(1997) 1 ΑΑΔ 1612
[*1612]4 Δεκεμβρίου, 1997
ΔEYTEPOBAΘMIO OIKOΓENEIAKO ΔIKAΣTHPIO
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΠΕΤΡΟΣ ΠΗΧΙΔΗΣ,
Kαθ’ ου η αίτηση-Εφεσείων,
v.
ΕΛΕΝΗΣ ΠΗΧΙΔΗ,
Aιτήτριας-Εφεσίβλητης.
(Έφεση Aρ. 71).
Οικογενειακό Δίκαιο — Διάταγμα για παραχώρηση αποκλειστικής χρήσης της συζυγικής κατοικίας σε ένα από τους συζύγους — Μπορεί να εκδοθεί και στην περίπτωση συγκατοίκησης του ζεύγους, εφ’ όσον η συμβίωση έχει διακοπεί.
Λέξεις και Φράσεις — “Συμβίωση” στο Άρθρο 17(1) του περί Οικογενειακών Δικαστηρίων Νόμου, Ν. 23/90.
Ο εφεσείων καταχώρησε την παρούσα έφεση για ακύρωση του διατάγματος για παραχώρηση αποκλειστικής χρήσης του συζυγικού οίκου στη σύζυγό του. Το μόνο νομικό σημείο που εγείρεται, άπτεται της ερμηνείας του Άρθρου 17(1) του περί Oικογενειακών Δικαστηρίων (Ν. 23/90) το οποίο δίδει εξουσία στα Οικογενειακά Δικαστήρια να εκδίδουν διατάγματα αυτής της φύσης.
Ο δικηγόρος του εφεσείοντα υποστήριξε πως το επίδικο διάταγμα δεν μπορούσε να εκδοθεί εφόσον οι διάδικοι συγκατοικούσαν γιατί η συγκατοίκηση δηλώνει πως δεν διακόπηκε η συμβίωση του έγγαμου ζευγαριού.
Αποφασίστηκε ότι:
Η λέξη “συμβίωση” στο επίμαχο άρθρο του Νόμου έχει την έννοια της γενικά αποδεκτής ομαλής συλλειτουργίας του έγγαμου ζεύγους σε όλες τις εκφάνσεις της σχέσης. Η έγγαμη σχέση δεν προ[*1613]ϋποθέτει απαραίτητα και σε όλη τη διάρκειά της, συγκατοίκηση του ζεύγους. Ένα ζεύγος μπορεί να συγκατοικεί αλλά να μη συμβιώνει σύμφωνα με την ερμηνεία που προσδίδει ο Νόμος στο επίμαχο άρθρο. Το γεγονός της συγκατοίκησης των διαδίκων στην παρούσα υπόθεση, δεν αποστερούσε το Δικαστήριο από την εξουσία που έχει δυνάμει του Άρθρου 17(1) του Ν. 23/90 να προβεί στην έκδοση του επίδικου διατάγματος.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα σε βάρος του εφεσείοντα.
Έφεση.
Έφεση από τον καθ’ ου η αίτηση κατά του διατάγματος του Oικογενειακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Σεργίδης, Δ. Oικ. Δικ.), που δόθηκε στις 7/8/96 (Aρ. Aίτησης 54/95), με το οποίο παραχωρήθηκε στην αιτήτρια και στα τρία ανήλικα παιδιά τους η αποκλειστική χρήση της συζυγικής κατοικίας και επίσης διατάχθηκε για να μη παρενοχλεί την αιτήτρια με οποιοδήποτε τρόπο.
Ν. Αντρέου, για τον Εφεσείοντα.
Αρ. Γεωργίου, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Μετά από αίτηση της εφεσίβλητης δικαστής του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λευκωσίας εξέδωσε στις 7.8.96 διάταγμα με το οποίο παραχωρείτο στην ίδια, και στα τρία ανήλικα παιδιά του ζεύγους, αποκλειστική χρήση της συζυγικής κατοικίας. Διατάχθηκε επίσης ο εφεσείοντας να μην παρενοχλεί με οποιοδήποτε τρόπο την εφεσίβλητη.
Με την υπό συζήτηση έφεση ο εφεσείοντας προσβάλλει το πιο πάνω διάταγμα εγείροντας ένα μόνο νομικό σημείο, που άπτεται της ερμηνείας του άρθρου 17(1) του περί Οικογενειακών Δικαστηρίων Νόμου, Ν.23/90, το οποίο δίδει την εξουσία στα Οικογενειακά Δικαστήρια να εκδίδουν διάταγμα αυτής της φύσης. Είναι πρόσφορο, προτού αναφερθούμε ειδικά στην εισήγηση του δικηγόρου του εφεσείοντα, να παραθέσουμε το σχετικό μέρος του άρθρου.
“17.-(1) Σε περίπτωση διακοπής της συμβίωσης ή σε περίπτωση που δίνεται γνωστοποίηση στον Επίσκοπο σύμφωνα με το άρθρο 3 του περί Απόπειρας Συνδιαλλαγής και Πνευ[*1614]ματικής Λύσης του Γάμου Νόμου ή σε περίπτωση που καταχωρείται αγωγή διαζυγίου, το Οικογενειακό Δικαστήριο μπορεί, ύστερα από αίτηση ενός από τους συζύγους, εφόσο το επιβάλλουν λόγοι επιείκειας και ενόψει των ειδικών συνθηκών του καθενός από τους συζύγους και του συμφέροντος των παιδιών, να παραχωρήσει στον ένα σύζυγο την αποκλειστική χρήση ολόκληρου ή τμήματος του ακινήτου που χρησιμεύει ως κύρια διαμονή των ιδίων (οικογενειακή στέγη), ανεξάρτητα από το ποιός από αυτούς είναι κύριος ή έχει απέναντι στον κύριο το δικαίωμα της χρήσης του ..........”
Είναι παραδεκτό πως κατά το χρόνο της έκδοσης του διατάγματος οι διάδικοι συγκατοικούσαν στο οικογενειακό σπίτι. Υποστήριξε λοιπόν ο δικηγόρος του εφεσείοντα πως το διάταγμα δεν μπορούσε να εκδοθεί εφόσον οι διάδικοι συγκατοικούσαν γιατί η συγκατοίκηση δηλώνει πως δεν διακόπηκε η συμβίωση του έγγαμου ζευγαριού.
Δεν συμφωνούμε με την πιο πάνω θέση του δικηγόρου του εφεσείοντα. Η λέξη «συμβίωση» στο επίμαχο άρθρο του Νόμου έχει την έννοια της γενικά αποδεκτής ομαλής συλλειτουργίας του έγγαμου ζευγαριού σε όλες τις εκφάνσεις της σχέσης. Η έγγαμη σχέση δεν προϋποθέτει απαραίτητα, και σε όλη τη διάρκειά της, συγκατοίκηση του ζευγαριού. Για πολλούς λόγους το έγγαμο ζεύγος μπορεί να μην συγκατοικεί, όπως π.χ. όταν το απαιτεί η εργασία τους, σπουδές στο εξωτερικό κ.λπ. Συγκατοίκηση σημαίνει διαμονή στον ίδιο χώρο δύο ή περισσοτέρων ατόμων, και είναι άσχετη ενίοτε με την έννοια της συμβίωσης έγγαμου ζευγαριού. Συμβαίνει, έγγαμο ζεύγος να συγκατοικεί, αλλά να μην συμβιώνει σύμφωνα με την ερμηνεία που αποδίδουμε στη λέξη, και που κατά τη γνώμη μας είναι αυτή που θέλει ο Νόμος στο επίμαχο άρθρο.
Η διαπίστωση του Δικαστηρίου των γεγονότων της υπόθεσης, στη βάση των οποίων και εξέδωσε το διάταγμα, δεν αμφισβητήθηκαν ενώπιόν μας, και πολύ ορθά. Η έφεση επομένως απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του εφεσείοντα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο