(2001) 1 ΑΑΔ 1932
[*1932]5 Δεκεμβρίου, 2001
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΙΤΤΑΚΑ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI ΚΑΙ WRIT OF PROHIBITION,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ/ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΑΦΟΥ, ΗΜΕΡ. 26.7.00 ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΙΤΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΑΡ.69/00 ΤΩΝ Γ.& Β ΧΑΤΖΗΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΛΤΔ.
(Αίτηση Αρ. 101/2001)
Προνομιακά εντάλματα — Certiorari — Έκδοση απόφασης κατόπιν μονομερούς αιτήσεως με την οποία είχε γίνει δεκτή η εγγραφή, ώστε να καταχωριστεί ως δικαστική απόφαση και να εκτελεστεί η απόφαση που εκδόθηκε από διαιτητή, εις βάρος του αιτητή — Ακυρώθηκε με Certiorari επειδή ήταν προϊόν παραβίασης των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης.
Κανόνες της φυσικής δικαιοσύνης — Έκδοση απόφασης κατόπιν μονομερούς αιτήσεως με την οποία είχε γίνει δεκτή η εγγραφή διαιτητικής απόφασης — Ακυρώθηκε για παραβίαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης, δεν δόθηκε η ευκαιρία στο άτομο εναντίον του οποίου εκδόθηκε η διαιτητική απόφαση να ακουστεί από το Δικαστήριο.
Διαιτησία — Διαιτητική απόφαση — Εγγραφή της στο Δικαστήριο για σκοπούς εκτέλεσης — Ο περί Διαιτησίας Νόμος, Άρθρα 20 και 21 - — Εφαρμοστέες αρχές.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου εξέδωσε, απόφαση κατόπιν μονομερούς αιτήσεως, με την οποία είχε γίνει δεκτή η εγγραφή διαιτητικής απόφασης εις βάρος του αιτητή. Η απόφαση του Δικαστηρίου ελήφθη κατ’ επίκληση των διατάξεων του Άρθρου 21 του περί Διαιτησίας Νόμου.
[*1933]Ο αιτητής καταχώρησε, κατόπιν άδειας από το Ανώτατο Δικαστήριο, την παρούσα αίτηση για έκδοση Certiorari προς ακύρωση της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου, για στέρηση του φυσικού του δικαιώματος να ακουστεί.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Ο αιτητής είχε δικαίωμα να ακουστεί. Η παροχή δυνατότητας άσκησης αυτού του δικαιώματος αποτελεί θεμέλιο χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υποστηλωθεί νόμιμη διαδικασία. Στην υπόθεση αυτή δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η Δ.48, Θ.8(4) ως εναλλακτική μέθοδος αντίδρασης.
2. Το Άρθρο 21 του περί Διαιτησίας Νόμου δεν δίδει «τυπική» εξουσία στο Δικαστήριο, όπως είχε εισηγηθεί ο συνήγορος του αιτητή. Το Δικαστήριο έχει τη δυνατότητα να αρνηθεί άδεια για την εγγραφή διαιτητικής απόφασης ως δικαστικής για να εκτελεστεί, για λόγους τους οποίους το ίδιο ενδεχομένως κρίνει ως ορθούς ή που δυνατόν να προβληθούν από το άτομο εναντίον του οποίου εκδόθηκε η διαιτητική απόφαση. Και ο ίδιος ο Νόμος προβλέπει περιπτώσεις, στο Άρθρο 20, που όταν διαπιστωθούν, το Δικαστήριο παραμερίζει τη διαιτητική απόφαση. Τέτοια εισήγηση δεν αποκλείεται να γίνει στην αίτηση για εγγραφή της απόφασης βάσει του Άρθρου 21. Το άτομο, επομένως, εναντίον του οποίου εκδόθηκε η διαιτητική απόφαση έχει λόγους να ακουστεί σ’ αυτή.
Η αίτηση επιτράπηκε με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Τάσου Βασούλλα (Κακουρή) (2000) 1 Α.Α.Δ. 1372.
Αίτηση.
Αίτηση από τον αιτητή προς έκδοση εντάλματος certiorari ώστε να ακυρωθεί η απόφαση δικαστή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, ημερ. 26.7.00, με την οποία εδέχθη την εγγραφή, ώστε να καταχωριστεί ως δικαστική απόφαση και να εκτελεστεί η απόφαση που εκδόθηκε από διαιτητή στις 24.4.00, εις βάρος του αιτητή.
Χρ. Γεωργιάδης, για τον Αιτητή.
Φ. Πελίδης με Γ. Σαζεΐδου, για τον Καθ’ ου η αίτηση.
[*1934]
Cur. adv. vult.
AΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Στις 31.10.01 έδωσα άδεια να καταχωριστεί η παρούσα αίτηση με την οποία επιδιώκεται η έκδοση εντάλματος certiorari για να ακυρωθεί η απόφαση δικαστή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, ημερ 26.7.00, με την οποία εδέχθη την εγγραφή, ώστε να καταχωριστεί ως δικαστική απόφαση και να εκτελεστεί η απόφαση, που εκδόθηκε από διαιτητή στις 24.4.00, εις βάρος του αιτητή. Η επίδικη απόφαση του Δικαστηρίου ελήφθη κατ’ επίκληση των διατάξεων του άρθρου 21 του περί Διαιτησίας Νόμου, που έχει ως εξής:
«21. Διαιτητική απόφαση που εκδίδεται με βάση συνυποσχετικό δύναται, με άδεια του Δικαστηρίου, να εκτελεστεί κατά τον ίδιο τρόπο όπως δικαστική απόφαση ή διάταγμα με την ίδια ισχύ και σε τέτοια περίπτωση δύναται να καταχωρηθεί δικαστική απόφαση με περιεχόμενο εκείνο της διαιτητικής απόφασης.»
Ένας είναι ο λόγος στον οποίο βασίζεται η υπό συζήτηση αίτηση. Η έκδοση της επίδικης απόφασης έγινε σε μονομερή αίτηση του καθ’ ου η αίτηση εδώ. Ο αιτητής διατείνεται πως στερήθηκε του φυσικού του δικαιώματος να ακουστεί στην αίτηση ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου, και γι’ αυτό η επ’ αυτής απόφαση είναι εξ’ υπαρχής άκυρη. Ο δικηγόρος του καθ’ ου η αίτηση εισηγείται πως ορθά καταχωρίστηκε μονομερώς η αίτηση, γιατί ο αιτητής γνώριζε τη διαδικασία στη διαιτησία, στην οποία επέλεξε να μη λάβει μέρος, και ως εκ τούτου δεν υπήρχε κανένας λόγος να ειδοποιηθεί για την επίδικη αίτηση.
Ο δικαστής Κωνσταντινίδης είχε την ευκαιρία να συζητήσει ακριβώς το ίδιο ζήτημα: στην Αίτηση αριθ. 152/99 Τάσου Βασούλλα (Κακουρή) (2000) 1 Α.Α.Δ. 1372. Συμφωνώ απόλυτα με την πιο πάνω απόφαση το σκεπτικό της οποίας και υιοθετώ. Παραθέτω πιο κάτω περικοπή της απόφασης, στην οποία εκφράζεται η βασική της σκέψη:
«Καταλήγω ότι παραβιάστηκαν οι κανόνες της φυσικής δικαιοσύνης και πως η αίτηση πρέπει να επιτύχει. Η εφαρμογή στην περίπτωση του Κεφ.4 των Θεσμών περί Πολιτικής Δικονομίας δεν σημαίνει και δυνατότητα εφαρμογής θεσμών εντελώς άσχετων και η Δ.47 είναι πράγματι άσχετη. Αντικείμενο της διαδικασίας είναι η άδεια που εκδόθηκε και όχι, αυτή καθ’ εαυτή, η διαιτητική απόφαση. Αναλήφθηκε δικαιοδοσία και δόθηκε άδεια [*1935]καθοριστικής φύσης και χωρίς να θέλω να διατυπώσω άποψη αναφορικά με επιμέρους δικονομικά ζητήματα, ενστερνίζομαι την άποψη πως η αιτήτρια είχε δικαίωμα να ακουστεί. Η παροχή δυνατότητας άσκησης αυτού του δικαιώματος, όπου αυτό υπάρχει, αποτελεί θεμέλιο χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υποστυλωθεί νόμιμη διαδικασία και δεν μπορώ να συμφωνήσω με την εισήγηση πως ενδεχομένως εδώ είχαμε απλή παρατυπία. Επίσης δεν μπορώ να συμφωνήσω πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η Δ.48(8)(4) ως εναλλακτική μέθοδος αντίδρασης. Θεωρώ ότι η δυνατότητα που προσφέρει η Δ.48(8)(4) για υποβολή αίτησης προς παραμερισμό ή τροποποίηση διαταγής που εκδίδεται ex parte, καλύπτει μόνο τις περιπτώσεις κατά τις οποίες είναι δυνατή η έκδοση τέτοιας ex parte διαταγής. Επομένως, δεν θα με απασχολήσει και το γεγονός ότι εδώ η ex parte αίτηση υποβλήθηκε ως Γενική Αίτηση με δικό της αριθμό, έξω από το πλαίσιο της αρχικής αγωγής.»
Να προσθέσω μόνο, τελειώνοντας, πως δεν είναι ορθή η εισήγηση του δικηγόρου του καθ’ ου πως το άρθρο 21 του περί Διαιτησίας Νόμου δίδει «τυπική» εξουσία στο Επαρχιακό Δικαστήριο, όπως την χαρακτήρισε, της απλής δηλαδή σφράγισης της απόφασης του διαιτητή για σκοπούς εκτέλεσης. Εφόσον απαιτείται η άδεια του Δικαστηρίου για την εγγραφή της διαιτητικής απόφασης ως δικαστικής για να εκτελεστεί, έπεται πως το Δικαστήριο μπορεί να αρνηθεί τέτοια άδεια, για λόγους τους οποίους το ίδιο ενδεχόμενο κρίνει ως ορθούς ή που δυνατό να προβληθούν από το άτομο, εναντίον του οποίου εκδόθηκε η διαιτητική απόφαση. Και ο ίδιος ο Νόμος προβλέπει περιπτώσεις, στο προηγούμενο άρθρο 20, που όταν διαπιστωθούν, το Δικαστήριο παραμερίζει τη διαιτητική απόφαση. Τέτοια εισήγηση δεν αποκλείεται να γίνει στην αίτηση για εγγραφή της απόφασης βάσει του άρθρου 21. Το άτομο, επομένως, εναντίον του οποίου εκδόθηκε η διαιτητική απόφαση έχει λόγους να ακουστεί σ’ αυτή.
Η αίτηση επιτυγχάνει με έξοδα. Εκδίδεται ένταλμα certiorari. Ακυρώνεται η επίδικη απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου της 26.7.00.
Η αίτηση επιτρέπεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο