(2004) 1 ΑΑΔ 665
[*665]17 Μαρτίου, 2004
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
KYNIGOS HOTELS LIMITED,
Εφεσείουσα-Καθ΄ης η αίτηση,
ν.
ΓΙΩΡΓΟΥΛΛΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ,
Εφεσίβλητης-Αιτήτριας.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11582)
Εργοδότης και εργοδοτούμενος ― Τερματισμός απασχολήσεως ― Κατά πόσο, ενόψει των γεγονότων της παρούσας υπόθεσης, ο εργοδότης εδικαιολογείτο να τερματίσει άμεσα την απασχόληση εργοδοτούμενής του ή κατά πόσο επρόκειτο για παράνομο τερματισμό απασχολήσεως.
Η εφεσίβλητη, η οποία από τις 27.6.1994 εργαζόταν ως καμαριέρα σε ξενοδοχείο στη Λεμεσό, το οποίο διαχειρίζετο η εφεσείουσα, απολύθηκε στις 23.3.2001 επειδή είχε κατακρατήσει ένα χρυσό αντρικό ρολόι μεγάλης συναισθηματικής αξίας που ξέχασε πελάτης του ξενοδοχείου στο δωμάτιό του, όταν αναχώρησε. Η εφεσίβλητη το παρέδωσε μετά από μια περίπου εβδομάδα στην υπεύθυνη ορόφων, όταν ο ιδιοκτήτης του τηλεφώνησε στο ξενοδοχείο αναφέροντας ότι ξέχασε το ρολόι του. Η εφεσίβλητη ισχυρίσθηκε ότι τοποθέτησε το ρολόι στο τρόλεϊ της με σκοπό να το παραδώσει αργότερα στην προϊστάμενή της, το ξέχασε όμως λόγω της πολλής δουλειάς και της πίεσης που δεχόταν για την ετοιμασία των δωματίων.
Το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών έκρινε ότι, υπό το φως των γεγονότων της υπόθεσης η μη συμμόρφωση της εφεσίβλητης με τις ρητές οδηγίες της εφεσείουσας για άμεση παράδοση στο Τμήμα της του ρολογιού που είχε βρει στο συγκεκριμένο δωμάτιο, δεν δικαιολογούσε τον άμεσο τερματισμό της απασχόλησής της και επιδίκασε υπέρ της (α) £1.922 ως αποζημιώσεις για παράνομο και αδικαιολόγητο τερματισμό της απασχόλησής της, (β) £992 ως πληρωμή αντί προειδοποιήσεως και (γ) £400 ως έξοδα.
Η εφεσείουσα εφεσίβαλε την απόφαση επικρίνοντας τον τρόπο με [*666]τον οποίο το πρωτόδικο Δικαστήριο προσέγγισε την περίπτωση τόσο από πραγματικής όσο και από νομικής άποψης.
Το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε την πρωτόδικη κατάληξη ότι η εφεσείουσα δεν θάπρεπε, ενόψει των γεγονότων της υπόθεσης, να καταφύγει στο έσχατο μέτρο, ήτοι την άμεση απόλυση της εφεσίβλητης.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εις βάρος της εφεσείουσας.
Έφεση.
Έφεση από την καθ’ ης η αίτηση εταιρεία, διαχειρίστρια ξενοδοχείου στη Λεμεσό όπου η αιτήτρια εργαζόταν ως καμαριέρα, κατά της απόφασης του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών που δόθηκε στις 19/12/02 (Αρ. Αγωγής 329/01) με την οποία επιδίκασε υπέρ της εφεσίβλητης και εναντίον της εφεσείουσας (α) £Κ1.922 ως αποζημιώσεις για παράνομο και αδικαιολόγητο τερματισμό της απασχόλησής της, (β) £Κ992 ως πληρωμή αντί προειδοποίησης και (γ) £Κ400 ως έξοδα.
Χρ. Λουκάς, για την Εφεσείουσα.
Κ. Χατζηκωστής, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γαβριηλίδης, Δ..
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Με την έφεση αμφισβητείται η ορθότητα της απόφασης του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών με την οποία επιδίκασε υπέρ της εφεσίβλητης και εναντίον της εφεσείουσας (α) £Κ1.922 ως αποζημιώσεις για παράνομο και αδικαιολόγητο τερματισμό της απασχόλησής της, (β) £Κ992 ως πληρωμή αντί προειδοποίησης και (γ) £Κ400 ως έξοδα.
Τα γεγονότα τα οποία οδήγησαν στον τερματισμό της απασχόλησης της εφεσίβλητης, όπως διαπιστώθηκαν από το πρωτόδικο Δικαστήριο, έχουν, σε συντομία, ως εξής:
Η εφεσείουσα είχε, κατά τον ουσιώδη χρόνο, τη διαχείριση του ξενοδοχείου Arsinoe Beach Hotel στη Λεμεσό. Η εφεσίβλητη προσλήφθηκε στο ξενοδοχείο ως καμαριέρα στις 27.6.1994. Στις 7.3.2001, ενώ η εφεσίβλητη καθάριζε το δωμάτιο 404, βρήκε ένα αν[*667]δρικό ρολόι. Αφού πήρε το ρολόι, το τοποθέτησε σε ένα από τους πάτους του τρόλεϊ το οποίο χρησιμοποιούσε καθημερινά για τη διεκπεραίωση της εργασίας της. Στις 13.3.2001, και ενώ η εφεσίβλητη ήταν με μονοήμερη άδεια, κάποιος από τους πελάτες του ξενοδοχείου, ο οποίος είχε αναχωρήσει στις 7.3.2001, τηλεφώνησε στον υπεύθυνο υποδοχής και του ανέφερε ότι, κατά την αναχώρησή του, είχε ξεχάσει στο δωμάτιο όπου διέμενε το ρολόι του. Την επομένη το πρωί, ο υπεύθυνος υποδοχής πληροφόρησε για το τηλεφώνημα την υπεύθυνη ορόφων, κα Νικολαΐδου, και τη βοηθό της. Η κα Νικολαΐδου κάλεσε αμέσως την εφεσίβλητη στο γραφείο της και την ρώτησε αν πρόσφατα βρήκε σε κάποιο δωμάτιο ένα ρολόι. Η εφεσίβλητη απάντησε ότι πράγματι, πριν από μια περίπου βδομάδα, βρήκε στο δωμάτιο 404 ένα ρολόι. Αφού το πήρε, το τοποθέτησε σε έναν από τους πάτους του τρόλεϊ με σκοπό να το παραδώσει αργότερα στην προϊσταμένη της. Το ξέχασε, όμως, λόγω της πολλής δουλειάς και της πίεσης που δεχόταν από το Τμήμα Υποδοχής για να ετοιμάσει το συντομότερο δυνατό τα δωμάτια. Ακολούθως, η εφεσίβλητη ανέβηκε στον τέταρτο όροφο, πήρε το ρολόι από το τρόλεϊ και, στην παρουσία της κας Νικολαΐδου, το παρέδωσε στη βοηθό της. Στις 15.3.2001, και ενώ η εφεσίβλητη ήταν με άδεια, της τηλεφώνησε ο Διευθυντής του ξενοδοχείου κ. Βασιλείου και την πληροφόρησε ότι απολύεται από την εργασία της. Οκτώ μέρες αργότερα, στις 23.3.2001, παραδόθηκε στην εφεσίβλητη η ακόλουθη επιστολή:
“ΠΡΟΣ: ΓΕΩΡΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΚΑΜΑΡΙΕΡΑ
ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ
Δυστυχώς βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση να τερματίσουμε άμεσα την απασχόληση σας στο ξενοδοχείο μας, λόγω ενός σοβαρού σας παραπτώματος, το οποίο έχει ως ακολούθως:
Την 13η Μαρτίου τηλεφώνησε στο τμήμα υποδοχής πελάτης του ξενοδοχείου, ο οποίος διέμενε στο δωμάτιο 404 και αναχώρησε την 7η Μαρτίου για να μας αναφέρει ότι ξέχασε στο δωμάτιο ένα χρυσό αντρικό ρολόι μεγάλης συναισθηματικής αξίας. Το τμήμα υποδοχής ανέφερε το περιστατικό την επόμενη, 14η Μαρτίου, στην House Keeper, η οποία με τη σειρά της ανάφερε τα πιο πάνω σε σένα, η οποία είχες καθαρίσει το δωμάτιο 404 την 7η Μαρτίου.
Ακολούθησε η παραδοχή σου ότι κατακράτησες το μεγάλης αξίας για το πελάτη ρολόι, με τη δικαιολογία ότι το ξέχασες στα [*668]πράγματα σου.
Πράξεις σαν την πιο πάνω χαλούν την καλή εικόνα που έχει δημιουργήσει το προσωπικό του Ξενοδοχείου μας για την φιλοξενία και την τιμιότητα που το διακατέχει.
Κύπρος Βασιλείου
Γενικός Διευθυντής”
Κατά την ακρόαση ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ήταν κοινή η θέση των διαδίκων ότι υπήρχαν ρητές οδηγίες από τη Διεύθυνση του ξενοδοχείου προς όλο το προσωπικό, και ιδιαίτερα προς τις καμαριέρες, όπως παραδίδουν στο Τμήμα τους οποιοδήποτε προσωπικό αντικείμενο πελάτη το οποίο ήθελε βρεθεί στα δωμάτια ή σε κοινόχρηστους χώρους. Το αντικείμενο φυλαγόταν για περίοδο έξι μηνών και, εφόσον κανένας πελάτης δεν το αναζητούσε, αυτό αποδιδόταν σ’ εκείνον ο οποίος το είχε βρει και παραδώσει. Ήταν επίσης παραδεκτό από την εφεσείουσα ότι, καθόλη τη διάρκεια της εργοδότησής της, η εφεσίβλητη επέδειξε καλή συμπεριφορά, ήταν καλή καμαριέρα και ουδέποτε δημιούργησε οποιοδήποτε πρόβλημα.
Υπό το φως των πιο πάνω γεγονότων, το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η μη συμμόρφωση της εφεσίβλητης με τις ρητές οδηγίες της εφεσείουσας για άμεση παράδοση στο Τμήμα της του ρολογιού το οποίο είχε βρει στο δωμάτιο 404, δε δικαιολογούσε τον άμεσο τερματισμό της απασχόλησής της. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:
“Είναι φανερό από την ενώπιόν μας μαρτυρία ότι η Αιτήτρια καθ΄ όλη την διάρκεια της εργοδότησης της επέδειξε ευπρεπή συμπεριφορά τόσο απέναντι στους συναδέλφους της όσο και στους πελάτες του ξενοδοχείου χωρίς να προκαλέσει οποιοδήποτε πρόβλημα. Επομένως, η συγκεκριμένη πράξη που της στέρησε την απασχόληση της αποτελεί για την ίδια ένα μεμονωμένο περιστατικό στην επτάχρονη περίοδο της παρουσίας της στο ξενοδοχείο.
Θα ήταν επομένως άδικο για την Αιτήτρια, αλλά και για τον κάθε εργοδοτούμενο, να στερείται την απασχόληση του για ένα και μοναδικό περιστατικό για το οποίο θα έπρεπε να ληφθούν άλλα μέτρα και όχι το δραστικότερο που είναι η άμεση απόλυση.
Έχοντας λοιπόν υπόψη μας το σύνολο των περιστάσεων και με βάση τις αρχές που προκύπτουν μέσα από την νομολογία καταλήγουμε ότι η συμπεριφορά της Αιτήτριας αντικειμενικά κρινό[*669]μενη δεν μπορεί από μόνη της να επιφέρει διασάλευση του κλίματος εμπιστοσύνης και καλής συνεργασίας που αναπτύχθηκε μεταξύ αυτής και των εργοδοτών της.”
Με την έφεση επικρίνεται ο τρόπος με τον οποίο το πρωτόδικο Δικαστήριο προσέγγισε την περίπτωση τόσο από πραγματικής όσο και από νομικής άποψης. Θεωρούμε άσκοπο να προβούμε σε εξειδικεύσεις. Το ζητούμενο ήταν κατά πόσο, ως είχαν τα γεγονότα, ήταν λογικό να έχανε η εφεσίβλητη τη δουλειά της, ίσως και τη σταδιοδρομία της. Γιατί, οπωσδήποτε, αν ήταν ακατάλληλη για ένα ξενοδοχείο το ίδιο θα ίσχυε, εξ αντικειμένου, και για άλλο ξενοδοχείο. Δε διακρίνουμε σφάλμα στην πρωτόδικη κατάληξη ότι η εφεσείουσα δε θάπρεπε να καταφύγει στο έσχατο μέτρο, ήτοι την άμεση απόλυση της εφεσίβλητης. Επρόκειτο, κατά τη γνώμη μας, για κατάληξη λογικά αναπόφευκτη.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος της εφεσείουσας.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος της εφεσείουσας.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο