ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Μεταξύ:

Αναστάσιου Μαρκιτανή, από τη Λευκωσία,

Εφεσειόντα-Καθ ΄ ου η αίτηση.

και

Απόστολου Μουτζούρη, από τη Σκίαθο (Ελλάδα),

Εφεσίβλητου-Αι τητή.

___________________

Για τον εφεσείοντα: Μ. Τριανταφυλλίδης.

Για τον εφεσίβλητο: Λ. Βραχίμης.

___________________

___________________

ΚΑΛΛΗΣ, Δ.: Ο εφεσίβλητος είναι πατέρας την ανήλικης Γεωργίας Μουτζούρη (η ανήλικη) η οποία γεννήθηκε στην Ελλάδα, κατά ή περί την 6.7.1991, κατά τη διάρκεια του γάμου του εφεσίβλητου με τη μητέρα της ανήλικης Αικατερίνη Θεοδώρου, από την Ελλάδα. Τον Αύγουστο του 1994 επήλθε διάσταση στις σχέσεις του εφεσίβλητου με την εν λόγω Αικατερίνη Θεοδώρου όταν αυτή εγκατέλειψε την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Κύπρο με τον εφεσείοντα, Αναστάσιο Μαρκιτανή. Η Αικατερίνη Θεοδώρου απέθανε την 2.1.1997. Την 3.4.97 ο εφεσείων καταχώρησε τη Μονομερή Αίτηση (Ex parte) αρ. 65/97 στο Οικογενειακό Δικαστήριο Λευκωσίας με την οποία ζητούσε να διοριστεί Επίτροπος της ανήλικης με εξουσία (α) να προσβάλει εκ μέρους της την ιδιότητα της ως τέκνου γεννημένου σε γάμο της μητέρας της Αικατερίνης Θεοδώρου με τον Απόστολο Μουτζούρη, και (β) να προβεί σε όλα τα αναγκαία διαβήματα, περιλαμβανομένης και της λήψης αίματος από την ανήλικη, με σκοπό τη διενέργεια γενετικής εξέτασης αναφορικά με την πατρότητά της. Η μονομερής αυτή Αίτηση συνοδευόταν από ένορκη δήλωση του εφεσείοντα σύμφωνα με την οποία φυσικός πατέρας της ανήλικης ήταν αυτός και όχι ο εφεσίβλητος για το λόγο ότι, κατά τον κρίσιμο χρόνο, διατηρούσε εξωσυζυγικές σχέσεις με τη μητέρα της ανήλικης Αικατερίνη Θεοδώρου ενώ, κατά τον ίδιο χρόνο, ο εφεσίβλητος ήταν αποδεδειγμένα ανίκανος για τεκνοποίηση λόγω νεκροσπερμίας. Η Αίτηση αρ. 65/97 επιδόθηκε στον εφεσίβλητο στις 17.4.1997. Αφού δεν καταχωρήθηκε οποιαδήποτε ένσταση, το Οικογενειακό Δικαστήριο, στις 22.5.1997 και στις 17.9.1997 εξέδωσε τα πιο κάτω διατάγματα (τα επίδικα διατάγματα):

Στηριζόμενος στο πρώτο διάταγμα του Οικογενειακού Δικαστηρίου, ο εφεσείων, ως Επίτροπος της ανήλικης, στις 17.7.97, καταχώρησε στο Οικογενειακό Δικαστήριο (Δικαιοδοσία Νομικής Υπόστασης Τέκνου) την υπ΄ αρ. 7/97 Γενική Αίτηση σχετικά με την πατρότητα της ανήλικης.

Στις 17.5.1999 ο εφεσίβλητος ζήτησε την έκδοση διατάγματος Certiorari για μεταφορά στο Ανώτατο Δικαστήριο της πιο πάνω υπ΄ αριθμό 65/97 Αίτησης με σκοπό την ακύρωση των επίδικων διαταγμάτων.

Η αίτηση για έκδοση διατάγματος Certiorari έγινε δεκτή και τα πιο πάνω δύο διατάγματα ακύρωθηκαν.

Ακολούθως το πρωτόδικο δικαστήριο προχώρησε να εξετάσει κατά πόσο, ασκώντας τη διακριτική του ευχέρεια, θα έπρεπε να εκδώσει το ζητούμενο διάταγμα για ακύρωση των επίδικων διαταγμάτων. Στην άσκηση της εξουσίας του εξέτασε τις ενστάσεις που είχε προβάλει ο εφεσείων στην έκδοση του ζητούμενου διατάγματος Certiorari. Με τις ενστάσεις του ο εφεσείων υποστήριξε ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι έστω και αν ήθελε θεωρηθεί ότι τα επίδικα διατάγματα εκδόθηκαν χωρίς δικαιοδοσία το ζητούμενο διάταγμα Certiorari δεν θα έπρεπε να χορηγηθεί. Οι ενστάσεις του εφεσείοντα είχαν εστιασθεί στους πιο κάτω λόγους:

1. Στην ύπαρξη άλλου παράλληλου ένδικου μέσου.

2. Στη μη υποβολή ένστασης στην Αίτηση αρ. 65/97 στην οποία εκδόθηκαν

τα επίδικα διατάγματα.

3. Στην καθυστέρηση στην υποβολή αίτησης για διάταγμα Certiorari.

Το άλλο παράλληλο ένδικο μέσο ήταν η πιο πάνω Γενική Αίτηση 7/97 η οποία καταχωρήθηκε από τον εφεσείοντα στις 17.7.1997 σχετικά με την πατρότητα της ανήλικης. Στην έκθεση υπεράσπισης στην εν λόγω αίτηση ο εφεσίβλητος ήγειρε, ανάμεσα σ΄ άλλα, την προδικαστική ένσταση ότι η διαδικασία είναι νομικά αβάσιμη καθότι αν εκδόθηκε Διάταγμα διορισμού του εφεσείοντα ως Επίτροπου της ανήλικης Γεωργίας Μουτζούρη, το Διάταγμα αυτό είναι νομικά άκυρο και ανυπόστατο. Η προδικαστική αυτή ένσταση έδωσε λαβή στο συνήγορο του εφεσείοντα να υποστηρίξει (επικαλούμενος τον κανόνα ότι όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο μόνο κάτω από εξαιρετικές περιστάσεις δίδεται άδεια για την καταχώριση αίτησης για έκδοση προνομιακού διατάγματος) ότι, στην προκείμενη περίπτωση, εφόσο για το ίδιο ζήτημα υπάρχει σε εξέλιξη άλλο παράλληλο ένδικο μέσο, δεν χωρεί Certiorari.

Το πρωτόδικο δικαστήριο δεν συμφώνησε με την πιο πάνω θέση του εφεσείοντα. ΄Εκρινε ότι η προδικαστική ένσταση στη Γενική Αίτηση αρ. 7/97 δεν αποτελεί “ένδικο μέσο” με στόχο την ακύρωση των επίδικων Διαταγμάτων. Ούτε και έχει το Οικογενειακό Δικαστήριο δικαιοδοσία, τυχόν αποδεχόμενο την προδικαστική ένσταση, να ακυρώσει τα επίδικα Διατάγματα. Τέτοια δικαιοδοσία - συνέχισε το πρωτόδικο δικαστήριο - έχει μόνο το Ανώτατο Δικαστήριο. Στην ουσία, κατέληξε το πρωτόδικο δικαστήριο, το Οικογενειακό Δικαστήριο δεν έχει καν δικαιοδοσία να αποφανθεί επί του κύρους των εν λόγω Διαταγμάτων, έστω και χωρίς να τα ακυρώσει, και τούτο διότι το Οικογενειακό Δικαστήριο δεν μπορεί, στα πλαίσια της δικαιοδοσίας νομικής υπόστασης τέκνου, να λειτουργήσει ως εφετείο αναφορικά με το κύρος διαταγμάτων που εξέδωσε προηγουμένως στα πλαίσια της δικαιοδοσίας γονικής μέριμνας.

Το πρωτόδικο δικαστήριο απέρριψε και το δεύτερο λόγο της ένστασης. ΄Ελαβε υπόψη τη δικαιολογία του εφεσίβλητου ότι η παράλειψη του να καταχωρήσει ένσταση στην Αίτηση 65/97, παρά το γεγονός ότι του επιδόθηκε έγκαιρα, οφείλεται στην απουσία του στην Ελλάδα και στη δυσκολία του να επικοινωνήσει με τους δικηγόρους του στην Κύπρο και να τους δώσει έγκαιρα τις αναγκαίες οδηγίες για την καταχώριση ένστασης ή για τον παραμερισμό των επιδίκων διαταγμάτων. ΄Εκρινε ότι, κάτω από τις περιστάσεις, η προσβαλλόμενη δικαιολογία δεν είναι παράλογη.

Το πρωτόδικο δικαστήριο αφού έλαβε - και πάλιν - υπόψη την πιο πάνω δικαιολογία του εφεσίβλητου απέρριψε και την τρίτη ένσταση του εφεσείοντα. ΄Εθεσε το θέμα ως εξής:

Η απόρριψη των πιο πάνω τριών ενστάσεων του εφεσείοντα και η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου δικαστηρίου υπέρ της χορήγησης του διατάγματος Certiorari αμφισβητούνται με τον πρώτο λόγο της έφεσης. Υποστηρίχθηκε ότι το πρωτόδικο δικαστήριο άσκησε εσφαλμένα τη διακριτική του ευχέρεια αποφασίζοντας να εκδώσει το ζητούμενο Διάταγμα Certiorari παρά το γεγονός ότι (α) η εγκυρότητα των επιδίκων Διαταγμάτων του Οικογενειακού Δικαστηρίου ευρίσκετο ήδη υπό δικαστική κρίση σε άλλη δικαστική διαδικασία,

(β) δεν προβλήθηκε ένσταση εκ μέρους του εφεσίβλητου-αιτητή στην έκδοση των επιδίκων Διαταγμάτων και (γ) υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση εκ μέρους του εφεσίβλητου-αιτητή να ζητήσει την έκδοση Διατάγματος Certiorari.

Σε σχέση με το πρώτο σκέλος του λόγου της έφεσης υποστηρίχθηκε ότι το σκεπτικό της απόφασης του πρωτόδικου δικαστηρίου (έχει παρατεθεί στη σελ. 4, πιο πάνω) με το οποίο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει σε εξέλιξη άλλο παράλληλο ένδικο μέσο για να κριθεί η εγκυρότητα των επίδικων διαταγμάτων δεν ευσταθεί, διότι το Οικογενειακό Δικαστήριο Λευκωσίας είχε και έχει δικαιοδοσία να κρίνει αν τα εν λόγω διατάγματα εκδόθηκαν έγκυρα και νόμιμα, διότι το θέμα αυτό έχει άμεση σχέση με την εγκυρότητα της ενώπιον του διαδικασίας στην Αίτηση 7/97.

Σε σχέση με το δεύτερο σκέλος του λόγου της έφεσης τονίσθηκε ότι τα επίδικα διατάγματα εκδόθηκαν στην Αίτηση 65/97 χωρίς να έχει υποβληθεί ένσταση στην έκδοση τους από τον εφεσίβλητο, και χωρίς να έχει ζητηθεί αργότερα από αυτόν, μετά που εκδόθηκαν, ο παραμερισμός τους από το Οικογενειακό Δικαστήριο, όπως μπορούσε να είχε γίνει αν υποβάλλετο από τον εφεσίβλητο η κατάλληλη αίτηση για το σκοπό αυτό στην προαναφερόμενη Αίτηση αρ. 65/97. Υποστηρίχθηκε, επομένως, ότι η δικαιολογία που δόθηκε για τη διαγωγή του εφεσίβλητου σε σχέση με τη διαδικασία στην Αίτηση αρ. 65/97 καταδεικνύει ολιγωρία που έπρεπε να οδηγήσει τον Πρωτόδικο Δικαστή στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι δεν έπρεπε να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια υπέρ του εφεσίβλητου και να εκδώσει το αιτηθέν Διάταγμα Certiorari.

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι τα επίδικα διατάγματα είχαν εκδοθεί μετά που είχε προηγηθεί η επίδοση της αίτησης στον εφεσίβλητο. Επομένως, παρόλο ότι η αίτηση ήταν μονομερής, η επίδοση της στο εφεσίβλητο, προφανώς μετά από οδηγίες του δικαστηρίου (βλ. Δ.48 θ.8(3) των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών), αφαιρεί από αυτή την υπόσταση της μονομερούς αίτησης και την μετατρέπει σε αίτηση δια κλήσεως (Βλ. Κώστας Σμυρνιός, Αίτηση 6/2000/28.1.2000). Σε τέτοια περίπτωση δεν παρέχεται ευχέρεια στον εφεσίβλητο να αποταθεί στο δικαστήριο για τον παραμερισμό του διατάγματος. Τέτοια ευχέρεια παρέχεται σε σχέση με διατάγματα που χορηγούνται μετά από μονομερή αίτηση (βλ. Δ.48 θ.8(4)).

(α) ΄Οπου διαπιστώνεται ότι η διακριτική ευχέρεια ασκήθηκε έξω από το

πλαίσιο που παρέχεται από το Νόμο, όπως όταν διαπιστώνεται ότι

υπεισήλθαν στην άσκηση της εξωγενείς παράγοντες.

(β) ΄Οπου η άσκηση της διακριτικής ευχέρειας οδηγεί σε πασιφανή αδικία,

όπως είναι η περίπτωση στην οποία δε θα μπορούσε να προέλθει κανένα

δικαστήριο (Αρέστη ν. Ηλία (1991) 1 Α.Α.Δ. 984, 988, 989, Σιακόλας

(γ) ΄Οπου υπάρχει πλάνη ως προς τα γεγονότα, σφάλμα νόμου, εφαρμογή

λανθασμένων αρχών δικαίου, λήψη υπόψη άσχετων στοιχείων, μη λήψη

υπόψη σχετικών στοιχείων (Νεάρχου ν. Χαραλάμπους (1991) 1 Α.Α.Δ. 954, Donald Campbell & Co. Ltd v. Pollak (1927) A.C. 732, Evans v. Bartlam (1937) A.C. 473, Young v. Thomas (1892) 2 Ch. 234 και

Egerton v. Jones (1939) 3 All E.R. 892).

Με το δεύτερο λόγο της έφεσης υποστηρίχθηκε ότι εσφαλμένα κρίθηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο ότι ο εφεσείων, ως ο φυσικός γονέας της ανήλικης Γεωργίας, του οποίου η πατρότητα αναγνωρίστηκε με δηλώσεις του ιδίου και της ανήλικης ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, δεν εδικαιούτο να ζητήσει την έκδοση των επιδίκων Διαταγμάτων, διότι ο όρος “γονέας” όπως χρησιμοποιείται στο Νόμο 216/90 ή/και όπως έχει ερμηνευθεί από το πρωτόδικο δικαστήριο για τους σκοπούς της εφαρμογής του Νόμου τούτου, παραβιάζει:

(α) Το δικαίωμα του εφεσείοντα να τυγχάνει σεβασμού η ιδιωτική ή/και οικογενειακή ζωή του ως ο φυσικός γονέας της ανήλικης θυγατέρας του, όπως το δικαίωμα τούτο διασφαλίζεται από το άρθρο 15 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας και από το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιωδών Ελευθεριών.

(β) Το δικαίωμα του εφεσείοντα να τυγχάνει ως ο φυσικός γονέας της ανήλικης θυγατέρας του ίσης μεταχείρισης με όλους τους άλλους γονείς, και φυσικούς γονείς ή/και κατά νόμο γονείς, όπως το δικαίωμα τούτο διασφαλίζεται από το άρθρο 28 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας και από το άρθρο 14 της Σύμβασης σε συνάρτηση με τα άρθρα 6 και 8 της ίδιας Σύμβασης.

(γ) Το δικαίωμα του εφεσείοντα να προσφύγει στο Οικογενειακό Δικαστήριο και να τύχει της δίκαιης ετυμηγορίας του, μετά από τη δέουσα διαδικασία ενώπιον του, όπως το δικαίωμα τούτο διασφαλίζεται από τις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 30 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας και από την παράγραφο 1 του ΄Αρθρου 6 της Σύμβασης.

(δ) Την Ευρωπαϊκή Σύμβαση επί της Νομικής Καταστάσεως των Εξωγάμων Τέκνων, η οποία έχει κυρωθεί από την Κυπριακή Δημοκρατία με το Νόμο 50/79.

Το Πρωτόδικο Δικαστήριο, για τους λόγους που εξήγησε, έκρινε ότι ο όρος “γονέας”, όπως χρησιμοποιείται στο Νόμο 216/90, σημαίνει τον “κατά νόμο γονέα” και δεν περιλαμβάνει τον “κατ΄ ισχυρισμό φυσικό πατέρα”. ΄Ερεισμα για την πιο πάνω κατάληξη του πρωτόδικου δικαστηρίου ήταν το πιο πάνω άρθρο 6 του Νόμου 187/91 το οποίο δημιουργεί τεκμήριο πατρότητας υπέρ του συζύγου της μητέρας. Το τεκμήριο αυτό είναι μαχητό. Το άρθρο 8 του Νόμου 187/91 προβλέπει για δικαστική προσβολή της πατρότητας. Σύμφωνα με το άρθρο 10 του ίδιου Νόμου ικανότητα προσβολής της ιδιότητας τέκνου ως τέκνου γεννημένου σε γάμο, δηλαδή ικανότητα προσβολής της πατρότητας έχουν:

(α) ο σύζυγος της μητέρας,

(β) ο πατέρας ή η μητέρα του συζύγου αν αυτός πέθανε χωρίς να έχει χάσει

το δικαίωμα της προσβολής,

(γ) το τέκνο,

(δ) η μητέρα του τέκνου,

(ε) ο πρώτος σύζυγος της μητέρας σε περίπτωση που γίνεται δεκτή αίτηση

για προσβολή της πατρότητας από το δεύτερο σύζυγο σύμφωνα με τις

πρόνοιες του άρθρου 7.

Ο Νόμος 187/91 δεν παρέχει στον κατ΄ ισχυρισμό φυσικό γονέα ικανότητα προσβολής της πατρότητας.

Ο Νόμος 216/90 δεν αποκλείει με τροπο ρητό τον κατ΄ ισχυρισμό φυσικό πατέρα από του να διοριστεί ως Επίτροπος. Ο επίδικος αποκλεισμός ήταν το αποτέλεσμα της ερμηνείας του όρου “γονέας” η οποία είχε σαν έρεισμα το άρθρο 6 του Νόμου 187/91 το οποίο δημιουργεί τεκμήριο πατρότητας υπέρ του συζύγου της μητέρας.

Θεωρούμε, λοιπόν, ότι υιοθέτηση της ερμηνείας που εισηγείται ο εφεσείων και αποδοχή του αιτήματος του να διοριστεί ως Επίτροπος, επικαλούμενος την ιδιότητα του φυσικού πατέρα, θα ισοδυναμούσε με ανατροπή του τεκμηρίου της πατρότητας το οποίο δημιουργείται από το άρθρο 6 του Νόμου 187/91 υπέρ του συζύγου της μητέρας. ΄Οπως υποδεικνύεται πιο πάνω τέτοια ανατροπή είναι δυνατή μόνο μετά από δικαστική διαδικασία με πρωτοβουλία των ατόμων που κατονομάζονται στο άρθρο 10 του Νόμου 187/91. Περαιτέρω, ερμηνεία του Νόμου με τρόπο που να περιλαμβάνει και τον κατ΄ ισχυρισμό φυσικό πατέρα θα ισοδυναμούσε με προσθήκη στη σχετική νομοθετική πρόνοια. Τέτοια προσθήκη ή συμπλήρωση δεν επιτρέπεται από τις αρχές που διέπουν το δικαστικό έλεγχο της συνταγματικότητας των Νόμων. Καθώς έχει νομολογηθεί “η κήρυξη νόμου ως αντισυνταγματικού στο πλαίσιο της άσκησης της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου δυνάμει του άρθρου 146 του Συντάγματος, επάγεται τη μη εφαρμογή του στην περίπτωση και, συνακολούθως, την ακύρωση της πράξης που εκδόθηκε δυνάμει των διατάξεων του. Δε θα ήταν δυνατό δια της κρίσεως του Ανωτάτου Δικαστηρίου πως ο Νόμος είναι αντισυνταγματικός, να προστεθούν στο Νόμο πρόνοιες που δεν θέλησε ο Νομοθέτης” (Βλ. την απόφαση της Ολομέλειας στη Dias United Publishing Co. Ltd v. Δημοκρατίας (1996) 3 Α.Α.Δ. 550, 557). Για την πιο πάνω κατάληξη της η Ολομέλεια άντλησε καθοδήγηση από το “Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο” του Π. Δαγτόγλου, παραγ. 127. Μεταφέρουμε το σχετικό απόσπασμα από την απόφαση (βλ. σελ. 556-557):

Ο ευπαίδευτος συγγραφέας υποδεικνύει στη συνέχεια (βλ. παραγ. 128) ότι:

Κατά την ερμηνεία παρόμοιων προνοιών του Ολλανδικού Αστικού Κώδικα το Ολλανδικό Εφετείο έκρινε ότι οι περιορισμοί που θέτει ο Νόμος επί των δικαιωμάτων της μητέρας να προσβάλει την πατρότητα του συζύγου της παραβιάζουν το άρθρο 14 σε συνδυασμό με το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιωδών Ελευθεριών εφόσο δεν υπήρχε έγκυρος λόγος για τη διαφορετική μεταχείριση την οποία δημιούργησε ο Νόμος ανάμεσα στο σύζυγο και τη σύζυγο με το να μη παρέχει στην τελευταία την δυνατότητα που είναι διαθέσιμη στο σύζυγο να προσβάλει την πατρότητα. Ωστόσο η έφεση δεν μπορούσε να επιτραπεί. Δεν ήταν επιτρεπτό για το δικαστήριο να εγκρίνει το αίτημα των αιτητών εφόσο κάτι τέτοιο θα απαιτούσε τη δημιουργία νέου Ολλανδικού Νόμου, περιλαμβανομένης και διοικητικής διαδικασίας, και επομένως θα υπερέβαινε τις εξουσίες του δικαστηρίου για εξέλιξη του δικαίου. Μόνο η Νομοθετική Εξουσία μπορούσε να αποφασίσει πόσο καλύτερα θα συμμορφωνόταν με το άρθρο 14 της Σύμβασης αναφορικά με τη δυνατότητα προσβολής της πατρότητας τέκνου που γεννιέται σε

γάμο . Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ολλανδίας δεν αποφάσιε κατά πόσο το άρθρο 1:198 του Αστικού Κώδικα παραβιάζει το άρθρο 8 ή 14 της Σύμβασης σε συνδυασμό με το άρθρο 8. Θεώρησε ότι δεν ήταν ανάγκη να το πράξει γιατί συμφώνησε με την πιο πάνω θέση του Εφετείου.

Δεν χρειάζεται όμως να μας απασχολήσει αυτό περαιτέρω διότι δεν εγείρεται στην προκείμενη περίπτωση ζήτημα με τέτοια μορφή. Ο εφεσείων δεν διεκδίκησε, με την υποβληθείσα αίτηση, δικό του ατομικό δικαίωμα να προσβάλει, ως ο κατ΄ ισχυρισμό φυσικός πατέρας, το τεκμήριο πατρότητας που δημιουργείται από το νομοθετικό τεκμήριο. Το ίδιο το τεκμήριο δεν θα μπορούσε από οποιαδήποτε σκοπιά να θεωρηθεί αντισυνταγματικό. Και ενόσω ίσχυε δεν παρεχόταν στον εφεσείοντα δυνατότητα υποβολής αίτησης για να εκπροσωπήσει την ανήλικη ώστε να θέσει εκ μέρους της ζήτημα πατρότητας. Επομένως, ο διορισμός του ως επιτρόπου της ανήλικης, για τον εν λόγω σκοπό, βρισκόταν έξω από τη δικαιοδοσία του Οικογενειακού Δικαστηρίου.

Δ.

Δ.

Δ.

Δ.

/ΕΑΠ.