ων η αίτηση ότι το Δικαστήριο έχει εγγενή ή γενική εξουσία για να επεμβαίνει μονομερώς σε διατάγματα του Επαχιακού Δικαστηρίου, ο δικηγόρος των αιτητών εισηγήθηκε ότι εκεί που γίνεται ρητή πρόβλεψη στους θεσμούς της Πολιτικής Δικονομίας, τέτοιο δικαίωμα δεν μπορεί να ασκηθεί και η αίτηση για αναστολή θα έπρεπε να γίνεται διά
κλήσεως διότι εφόσον σύμφωνα με τους θεσμούς ακύρωση ή τροποποίηση ενός διατάγματος γίνεται διά κλήσεως, mutatis mutandis πρέπει να γίνεται και σε αιτήσεις για αναστολή προσωρινών διαταγμάτων. Αναφορικά με τη Δ.40 θ.11 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας και πάλιν ο δικηγόρος του αιτητή ισχυρίστηκε ότι είναι άσχετος με την παρούσα υπόθεση διότι η Δ.40 ασχολείται με την εκτέλεση αποφάσεων του Δικαστηρίου και δεν έχει καμιά σχέση με την αναστολή προσωρινών διαταγμάτων εκδοθέντων από το δικαστήριο.Ο δικηγόρος των καθ’ ων η αίτηση ισχυρίστηκε περαιτέρω ότι το Ανώτατο Δικαστήριο δεν θα πρέπει να επέμβει στη διακριτική εξουσία του δικαστηρίου. Είναι ασφαλώς νομολογημένο ότι όπου η επίλυση επιδίκου θέματος επαφύεται στη διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου αποκλειστικός κριτής της άσκησης της εξουσίας είναι ο δικαστής στην οποίο εναποτίθεται η δικαιοδοσία. Και το Ανώτατο Δικαστήριο επεμβαίνει (α) όπου διαπιστώνεται ότι η διακριτική ευχέρεια ασκήθηκε έξω από το πλαίσιο που παρέχεται από το νόμο, όπως όταν διαπιστώνεται
ότι υπεισήλθαν στην άσκηση της εξωγενείς παράγοντες και (β) όπου η άσκηση της διακριτικής εξουσίας οδηγεί σε πασιφανή αδικία είναι η περίπτωση απόφασης στην οποία δεν θα μπορούσε να καταλήξει το δικαστήριο.Είχα την ευκαιρία να ακούσω τις αγορεύσεις των δικηγόρων των διαδίκων. Ο δικηγόρος του αιτητή επανέλαβε ουσιαστικά τη συγκεκριμένη εισήγηση του όπως την έχω παραθέσει στην απόφασή μου. Ο δικηγόρος των καθ΄ ων η αίτηση, όπως έχω ήδη αναφέρει ισχυρίστηκε (α) ότι η αναστολή της απόφασης δεν αποτελεί τροποποίηση του διατάγματος και (β) ότι το δικαστήριο έχει συμφυή εξουσία την οποία μπορεί να εξασκήσει για αναστολή του διατάγματος.
Είμαι της γνώμης ότι η υπόθεση
Tafco (πιο πάνω) δεν μπορεί να βοηθήσει τον δικηγόρο των καθ’ ων η αίτηση διότι βασίζεται στη Δ.35 θ.18 όπου ζητήθηκε αναστολή διότι επρόκειτο να καταχωρηθεί έφεση και άρα ίσχυε άλλη δικονομική πρόνοια.Η άποψη που εξέφρασα στην απόφασή μου ημερ. 9.7.96 έχει ως εξής:
“Δεν παρίσταται ανάγκη να επεκταθώ και να σχολιάσω καθοδηγούμενος από την απόφαση
Προκύπτει λοιπόν εμφανές λάθος επί του πρακτικού του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που μπορεί να ελεχθεί με ένταλμα Certiorari. Η παρουσα αίτηση αποτελεί την κατάλληλη περίπτωση για την χορήγηση της αιτούμενης άδειας.”
Ακουσα με προσοχή τα νομικά επιχειρήματα και των δύο πλευρών και είμαι της γνώμης πως η θέση που εξέφρασα είναι ορθή. Συμφωνώ με τη θέση και την όλη επιχειρηματολογία του δικηγόρου της αιτήτριας εταιρείας ότι η αναστολή που δόθηκε μονομερώς στις 5.7.96 από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας εμπίπτει στα πλαίσια της Δ.48 θ.8(4) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, τον οποίο επικαλέστηκε στην αίτησή του και ο δικηγόρος των καθ΄ ων η αίτηση, και αυτό αποτελεί τροποποίηση του εκδοθέντος διατάγματος ημερ. 14.6.96. Προκύπτει λοιπόν εμφανές λάθος
επί του πρακτικού του Επαρχιακού Δικαστηρίου που πρέπει να ελεχθεί με ένταλμα Certiorari.Εκδίδεται επομένως προνομιακό διάταγμα Certiorari με το οποίο ακυρώνεται το προσωρινό διάταγμα ημερ. 5.7.96 που εκδόθηκε μονομερώς από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας στην αγωγή 5109/96. Δεν θα υπάρχει καμιά διαταγή για έξοδα.
Χρ. Χατζητσαγγάρης,
Δ.
ΑΦ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο