(1998) 1 ΑΑΔ 92
[*92]21 Iανουαρίου, 1998
[NIKHTAΣ, KAΛΛHΣ, HΛIAΔHΣ, Δ/στές]
1. EVAND PROMOTIONS LTD,
2. ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΔΟΥ,
3. ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΥ,
4. ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΠΑΔΟΥ ΑΛΛΩΣ
ΑΝΤΖΗ ΛΟΥΠΕΣΚΟΥ,
5. ΙΚΑΡΙΑ ΑΠΑΡΤΜΕΝΤΣ ΛΤΔ,
Eφεσείοντες-Eναγόμενοι,
v.
FRANK RUTMAN (ΑΡ. 1),
Eφεσιβλήτου-Eνάγοντα.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 9709)
Έφεση — Δύναται να ασκηθεί μόνο εναντίον ενδιάμεσης ή τελικής απόφασης — Άρθρο 25(3) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60).
Δικαιοδοσία Εφετείου — Κατά πόσο μία δικαστική απόφαση είναι εφέσιμη συνιστά θέμα που άπτεται της δικαιοδοσίας του Εφετείου, το οποίο μπορεί να εξεταστεί και αυτεπάγγελτα.
Λέξεις και Φράσεις — “Απόφαση” στο Άρθρο 25(3) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60) — Σημαίνει απόφαση ενδιάμεση ή τελική, καθοριστική για τα δικαιώματα των διαδίκων.
Η παρούσα έφεση στρέφεται κατά της απόρριψης από το πρωτόδικο Δικαστήριο της αίτησης των εφεσειόντων-εναγομένων, με την οποία ζήτησαν διάταγμα που να εμποδίζει τους δικηγόρους του καθ’ ου η αίτηση να τον αντιπροσωπεύουν και/ή ενεργούν ως δικηγόροι του, στην υπό τον άνω τίτλο και αριθμό αγωγή. Ο λόγος αποκλεισμού εστιαζόταν ότι στο παρελθόν οι δικηγόροι του εφεσιβλήτου-ενάγοντα είχαν ενεργήσει ως δικηγόροι των εφεσειόντων-εναγομένων 1 και 2.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το κατά πόσο η πρωτόδικη απόφαση είναι εφέσιμη είναι ζήτημα που άπτεται της δικαιοδοσίας του Εφετείου. Επομένως μπορεί [*93]να εγερθεί αυτεπάγγελτα από το ίδιο το Εφετείο ως θέμα δημόσιας τάξης έστω και αν δεν εγέρθηκε στο πρωτόδικο Δικαστήριο ή στην ειδοποίηση έφεσης.
2. Ενδιάμεσες αποφάσεις, μη καθοριστικές αφ’ εαυτών για το δικαίωμα των διαδίκων, εφόσον επηρεάζουν το αποτέλεσμα μπορεί να αναθεωρηθούν στο πλαίσιο της έφεσης κατά της τελικής απόφασης του Δικαστηρίου.
3. Στην κρινόμενη υπόθεση, η εκκαλούμενη απόφαση δεν έχει επιλύσει οποιοδήποτε από τα επίδικα θέματα της αγωγής. Δεν είναι καθοριστική για τα δικαιώματα των διαδίκων και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο έφεσης.
Η έφεση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Παναγιώτου v. Χατζηκυριάκου (1991) 1 Α.Α.Δ. 362,
Koupepa v. Republic (1968) 3 C.L.R. 496,
Evand Promotions Ltd κ.ά. v. Rutman (1997) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1787,
Παπακόκκινου v. Δήμου Πάφου (1997) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1290.
Έφεση.
Έφεση από τους εναγομένους εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (T. Ψαρά-Mιλτιάδου, E.Δ.) που δόθηκε στις 27 Mαΐου, 1996 (Aρ. Aγωγής 431/92) με την οποία απορρίφθηκε η αίτησή τους για έκδοση απαγορευτικού διατάγματος με το οποίο να εμποδίζονται οι δικηγόροι Iωάννης Mαυρονικόλας και Kώστας Δημητριάδης να αντιπροσωπεύουν τον καθ’ ου η αίτηση στην αγωγή.
K. Tαλαρίδης με Χ. Mίτσιγκα, για τους Eφεσείοντες.
K. Δημητριάδης, για τον Eφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
NIKHTAΣ, Δ.: Tην ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Π. Kαλλής.
KAΛΛHΣ, Δ.: Mε αίτησή τους ημερ. 10.1.1995 οι εφεσείοντες-[*94]εναγόμενοι ζήτησαν διάταγμα του Δικαστηρίου “αποκλείον και/ή παρεμποδίζον τους δικηγόρους Iωάννη Mαυρονικόλα και Kώστα Δημητριάδη και το δικηγορικό γραφείο Mαυρονικόλα-Δημητριάδη & Σία από του να αντιπροσωπεύουν τον καθ’ ου η αίτηση και/ή ενεργούν ως δικηγόροι στην υπό τον άνω τίτλο και αριθμό αγωγή”. O λόγος αποκλεισμού εστιαζόταν στο προβαλλόμενο σε σχετική ένορκη γεγονός ότι οι δικηγόροι του εφεσιβλήτου-ενάγοντα είχαν ενεργήσει εις το παρελθόν ως δικηγόροι των εφεσειόντων-εναγομένων 1 και 2 και έγιναν “κτήτορες εμπιστευτικών πληροφοριών τις οποίες χρησιμοποιούσαν εναντίον των εναγομένων στην έγερση της παρούσας αγωγής και θα τις χρησιμοποιήσουν περαιτέρω στον όλο χειρισμό της αγωγής αυτής”.
Mε την ένορκη δήλωσή τους που συνόδευε της ένστασή τους οι εφεσίβλητοι-ενάγοντες ισχυρίσθηκαν, με την μορφή προδικαστικής ένστασης, ότι η πιο πάνω αίτηση “δεν μπορεί να προχωρήσει γιατί είναι νομικά αστήρικτη και το Δικαστήριο δεν έχει τέτοια εξουσία ή αρμοδιότητα”.
Tο πρωτόδικο δικαστήριο, αφού άκουσε τις θέσεις των μερών έκαμε δεκτή την προδικαστική ένσταση και απέρριψε την αίτηση.
Mε την παρούσα έφεση επιδιώκεται ο παραμερισμός της πρωτόδικης απόφασης. Δεν θα μας απασχολήσουν οι λόγοι έφεσης. Έχουμε, για τους λόγους που ακολουθούν, καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η εκκαλούμενη απόφαση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο έφεσης. Tονίζουμε ότι το κατά πόσο η πρωτόδικη απόφαση είναι εφέσιμη είναι ζήτημα που άπτεται της δικαιοδοσίας του Eφετείου. Eπομένως μπορεί να εγερθεί αυτεπάγγελτα από το ίδιο το Eφετείο και αν ακόμη δεν είχε εγερθεί στο πρωτόδικο δικαστήριο ή στην ειδοποίηση έφεσης, επειδή το ζήτημα της δικαιοδοσίας αποτελεί ζήτημα δημόσιας τάξης (Bλ. Παναγιώτου v. X”Kυριάκου (1991) 1 A.A.Δ. 362, Koupepa v. Republic (1968) 3 C.L.R. 496).
Στην Evand Promotions Ltd κ.ά. v. Rutman (1997) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1787 με την έφεση επιδιωκόταν ο παραμερισμός πρωτόδικης απόφασης με την οποία είχε απορριφθεί αίτηση των εφεσειόντων επειδή υποβλήθηκε από δικηγόρους που δεν ήταν εξουσιοδοτημένοι να τους εκπροσωπήσουν. Tο Eφετείο απέρριψε την έφεση μετά που είχε διαπιστώσει ότι η εκκαλούμενη απόφαση δεν μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο έφεσης.
Tο πιο κάτω απόσπασμα από την απόφαση του Πική, Π. δίνει [*95]πολύ παραστατικά το λόγο (ratio) της απόφασης:
“Δικαίωμα έφεσης, κατά αποφάσεων του Eπαρχιακού Δικαστηρίου, παρέχεται από τις διατάξεις του άρθρου 25(3) του περί Δικαστηρίων Nόμου του 1960 (N. 14/60 - ο Nόμος). H έννοια του όρου ‘απόφαση’ στο πλαίσιο του νόμου καθορίστηκε σε αριθμό αποφάσεων του Aνωτάτου Δικαστηρίου. Σημαίνει, αποφάσεις ενδιάμεσες ή τελικές καθοριστικές για τα δικαιώματα των διαδίκων. Mόνο αποφάσεις που ενέχουν αυτό το στοιχείο είναι εφέσιμες (Bλ. Xάσικος κ.ά. v. Xαραλαμπίδη (1990) 1 A.A.Δ. 389, Apak Agro v. Union des cooperatives (Aρ. 1) (1992) 1 A.A.Δ. 1166 και Πάφος Στόουν Σ. Eστέϊτς Λτδ και Άλλοι v. Eυθυμίου Bαλαωρίτη και Άλλου, Πολ. Έφεση 9263, ημερ. 25.2.1997).
Στην Xάσικος αποφασίστηκε ότι, απόφαση του Eπαρχιακού Διακστηρίου, απορριπτική αιτήματος για την έκδοση συνοπτικής απόφασης, δεν είναι εφέσιμη. Aφήνει τα δικαιώματα των διαδίκων άθικτα και δεν δημιουργεί δεδικασμένο για οποιοδήποτε επίδικο θέμα. Mε το ίδιο πνεύμα κρίθηκε στην Agro ότι αποφάσεις σχετικές με το παραδεκτό μαρτυρίας δεν υπόκεινται σε έφεση.
H δευτεροβάθμια δικαιοδοσία δεν έχει ως λόγο την επιτήρηση της πορείας ή της εξέλιξης της δίκης αλλά των αποτελεσμάτων της καθοριστικών για τα δικαιώματα των διαδίκων. Eνδιάμεσες αποφάσεις, μη καθοριστικές αφ’ εαυτών για το δικαίωμα των διαδίκων, εφόσον επηρεάζουν το αποτέλεσμα μπορεί να αναθεωρηθούν στο πλαίσιο της έφεσης κατά της τελικής απόφασης του Δικαστηρίου.”
Στη Xάσικος (πιο πάνω) τονίσθηκε ότι η έννοια του όρου “απόφαση” είναι συνυφασμένη με την αποστολή της δικαστικής λειτουργίας για επίλυση των επιδίκων θεμάτων (Bλ. και Παπακόκκινου v. Δήμου Πάφου, Πολιτική Έφεση 9095/30.9.97). Στην κρινόμενη υπόθεση η εκκαλούμενη απόφαση δεν έχει επιλύσει οποιοδήποτε από τα επίδικα θέματα της αγωγής. Δεν είναι καθοριστική για τα δικαιώματα των διαδίκων. Διαπιστώνουμε, επομένως, ότι δεν μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο έφεσης.
H έφεση απορρίπτεται. Eνόψει του ότι ο λόγος απόρριψης της έφεσης δεν έχει εγερθεί από τον εφεσίβλητο δεν εκδίδουμε διαταγή για τα έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο