Στις 19.11.1980 η Τράπεζα Κύπρου κατέσχε το ποσό της κατάθεσης που με τους τόκους ανήλθε στις £22948,00 και με το ισόποσο πιστώθηκε ο λογαριασμός των εφεσιβλήτων.

Ο εφεσείων κίνησε αγωγή εναντίον των εφεσιβλήτων με την οποία απαιτούσε το ποσό των £22848,00 τόκους και έξοδα.

Η αγωγή απορρίφθηκε επειδή ο εφεσείων απέτυχε να τεκμηριώσει την απαίτηση του. Το πρωτόδικο δικαστήριο διαπίστωσε ότι το ποσό της απαίτησης είχε εξοφληθεί από τους εφεσίβλητους και ότι οι τελευταίοι δεν όφειλαν κανένα ποσό στον εφεσείοντα. Το δικαστήριο διαπίστωσε ότι το χρέος εξοφλήθηκε,:

Ο εφεσείων, παραδέχεται ότι μεταξύ 31.3.1979 και 30.4.1980 εισέπραξε από τους εφεσίβλητους το δεύτερο κονδύλι των ΛΚ10938,00 διά της αποκοπής ποσοστού 10% επί των εξαγωγών, πρόβαλε όμως ότι η πληρωμή του εν λόγω ποσού δεν σχετιζόταν με το ποσό της απαίτησης. Καθόσον αφορά το πρώτο κονδύλι των ΛΚ 11910,00, ο εφεσείων αρνήθηκε ότι εισέπραξε τούτο από τους εφεσίβλητους.

Με την έφεση επιδιώκεται η ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης. Προβλήθηκαν οκτώ λόγοι έφεσης. Από αυτούς, εγκαταλείφθηκαν ο πρώτος και ο τέταρτος. Οι υπόλοιποι θα συνεξετασθούν.

Ο δεύτερος λόγος έφεσης διατυπώνεται στο εφετήριο ως εξής:

Κατά την ακρόαση της έφεσης, ο δικηγόρος του εφεσείοντα περιόρισε την έφεση μόνο σε ό,τι αφορά τη διαπίστωση περί πληρωμής του κονδυλίου των ΛΚ11910 και εγκατέλειψε κάθε άλλο ισχυρισμό που αναφέρεται στο πρώτο κονδύλι των ΛΚ10938 που είχε πληρωθεί σταδιακά διά της αποκοπής ποσοστού 10% επί των εξαγωγών.

Η Εκθεση Υπεράσπισης δεν ήταν εγγενώς ελαττωματική εφόσον περιείχε γενικό ισχυρισμό περί ενός ουσιώδους γεγονότος της εξόφλησης. Θα ήταν αποδεκτό, από πλευράς εφεσείοντα, να ζητηθούν λεπτομέρειες. Βλ. Χαρ. Αχ. Δημήτρη κα ν. Paul Beven κα, ΠΕ 9689, ημερ. 29.4.89. Η μαρτυρία που οι εφεσίβλητοι προσκόμισαν, βρισκόταν στα πλαίσια του γενικού ισχυρισμού περί εξόφλησης και πάνω σ΄ αυτή τη μαρτυρία, θεμελιώθηκε η διαπίστωση ότι το πρώτο κονδύλι των ΛΚ11910 πληρώθηκε στον εφεσείοντα με επιταγές. Θεωρούμε πως τα επίδικα θέματα περιορίστηκαν σε εκείνα που προσδιορίζονται στη δικογραφία και ότι δεν επηρεάστηκαν με οποιοδήποτε τρόπο δικαιώματα του εφεσείοντα.

Το πρωτόδικο Δικαστήριο αξιολόγησε τη μαρτυρία και κατόπιν εκτίμησης των στοιχείων που είχε ενώπιόν του, προέβη σε δυο κρίσιμες διαπιστώσεις. Η πρώτη, είναι ότι οι διάδικοι δεν είχαν μεταξύ τους οποιαδήποτε άλλη συναλλαγή εκτός από αυτή του επίδικου χρέους. Η δεύτερη, αναφέρεται στη συνάντηση των διαδίκων που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία των εφεσιβλήτων στις 30.4.1980 κατά την οποία οι διάδικοι ύστερα από έλεγχο του λογαριασμού τους διαπίστωσαν ότι οι εφεσίβλητοι είχαν πληρώσει ΛΚ2000 πέρα από το οφειλόμενο επίδικο χρέος, ποσό το οποίο ο εφεσείων επέστρεψε στους εφεσίβλητους με την τραπεζική επιταγή (τεκμ. 31) που εξέδωσε στο όνομα του κ. Φίλιππου Μιχαήλ ο οποίος ενεργούσε εκ μέρους των εφεσιβλήτων.

Για τα διαμειφθέντα στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 30.4.1980, έγινε αποδεκτή η εκδοχή των εφεσιβλήτων. Στην απόφαση γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στην αξιόπιστη μαρτυρία της διευθύντριας και γραμματέως των εφεσιβλήτων κας Ελλης Μιχαήλ (ΜΥ2) η οποία ήταν παρούσα και έλαβε μέρος στη συζήτηση. Η μαρτυρία του εφεσείοντα, για τους λόγους που εξηγούνται στην απόφαση, κρίθηκε ως αναξιόπιστη.

Το Δικαστήριο, ύστερα από τις πιο πάνω διαπιστώσεις επεσήμανε ότι το άθροισμα των δυο κονδυλίων (ΛΚ10938.702 μιλς + ΛΚ11910,938 μιλς) που με διαφορετικούς τρόπους πληρώθηκαν στον εφεσείοντα μέχρι την 30.4.1980 ισούται με το ποσό του επίδικου χρέους, διαπίστωση που θεωρήθηκε πως από μόνη της ήταν αρκετή για να θέσει εκτός συζήτησης την απαίτηση του εφεσείοντα.

Το δεύτερο σκέλος του λόγου έφεσης 2 αναφέρεται στη διαπίστωση ότι οι εφεσίβλητοι πλήρωσαν στον εφεσείοντα το συνολικό ποσό των £11910,38. Η επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε για να καταδειχθεί το σφάλμα της διαπίστωσης, συνοψίζεται στο πιο κάτω απόσπασμα από το περίγραμμα αγόρευσης του δικηγόρου του εφεσείοντα.

Οπως έχει προλεχθεί, το ποσό που κατατέθηκε στην Τράπεζα Κύπρου είχε μεταφερθεί από την Ελληνική Τράπεζα όπου ήταν κατατεθειμένο ως ασφάλεια της Ελληνικής Τράπεζας για τις διευκολύνσεις που παρείχε στον διευθυντή των εφεσιβλήτων κ. Φ. Μιχαήλ. Οταν ο λογαριασμός του κ. Φ. Μιχαήλ μεταφέρθηκε στην Τράπεζα Κύπρου, το χρέος μεταβιβάστηκε στους εφεσίβλητους. Παράλληλα, μεταφέρθηκε και το ποσό της εγγύησης προς όφελος των εφεσιβλήτων που ανέλαβαν το χρέος του διευθυντή τους.

Η εκδοχή των εφεσιβλήτων υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από τα τεκμήρια και κυρίως τις επιταγές που εξέδωσαν οι εφεσίβλητοι και εισέπραξε ο εφεσείων και οι οποίες επιμαρτυρούν πληρωμές έναντι του επίδικου χρέους. Η μαρτυρία της κας Μιχαήλ αναφορικά με το περιεχόμενο και την κατάληξη της συνάντησης των διαδίκων που πραγματοποιήθηκε στις 30.4.80 έρριξε φως στις συναλλαγές και τις δοσοληψίες των διαδίκων. Επρόκειτο για συναλλαγές χωρίς ξεκάθαρο αντικείμενο και δοσοληψίες χωρίς λογιστική τάξη και τεκμηρίωση. Η κα Μιχαήλ παρουσίασε τα γεγονότα με λογική σειρά και αλληλουχία σε αντίθεση με τη μαρτυρία του εφεσείοντα η οποία βρίθει από αόριστους ισχυρισμούς, αναιρέσεις, αντιφάσεις και υπεκφυγές.

Οι λόγοι έφεσης ουσιαστικά στρέφονται εναντίον της αξιολόγησης της μαρτυρίας και των ευρημάτων αξιοπιστίας του πρωτόδικου δικαστηρίου. Οι αρχές οι οποίες διέπουν την προσέγγιση του Εφετείου σε υποθέσεις στις οποίες οι λόγοι έφεσης προσβάλλουν ευρήματα αξιοπιστίας του πρωτόδικου Δικαστηρίου συνοψίζονται στο ότι η ευθύνη για τη διαπίστωση και τον προσδιορισμό των γεγονότων ενόψει συγκρουόμενων εκδοχών ανήκει κατ΄ εξοχήν στο πρωτόδικο Δικαστήριο που έχει το πλεονέκτημα να ακούει και να παρακολουθεί τους μάρτυρες και να εκτιμά την αξιοπιστία τους στα πλαίσια της ζωντανής ατμόσφαιρας της δίκης. Το Εφετείο επεμβαίνει προς ανατροπή ευρημάτων του πρωτόδικου Δικαστηρίου μόνο σε περίπτωση που διαπιστώνεται ότι τα ευρήματα είναι αυθαίρετα ή παράλογα ή βρίσκονται σε αντίθεση με αδιαμφισβήτητα μέρη της μαρτυρίας. Βλ. Μόδεστος Πίτσιλλος ν. Δημητράκη Ευγενίου (1989) 1 (Ε) ΑΑΔ 691.