(2002) 1 ΑΑΔ 1009
[*1009]9 Ιουλίου, 2002
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΟΥΛΛΑ ΤΡΑΓΓΟΛΑ,
Εφεσείουσα-Ενάγουσα,
ν.
ΖΑΧΑΡΙΑ ΠΑΠΑΛΕΟΝΤΙΟΥ,
Εφεσιβλήτου-Εναγομένου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11012)
Απόδειξη ― Αξιολόγηση μαρτυρίας ― Πρωτόδικο Δικαστήριο αξιολόγησε τη μαρτυρία και το νομικό πλαίσιο της υπόθεσης πάνω σε λανθασμένη βάση ― Ακύρωση πρωτόδικης απόφασης κατ’ έφεση και διαταγή για επανεκδίκαση.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή της εφεσείουσας εναντίον του εφεσίβλητου με την οποία αξίωνε ποσό £3.300 για διάφορα στοιχήματα που ο τελευταίος έπαιξε στο πρακτορείο Προ-Πό που η πρώτη διατηρούσε στο Φρέναρος. Το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αξίωση της εφεσείουσας είχε σαν βάση αγωγής χρέος που προέκυψε από στοιχήματα σε παράνομα τυχερά παιγνίδια.
Η εφεσείουσα αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης για διάφορους λόγους που συμπεριλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, και ισχυρισμούς ότι δεν έγινε ορθή αξιολόγηση της μαρτυρίας των προσώπων που είχαν καταθέσει ως μάρτυρες.
Αποφασίστηκε ότι:
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έπρεπε κατ’ αρχάς να εξετάσει και να προβεί σε εύρημα αν το χρέος οφειλόταν στο γιό της εφεσείουσας και όχι στην ίδια, όπως ήταν η θέση του εφεσίβλητου στην έκθεση υπεράσπισής του. Η παράλειψη αυτή είναι ουσιώδης σε βαθμό που επηρεάζει άμεσα την εγκυρότητα της πρωτόδικης απόφασης.
Η έφεση επιτράπηκε με έξοδα. Διατάχθηκε η επανεκδίκαση της υπόθεσης από άλλο δικαστήριο.
[*1010]Έφεση.
Έφεση από την ενάγουσα κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου που δόθηκε στις 28/12/00 (Αρ. Αγωγής 541/99) με την οποία απέρριψε την αγωγή της για ανάκτηση του οφειλόμενου από τον εναγόμενο προς αυτή χρέους από διάφορα στοιχήματα, τα οποία έπαιξε ο εναγόμενος στο πρακτορείο στοιχημάτων της, στο Φρέναρος, αφού κατέληξε ότι η αξίωσή της είχε σαν βάση αγωγής χρέος που προέκυψε από στοιχήματα σε παράνομα τυχερά παιγνίδια.
Πιττάτζης, για την Εφεσείουσα.
Κ. Ταμπούρλας για Ε. Σαμούτα, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Τ. Ηλιάδη.
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Η εφεσείουσα διατηρούσε κατά τον ουσιώδη χρόνο πρακτορείο στοιχημάτων Προ-Πό στο Φρέναρος. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της εφεσείουσας κατά τον Οκτώβριο του 1995 ο εφεσίβλητος, που ήταν κάτοικος Φρενάρου, έπαιξε διάφορα στοιχήματα στο κατάστημα της εφεσείουσας δημιουργώντας ένα χρέος. Ο εφεσίβλητος αναγνώρισε ότι όφειλε στην εφεσείουσα ένα ποσό £3.300, υπογράφοντας προς τούτο ένα χρεωστικό τιμολόγιο. Η θέση του εφεσιβλήτου ήταν ότι το πιο πάνω χρέος οφειλόταν από τον ίδιο, στο γιό της εφεσείουσας, που διατηρούσε ξεχωριστό κατάστημα μέσα στο οποίο υπήρχαν ηλεκτρονικές μηχανές στοιχημάτων για άλογα που έτρεχαν σε διάφορες ιπποδρομίες. Με την προσθήκη ότι εξόφλησε το χρέος του άνκαι αυτό είχε δημιουργηθεί από παράνομα στοιχήματα.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η εφεσείουσα απέτυχε να αποδείξει ότι ήταν εξουσιοδοτημένη αντιπρόσωπος για να αποδέχεται στοιχήματα σύμφωνα με τις πρόνοιες του περί Συλλογικών Στοιχημάτων (Ρύθμιση και Φόρος) Νόμου του 1972 (56/72) και του περί Κυρώσεως της Συμφωνίας περί Λόττο και Προ-Πό Νόμου του 1991 (αρ. 168/91). Επιπρόσθετα το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η αξίωση της εφεσείουσας δεν μπορούσε να επιτύχει αφού οι μηχανές αλόγων στο κατάστημα του γιού της εφεσείουσας ήταν μηχανές “τυχερού παιγνίου”, όπως αυτό καθορίζεται με τις πρόνοιες του άρθρου 6(Α) του εδαφίου 2 του Κεφ. 151 (όπως έχει τροπο[*1011]ποιηθεί με το Νόμο 23/65), η κατοχή των οποίων απαγορεύεται. Το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού κατέληξε σε συμπέρασμα ότι η αξίωση της εφεσείουσας είχε σαν βάση αγωγής χρέος που προέκυψε από στοιχήματα σε παράνομα τυχερά παιγνίδια, προχώρησε στην απόρριψη της αγωγής.
Με την παρούσα έφεση η εφεσείουσα αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης για διάφορους λόγους που συμπεριλαμβάνουν μεταξύ άλλων και ισχυρισμούς ότι δεν έγινε ορθή αξιολόγηση της μαρτυρίας των προσώπων που είχαν καταθέσει ως μάρτυρες και ότι η εφεσείουσα δεν είχε υποχρέωση να αποδείξει ότι είχε άδεια αποδέκτριας συλλογικών στοιχημάτων και ότι ήταν αντιπρόσωπος του ΟΠΑΠ. Επίσης το ότι δεν υπήρχε υλικό που θα επέτρεπε οποιαδήποτε από τα πιο πάνω, το βάρος της απόδειξης των οποίων είχε, όπως εισηγείται, ο εφεσίβλητος.
Έχουμε εξετάσει τους λόγους έφεσης που προβλήθηκαν από την εφεσείουσα και τις θέσεις του εφεσιβλήτου και έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο έχει υιοθετήσει μια λανθασμένη προσέγγιση στην εξέταση των επίδικων θεμάτων. Πιο συγκεκριμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο αντί να προβεί στην εξέταση του βασικού ερωτήματος κατά πόσο το χρεωστικό υπόλοιπο οφειλόταν στο γιό της εφεσείουσας και όχι στην ίδια, προχώρησε στην αξιολόγηση της μαρτυρίας και του νομικού πλαισίου πάνω σε λανθασμένη βάση. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έπρεπε κατ’ αρχάς να εξετάσει και να προβεί σε εύρημα αν το χρέος οφειλόταν στο γιό της εφεσείουσας και όχι στην ίδια, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του εφεσιβλήτου όπως αυτοί περιέχονται στην Εκθεση Υπεράσπισης του. Η πιο πάνω παράλειψη είναι ουσιώδης σε βαθμό που επηρεάζει άμεσα την εγκυρότητα της πρωτόδικης απόφασης.
Κάτω από τις περιστάσεις η έφεση επιτρέπεται, με έξοδα. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Διατάσσεται η επανεκδίκαση της υπόθεσης από άλλο Δικαστήριο.
Η�έφεση επιτρέπεται με έξοδα. Διατάσσεται η επανεκδίκαση της υπόθεσης από άλλο δικαστήριο.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο