(1999) 1 ΑΑΔ 697
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Αίτηση Αρ. 20/99
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ.Κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.
Αναφορικά με το Άρθρο 155.4 του Συντάγματος,
τα Άρθρα 5, 9, 11 και 15 του Περί Απονομής της Δικαιοσύνης
(Ποικίλαι Διατάξεις) Νόμου του 1964 (Ν. 33/64) και το Άρθρο 9
του Περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60),
- και -
Αναφορικά με την αίτηση των: 1. ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΒΑ και
2. ΚΥΡΑ ΤΣΙΜΟΝ: ως κληρονόμων και ως διαχειριστών
της περιουσίας του Γεωργίου Τσίμον, τέως από τη Λεμεσό,
για την έκδοση προνομιακών Ενταλμάτων Certiorari και Mandamus,
- και -
Αναφορικά με την Αίτηση Διαχείρισης υπ΄ αρ. 265/92 του
Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού,
- και -
Αναφορικά με τον περί Διαχειρίσεως Κληρονομιών Νόμον, Κεφ. 189,
- και -
Αναφορικά με τον Γεώργιο Τσίμον, τέως από τη Λεμεσό, αποβιώσαντα
-----------------------------
30 Απριλίου 1999
Για τους αιτητές: Α. Ταλιαδώρος με Α. Πολυδώρου για Κ. Χρυσοστομίδη.
Για τους καθ΄ ων η αίτηση: Δ. Αραούζος για Μ. Χαρτζιώτη
και Αντώνη Λεμή και Σία.
-----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Οι περιστάσεις από τις οποίες προέκυψε η παρούσα αίτηση για έκδοση προνομιακών ενταλμάτων certiorari και mandamus εκτίθενται σε απόφαση ημερ. 5 Φεβρουαρίου 1999 με την οποία παραχώρησα άδεια για καταχώρηση: βλ. Αίτηση αρ. 3/99 Γ. Καλαβά και Κ. Τσίμον. Υπενθυμίζω εδώ τα ουσιώδη στοιχεία.
Μόνη διαχειρίστρια της περιουσίας του αποβιώσαντος Γεώργιου Τσίμον τέως εκ Λεμεσού ήταν η σύζυγος του Άγκνες Τσίμον η οποία απεβίωσε διαρκούσης της διαχείρισης. Οι παρόντες αιτητές, συγγενείς του αποβιώσαντος, αποτάθηκαν στις 22 Ιουνίου 1995 στο πλαίσιο της τρέχουσας διαδικασίας διαχείρισης υπ΄ αρ. 265/92 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού για διορισμό τους ως νέων διαχειριστών. Οι δύο εκτελεστές της διαθήκης της πρώην διαχειρίστριας όπως και τα δύο αδέρφια της, Wilfrid Wortham και George Wortham, μόνιμοι κάτοικοι Αγγλίας, υπέβαλαν ένσταση μέσω δικηγόρων. Ας σημειωθεί ότι οι εν λόγω εκτελεστές ήταν και πληρεξούσιοι αντιπρόσωποι των αδερφών Wortham. Εκκρεμούσης της αίτησης ημερ. 22 Ιουνίου 1995, απεβίωσαν οι εκτελεστές της διαθήκης της Άγκνες Τσίμον. Παρέμειναν ως ενιστάμενοι οι W. Wortham και G. Wortham. Με απόφαση ημερ. 17 Ιουλίου 1998 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού ενέκρινε την αίτηση με έξοδα υπέρ των αιτητών και εναντίον των ενισταμένων. Οι W. Wortham και G. Wortham ακολούθως υπέβαλαν, μέσω των ιδίων δικηγόρων, μονομερή αίτηση ημερ. 21 Ιουλίου 1998 για αναστολή της απόφασης και εκδόθηκε αυθημερόν προσωρινό διάταγμα. Όμως, κατόπιν ένστασης των παρόντων αιτητών και τη διεξαγωγή ακρόασης, το Δικαστήριο στις 12 Αυγούστου 1998 απέρριψε την αίτηση για αναστολή με έξοδα εναντίον των W. Wortham και G. Wortham.
Οι παρόντες αιτητές δικαιούνται λοιπόν σε έξοδα βάσει τόσο της απόφασης ημερ. 17 Ιουλίου 1998 όσο και της απόφασης ημερ. 12 Αυγούστου 1998. Κατ΄ ακολουθίαν, στις 16 Σεπτεμβρίου 1998, υπέβαλαν στον Πρωτοκολλητή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού αντίστοιχες αιτήσεις για ψήφιση εξόδων, συνοδευόμενες από σχετικούς καταλόγους. Οι αιτήσεις ορίστηκαν για τις 19 Οκτωβρίου 1998. Και επιδόθηκαν στη διεύθυνση επίδοσης που είχε δοθεί σε σχέση με τις διαδικασίες από τις οποίες προέκυψαν οι διαταγές για έξοδα. Κατά την ορισθείσα ημερομηνία, σημειώθηκε από Πρωτοκολλητή η εμφάνιση των συνηγόρων των δύο πλευρών και με τη συγκατάθεση τους οι αιτήσεις αναβλήθηκαν για τις 11 Νοεμβρίου 1998 λόγω απουσίας του Πρωτοκολλητή που θα προέβαινε στη ψήφιση.
Στις 11 Νοεμβρίου 1998 ο συνήγορος των W. Wortham και G. Wortham αμφισβήτησε την επάρκεια της επίδοσης. Επικαλέστηκε σχετικά το θάνατο των πληρεξουσίων αντιπροσώπων οι οποίοι, υπενθυμίζω, ήταν οι άλλοι δύο καθ΄ ων στην αίτηση ημερ. 22 Ιουνίου 1995 ως εκτελεστές της διαθήκης της Άγκνες Τσίμον. Ο συνήγορος των παρόντων αιτητών εξέφρασε από τη δική του πλευρά, την άποψη ότι επρόκειτο για καλή επίδοση, άποψη με την οποία ο Πρωτοκολλητής δεν συμφώνησε. Έδωσε επομένως οδηγίες όπως οι αιτήσεις “επιδοθούν προσωπικά στους ενισταμένους δύο Άγγλους Wilfrid Wortham και George Wortham” και τις όρισε σε νέα ημερομηνία. Ως προς τα όσα ακολούθησαν, το μόνο που ενδιαφέρει είναι ότι οι αιτητές δεν προχώρησαν σε προσωπική επίδοση.
Εγείρεται ως μόνο ζήτημα το κατά πόσο η διεύθυνση επίδοσης που δόθηκε σε σχέση με διαδικασία στην οποία επιδικάστηκαν έξοδα συνεχίζει να διατηρεί τη σημασία της και ως προς την ψήφιση ώστε να επιδίδεται εκεί η σχετική αίτηση που υποβάλλεται στον Πρωτοκολλητή.
Είναι χωρίς διασταγμό που καταλήγω σε καταφατική απάντηση. Προβλέπεται στη Δ.3 θ. 1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας ότι ο δικηγόρος διαδίκου παραμένει στην υπόθεση μέχρι την τελική κατάληξη είτε στο Επαρχιακό είτε στο Ανώτατο Δικαστήριο. Παραθέτω το κείμενο αυτούσιο, όπως είναι στην Αγγλική:
“ ORDER 3:
CHANGE OF ADVOCATE.
1. A party suing or defending by an advocate shall, subject to the provisions of rule 4 in Order 8, be at liberty to change his advocate in any cause or matter upon notice of the change being filed in the Court in which the cause or matter is proceeding, but until such notice is filed and a copy thereof served on the other parties to the cause or matter, the former advocate shall be considered the advocate of the party until the final conclusion of the cause or matter, whether in the District or the Supreme Court.”
Η έννοια της “τελικής κατάληξης” εξετάστηκε από το Αγγλικό Εφετείο στη
Lady De la Pole v. Dick 29 Ch. D. 351. Έκρινε, ακολουθώντας την αρχή που είχε τεθεί από παλαιά στην Lawrence v. Harrison, LXXXII E.R. 833, ότι σήμαινε όχι μόνο την έκδοση της τελικής απόφασης αλλά και της επίλυσης των όσων προέκυπταν από αυτήν σε ό,τι αφορούσε την εκτέλεση. Προσθέτω για πληρότητα ότι η μεταγενέστερη James v. Ricknell 20 Q.B.D. 164 δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, όπως θεωρήθηκε πρωτόδικα στην Bagley v. Maple & Co. Ltd (1911) 27 T.L.R. 284 ασυμβίβαστη με τη Lady De la Pole (ανωτέρω). Δεν χρειάζεται όμως να επεκταθώ. Η επίδοση στην προκείμενη περίπτωση έγινε στους δικηγόρους των W. Wortham και G. Wortham στη διεύθυνση επίδοσης που είχαν ήδη δώσει σύμφωνα με τη Δ.50 θ. 1. Και επομένως ήταν επιτρεπτή η επίδοση εκεί όπως προβλέπεται στη Δ.51 θ. 1.Ο συνήγορος των καθ΄ ων εισηγήθηκε ότι, βάσει της Δ.59 θ. 29(i), στην περίπτωση ψήφισης εξόδων από τον Πρωτοκολλητή χρειάζεται προσωπική επίδοση σε αντίθεση με την περίπτωση ψήφισης εξόδων από τον Αρχιπρωτοκολλητή στην οποία είναι δυνατή η επίδοση στη διεύθυνση επίδοσης. Δεν μπορώ να συμφωνήσω. Ο θ. 29(i) της Δ.59 έχει ως εξής:
“29. - (i) When application is made for the taxation of a bill of costs, the Registrar shall appoint such time for the taxation as shall in his opinion be sufficient to enable all parties interested to appear before him; and notice of the time so fixed shall be caused to be served on all parties interested by the party applying for the taxation. For the purpose of any taxation of costs by the Chief Registrar the address for service of a party shall include the address of any advocate who may have appeared for such party on the hearing before the Court.”
Κατά την άποψη μου, τα όσα εξειδικεύονται στο θεσμό σχετικά με την περίπτωση ψήφισης από τον Αρχιπρωτοκολλητή όχι μόνο δεν σημαίνουν πως χρειάζεται προσωπική επίδοση στην περίπτωση ψήφισης από τον Πρωτοκολλητή αλλά τουναντίον επιβεβαιώνουν ότι και στις δύο περιπτώσεις η επίδοση γίνεται στην ήδη δοθείσα διεύθυνση επίδοσης. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι
στην περίπτωση ψήφισης από τον Αρχιπρωτοκολλητή, η διεύθυνση επίδοσης, η οποία εκλαμβάνεται ως δεδομένη και για την περίπτωση ψήφισης από τον Πρωτοκολλητή, επεκτείνεται ώστε να συμπεριλαμβάνει και άλλες διευθύνσεις. Το γιατί δεν χρειάζεται να το εξετάσω. Προκύπτει εν προκειμένω ότι έγινε έγκυρη επίδοση των υπό αναφορά αιτήσεων για την ψήφιση εξόδων. Επομένως ο Πρωτοκολλητής θα έπρεπε να είχε προχωρήσει στη ψήφιση.Η αίτηση επιτυγχάνει με έξοδα. Εκδίδεται ένταλμα certiorari σε σχέση με την επίδοση. Επίσης εκδίδεται ένταλμα mandamus για την ψήφιση των εξόδων. Ο Πρωτοκολλητής να προβεί στα δέοντα.
Γ.Κ. Νικολάου,
Δ.
/ΕΘ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο