Μεταξύ άλλων ειδών των εφεσειόντων που διατίθενται στην κυπριακή αγορά είναι οι τσιχλόφουσκες BIG BABOL. Οι εν λόγω τσιχλόφουσκες καλύπτονται από το εγγεγραμμένο στην Κύπρο εμπορικό σήμα BIG BABOL των εφεσειόντων (αρ. εγγραφής 37763, ημερ. 11.1.1993).

Στις 14.4.1998 οι εφεσείοντες κίνησαν αγωγή εναντίον των εφεσιβλήτων με την οποία ζητούν θεραπείες και αποζημιώσεις στη βάση ισχυρισμών ότι οι εφεσίβλητοι παραβιάζουν (infringe) το εμπορικό σήμα BIG BABOL και ότι κατασκευάζουν και πωλούν στην Κύπρο τσιχλόφουσκες όπως οι BIG BABOL με το όνομα Babble up σε συσκευασίες που προσομοιάζουν με τις συσκευασίες των BIG BABOL, εμφανίζοντας έτσι κατά τρόπο παραπλανητικό τα προϊόντα τους ως τα προϊόντα των εφεσειόντων.

Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού κατόπιν ex parte αίτησης των εφεσειόντων εξέδωσε παρεμπίπτον διάταγμα απαγορεύον στους εφεσίβλητους να κατασκευάζουν, πωλούν, εμπορεύονται κλπ προϊόντα περιλαμβανομένων και τσιχλόφουσκων με το όνομα Babble up κλπ.

Κατά την έναρξη της ακρόασης στο Επαρχιακό Δικαστήριο ζητήθηκε από πλευράς εφεσειόντων όπως το Δικαστήριο επιτρέψει να επανορκιστεί ο μάρτυρας και καταθέσει νέα ένορκη δήλωση. Το αίτημα συνάντησε την ένσταση του δικηγόρου των εφεσιβλήτων ο οποίος αγόρευσε με συντομία επί του θέματος.

Ας σημειωθεί ότι ο δικηγόρος των εφεσειόντων εκτός από την απλή υποβολή του αιτήματος για παραχώρηση άδειας προς επανόρκιση του κ. Καλαβανά και κατάθεση νέας ένορκης δήλωσης δεν ανέφερε ο,τιδήποτε άλλο επί του θέματος.

Η πρωτόδικος δικαστής έκρινε αδικαιολόγητο το αίτημα και το απέρριψε. Η εν προκειμένω ενδιάμεση απόφαση κανονικά θα έπρεπε να είχε θέσει τέρμα στη διαδικασία εφόσον, όπως αργότερα θα διαφανεί από την απόφασή μας, η προχρονολογημένη ένορκη δήλωση δεν μπορούσε να αποτελεί πλέον στοιχείο μαρτυρίας και συνεπώς δεν υπήρχε το αναγκαίο πραγματικό υπόβαθρο για εξέταση της αίτησης.

Παρά ταύτα, ο δικηγόρος των εφεσειόντων ζήτησε άδεια για προσαγωγή προφορικής μαρτυρίας. Η άδεια δόθηκε και κατέθεσαν δύο μάρτυρες για τους εφεσείοντες, ο ένας από τους οποίους ήταν ο κ. Καλαβανάς. Αδεια για προσαγωγή προφορικής μαρτυρίας δόθηκε και στους εφεσίβλητους.

Η πρωτόδικος δικαστής με αναφορά στη νομολογία και τις αυθεντίες που διέπουν το θέμα αποφάσισε ότι η προχρονολογημένη ένορκη δήλωση του κ. Καλαβανά δεν αποτελούσε στοιχείο μαρτυρίας που θα μπορούσε να ληφθεί υπόψη κατά την έκδοση του παρεμπίπτοντος διατάγματος και συνεπώς το διάταγμα εκδόθηκε χωρίς να υπάρχει το αναγκαίο πραγματικό υπόβαθρο.

Ενόψει των πιο πάνω η δικαστής αποφάσισε πως εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατη πλέον η εξέταση της ουσίας της αίτησης. Η αίτηση απορρίφθηκε και αυτό επέφερε την άρση της ισχύος του παρεμπίπτοντος διατάγματος.

Οι αυθεντίες συγκλίνουν στο ότι το Δικαστήριο διατηρεί δυνατότητα έκδοσης παρεμπίπτοντος διατάγματος στη βάση μαρτυρίας η οποία περιέχεται σε ένορκη δήλωση που έγινε πριν από την καταχώρηση της αγωγής μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Εφόσον διαπιστωθεί ότι η περίπτωση είναι εξαιρετική το Δικαστήριο απαιτεί επανόρκιση του ενόρκως δηλώσαντα και καταχώρηση της ένορκης δήλωσης μετά την επανόρκιση. Ζητείται επίσης από τον ενάγοντα να αναλάβει ευθύνη ότι θα πραγματοποιηθούν αυτά που ζητά το Δικαστήριο προκειμένου το Δικαστήριο να προχωρήσει στην έκδοση του παρεμπίπτοντος διατάγματος.

Στην Re ΒΑΒΕΛ ΜΠΟΥΤΙΚ ΛΤΔ (1995) 1 ΑΑΔ 947 ο Δικαστής Νικήτας τόνισε ότι η ένορκη δήλωση που προηγείται χρονικά της καταχώρησης της αγωγής δεν μπορεί να αποτελέσει το πραγματικό υπόβαθρο για τη χορήγηση της θεραπείας που ζητείται γιατί το περιεχόμενό της συναρτάται με ανύπαρκτη αγωγή. Είναι όμως δυνατή η λήψη υπόψη τέτοιας μαρτυρίας εφόσον ακολουθήσει ο απαραίτητος συσχετισμός της με την αγωγή και η ενσωμάτωση του περιεχομένου στα δεδομένα της.

Η έκδοση του παρεμπίπτοντος διατάγματος έγινε στη βάση ένορκης δήλωσης η οποία κατά τα προλεχθέντα δεν αποτελούσε το πραγματικό υπόβαθρο για τη χορήγηση των θεραπειών που είχαν ζητηθεί.

Το εκδοθέν, κάτω από τις συγκεκριμένες περιστάσεις παρεμπίπτον διάταγμα, ήταν άκυρο από της εκδόσεώς του. Το αίτημα που υποβλήθηκε εκ των υστέρων για επανόρκιση του κ. Καλαβανά δεν μπορούσε να θεραπεύσει την ακυρότητα. Αν η διαπίστωση περί ακυρότητας του διατάγματος γινόταν έγκαιρα, το θέμα θα τελείωνε στο στάδιο που ηγέρθη. Εσφαλμένα λοιπόν το Δικαστήριο επέτρεψε προσαγωγή προφορικής μαρτυρίας χωρίς να υπήρχαν οι προϋποθέσεις που σύμφωνα με τη νομολογία απαιτούνται για ένα τέτοιο διάβημα. Βλ. Louis Vuitton v. Δέρμοσακ & Αλλων (1992) 1 ΑΑΔ 453.

Η πρωτόδικη απόφαση είναι ορθή. Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.

Δ.