(2003) 1 ΑΑΔ 327
[*327]26 Μαρτίου, 2003
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
QUALITY FURNITURE G.S. SIAKOLA LIMITED,
Εφεσείοντες-Ενάγοντες,
v.
1. ΝΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ,
2. ΑΝΤΩΝΑΚΗ ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ,
Εφεσιβλήτων-Εναγομένων.
(Πoλιτική Έφεση Αρ. 11081)
Αποφάσεις και Διατάγματα ― Ενδιάμεσα διατάγματα ― Απαγορευτικό διάταγμα ― Έφεση εναντίον απόρριψης μονομερούς αίτησης προς έκδοση απαγορευτικού διατάγματος επειδή δεν είχε αποδειχθεί το κατεπείγον της ― Καθυστέρηση των εφεσειόντων να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους ― Συνιστούσε στοιχείο που εύλογα μπορούσε να θεωρηθεί πως αναιρούσε τον παράγοντα του επείγοντος.
Στις 30.4.2001 Επαρχιακό Δικαστήριο απέρριψε μόνομερή αίτηση για έκδοση ενδιάμεσου απαγορευτικού διατάγματος κρίνοντας ότι δεν είχε αποδειχθεί το κατεπείγον της. Εναντίον της απόφασης αυτής καταχωρήθηκε η παρούσα έφεση.
Το Ανώτατο Δικαστήριο εξέτασε πρώτα ισχυρισμό των εφεσιβλήτων-εναγομένων ότι η καταχώριση της έφεσης ήταν εκπρόθεσμη.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Δεν ετίθετο θέμα εκπρόθεσμης καταχώρισης της έφεσης που έγινε στις 17 Μαΐου αφού η παράταση ήταν για 5 μέρες από τις 15 Μαΐου.
2. Η έκδοση ή μη συντηρητικού διατάγματος μονομερώς βρίσκεται εντός της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου, το οποίο και κρίνει αν ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις που του επιτρέπουν την έκδοση τέτοιου διατάγματος.
3. Ο πρωτόδικος Δικαστής εκδίδοντας την απόφασή του, ενήργησε [*328]εντός των πλαισίων της διακριτικής του ευχέρειας, εν όψει των στοιχείων που είχε ενώπιόν του. Η καθυστέρηση των εφεσειόντων στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους ήταν όντως στοιχείο που εύλογα θα μπορούσε να θεωρηθεί πως αναιρούσε τον παράγοντα του επείγοντος.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Timberland Co. v. Evans & Sons Ltd κ.ά. (1998) 1 Α.Α.Δ. 1179,
Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ κ.ά. (1992) 1 Α.Α.Δ. 1453,
Τσιαντής ν. Hellenic Bank (Investments) Limited. (2001) 1 A.A.Δ. 2029.
Έφεση.
Έφεση από τους ενάγοντες κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου που δόθηκε στις 30/4/01 (Αρ. Αγωγής 1580/01) με την οποία απορρίφθηκε μονομερής αίτησή τους για έκδοση ενδιάμεσου απαγορευτικού διατάγματος με το οποίο να εμποδίζονται οι εναγόμενοι από του να ενοικιάζουν ή αποξενώνουν την κατοχή συγκροτήματος καταστημάτων.
Λ. Μουγής για Α. Μαθηκολώνη, για τους Εφεσείοντες.
Γ. Χριστοδούλου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Στις 30.4.01 οι εφεσείοντες-ενάγοντες καταχώρησαν αγωγή με την οποία ζητούσαν την έκδοση αναγνωριστικής απόφασης ότι η συμφωνία τους με τους εφεσίβλητους-εναγόμενους ημερομηνίας 5.2.01, για ενοικίαση συγκροτήματος καταστημάτων, είναι έγκυρη και δεσμευτική. Περαιτέρω, ζητούσαν διάταγμα για ειδική εκτέλεση της συμφωνίας και διάταγμα που να εμποδίζει τους εφεσίβλητους-εναγόμενους από του να παραδώσουν την κατοχή σε οποιοδήποτε τρίτο πρόσωπο. Ταυτόχρονα, καταχώρησαν μονομερή αίτηση με την οποία διεκδικούσαν την έκδοση ενδιάμεσου απαγορευτικού διατάγματος, με το οποίο να εμποδίζονται οι εφεσίβλητοι-εναγόμενοι από του να ενοικιάσουν ή καθ’ οιονδήποτε τρόπο να αποξενώσουν την κατοχή του κτιριακού τους συγκροτήματος.
[*329]Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την πιο πάνω μονομερή αίτηση κρίνοντας ότι δεν είχε αποδειχθεί το κατεπείγον της. Εναντίον της απόφασης αυτής καταχωρήθηκε η παρούσα έφεση.
Στο περίγραμμα αγόρευσής τους οι εφεσίβλητοι-εναγόμενοι ισχυρίζονται ότι η καταχώρηση της έφεσης είναι εκπρόθεσμη, παρόλο ότι οι εφεσείοντες-ενάγοντες ζήτησαν και πήραν από το πρωτόδικο Δικαστήριο παράταση του χρόνου για καταχώρηση της έφεσης, αφού η παράταση ήταν για 5 μέρες από τη λήξη της προθεσμίας. Θα εξετάσουμε πρώτα αυτό τον ισχυρισμό.
Η απόφαση στη μονομερή αίτηση εκδόθηκε την ίδια μέρα, δηλαδή στις 30.4.01. Σύμφωνα με τους Θεσμούς, έφεση πρέπει να καταχωρείται εντός 4 ημερών (Δ.35 θ.17). Η αίτηση για παράταση του χρόνου καταχωρήθηκε στις 14 Μαΐου, δηλαδή μετά τη λήξη της προθεσμίας αυτής και εζητείτο παράταση χρόνου 5 ημερών από την ημερομηνία έκδοσης του διατάγματος. Το πρωτόδικο Δικαστήριο, εγκρίνοντας την αίτηση ανέφερε:
«. . . το αίτημα γίνεται δεκτό έτσι ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους ενάγοντες να αμφισβητήσουν την ορθότητα της απόφασης του Δικαστηρίου και ο χρόνος της καταχώρησης της έφεσης παρατείνεται εντός 5 ημερών από της λήξης της προθεσμίας έφεσης, δηλαδή από τις 15 του μηνός.»
Είναι προφανές ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο ήταν με τη λανθασμένη εντύπωση ότι η προθεσμία έφεσης ήταν 15 και όχι 4 ημέρες. Είναι εξίσου προφανές αφού, το ανέφερε και το ίδιο το Δικαστήριο, πως η παράταση που έδιδε ήταν με σκοπό να επιτρέψει στους εφεσείοντες-ενάγοντες να έχουν τη δυνατότητα να αμφισβητήσουν την ενδιάμεση απόφαση. Διαφορετικά θα ήταν άνευ αντικειμένου η έγκριση της αίτησης. Ως εκ τούτου κρίνουμε πως δεν τίθεται θέμα εκπρόθεσμης καταχώρησης της έφεσης, που έγινε στις 17 Μαϊου, αφού η παράταση ήταν για 5 μέρες από τις 15 Μαϊου.
Το άρθρο 9(1) του Περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6 προνοεί τα ακόλουθα:
«Κάθε διάταγμα, το οποίο το Δικαστήριο έχει εξουσία να εκδόσει δύναται, όταν αποδειχθεί το κατεπείγον ή άλλες ιδιαίτερες περιστάσεις, να εκδοθεί με αίτηση του ενός από τους διαδίκους χωρίς ειδοποίηση στον άλλο.»
Είναι ευρέως νομολογημένο ότι η έκδοση συντηρητικού διατάγματος μονομερώς αποτελεί εξαιρετικό μέτρο και παρέκκλιση από το [*330]γενικό κανόνα ότι όλα τα μέρη στη διαφορά πρέπει να ακούονται και δικαιολογείται μόνο, όταν από την αίτηση και την ένορκη δήλωση του αιτητή, αποδεικνύεται ο παράγοντας του κατεπείγοντος ή άλλες ιδιαίτερες περιστάσεις. Οι ισχυρισμοί των σχετικών γεγονότων πρέπει να είναι συγκεκριμένοι, να καταδεικνύουν τα ειδικά γεγονότα και να αποκαλύπτουν και την πηγή των πληροφοριών του αιτητή. Σχετικές είναι οι αποφάσεις Timberland Co. v. Evans & Sons Ltd κ.ά. (1998) 1 Α.Α.Δ. 1179, Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ και άλλης (1992) 1 Α.Α.Δ. 1453 και Τσιαντής ν. Hellenic Bank (Investments) Limited (2001) 1 Α.Α.Δ. 2029.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, ασκώντας τη διακριτική του ευχέρεια, έκρινε ότι δεν υπήρχαν στοιχεία που να ικανοποιούσαν την απαίτηση για απόδειξη του κατεπείγοντος της αίτησης. Όπως επεσήμανε, παρόλο ότι οι εφεσείοντες-ενάγοντες ισχυρίζονταν στην ένορκή τους δήλωση πως θα υφίσταντο μεγάλη ζημιά αν δεν εκδίδετο το διάταγμα, γιατί είχαν ήδη εισάξει αριθμό επίπλων για τα οποία, πέρα από τον εισαγωγικό δασμό πλήρωναν και μηνιαίους τόκους και έξοδα αποθήκευσης, εντούτοις, παρόλο ότι οι εφεσίβλητοι-εναγόμενοι με επιστολή τους ημερομηνίας 28.3.01 τερμάτισαν το ενοικιαστήριο έγγραφο, αντί οι εφεσείοντες-ενάγοντες να προχωρήσουν σε οποιοδήποτε μέτρο, π.χ. αγωγή και επιδίωξη έκδοσης διατάγματος, άφησαν να παρέλθει και η 1η Απριλίου, που ήταν η ημερομηνία κατά την οποία θα έπρεπε, κατά τον ισχυρισμό τους, να παραδοθούν τα υποστατικά, και επίσης να διαρρεύσει και ολόκληρος ο Απρίλιος, για να διεκδικήσουν στις 30 Απριλίου ειδική εκτέλεση συμφωνίας, που είχε ήδη τερματιστεί.
Τα γεγονότα αυτά και η παρέλευση όλου αυτού του χρόνου κρίθηκε από το Δικαστήριο ως αδικαιολόγητη καθυστέρηση, που κατέρριπτε τον ισχυρισμό του επείγοντος του θέματος και απέρριψε την αίτηση.
Η έκδοση ή μη συντηρητικού διατάγματος μονομερώς βρίσκεται εντός της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου, το οποίο και κρίνει αν ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις που του επιτρέπουν την έκδοση τέτοιου διατάγματος.
Κρίνουμε πως εν όψει των στοιχείων που είχε ενώπιόν του, ο πρωτόδικος Δικαστής, εκδίδοντας την απόφαση του, ενήργησε εντός των πλαισίων της διακριτικής του ευχέρειας και κατά συνέπεια δεν χωρεί επέμβαση μας. Η καθυστέρηση των εφεσειόντων ήταν όντως στοιχείο που εύλογα μπορούσε να θεωρηθεί πως αναιρούσε τον παράγοντα του επείγοντος.
[*331]
Παρατηρούμε πως, εν πάση περιπτώσει, και διαφορετικά να καταλήγαμε, η απόφαση μας δεν θα είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, αν η δήλωση που περιέχεται στο περίγραμμα αγόρευσης των εφεσιβλήτων ότι τα καταστήματα έχουν ήδη ενοικιασθεί, είναι ορθή.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
Η�έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο