(1998) 1 ΑΑΔ 1542
[*1542]22 Σεπτεμβρίου, 1998
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑOY, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
NICOLA HUXTABLE CHRISTIANSEN, ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΛΗΣΙΕΣΤΕΡΟΥ ΣΥΓΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥ ΑΥΤΗΣ
T.J. CHRISTIANSEN,
Eφεσείουσα - Eνάγουσα,
ν.
BLUE MED. HOTELS LTD.,
Eφεσιβλήτων - Eναγομένων.
(Πολιτική Έφεση Aρ. 9756)
Αστικά Αδικήματα — Αμέλεια — Τουρίστρια 11 χρονών κτύπησε σε κλειστή συρόμενη γυάλινη πόρτα κατά την έξοδό της από αίθουσα ξενοδοχείου με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό της από το γυαλί που θρυμματίστηκε — Απόρριψη της αγωγής για αμέλεια και αποζημιώσεις — Αποφασίστηκε κατ’ έφεση ότι οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου έφεραν αποκλειστική ευθύνη για το δυστύχημα.
Αστικά Αδικήματα — Αμέλεια — Ποία τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος — Άρθρο 51 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148 — Ο ορισμός του αδικήματος συνιστά ακόμη ένα άφθαρτο κανόνα του δικαίου παρόλο ότι έχει διαπλατυνθεί με την πρόοδο του χρόνου ώστε να καλύπτει τις μεταβαλλόμενες και εξελισσόμενες κοινωνικές συνθήκες.
Αστικά Αδικήματα — Αμέλεια — Ευθύνη ιδιοκτήτη-κατόχου υποστατικών — Χρησιμοποίηση γυαλιού στον εσωτερικό διαχωρισμό μιας οικοδομής ή στις εξωτερικές προσόψεις — Πρέπει να λαμβάνονται υπόψη παράγοντες που αφορούν στην ασφάλεια όσων χρησιμοποιούν την οικοδομή, όπως η επισήμανση του γυαλιού και η ανθεκτικότητά του.
Αποζημιώσεις — Γενικές αποζημιώσεις — Τουρίστρια 11 χρονών τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι από κτύπημά της σε κλειστή γυάλινη πόρτα η οποία θρυμματίστηκε — Επιδίκαση γενικών αποζημιώσεων £6.000 με τόκο 6% από την καταχώρηση της αγωγής.
Aποζημιώσεις — Aστικά αδικήματα — Ποσά που καταβάλλονται από την ασφαλιστική εταιρεία του ενάγοντα — Eίναι διεκδικήσιμα δυνάμει του [*1543]Άρθρου 65 του περί Aστικών Aδικημάτων Nόμου, Kεφ. 148.
Η ενάγουσα, ηλικίας 11 χρονών, κατά τη διάρκεια των διακοπών της σε ξενοδοχείο της Λεμεσού, ιδιοκτησίας των εναγομένων, τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι όταν επιχείρησε να εξέλθει από το εστιατόριο στην πισίνα μέσω της συρόμενης γυάλινης πόρτας του εστιατορίου, η οποία θρυμματίστηκε σε μικρά κομμάτια. Πάνω στη συρόμενη πόρτα υπήρχε αυτοκόλλητη ταινία, τοποθετημένη προφανώς για να παρεμβάλλεται στο οπτικό πεδίο της διαφάνειας του γυαλιού, η οποία όμως ήταν σε ψηλότερο σημείο από το ύψος της ενάγουσας.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, αφού άκουσε τη μαρτυρία του εμπειρογνώμονα αρχιτέκτονα του κάθε διαδίκου, διαπίστωσε ότι το πάχος του γυαλιού ήταν 4 χιλ. ενώ το ενδεικνυόμενο προς χρήση ήταν 4.5 χιλ. Με βάση τη διαπίστωση αυτή, έκρινε ότι οι εναγόμενοι χρησιμοποίησαν πάχος γυαλιού πολύ κοντά στις προδιαγραφές των κατασκευαστών και δεν ήταν ως εκ τούτου υπεύθυνοι για αμέλεια.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο υπολόγισε τις γενικές αποζημιώσεις σε £6.000, σε περίπτωση που θα επιτύγχανε η αγωγή.
Οι λόγοι της έφεσης αφορούσαν, εκτός από τη διαπίστωση του πρωτόδικου Δικαστηρίου για τη μη ύπαρξη αμέλειας από πλευράς των εναγομένων, και την μη επιδίκαση των ιατρικών εξόδων πολυκλινικής στη Λεμεσό, που ανέρχονταν σε £300, τα οποία δεν απαιτήθηκαν από το γιατρό της ενάγουσας εφόσον είχαν ήδη πληρωθεί σ’ αυτόν από την ασφαλιστική εταιρεία σύμφωνα με ασφαλιστική κάλυψη που είχε η ενάγουσα για το ταξίδι της.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Ο πρωτόδικος δικαστής προσήγγισε εσφαλμένα τα απλά γεγονότα στην υπόθεση. Το γεγονός πως το γυαλί θρυμματίστηκε σε μικρά κομμάτια από το κτύπημα ενός παιδιού 11 χρονών, αποδεικνύει από μόνο του πως η κατασκευή του εστιατορίου με το υλικό αυτό, δεν ήταν ασφαλής για το κοινό. Ο ορισμός της αμέλειας στο Άρθρο 51 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 149, παρόλο που έχει διαπλατυνθεί στην πρόοδο του χρόνου ώστε να καλύπτει τις μεταβαλλόμενες και εξελισσόμενες κοινωνικές συνθήκες, αποτελεί ακόμη τον άφθαρτο κανόνα του δικαίου στον τομέα αυτό.
2. Η ευθύνη του ιδιοκτήτη-κατόχου υποστατικού, στο οποίο χρησιμοποιείται γυαλί ως κατασκευαστικό υλικό, είναι διττή:
[*1544]α) Nα προειδοποιεί για τη διαφάνειά του, ουσιαστικά για την ύπαρξή του, και
β) το γυαλί να είναι κατασκευασμένο από ανθεκτικό υλικό ώστε να αποφεύγεται πιθανός και ορατός κίνδυνος τραυματισμού όταν κάποιος επιπέσει σ’ αυτό.
Η επισήμανση του γυαλιού από μόνη της δεν ήταν αρκετή στην παρούσα περίπτωση.
3. Το Άρθρο 65 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου δεν εφαρμόστηκε στην παρούσα υπόθεση αναφορικά με τα έξοδα που πληρώθηκαν από την ασφαλιστική εταιρεία της ενάγουσας, στη βάση ιδιωτικής συμφωνίας.
Η έφεση γίνεται αποδεκτή. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Εκδίδεται απόφαση υπέρ της ενάγουσας για ποσό £6.000, που αντιπροσωπεύει τις γενικές αποζημιώσεις, με τόκο 6% από 13.10.92 πλέον £1.598 ειδικές αποζημιώσεις με τόκο 6% από 13.10.92 μέχρι 25.10.95, που άρχισε η δίκη, μειωμένα κατά το ήμισυ της πιο πάνω περιόδου.
Η έφεση επιτρέπεται. Εκδίδεται απόφαση ως ανωτέρω με έξοδα υπέρ της εφεσείουσας τόσο πρωτόδικα όσο και κατ’ έφεση.
Aναφερόμενες υποθέσεις:
Rimmer v. Liverpool City Council [1984] W.L.R. 426,
Reffell v. Surrey County Council [1964] 1 All E.R. 743.
Έφεση.
Έφεση από την ενάγουσα κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού (Nαθαναήλ, A.E.Δ.), που δόθηκε στις 26 Iουνίου, 1996 (Aρ. Aγωγής 5252/92), με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή της ενάγουσας εναντίον των εναγομένων για αμέλεια και αποζημιώσεις..
Μ. Κυπριανού, για την Eφεσείουσα.
Α. Χαραλάμπους, για τους Eφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
[*1545]ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Η μικρή Νίκολα ήταν 11 χρονών όταν ήλθε με τους γονείς, τον παππού και τη γιαγιά της από την Αγγλία στην Κύπρο για να περάσουν τις διακοπές τους. Έμεναν στο ξενοδοχείο Αsteria Beach Hotel, ιδιοκτησία της εναγομένης εταιρείας. Η παραμονή τους εδώ έμελλε να ήταν ατυχής γιατί η Νίκολα τραυματίστηκε σοβαρά στις 29.5.91, κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο ξενοδοχείο. Οι συνθήκες του συμβάντος οδήγησαν στην καταχώριση αγωγής εκ μέρους της, μέσω του πατέρα της, εναντίον των εναγομένων.
Την πιο πάνω ημερομηνία η μικρή βρισκόταν στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και συνομιλούσε με τη μητέρα της ενώ ο παππούς και η γιαγιά της καθόντουσαν στο χώρο της πισίνας, όταν σε κάποια στιγμή της φώναξαν για να πάρει το αναψυκτικό που της είχαν παραγγείλει. Η Νίκολα προχώρησε να βγει από το εστιατόριο για να τους συναντήσει, στο διάβα της όμως πέρασε κυριολεκτικά από τη γυάλινη πόρτα του εστιατορίου, η οποία θρυμματίστηκε ολοσχερώς με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά, κυρίως στο δεξιό πόδι.
Η αγωγή της ενάγουσας, με την οποία καθιστούσε τους εναγόμενους υπεύθυνους για αμέλεια και πληρωμή αποζημιώσεων, απορρίφθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού, που έκρινε πως από την προσαχθείσα μαρτυρία δεν στοιχειοθετήθηκε οποιαδήποτε αμέλεια εις βάρος των εναγομένων. Με την υπό συζήτηση έφεση προσβάλλεται η πρωτόδικη απόφαση.
Ο δικαστής στην πολυσέλιδη και εμπεριστατωμένη απόφαση του ανέλυσε με λεπτομέρεια την ενώπιον του μαρτυρία, που αφορούσε στα γεγονότα και τον τραυματισμό της ενάγουσας, και την άποψη δυο εμπειρογνωμόνων αρχιτεκτόνων σε σχέση με τη γυάλινη κατασκευή του εστιατορίου, ειδικώτερα για το είδος του γυαλιού που χρησιμοποιήθηκε. Ο δικαστής διεξήλθε επίσης με επιμέλεια τη νομική πτυχή της υπόθεσης με αναφορά στην αγγλική και δική μας νομολογία, κυρίως σε υποθέσεις με παρόμοια περιστατικά. Θα εντοπίσουμε το σκεπτικό του δικαστή που οδήγησε στην τελική του κρίση, και με το οποίο, να πούμε από τώρα, διαφωνούμε.
Ο πρωτόδικος δικαστής προέβη αρχικά στις πιο κάτω διαπιστώσεις γεγονότων, που δεν αμφισβητήθηκαν εδώ. Ο χώρος του εστιατορίου του ξενοδοχείου κατασκευάστηκε μεταγενέστερα του κυρίως κτιρίου του ξενοδοχείου. Η οικοδομή είναι με ελαφρά υλικά. Η στέγη έγινε με μεταλλικά κεραμίδια, περικλείεται [*1546]δε στις τρεις πλευρές από γυαλί που στηρίζεται σε σκελετούς αλουμινίων, που σύρονται για να ανοίγουν προς το χώρο όπου βρίσκεται η πισίνα του ξενοδοχείου. Το Δικαστήριο, αφού άκουσε τη μαρτυρία των δυο εμπειρογνωμόνων αρχιτεκτόνων, ένας για κάθε διάδικο, διαπίστωσε πως το πάχος του γυαλιού ήταν 4 χιλ. ενώ το ενδεικνυόμενο προς χρήση ήταν 4.5 χιλ. Ειδικώτερα, και σχολιάζοντας το στοιχείο αυτό, είπε πως δεν υπάρχουν κανονισμοί ή προδιαγραφές ως προς το είδος και πάχος του γυαλιού που χρησιμοποείται στις κατασκευές, κάτι που επαφίεται στην κρίση του αρχιτέκτονα, που λαμβάνει υπόψη του διάφορους παράγοντες όπως το περιβάλλον, τη χρήση της κατασκευής, την ασφάλεια και γούστο του ιδίου και του ιδιοκτήτη. Ο δικαστής, αφού συζήτησε στην απόφαση του όλα τα πιο πάνω ζητήματα κατέληξε πως το πιο ουσιαστικό στοιχείο, που θα αποδείκνυε αμέλεια εκ μέρους των εναγομένων, ήταν το πάχος του γυαλιού, αν τούτο δηλαδή καθιστούσε, υπό τις περιστάσεις, ασφαλή την οικοδομή. Κατέληξε δε στην απόφαση του, επί του καιρίου αυτού ζητήματος, ως εξής:
“Αποτελεί την κρίση του Δικατηρίου ότι στις συνθήκες της παρούσας υπόθεσης η χρήση της συγκεκριμένης υαλόπορτας με πάχος 3.9 χιλ. ή κατά προσέγγιση 4 χιλ. δεν ήταν υπό τις περιστάσεις ένδειξη αμέλειας εκ μέρους των εναγομένων και αυτό γιατί και η ίδια η μαρτυρία της Ενάγουσας προερχόμενη από τη μοναδική - επιστημονική μαρτυρία για το θέμα, του Μ.Ε.5, δεν καθόρισε συγκεκριμένο υψηλότερο πάχος με βάση την ίδια τη γραφική παράσταση που ο ίδιος ο μάρτυρας κατέθεσε ως Τεκμ. Η. Σύμφωνα με την αποδεκτή μαρτυρία του ίδιου του Μ.Ε.5 η διαφορά πάχους μεταξύ 4 χιλ. και 4.5 χιλ. είναι πολύ μικρή. Η ορθή ένδειξη όμως του Τεκμ.Η με βάση την πιο ενδελεχή μαρτυρία του Μ:Υ:2 είναι, όπως έχει προλεχθεί 4.5 χιλ. για τις ορθές διαστάσεις 2.05 Χ 1.45 μ. Ακόμη όμως και για διαστάσεις 2.20 Χ 1.50 μ. (όπως ήταν η μαρτυρία του Μ.Ε.5) το ενδεδειγμένο πάχος θα ήταν πάλι 4.5 χιλ. διότι ο λόγος των διαστάσεων αυτών είναι 1.46/1, (έναντι 1.45/1 για τις ορθές διαστάσεις), με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείτο η ίδια γραμμή στο Τεκμ.Η, 1.5:1:(“ratio of edge lengths”) με το ίδιο εξαγόμενο αποτέλεσμα.
Η διαφορά των 0.5 χιλ. ή για την ακρίβεια 0.6 χιλ. είναι ελάχιστη για να λεχθεί ότι οι Εναγόμενοι διέρρηξαν το καθήκον τους προς πρόσωπα που θα μπορούσαν λογικά να χρησιμοποιήσουν το χώρο. Κατ’ ουσίαν χρησιμοποίησαν πάχος γυαλιού πολύ κοντά στις προδιαγραφές των κατασκευαστών σύμφωνα [*1547]με το Τεκμ.Η, με ελάχιστη απόκλιση. Υπενθυμίζεται ότι δεν υπάρχουν πρότυπα νομοθετικά ή άλλα για υάλινες κατασκευές στην Κύπρο και άρα οι ακολουθούμενες προδιαγραφές είναι με βάση τους πίνακες κατασκευαστών. Και παρόλο ότι δεν λέχθηκε από τους Εναγόμενους ότι αυτοί οι πίνακες χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή της υαλόπορτας και τον καθορισμό του πάχους του γυαλιού, η όλη υπόθεση κινήθηκε με βάση τον κοινά κατ’ ουσίαν αποδεκτό Πίνακα του Τεκμ. “Η”.
Έχουμε τη γνώμη πως ο πρωτόδικος δικαστής έσφαλε στην κρίση του κατά την υπαγωγή των γεγονότων της υπόθεσης, όπως ο ίδιος τα διαπίστωσε, στους νομικούς κανόνες.
Το αστικό αδίκημα της αμέλειας ορίζεται στο άρθρο 51 του ομώνυμου Νόμου, Κεφ.148. Οι παραγρ. (α) και (β) έχουν ως ακολούθως:
“51. Αμέλεια συνίσταται:
(α) στην τέλεση πράξης την οποία υπό τις περιστάσεις δεν θα τελούσε λογικό συνετό πρόσωπο ή στην παράλειψη τέλεσης πράξης την οποία υπό τις περιστάσεις τέτοιο πρόσωπο θα τελούσε·
ή
(β) στην παράλειψη καταβολής τέτοιας δεξιότητας ή επιμέλειας για την άσκηση επαγγέλματος, επιτηδεύματος ή ασχολίας όπως ένα λογικό συνετό πρόσωπο, που έχει τα προσόντα για την άσκηση του επαγγέλματος αυτού, επιτηδεύματος ή ασχολίας θα κατέβαλλε υπό τις περιστάσεις.”
Μολονότι ο ορισμός αυτός, που αποτελεί τη συμπύκνωση της έννοιας της αμέλειας στο Κοινοδίκαιο, έχει διαπλατυνθεί στην πρόοδο του χρόνου ώστε να καλύπτει τις μεταβαλλόμενες και εξελισσόμενες κοινωνικές συνθήκες, εντούτοις αποτελεί ακόμη τον άφθαρτο κανόνα του δικαίου στον τομέα τούτο.
Έχουμε τη γνώμη πως ο πρωτόδικος δικαστής προσήγγισε εσφαλμένα τα απλά γεγονότα στην υπόθεση. Η ενάγουσα περπάτησε για να βγει από το εστιατόριο και να πάει στο χώρο της πισίνας. Δεν πρόσεξε τη γυάλινη πόρτα και κτύπησε σ’ αυτή, με αποτέλεσμα το γυαλί να θρυμματιστεί και να τραυματιστεί. Το [*1548]γεγονός πως το γυαλί θρυμματίστηκε σε μικρά μικρά κομμάτια από το κτύπημα ενός παιδιού 11 χρόνων, από μόνο του αποδεικνύει πως η κατασκευή του εστιατορίου με το υλικό αυτό, δεν ήταν ασφαλής για το κοινό.
Ας παραλληλίσουμε την περίπτωση με το εξής υποθετικό παράδειγμα. Αν αντί γυαλιού το εστιατόριο ήταν κτισμένο με τοίχους και κάποιος απρόσεκτος για τον ένα ή άλλο λόγο κτυπούσε σ’ αυτόν, θα αναμενόταν ο τοίχος να κατακρημνισθεί και να τον καταπλακώσει;
Στην εξελισσόμενη οικοδομική βιομηχανία μπορεί το γυαλί να είναι σήμερα σύνηθες υλικό. Οι κατασκευαστές όμως και οι ιδιοκτήτες υποστατικών, στα οποία χρησιμοποιείται το γυαλί, οφείλουν να μεριμνήσουν για την ασφάλεια του κοινού που τα χρησιμοποιούν. Το γυαλί είναι διαφανές υλικό, διαχωρίζει μεν τους χώρους φυσικά, αλλά όχι οπτικά. Εκτός και αν το γυαλί είναι αδιαφανές. Όταν χρησιμοποιείται το γυαλί στον εσωτερικό διαχωρισμό μιας οικοδομής ή στις εξωτερικές προσόψεις, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη διάφοροι παράγοντες που αφορούν στην ασφάλεια αυτών που χρησιμοποιούν την οικοδομή, όπως η επισήμανση του γυαλιού, αλλά και η ανθεκτικότητα του.
H ευθύνη του ιδιοκτήτη - κατόχου υποστατικού, στο οποίο χρησιμοποιείται το γυαλί ως κατασκευαστικό υλικό έχει, λόγω της φύσης του υλικού, δυο πτυχές:
(α) Να προειδοποιούν για τη διαφάνεια του, ουσιαστικά για την ύπαρξη του και
(β) το γυαλί να είναι κατασκευασμένο από ανθεκτικό υλικό ώστε να αποφεύγεται πιθανός και ορατός κίνδυνος τραυματισμού όταν κάποιος επιπέσει σ’ αυτό. (Δες άρθρο 51(2)(β) του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148).
Στην υπόθεση που εξετάζουμε τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα απέδειξαν την αμέλεια των εναγομένων. Το εξωτερικό γυαλί του εστιατορίου κάλυπτε τις 3 από τις 4 πλευρές του. Οι ένοικοι βρίσκονταν στους χώρους του ξενοδοχείου για να περάσουν ξέγνοιαστα και ευχάριστα τις διακοπές τους, όπως η ενάγουσα με τους γονείς της. Η ξεκούραση και ανεμελιά μειώνουν την προσοχή και εγρήγορση. Η διακίνηση της ενάγουσας στους χώρους του ξενοδοχείου αναμενόταν να γίνεται μέσα σ’ αυτή την ψυχική διάθεση και περιβαλλοντική ατμόσφαιρα.
[*1549]Είναι γεγονός πως στις συρόμενες γυάλινες πόρτες υπήρχε αυτοκόλλητη ταινία, τοποθετημένη προφανώς για να παρεμβάλλεται στο οπτικό πεδίο της διαφάνειας του γυαλιού, η οποία όμως ήταν σε ψηλότερο σημείο από το ύψος της ενάγουσας. Όπως έχουμε ήδη υποδείξει η επισήμανση της ύπαρξης του γυαλιού από μόνη της δεν ήταν αρκετή. Οι εναγόμενοι όφειλαν να μεριμνήσουν για την ασφαλή κατασκευή του υποστατικού τους ώστε να μην αποτελεί κίνδυνο σ’ αυτούς που το χρησιμοποιούν. Η ενάγουσα, μια μικρή 11 χρόνων, κτύπησε στο γυαλί, που δεν πρόσεξε, το οποίο όμως καταθρυμματίστηκε με αποτέλεσμα να τραυματιστεί.
Οι αγγλικές υποθέσεις στις οποίες κάνει αναφορά και το πρωτόδικο Δικαστήριο, μεταδίδουν ακριβώς τις σκέψεις που εκφράζουμε.
- Rimmer v. Liverpool City Council [1984] W.L.R. 426
- Reffell v. Surrey County Council [1964] 1 All E.R. 743
Σύμφωνα με τη δική μας ανάλυση και προσέγγιση κρίνουμε πως η ενάγουσα απέδειξε την υπόθεση της εναντίον των εναγομένων. Κρίνουμε δε, στη βάση των γεγονότων που έχουμε παραθέσει, πως οι εναγόμενοι είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνοι για το δυστύχημα.
Ένα άλλο σημείο, που αποτέλεσε αντικείμενο της έφεσης, είναι τα ιατρικά έξοδα της πολυκλινικής Saint Mary’s στη Λεμεσό, που ανέρχονται σε £300. To Δικαστήριο έκρινε πως δεν ήταν καταβλητέα, επειδή ο γιατρός ανέφερε στη μαρτυρία του πως δεν είχε καμιά απαίτηση από την ενάγουσα ή τους γονείς της, εφόσον είχε ήδη πληρωθεί από την ασφαλιστική εταιρεία σύμφωνα με ασφαλιστική κάλυψη που είχαν για το ταξίδι τους.
Το γεγονός πως τα πιο πάνω έξοδα πληρώθηκαν από την ασφαλιστική εταιρεία της ενάγουσας, στη βάση ιδιωτικής συμφωνίας, δεν σημαίνει πως αυτά δεν είναι διεκδικήσιμα. Διέλαθε προφανώς της προσοχής του πρωτόδικου δικαστή το άρθρο 65 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου που προβλέπει τα εξής:
“65. Κατά τον υπολογισμό της αποζημίωσης που πρέπει να πληρωθεί εξαιτίας αστικού αδικήματος δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη οποιοδήποτε ποσό -
(α) το οποίο καταβλήθηκε ή το οποίο πρέπει να πληρωθεί βάσει σύμβασης ασφάλειας ή ασφάλισης σε σχέση με το αστικό αυτό αδίκημα.”
[*1550]Η έφεση, επομένως, γίνεται δεκτή. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Εκδίδεται απόφαση υπέρ της ενάγουσας για ποσό £6,000, που αντιπροσωπεύει τις γενικές αποζημιώσεις, με τόκο 6% από 13.10.92 πλέον £1,598 ειδικές αποζημιώσεις με τόκο 6% από 13.10.92 μέχρι 25.10.95, που άρχισε η δίκη, μειωμένα κατά το ήμισυ της πιο πάνω περιόδου.
Τα πιο πάνω ποσά, πλην των £1,298 που προστέθηκαν με τη δική μας απόφαση, υπολογίστηκαν από το πρωτόδικο δικαστήριο, σύμφωνα με πάγια πρακτική που ακολουθείται στην περίπτωση που η ενάγουσα θα επετύγχανε στην αγωγή της. Δεν υπήρξε αντέφεση με την οποία να αμφισβητείται το εύλογο των ποσών αυτών, τα οποία και ως εκ τούτου επιδικάζονται υπέρ της εφεσείουσας. Η εφεσείουσα δικαιούται επίσης στα έξοδα της στην πρωτόδικη διαδικασία και εδώ.
Η έφεση επιτρέπεται. Εκδίδεται απόφαση ως ανωτέρω με έξοδα υπέρ της εφεσείουσας τόσο πρωτόδικα όσο και κατ’ έφεση.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο