(2000) 1 ΑΑΔ 1891
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 105
ΕΝΩΠΙΟΝ
: ΦΡ. ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ, Γ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Π. ΚΑΛΛΗ, Δ.Δ.
Μαρία Κυριάκου Χρίστου, εκ Λεμεσού
Εφεσείουσα
- και -
Κυριάκου Χρίστου, εκ Χανδριών Λεμεσού
Εφεσίβλητος
___________
27 Νοεμβρίου, 2000
Για την εφεσείουσα : κ. Χρ. Π. Αδάμου.
Για τον εφεσίβλητο : κ. Χρ. Σ. Χριστοφόρου.
___________
Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου
θα απαγγελθεί από το Δικαστή Νικολαΐδη
__________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ, Δ.: H εφεσείουσα επιδίωξε με σχετική αίτηση ενώπιον του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λεμεσού την έκδοση διατάγματος για παράταση της υποχρέωσης του εφεσίβλητου πατέρα της, για διατροφή και μετά την ενηλικίωσή της. Η αίτηση απορρίφθηκε.
Κατά το χρόνο της ακρόασης ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου η εφεσείουσα φοιτούσε στο 2ο έτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου. Αξιώνει για τη διατροφή της ποσό £650 το μήνα. Το Δικαστήριο κατέληξε ότι η υποχρέωση του εφεσίβλητου δεν μπορούσε να συνεχίσει και μετά την ενηλικίωσή της, κυρίως λόγω των περιορισμένων οικονομικών του δυνατοτήτων.
Στην ειδοποίηση έφεσης αναφέρονται εφτά συνολικά λόγοι, δύο από τους οποίους αποσύρθηκαν. Κυρίως αμφισβητείται η ορθότητα της απόφασης του πρωτόδικου δικαστηρίου και του συμπεράσματος ότι οι οικονομικές δυνατότητες του εφεσίβλητου δεν του επέτρεπαν να καταβάλλει διατροφή, όπως καθορίζεται στον περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμο του 1990, Ν. 216/90.
Η εφεσείουσα μετά το χωρισμό των γονιών της ζούσε με τη μητέρα της η οποία εργάζεται ως καθαρίστρια με εισόδημα £300 το μήνα. Ο εφεσίβλητος κατέβαλλε για τη διατροφή της όταν ήταν ανήλικη, το ποσό των £110 μηνιαίως. Η μητέρα της εφεσίβλητης τύχαινε οικονομικής βοήθειας από το δικό της πατέρα ύψους £200 μηνιαίως. Ο παππούς της εφεσείουσας είχε επίσης βοηθήσει τη μητέρα της και στην αγορά καινούργιου αυτοκινήτου. Η μητέρα της εφεσείουσας διατηρεί και κάποιες καταθέσεις το ύψος των οποίων, όπως διαπίστωσε το Δικαστήριο, δεν ήταν μικρότερο των £4.000. Ο εφεσίβλητος, ο οποίος έχει αποκτήσει από νέο γάμο δύο ανήλικα παιδιά, εργάζεται ως εργάτης με εισόδημα περίπου £450 το μήνα.
Στο περίγραμμα αγόρευσης της εφεσείουσας, γίνεται αναφορά κυρίως σε δύο σημεία της μαρτυρίας. Η εφεσείουσα ισχυρίζεται ότι, όπως και ο εφεσίβλητος παραδέκτηκε στη μαρτυρία του, από τις μηνιαίες του απολαβές περισσεύει ποσό £20-£25, το οποίο καταθέτει στο όνομα των δύο ανήλικών του παιδιών.
Η εφεσείουσα μέσω του δικηγόρου της υποστήριξε ότι οι ανάγκες της οικογένειας του εφεσίβλητου καλύπτονταν με ποσό £400 μηνιαίως, αφού ο εφεσίβλητος δαπανούσε επίσης ποσό £20 - £25 το μήνα για την αγορά τσιγάρων. Προσθέτοντας και το ποσό των £600 που ο εφεσίβλητος εισέπραττε ως 13ο μισθό, η εφεσείουσα κατέληγε ότι ο εφεσίβλητος μπορούσε να της καταβάλλει ως διατροφή ποσό £1.200 ετησίως.
Δεν θα συμφωνήσουμε με την πιο πάνω τοποθέτηση. Κατ΄ αρχήν δεν είναι καθαρό ότι εκείνο που ο εφεσίβλητος εννοούσε είναι ότι καταφέρνει κάθε μήνα να αποταμιεύει ποσό £25. Αντίθετα, φαίνεται ότι από το ποσό εκείνο αγοράζει και τα τσιγάρα του, γεγονός που δείχνει ότι οι υπολογισμοί της εφεσείουσας είναι τουλάχιστον λανθασμένοι. Εν πάση περιπτώσει,
οι ανάγκες μιας οικογένειας δεν μπορούν να υπολογίζονται με αυτό τον τόσο ακριβή τρόπο που επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί. Ούτε μπορεί να θεωρηθεί ως αδιάσειστο γεγονός ότι οι ανάγκες της οικογένειας του εφεσίβλητου καλύπτονται με £400 μόνο το μήνα, απλά και μόνο γιατί ο εφεσίβλητος καπνίζει ή ότι ανέφερε πως τα τυχόν ελάχιστα περισσεύματά του αποταμιεύει στο όνομα των ανήλικων του παιδιών. Ούτε τέλος ο 13ος μισθός μπορεί να θεωρηθεί ως περίσσευμα.΄Οπως έχει επισημανθεί πολύ εύστοχα και στην υπόθεση Μαρκουλίδη ν. Μαρκουλίδη κ.α.,΄Εφεση Αρ. 93, ημερ. 16.7.1998, τα έξοδα διατροφής δεν είναι σταθερά και υφίστανται διακυμάνσεις ανάλογα με το είδος τους. Συμφωνούμε με το πρωτόδικο δικαστήριο ότι το ύψος των εισοδημάτων του εφεσίβλητου δεν επιτρέπουν τη συνέχιση της υποχρέωσής του να διατρέφει την αιτήτρια και μετά την ενηλικίωσή της. Ο εφεσίβλητος έχει δημιουργήσει νέα οικογένεια και έχει υποχρέωση να διατρέφει τα παιδιά που απέκτησε και που σήμερα είναι ηλικίας δεκαέξι και δεκατεσσάρων χρονών αντιστοίχως.
Δεν υπάρχει λόγος να μπούμε σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Βρίσκουμε την απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου ορθή επί του σημείου και δεν σκοπεύουμε να επέμβουμε καθ΄ οιονδήποτε τρόπο. Το Δικαστήριο εφάρμοσε σωστά τις αρχές που διατυπώθηκαν στην υπόθεση Βουνού ν. Βουνού, ΄Εφεση Αρ. 73, ημερ. 13.3.1998, αρχές που μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους.
Αμφισβητήθηκε επίσης τόσο η αναφορά του Δικαστηρίου ότι η συντήρηση των δύο ανήλικων ως βιολογική ανάγκη προηγείται της ανάγκης για τριτοβάθμια εκπαίδευση, όσο η αναφορά στην ανυπαρξία σωστής σχέσης ανάμεσα στην εφεσείουσα και τον πατέρα της. Εν όψει της απόρριψης του κύριου λόγου έφεσης οι λόγοι αυτοί στερούνται ουσιαστικά σημασίας. Είναι όμως προφανές ότι το Δικαστήριο προέβη στις συγκεκριμένες αναφορές υπό μορφή δευτερευόντων σχολίων, παρά ως αιτιολόγηση της απόφασής του. ΄Οπως σαφώς αναφέρεται στην απόφαση το Δικαστήριο κατέληξε στην απόρριψη της αίτησης της εφεσείουσας μόνο και μόνο γιατί οι οικονομικές δυνατότητες του εφεσίβλητου δεν επέτρεπαν την επιδίκαση διατροφής για
σκοπούς τριτοβάθμιας εκπαίδευσής της.΄Ομως πράγματι η εφεσείουσα έκανε τους σχεδιασμούς της χωρίς να συμβουλευτεί καθόλου τον πατέρα της. Στην πραγματικότητα δεν έχει οποιανδήποτε επαφή μαζί του, εδώ και αρκετό καιρό. Αποφάσισε να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο και όντας στο δεύτερο έτος των σπουδών της στράφηκε μέσω της δικαστικής οδού εναντίον του, αξιώνοντας διατροφή. Είναι χαρακτηριστικό ότι με την αίτησή της αξίωσε αρχικά £650, ποσό κατά πολύ μεγαλύτερο των μηνιαίων αποδοχών του εφεσίβλητου.
Η έφεση απορρίπτεται, αλλά κάτω από τις περιστάσεις αποφασίσαμε να μην εκδόσουμε οποιαδήποτε διαταγή ως προς τα έξοδα.
Φρ. Νικολαΐδης, Δ.
Γ. Νικολάου, Δ.
Π. Καλλής, Δ.
/ΜΔ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο