(1998) 1 ΑΑΔ 2311
[*2311]16 Δεκεμβρίου, 1998
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
AΝΔΡΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΑΛΛΩΣ ΜΟΥΣΟΥΛΛΟΥ,
Eφεσείων-Eναγόμενος,
v.
ΚΥΡΙΑΚΟΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ,
Eφεσίβλητης-Eνάγουσας.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10140)
Αστικά αδικήματα — Παράνομη επέμβαση — Φύτευση δέντρων στο κτήμα της ενάγουσας που συνόρευε με το κτήμα των εναγομένων — Επρόκειτο για μόνιμη επέμβαση και η ενάγουσα, ως ιδιοκτήτρια του κτήματος στο οποίο έγινε η επέμβαση, νομιμοποιείτο να εγείρει την αγωγή — Η εξειδίκευση της παράνομης επέμβασης στην έκθεση απαιτήσεως δεν ήταν αναγκαία, αφού δόθηκε μαρτυρία για τη φύτευση των δέντρων χωρίς οποιαδήποτε ένσταση.
Η εφεσίβλητη-ενάγουσα καταχώρησε αγωγή αξιώνοντας την άρση της παράνομης επέμβασης που έγινε στο ακραίο όριο των συνόρων του κτήματός της με αυτό της εναγομένης, και που συνίστατο στην αφαίρεση χώματος και την καλλιέργεια μιας λωρίδας σ’ αυτό. Ζητούσε επίσης αποζημιώσεις. Η αγωγή στρεφόταν εναντίον της εναγομένης και του συζύγου της - εναγομένου 2, του μόνου εφεσείοντα, μιας και η έφεση της συζύγου του αποσύρθηκε.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάσισε πως δεν αποδείχθηκε ότι η μετακίνηση των χωμάτων από το κτήμα της εφεσίβλητης έγινε από τους εναγομένους, μήτε και πως αυτοί το καλλιέργησαν. Αποφάσισε όμως ότι ο εφεσείων έκαμε παράνομη επέμβαση στο κτήμα της εφεσίβλητης όταν φύτευσε, μερικά δέντρα, σ’ αυτό και επεδίκασε στην εφεσίβλητη συμβολικές αποζημιώσεις, £10.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την πρωτόδικη απόφαση και εισηγήθηκε ότι:
1. Δεν υπήρχε ισχυρισμός στην έκθεση απαιτήσεως ότι φυτεύθηκαν [*2312]δέντρα στο κτήμα της εφεσίβλητης και ως εκ τούτου ο πρωτόδικος δικαστής δεν έπρεπε να προβεί στο σχετικό εύρημα.
2. Η εφεσίβλητη δεν ενομιμοποιείτο να εγείρει την αγωγή, ως ιδιοκτήτρια του κτήματος, εφόσον τούτο ενοικιαζόταν σε τρίτο πρόσωπο. Η επέμβαση, κατά το συνήγορο, δεν ήταν μόνιμη και ως εκ τούτου μόνο ο κάτοχος του κτήματος θα μπορούσε να κινήσει αγωγή για τέτοια παράνομη επέμβαση.
3. Εφόσο στην αγωγή προβάλλετο ισχυρισμός για κλοπή χώματος θα έπρεπε να ειδοποιηθεί ο Γενικός Εισαγγελέας βάσει του Άρθρου 67 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148 (όπως τροποποιήθηκε με το Ν. 87/73).
Αποφασίστηκε ότι:
1. Δεν ήταν αναγκαία η εξειδίκευση της παράνομης επέμβασης στην έκθεση απαιτήσεως, εφόσον η μαρτυρία για τη φύτευση των δέντρων δόθηκε χωρίς οποιαδήποτε ένσταση. Επιπρόσθετα και ο ίδιος ο εφεσείων προσκόμισε μαρτυρία για να αποδείξει ότι τα δέντρα δεν ήταν στο κτήμα της εφεσίβλητης. Το Δικαστήριο αποδέχθηκε τη μαρτυρία αυτή και επ’ αυτής κατέληξε πως τα δέντρα ήσαν πράγματι στο κτήμα της εφεσίβλητης.
2. Η επέμβαση είχε μόνιμο χαρακτήρα και νομιμοποιεί τον ιδιοκτήτη να εγείρει αγωγή για την άρση της και για αποζημιώσεις.
3. Η βάση της αγωγής ήταν η παράνομη επέμβαση. Ο ισχυρισμός που προβλήθηκε για τη μετακίνηση χωμάτων δεν άλλαξε τη βάση της αγωγής μετατρέποντας την στο κακούργημα της κλοπής.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Per Curiam:
Όταν γίνονται αναφορές σε αγγλικές υποθέσεις, που άπτονται ζητημάτων ιδιοκτησίας, είναι ορθό να λαμβάνεται υπόψη η διαφορετική φύση της διακατοχής ακίνητης ιδιοκτησίας στην Aγγλία σε σχέση με τη χώρα μας.
Έφεση.
Έφεση από τον εναγόμενο 2 κατά της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Oικονόμου, E.Δ.), που δόθηκε στις 12 Nοεμβρίου, 1997 (Aρ. Aγωγής 2681/93), με την οποία επιδικά[*2313]σθηκε υπέρ της ενάγουσας και εναντίον των εναγομένων αλληλέγγυα και κεχωρισμένα, το ποσό των £10 πλέον έξοδα, ως συμβολική αποζημίωση λόγω της παράνομης επέμβασης στο κτήμα της ενάγουσας.
Α. Μυλωνάς, για τον Eφεσείοντα.
Γ. Κουκούνης, για την Eφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Η εφεσίβλητη-ενάγουσα είναι εγγεγραμμένη ιδιοκτήτρια του τεμαχίου 159 Φ/Σχ. XL1/16 στο χωριό Ξυλοφάγου. Η εναγόμενη είναι ιδιοκτήτρια του όμορου τεμαχίου 599.
Με αγωγή, που καταχώρισε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας, η εφεσίβλητη αξίωνε την άρση της επέμβασης που έγινε στο ακραίο όριο των συνόρων του κτήματος της, με αυτό της εναγομένης, και που συνίστατο στην αφαίρεση χώματος και την καλλιέργεια μιας λωρίδας σ’ αυτό. Ζητούσε επίσης αποζημιώσεις. Η αγωγή στρεφόταν εναντίον της εναγομένης και του συζύγου της-εναγομένου 2, εδώ του μόνου εφεσείοντα, μιας και η έφεση της συζύγου του αποσύρθηκε.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέτασε με πολλή προσοχή την ενώπιον του μαρτυρία που προσκομίστηκε κατά την ακροαματική διαδικασία, η οποία εξελίκτηκε σε σοβαρή αντιδικία. Το μεγαλύτερο μέρος των διαπιστώσεων του δεν αμφισβητείται στην υπό συζήτηση έφεση. Ο δικαστής έκρινε πως δεν απεδείχθη ότι η μετακίνηση των χωμάτων από το κτήμα της εφεσίβλητης έγινε από τους εναγόμενους, μήτε και πως αυτοί το καλλιέργησαν. Οι ίδιοι εμίσθωναν το δικό τους σε άλλα πρόσωπα. Αποφάσισε όμως πως μερικά δένδρα που βρίσκονται στο κτήμα της εφεσίβλητης είχαν φυτευθεί από τον εφεσείοντα. Σε τούτο συνίστατο και η μικρή παράνομη επέμβαση, και γι’ αυτό το Δικαστήριο επιδίκασε στην εφεσίβλητη συμβολικές αποζημιώσεις, £10.
Ο εφεσείοντας όμως επιδιώκει εδώ νομική δικαίωση. Ο συνήγορος του εισηγήθηκε πως η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι εσφαλμένη για τους λόγους που ακολουθούν, και παράλληλα συζητούμε. Διατείνεται πως το εύρημα του πρωτόδικου Δικαστή, ότι η επέμβαση συνίστατο στη φύτευση των δένδρων, δεν ήταν ανοικτό γιατί δεν υπήρχε τέτοιος ισχυρισμός στην έκθεση απαιτήσεως, εννοώντας πως η φύτευση των δένδρων δεν περιλαμβάνονταν στις [*2314]λεπτομέρειες του τρόπου της ισχυριζόμενης επέμβασης.
Κρίνουμε πως δεν χρειαζόταν τέτοια εξειδίκευση στην έκθεση απαιτήσεως. Σημειώνουμε επίσης, και το υποδείξαμε στο συνήγορο κατά την ακρόαση της έφεσης, πως η μαρτυρία για τη φύτευση των δένδρων δόθηκε χωρίς οποιαδήποτε ένσταση. Και όχι μόνο, αλλά και ο ίδιος ο εφεσείων προσκόμισε μαρτυρία για να αποδείξει πως τα δένδρα δεν ήταν στο κτήμα της εφεσίβλητης. Το Δικαστήριο μάλιστα δέχθηκε τη μαρτυρία αυτή και επ’ αυτής κατέληξε πως τα δένδρα ήσαν πράγματι στο κτήμα της εφεσίβλητης.
Υπέβαλε επίσης ο συνήγορος πως η εφεσίβλητη δεν ενομιμοποιείτο να εγείρει την αγωγή, ως ιδιοκτήτρια του κτήματος, εφόσον τούτο ενοικιαζόταν σε τρίτο πρόσωπο. Κατά το συνήγορο μόνο ο κάτοχος του κτήματος θα μπορούσε να κινήσει την αγωγή, για τέτοια παράνομη επέμβαση, η οποία δεν ήταν μόνιμης φύσης. Θεωρεί δηλαδή την ύπαρξη δένδρων προσωρινή κατάσταση. Η θέση αυτή είναι εσφαλμένη. Η επέμβαση είχε μόνιμο χαρακτήρα και νομιμοποιεί τον ιδιοκτήτη να εγείρει αγωγή για την άρση της και για αποζημιώσεις. Ένα μικρό πρόσθετο σχετικό σχόλιο. Όταν γίνονται αναφορές σε αγγλικές υποθέσεις, που άπτονται ζητήματα ιδιοκτησίας, ορθό είναι να λαμβάνεται υπόψη η διαφορετική φύση της διακατοχής ακίνητης ιδιοκτησίας στην Αγγλία σε σχέση με τη χώρα μας.
Τέλος, ο δικηγόρος του εφεσείοντα εισηγήθηκε πως το πρωτόδικο Δικαστήριο θάπρεπε να απορρίψει την αγωγή, γιατί δεν δόθηκε ειδοποίηση στο Γενικό Εισαγγελέα, βάσει του άρθρου 67 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ.148 (όπως τροποποιήθηκε με το Ν.87/73) εφόσο σ’ αυτή προβάλλονταν ισχυρισμός για κλοπή χώματος. Η εισήγηση είναι ολωσδιόλου αβάσιμη. Η αιτία αγωγής ήταν η παράνομη επέμβαση. Επειδή προβλήθηκε ισχυρισμός πως αυτή συνίστατο και στην μετακίνηση χωμάτων, τούτο δεν σημαίνει πως η βάση της αγωγής ήταν το κακούργημα της κλοπής.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα, στην κλίμακα που όρισε το πρωτόδικο Δικαστήριο κατά την έκδοση της απόφασης του, £5-£10.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο