(1997) 1 ΑΑΔ 1787
[*1787]23 Δεκεμβρίου, 1997
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στής]
EVAND PROMOTIONS LTD ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ,
Εφεσείοντες-Εναγόμενοι,
v.
FRANK RUTMAN,
Εφεσίβλητου- Ενάγοντα.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 9397).
Έφεση — Δύναται να ασκηθεί μόνο εναντίον ενδιάμεσης ή τελικής απόφασης — Άρθρο 25(3) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60).
Λέξεις και Φράσεις — “Απόφαση” στο Άρθρο 25 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60) — Σημαίνει δικαστική απόφαση ενδιάμεση ή τελική καθοριστική για τα δικαιώματα ή τις υποχρεώσεις των διαδίκων.
Πολιτική Δικονομία — Εκπροσώπηση διαδίκου από δικηγόρο — Δ.3 και Δ.16, θ.11 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας — Εφαρμοστέες αρχές.
Με την παρούσα έφεση προσβάλλεται “απόφαση” Επαρχιακού Δικαστηρίου, με την οποία απερρίφθη αίτηση των εναγομένων επειδή υπεβλήθη από δικηγόρους που δεν ήταν εξουσιοδοτημένοι να τους εκπροσωπήσουν, κατά παράβαση των σχετικών διατάξεων των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας (Δ.3 και Δ.16, θ.11), οι οποίοι διέπουν την εκπροσώπηση διαδίκου από δικηγόρο και καθιστούν την καταχώρηση διοριστηρίου δικηγόρου προϋπόθεση για την εκπροσώπηση διαδίκου από αυτόν.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Σύμφωνα με τη σχετική νομολογία, απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου απορριπτική αιτήματος για έκδοση συνοπτικής απόφασης δεν είναι εφέσιμη εφόσον αφήνει άθικτα τα δικαιώματα των διαδίκων και δεν δημιουργεί δεδικασμένο για οποιοδήποτε επίδικο θέμα. Η ίδια αρχή ισχύει και για αποφάσεις σχε[*1788]τικές με το παραδεκτό μαρτυρίας.
2. Ενδιάμεσες αποφάσεις μη καθοριστικές αφ’ εαυτών για το δικαίωμα των διαδίκων, εφόσον επηρεάζουν το αποτέλεσμα, μπορεί να αναθεωρηθούν στο πλαίσιο της έφεσης κατά της τελικής απόφασης του Δικαστηρίου.
3. Η απόφαση η οποία εκκαλείται δεν μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο έφεσης.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Υποθέσεις που αναφέρθηκαν:
Χάσικος και Άλλοι v. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389,
Apak Agro Industries Ltd και Άλλοι v. Union des Cooperatives Agricoles de Cereals (Aρ.1) (1992) 1(B) Α.Α.Δ. 1166,
Πάφος Στόουν Σ. Εστέϊτς Λτδ και Άλλοι v. Βαλαωρίτη και Άλλου (1997) 1 A.A.Δ. 220.
Έφεση.
Έφεση από τους εναγόμενους κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Σταυρινίδης, E.Δ.), που δόθηκε στις 28/12/94 (Aρ. Aγωγής 431/92), με την οποία απορρίφθηκε η αίτησή τους, για το λόγο ότι υποβλήθηκε από δικηγόρους που δεν ήταν εξουσιοδοτημένοι να τους εκπροσωπήσουν.
Κ. Ταλαρίδης με Χρ. Μίτσιγκα, για τους Εφεσείοντες.
Κ. Δημητριάδης, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΔIKAΣTHPIO: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ. Μ. Πικής, Π.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε αίτηση των εφεσειόντων επειδή υποβλήθηκε από δικηγόρους που δεν ήταν εξουσιοδοτημένοι να τους εκπροσωπήσουν. Η αίτηση καταχωρήθηκε από τους δικηγόρους κ. Κ. Ταλαρίδη και κ. Χρ. Μίτσιγκα χωρίς να συνοδεύεται από το προβλεπόμενο από τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας διοριστήριο δικηγόρου (retainer). Άλλοι ήταν οι δικηγόροι που μπορούσαν να τους εκπροσωπή[*1789]σουν, εκείνοι που εμφανίστηκαν (σημείωμα εμφάνισης) εκ μέρους τους και οι οποίοι είχαν διοριστεί με τον καθοριζόμενο από τους Θεσμούς τρόπο. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η αίτηση ήταν, εκ προοιμίου ανυπόστατη, υπό το φως των σχετικών διατάξεων των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας οι οποίοι διέπουν την εκπροσώπηση διαδίκου από δικηγόρο και καθιστούν την καταχώρηση διοριστηρίου δικηγόρου προϋπόθεση για την εκπροσώπηση διαδίκου από αυτόν. (Βλ. Δ.3 και Δ.16, θ.11).
Ευθύς μετά την απόρριψη της αίτησης καταχωρήθηκαν διοριστήρια και για τους δύο δικηγόρους αίροντας κάθε εμπόδιο στην εκπροσώπηση των εφεσειόντων από τους δικηγόρους Κ. Ταλαρίδη και Χρ. Μίτσιγκα.
Με την έφεση επιδιώκεται ο παραμερισμός της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου, για λόγους που σχετίζονται με τις νομικές αρχές που διέπουν την εκπροσώπηση διαδίκου από δικηγόρο αφενός, και το θεραπεύσιμο της όποιας ατέλειας στην αίτηση που απορρίφθηκε βάσει της Δ.64 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας αφετέρου.
Κατά την ακρόαση ζητήσαμε από τους διαδίκους, κυρίως από τους εφεσείοντες να εκθέσουν τις απόψεις τους κατά πόσο η απόφαση η οποία προσβάλλεται θα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο έφεσης. Δικαίωμα έφεσης, κατά αποφάσεων του Επαρχιακού Δικαστηρίου, παρέχεται από τις διατάξεις του άρθρου 25(3) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60 - ο Νόμος). Η έννοια του όρου “απόφαση” στο πλαίσιο του νόμου καθορίστηκε σε αριθμό αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Σημαίνει, αποφάσεις ενδιάμεσες ή τελικές καθοριστικές για τα δικαιώματα των διαδίκων. Μόνο αποφάσεις που ενέχουν αυτό το στοιχείο είναι εφέσιμες. (Βλ. Χάσικος κ.ά. v. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389, Apak Agro v. Union des Cooperatives (Αρ.1) (1992) 1 Α.Α.Δ. 1166 και Πάφος Στόουν Σ. Εστέïτς Λτδ και Άλλοι v. Ευθυμίου Βαλαωρίτη και Άλλου, Πολ. Έφεση 9263, ημερ. 25.2.1997).
Στην Χάσικος αποφασίστηκε ότι, απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου, απορριπτική αιτήματος για την έκδοση συνοπτικής απόφασης, δεν είναι εφέσιμη. Αφήνει τα δικαιώματα των διαδίκων άθικτα και δεν δημιουργεί δεδικασμένο για οποιοδήποτε επίδικο θέμα. Με το ίδιο πνεύμα κρίθηκε στην Agro ότι αποφάσεις σχετικές με το παραδεκτό μαρτυρίας δεν υπόκεινται σε έφεση.
Η δευτεροβάθμια δικαιοδοσία δεν έχει ως λόγο την επιτήρη[*1790]ση της πορείας ή της εξέλιξης της δίκης αλλά των αποτελεσμάτων της καθοριστικών για τα δικαιώματα των διαδίκων. Ενδιάμεσες αποφάσεις, μη καθοριστικές αφ’ εαυτών για το δικαίωμα των διαδίκων, εφόσον επηρεάζουν το αποτέλεσμα μπορεί να αναθεωρηθούν στο πλαίσιο της έφεσης κατά της τελικής απόφασης του Δικαστηρίου.
Διαπιστώνεται ότι η απόφαση η οποία εκκαλείται δεν μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο έφεσης. Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο