(2001) 1 ΑΑΔ 1962
[*1962]14 Δεκεμβρίου, 2001
[ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964 (ΝΟΜΟΣ 33/64),
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ PAN-AMAN HOTELS LIMITED, ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ
CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION,
(Αίτηση Αρ. 131/2001)
Προνομιακά εντάλματα — Certiorari — Η άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου δεν ελέγχεται με προνομιακό ένταλμα Certiorari.
Προνομιακά εντάλματα — Certiorari — Λόγοι για τους οποίους μπορεί να εκδοθεί ένταλμα της φύσεως Certiorari προς ακύρωση απόφασης κατώτερου Δικαστηρίου.
Εταιρείες — Αίτηση για διάλυση εταιρείας — Δημοσίευση της αίτησης — Διακριτική ευχέρεια Δικαστηρίου — Εφαρμοστέες αρχές.
Με την παρούσα αίτηση η αιτήτρια εταιρεία, εταιρεία υπό διάλυση, ζητά την άδεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου για καταχώρηση αίτησης για έκδοση εντάλματος Certiorari προς ακύρωση της απόφασης ή των οδηγιών του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού για δημοσίευση της αίτησης διάλυσης της στον τύπο. Η αιτήτρια υποστήριξε ότι: (α) υπήρχε νομικό σφάλμα γιατί οι σχετικοί κανονισμοί δεν παρέχουν το δικαίωμα στο Δικαστήριο να εκδώσει οδηγία για δημοσίευση της αίτησης, και (β) σημειώθηκε παραβίαση των κανόνων φυσικής δικαιοσύνης γιατί το Δικαστήριο δεν της έδωσε την ευκαιρία να ακουστεί.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Στην Κύπρο ως θέμα πρακτικής, τα Δικαστήρια έχουν τη διακριτική ευχέρεια να δίδουν οδηγίες για τέτοια δημοσίευση για σκο[*1963]πούς γνωστοποίησης της αίτησης σε πάντα ενδιαφερόμενο.
2. Η έκδοση οδηγιών από το Δικαστήριο ήταν αποτέλεσμα της άσκησης της διακριτικής του εξουσίας, την οποία άσκησε. Είναι δε νομολογημένο ότι η ορθότητα της απόφασης, όπου το Δικαστήριο έχει διακριτική εξουσία, δεν ελέγχεται με προνομιακό ένταλμα.
3. Στην παρούσα υπόθεση η αιτήτρια δεν έχει αποδείξει εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση για τους λόγους τους οποίους επικαλείται.
Η αίτηση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41,
K.M.C. Motors v. Jorephanco Trading (1984) 1 C.L.R. 390,
Perella (1995) 1 Α.Α.Δ. 356,
Panaretou (1972) 1 C.L.R. 165,
Kakos (1985) 1 C.L.R. 250,
Δημητριάδης (Αρ.2) (1999) 1 Α.Α.Δ. 1194.
Αίτηση.
Αίτηση από την αιτήτρια εταιρεία με την οποία ζητά άδεια του Δικαστηρίου για καταχώρηση αίτησης για έκδοση διατάγματος Certiorari για ακύρωση της απόφασης ή των οδηγιών του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, ημερομηνίας 22.11.2001 και παρεπόμενα, διάταγμα όπως η εκτέλεση των οδηγιών του Δικαστηρίου ανασταλεί μέχρι την αποπεράτωση της διαδικασίας.
Γ. Παπαθεοδώρου για Κ. Μελά, για τους Αιτητές.
Cur. adv. vult.
KΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.: Με την παρούσα αίτηση η αιτήτρια Εταιρεία ζητά την άδεια του Δικαστηρίου τούτου για καταχώρηση αίτησης για έκδοση διατάγματος Certiorari για ακύρωση της [*1964]απόφασης ή των οδηγιών του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, ημερομηνίας 22.11.2001. Παρεπόμενα, ζητά διάταγμα όπως η εκτέλεση των οδηγιών του Δικαστηρίου ανασταλεί μέχρι την αποπεράτωση της διαδικασίας.
Θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω τα γεγονότα όπως προκύπτουν από την αίτηση και το τελευταίο πρακτικό του Δικαστηρίου. Η ένορκη δήλωση είναι σύντομη και δεν αναφέρεται σε γεγονότα καθόλου.
Είναι εύλογο να υποθέσω ότι σε κάποιο προηγούμενο χρόνο (της 22.11.2001) πιστωτής της αιτήτριας Εταιρείας άρχισε διαδικασία ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού για τη διάλυση της, σύμφωνα με τον περί Εταιρειών Νόμο, Κεφ. 113. Το Δικαστήριο όρισε την αίτηση για ακρόαση και έδωσε οδηγίες για δημοσίευση της αίτησης στον τύπο. Οι οδηγίες αυτές είχαν δοθεί στις 12.10.2000. Από το πρακτικό του Δικαστηρίου, ημερομηνίας 22.11.2001 και από το περιεχόμενο της αίτησης, προκύπτει ότι εξεδικάσθη ενδιάμεση αίτηση της αιτήτριας Εταιρείας η οποία και απορρίφθηκε. Το Δικαστήριο ακολούθως όρισε την κυρίως αίτηση για ακρόαση στις 10.1.2002 και έδωσε οδηγίες για νέα δημοσίευση της αίτησης στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, 15 τουλάχιστον ημέρες πριν την ακρόαση, ενόψει του γεγονότος ότι οι πρώτες δημοσιεύσεις είχαν γίνει προ αρκετού χρόνου (13 μήνες προηγουμένως). Μετά τον ορισμό της υπόθεσης και των οδηγιών ως προς τη δημοσίευση της αίτησης αναφέρονται τα εξής στο επισυνημμένο πρακτικό του Δικαστηρίου:-
“Κος Μελάς:
Θα ήθελα να αναφέρω ότι ενίσταμαι να γίνουν δημοσιεύσεις για δύο λόγους: (1) Γιατί δεν προβλέπονται τέτοιες οδηγίες από τους θεσμούς και (2) θα προκληθεί μεγάλη ζημιά στους πελάτες μου, πρόσθετη απ’ εκείνη που προκλήθηκε από τις πρώτες δημοσιεύσεις.
Δικαστήριο:
Η ένσταση έχει υποβληθεί μετά που το Δικαστήριο άσκησε τη διακριτική του εξουσία, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν υπάρχει οτιδήποτε που να εμποδίζει τη δημοσίευση, αφού πρόκειται για αίτηση διάλυσης εταιρείας και πιστωτές έχουν λόγο στην παρούσα διαδικασία.”.
Η αιτήτρια προβάλλει δύο λόγους για υποστήριξη της αίτησης [*1965]αυτής. Πρώτο ισχυρίζεται νομικό σφάλμα γιατί οι σχετικοί κανονισμοί δεν παρέχουν το δικαίωμα στο Δικαστήριο να εκδώσει οδηγία για δημοσίευση της αίτησης και δεύτερο επικαλείται τους κανόνες φυσικής δικαιοσύνης γιατί το Δικαστήριο δεν έδωσε την ευκαιρία στην αιτήτρια να ακουστεί.
Οι λόγοι για τους οποίους εκδίδονται εντάλματα της φύσεως Certiorari για ακύρωση απόφασης κατώτερου Δικαστηρίου περιλαμβάνουν υπέρβαση ή έλλειψη εξουσίας, έκδηλη παρανομία, προκατάληψη ή συμφέρον από τα πρόσωπα που λαμβάνουν την απόφαση, δόλο ή ψευδορκία στη λήψη της απόφασης και παράβαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης.
Και αν ακόμα ο αιτητής ικανοποιήσει το Δικαστήριο ότι υπάρχει εκ πρώτης όψεως υπόθεση, αυτό δεν είναι αρκετό από μόνο του για να δοθεί η αναγκαία άδεια.
Όπου προβλέπεται άλλο ένδικο μέσο και/ή διαδικασία έφεσης, το Ανώτατο Δικαστήριο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις και κάτω από εξαιρετικές περιστάσεις παραχωρεί άδεια. (Βλέπε: Γ. Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41).
Είναι γεγονός ότι ούτε στον περί Εταιρειών Νόμο, Κεφ. 113, ούτε στους αντίστοιχους θεσμούς προβλέπεται η δημοσίευση της αίτησης για διάλυση εταιρείας πριν την ακρόαση, όπως αντίθετα προβλέπεται στους Αγγλικούς Θεσμούς. Το θέμα όμως συνδέεται με την υποχρέωση επίδοσης της αίτησης σε όλα τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα. Και στην Κύπρο, ως θέμα πρακτικής, τα Δικαστήρια έχουν τη διακριτική ευχέρεια να δίδουν οδηγίες για τέτοια δημοσίευση για σκοπούς γνωστοποίησης της αίτησης σε πάντα ενδιαφερόμενο. Στην απόφαση του Εφετείου K.M.C. Motors v. Jorephanco Trading (1984) 1 C.L.R. 390 έχουν λεχθεί τα εξής στη σελίδα 397:-
“We agree with the opinion expressed by a member of this Bench (Pikis, J.) as a President of the District Court of Larnaca in a Full District Court case (Karaoglanian & Sons Ltd. v. Karaoglanian & Another [1976] 12 J.S.C. 1875 at pp. 1880, 1881) as to the consequences flowing from the presentation of a winding-up petition and in particular the effect of publication which is “meant to advertise the fact of the presentation of the petition in as wide a circle as possible so as to give notice to any likely interested party while at the same time the public, by receiving such notice, may adjust its dealings with the company [*1966]accordingly”.
The prerequisite of a publication of a notice in a newspaper is one contemplated by the English Companies Winding-up Rules which have no application in Cyprus in this respect, as no such provision exists under our law or the Winding-up Rules. Though such matter is a matter relevant to the service of the petition on all interested parties and in Cyprus it is within the discretion of the Court whether such notice should be published in the newspaper or not, the publication of such notice is normally ordered by the Court as a matter of usual practice.”
Δεν έχω πεισθεί ότι στην παρούσα υπόθεση ενεφιλοχώρησε εμφανές νομικό σφάλμα στην απόφαση του Δικαστηρίου να εκδώσει την οδηγία για τη δημοσίευση της αίτησης ενόψει της πλούσιας νομολογίας επί του θέματος. Η έκδοση οδηγιών από το Δικαστήριο ήταν αποτέλεσμα της άσκησης της διακριτικής του εξουσίας, την οποία άσκησε. Είναι δε νομολογημένο ότι η ορθότητα της απόφασης, όπου το Δικαστήριο έχει διακριτική εξουσία, δεν ελέγχεται με προνομιακό ένταλμα. (Βλέπε: Αναφορικά με τον Gennaro Perella (1995) 1 A.A.Δ. 356).
Με το δεύτερο λόγο προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι το Δικαστήριο παραβίασε την αρχή της φυσικής δικαιοσύνης με την άρνηση του να δεχθεί να ακούσει επιχειρηματολογία από το δικηγόρο της αιτήτριας. Η αρχή της φυσικής δικαιοσύνης στην οποία περιλαμβάνεται και η υποχρέωση του Δικαστηρίου να ακούσει και τους δύο διαδίκους πριν εκδόσει την απόφαση του είναι θεμελιακή αρχή στο σύγχρονο δίκαιο. Έχει τις ρίζες της στα βάθη των αιώνων. Είναι γνωστή από την Ελληνιστική περίοδο με το απόφθεγμα “Μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφί μύθον ακούσεις”.
Όσον αφορά την παρούσα υπόθεση και από το πρακτικό του Δικαστηρίου που παρέθεσα στην αρχή της απόφασής μου, φαίνεται ότι το Δικαστήριο αφού άκουσε το δικηγόρο της αιτήτριας όσον αφορά το θέμα των οδηγιών για τη δημοσίευση κατέληξε ότι οι ανάγκες της υπόθεσης επέβαλλαν την έκδοση των οδηγιών. Ήταν απλή επισήμανση του Δικαστηρίου το γεγονός ότι η επιχειρηματολογία του δικηγόρου της αιτήτριας υποβλήθηκε μετά την έκδοση των οδηγιών. Το Δικαστήριο έλαβε υπόψη την επιχειρηματολογία του δικηγόρου της αιτήτριας και κατέληξε ασκώντας τη διακριτική του εξουσία ότι οι ανάγκες της υπόθεσης απαιτούσαν την έκδοση οδηγιών για δημοσίευση της [*1967]αίτησης για την κοινοποίηση της προς τους πιστωτές της και κάθε ενδιαφερόμενο.
Πέραν των πιο πάνω όμως, το Δικαστήριο δεν έχει εκδώσει οποιαδήποτε διαταγή ή απόφαση επίλυσης της διαφοράς των διαδίκων στην αίτηση, αλλά εξέδωσε οδηγίες διαδικαστικού περιεχομένου, ως έπραξε και στις 12.10.2000, στην ίδια διαδικασία, προφανώς χωρίς καμιά ένσταση ή εισήγηση του δικηγόρου της αιτήτριας. Απλώς επανέλαβε παρόμοια οδηγία που δόθηκε στην ίδια υπόθεση, 13 και πλέον μήνες προηγουμένως, λόγω της παρόδου μεγάλου χρονικού διαστήματος. Οι ανάγκες της αίτησης επέβαλλαν την έκδοση οδηγιών για δημοσίευση για την κοινοποίηση της σε πάντα ενδιαφερόμενο.
Είναι νομολογημένο ότι το Δικαστήριο δεν υπεισέρχεται στο παρόν στάδιο στην ουσία της αίτησης. Είναι ικανοποιητικό για την παραχώρηση άδειας για καταχώρηση αίτησης για έκδοση εντάλματος Certiorari να φαίνεται στην αίτηση και την ένορκη δήλωση που την υποστηρίζει, καθώς και στο περιεχόμενο των εγγράφων ότι υπάρχει εκ πρώτης όψεως υπόθεση για συζήτηση, ώστε να δοθεί άδεια (Βλέπε: In re Nina Panaretou (1972) 1 C.L.R. 165, In re Kakos (1985) 1 C.L.R. 250 και Αναφορικά με την αίτηση του Σωτήρη Δημητριάδη (Αρ. 2) (1999) 1 Α.Α.Δ. 1194).
Στην παρούσα υπόθεση δεν έχω πεισθεί ότι η αιτήτρια Εταιρεία έχει αποδείξει εκ πρώτης όψεως ότι έχει συζητήσιμη υπόθεση για αμφότερους τους λόγους τους οποίους επικαλείται. Κατά συνέπεια δεν δικαιολογείται η παροχή άδειας για καταχώρηση αίτησης για έκδοση του προνομιακού εντάλματος Certiorari.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Η αίτηση απορρίπτεται.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο