(1997) 1 ΑΑΔ 712
[*712]25 Ιουνίου, 1997
[ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ/στές]
EROS TRAVEL & TOURS (LIMASSOL-PAPHOS) LTD,
Eφεσείοντες-Εναγόμενοι,
v.
D.E.L. KIRZIS TOURIST ENTERPRISES LTD,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 9695).
Πολιτική Δικονομία — Αίτηση για ακύρωση δικαστικής απόφασης η οποία εκδόθηκε λόγω παράλειψης του εναγομένου να καταχωρήσει εμφάνιση — Ποίες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για επιτυχή έκβαση της αίτησης — Διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου Δικαστηρίου — Αρχές με βάση τις οποίες επεμβαίνει το Εφετείο.
Πολιτική Δικονομία — Επίδοση κλητηρίου εντάλματος — Εταιρείες — Η δέουσα επίδοση είναι η επίδοση στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας.
Η παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού με την οποία απερρίφθη αίτηση των αιτητών-εφεσειόντων για ακύρωση της απόφασης που εκδόθηκε εναντίον τους λόγω μη καταχώρησης εμφάνισης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο ασκώντας τις εξουσίες του σύμφωνα με τη Δ.17, θ.10, απέρριψε την αίτηση με ενδιάμεση απόφασή του.
Οι εναγόμενοι ισχυρίστηκαν ότι παρόλο που η αγωγή επιδόθηκε στο εγγεγραμμένο τους γραφείο, ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, για κάποιους λόγους δεν έλαβε γνώση της επίδοσης και ως εκ τούτου παρέλειψαν να καταχωρήσουν εμφάνιση. Στην ένορκη δήλωση του διευθυντή της εναγόμενης εταιρείας, προβλήθηκε ο γενικός ισχυρισμός ότι οι εναγόμενοι ουδέποτε είχαν εμπορικές σχέσεις με τους ενάγοντες και ότι οι ενάγοντες ουδέποτε τους πρόσφεραν υπηρεσίες. Ισχυρίστηκαν επίσης ότι τα τιμολόγια που κατατέθηκαν στο Δικαστήριο δεν έχουν καμία σχέση με την εταιρεία των εναγομένων.
[*713]Αποφασίστηκε ότι:
Ο ισχυρισμός ότι οι δοσοληψίες μεταξύ των διαδίκων δεν αφορούσαν την εταιρεία των εναγομένων, απορρίπτεται από τον διευθυντή κρατήσεων του ξενοδοχείου των εναγόντων, ο οποίος στην ένορκη δήλωσή του ανέφερε ότι συγκεκριμένος αντιπρόσωπος των εναγομένων παρουσιαζόταν τακτικά στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, πάντοτε ενεργώντας για λογαριασμό των εναγομένων, χωρίς να αναφέρει ποτέ ότι ενεργούσε για οποιαδήποτε άλλη εταιρεία.
Το θέμα ακύρωσης απόφασης είναι καθαρά θέμα άσκησης διακριτικής ευχέρειας. Ο εφεσείων φέρει το βάρος να αποδείξει ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο άσκησε λανθασμένα τη διακριτική του ευχέρεια. Έργο του Εφετείου είναι ο έλεγχος της άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου και όχι η αντικατάστασή της με τη δική του. Επέμβαση του Εφετείου δεν είναι επιτρεπτή εκτός αν είναι σαφώς ικανοποιημένο ότι η απόφαση ήταν λανθασμένη επί νομικού σημείου ή κατά την εφαρμογή της σχετικής αρχής.
Ο αιτητής, εκτός από την εξήγηση που οφείλει να δώσει για την παράλειψή του να εμφανιστεί, πρέπει να ικανοποιήσει το δικαστήριο ότι διαθέτει εκ πρώτης όψεως υπεράσπιση. Το Δικαστήριο διαθέτει το δικαίωμα να ανακαλέσει την απόφαση όταν αυτή είναι αποτέλεσμα παράλειψης τήρησης κάποιου δικονομικού κανόνα.
Στην παρούσα υπόθεση δεν ικανοποιήθηκε η προϋπόθεση για ύπαρξη υπεράσπισης εκ μέρους των εναγομένων. Επιπρόσθετα οι εναγόμενοι δεν έπεισαν για την ύπαρξη σοβαρού λόγου που να δικαιολογεί την παράλειψη εμφάνισής τους στο Δικαστήριο.
H έφεση απορρίφθηκε με έξοδα σε βάρος των εφεσειόντων
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
Kotsapas and Sons Ltd. v. Titan Construction and Engineering Company (1961) C.L.R. 317,
Birkett v. James [1977] 2 All E.R. 801,
Altrans Express Ltd. v. CVA Holdings Ltd. [1984] 1 All E.R. 685,
Stylianou v. Stylianou (1988) 1 C.L.R. 520,
[*714]Evans v. Bartlam [1937] A.C. 473,
Christoforou v. Kyriacoulli (1963) 2 C.L.R. 159.
Έφεση.
Έφεση από τους εναγόμενους κατά της ενδιάμεσης απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Kορφιώτης, A.E.Δ.) που δόθηκε στις 7/5/96 (Aρ. Aγωγής 5465/95), με την οποία απορρίφθηκε η αίτησή τους για ακύρωση της εκδοθείσας εναντίον τους απόφασης, λόγω μη καταχώρησης εμφάνισης.
Λ. Χριστοδούλου (κα) για Νίκο Χρ. Αναστασιάδη & Σια, για τους Εφεσείοντες.
Κ. Χατζηαθανασίου (κα) για Π. Λ. Κακογιάννη & Σια, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα εκδώσει ο Φρ. Νικολαΐδης, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Η παρούσα έφεση ασκήθηκε εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού με την οποία απέρριψε αίτηση των εναγομένων-εφεσειόντων για ακύρωση της εκδοθείσας εναντίον τους απόφασης λόγω μη καταχώρησης εμφάνισης.
Σύμφωνα με τη Δ.17 θ.10 το Δικαστήριο δύναται σε μια κατάλληλη περίπτωση να ακυρώσει ή τροποποιήσει απόφαση που εκδόθηκε λόγω μη καταχώρησης εμφάνισης με τέτοιους όρους όπως θα θεωρήσει δίκαιο. Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού ασκώντας τη διακριτική του ευχέρεια με ενδιάμεση απόφασή του ημερ. 7.5.1996 απέρριψε σχετική αίτηση των εναγομένων.
Η αγωγή επιδόθηκε στους εναγόμενους στο εγγεγραμμένο τους γραφείο. Όμως ισχυρίζονται ότι για κάποιους λόγους, ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας των εναγομένων δεν έλαβε γνώση της επίδοσης, με αποτέλεσμα οι εναγόμενοι να παραλείψουν να καταχωρήσουν εμφάνιση. Στην ένορκο δήλωση του Παναγιώτη Παναγιώτου, διευθυντή της εναγομένης εταιρείας που καταχωρήθηκε προς υποστήριξη της αίτησης, προβάλλεται ο γενικός ισχυρισμός ότι οι εναγόμενοι ουδέποτε είχαν οποιεσδήποτε εμπορικές σχέσεις με τους ενάγοντες και κατά συνέπεια οι ενάγοντες ουδέ[*715]ποτε τους προσέφεραν υπηρεσίες. Δικαιολογώντας την ύπαρξη των σχετικών τιμολογίων που κατατέθηκαν στο Δικαστήριο προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι τα τιμολόγια αυτά δεν αναφέρονται στην εταιρεία των εναγομένων, αλλά στην επωνυμία Eros Travel που ανήκει σε άλλη εταιρεία, την Eros Travel & Tours Ltd, η οποία καμιά απολύτως σχέση έχει με τους εναγόμενους. Ο ισχυρισμός αυτός απορρίπτεται από την ένορκο δήλωση του Παύλου Κυριάκου, διευθυντή κρατήσεων του ξενοδοχείου των εναγόντων Park Beach, σύμφωνα με την οποία ο Παναγιώτης Παναγιώτου παρουσιάστηκε προσωπικά στους ενάγοντες και συμφώνησε όπως οι ενάγοντες παρέχουν διάφορες τουριστικές διευκολύνσεις και διαμονή σε πελάτες της εταιρείας του, δηλαδή των εναγομένων. Ο Παναγιώτου παρουσιαζόταν τακτικά στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, πάντοτε ενεργώντας για λογαριασμό των εναγομένων. Σύμφωνα πάντα με την ένορκο δήλωση του Παύλου Κυριάκου, ο Παναγιώτου ουδέποτε ανέφερε ότι ενεργούσε για οποιαδήποτε άλλη εταιρεία και ουδέποτε ήταν διευθυντής της εταιρείας Eros Travel & Tours Ltd ο δε προβαλλόμενος ισχυρισμός είναι κατασκεύασμα του ίδιου με σκοπό την αποφυγή της ευθύνης του.
Το ερώτημα κατά πόσο απόφαση θα ακυρωθεί είναι καθαρά θέμα άσκησης διακριτικής ευχέρειας. Ο εφεσείων θα πρέπει να αποσείσει το βάρος απόδειξης ότι το πρωτόδικο δικαστήριο άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια λανθασμένα (Ioannis Kotsapas and Sons Ltd v. Titan Construction and Engineering Company (1961) C.L.R. 317. Βλ. επίσης Birkett v. James [1977] 2 All E.R. 801 και Altrans Express Ltd v. CVA Holdings Ltd [1984] 1 All E.R. 685, 690). Σ’ αυτό το έργο το Εφετείο θα πρέπει να έχει υπ’ όψη ότι η λειτουργία του συνίσταται στον έλεγχο της άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου δικαστηρίου και όχι στην αντικατάστασή της με τη δική του (Eleni Chr. Stylianou v. Christakis N. Stylianou (1988) 1 C.L.R. 520, 525). Το Εφετείο μπορεί να επέμβει μόνο αν το πρωτόδικο δικαστήριο έσφαλε επί νομικού σημείου ή κατά την εφαρμογή της σχετικής αρχής, έλαβε υπ’ όψη θέματα τα οποία δεν έπρεπε να λάβει, δεν έλαβε υπ’ όψη θέματα που έπρεπε να λάβει, ή αν τέλος το Εφετείο είναι της γνώμης ότι η απόφαση είναι πλήρως λανθασμένη και το δικαστήριο είχε καταλήξει σ’ αυτήν κατα τη στάθμιση των διαφόρων παραγόντων που είχε να λάβει υπ’ όψη, μέσω ενός λανθασμένου συλλογισμού.
H καθοδηγητική απόφαση επί του θέματος της ακύρωσης απόφασης είναι η υπόθεση Evans v. Bartlam [1937] A.C. 473, σύμφωνα με την οποία θα πρέπει ο αιτητής να ικανοποιήσει το δικαστή[*716]ριο ότι διαθέτει εκ πρώτης όψεως υπεράσπιση. Η νομική αρχή είναι ότι, εκτός και μέχρις ότου το δικαστήριο αποφασίσει την υπόθεση επί της ουσίας ή εκ συμφώνου, διαθέτει το δικαίωμα να ανακαλέσει την απόφαση, όταν αυτή είναι αποτέλεσμα της παράλειψης τήρησης κάποιου δικονομικού κανόνα. Στην ίδια απόφαση τονίζεται για μια ακόμη φορά ότι το Εφετείο δεν επεμβαίνει στη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου δικαστηρίου, εκτός αν είναι σαφώς ικανοποιημένο ότι η απόφαση ήταν λανθασμένη. Το Εφετείο δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου δικαστηρίου με τη δική του, εκτός αν το πρωτόδικο δικαστήριο εφάρμοσε λανθασμένα αρχή.
Το βάρος απόδειξης ότι η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας από το πρωτόδικο δικαστήριο δεν ήταν η ενδεδειγμένη με βάση τα γεγονότα κείται επί των ώμων του εφεσείοντος. Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι η απόφαση έχει κανονικά εκδοθεί και ο αιτητής θα πρέπει να δείξει σοβαρούς λόγους γιατί η διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου για ακύρωση μιας τέτοιας κανονικά εκδοθείσας απόφασης θα πρέπει να ασκηθεί υπέρ του. Στην υπόθεση Costas Christoforou v. Kyriacoullis Kyriacoulli (1963) 2 C.L.R. 159, το Δικαστήριο τόνισε ότι απόφαση που εξασφαλίστηκε από τον ενάγοντα θα πρέπει να εξακολουθεί να ισχύει, εκτός αν ο εναγόμενος μπορεί να αποδείξει, επιπροσθέτως της εξήγησης για την παράλειψή του να εμφανιστεί, ότι η υπεράσπισή του είναι τόσο ουσιαστική, που να δικαιολογεί επανέναρξη της διαδικασίας. Η πρώτη προϋπόθεση που θα πρέπει να ικανοποιηθεί είναι βέβαια η ύπαρξη υπεράσπισης στην οποία το δικαστήριο μπορεί να δώσει σημασία. Αν ο εναγόμενος διαθέτει υπεράσπιση το δικαστήριο εκ πρώτης όψεως δεν πρέπει να αφήσει απόφαση που εξασφαλίστηκε χωρίς κανονική εκδίκαση να παραμείνει σε ισχύ. Το δικαστήριο επίσης θα πρέπει να εξετάσει τις εξηγήσεις του αιτητή για το λόγο που παρέλειψε να παρουσιαστεί μετά την επίδοση, άνκαι κατά κανόνα η παράλειψή του μπορεί ικανοποιητικά να τιμωρηθεί με διαταγή ως προς τα έξοδα ή με άλλους όρους που το δικαστήριο έχει την εξουσία να επιβάλει.
Στην παρούσα υπόθεση δεν μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το Δικαστήριο άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια λανθασμένα. Στην ένορκο δήλωση που συνοδεύει την αίτηση ο κ. Παναγιώτου απλώς προβαίνει σε γενική άρνηση των ισχυρισμών της έκθεσης απαίτησης ισχυριζόμενος ότι ουδέποτε συνήψε οποιεσδήποτε εμπορικές σχέσεις με τους ενάγοντες. Αντίθετα οι ενάγοντες αναφέρονται σε λεπτομέρειες που δείχνουν τις μεταξύ των εναγόντων και εναγομένων δοσοληψίες. [*717]Δεν είμαστε σίγουροι ότι οι ισχυρισμοί του Παναγιώτου αποδεικνύουν ικανοποιητικά την εκ πρώτης όψεως ύπαρξη υπεράσπισης εκ μέρους των εναγομένων. Όμως ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη της εκ πρώτης όψεως υπεράσπισης, εκεί που η υπόθεση των εναγομένων-εφεσειόντων πραγματικά χωλαίνει, είναι η εξήγηση που έδωσαν για την παράλειψή τους να εμφανιστούν. Παρά την επικουρική της σημασία η εξήγηση των λόγων παράλειψης εμφάνισης δεν παύει να είναι ένας σημαντικός παράγοντας που το Δικαστήριο θα πρέπει να λάβει υπ’ όψη. Οι εφεσείοντες δεν αμφισβήτησαν την δέουσα επίδοση του κλητηρίου εντάλματος που έγινε στο εγγεγραμμένο τους γραφείο. Προέβηκαν σε κάποιο ασαφή ισχυρισμό περί της παράλειψης τρίτου να το διαβιβάσει στο διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας, όμως ακόμα κι’ αν κάτι τέτοιο έγινε, δεν μπορεί να παραγνωριστεί ότι επίδοση που γίνεται στο εγγεγραμμένο γραφείο της εταιρείας, συνιστά δέουσα επίδοση σ’ αυτή σύμφωνα με τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας. Είναι γνωστή η αρχή ότι η εταιρεία είναι χωριστή νομική οντότητα και η αναφορά στο ανθρώπινο δυναμικό της δεν μπορεί να έχει οποιανδήποτε επίδραση σε περιπτώσεις όπως η παρούσα. Οι εναγόμενοι, αφού παραδέκτηκαν ότι τους έγινε η δέουσα επίδοση δεν έπεισαν για την ύπαρξη σοβαρού λόγου που να δικαιολογεί την παράλειψη εμφάνισής τους στο Δικαστήριο. Έτσι λόγω κυρίως της πλήρους έλλειψης αιτιολογίας καταλήγουμε ότι δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το πρωτόδικο δικαστήριο άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια λανθασμένα και συνεπώς η έφεση θα πρέπει να απορριφθεί.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος των εφεσειόντων.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο