(2004) 1 ΑΑΔ 1219
[*1219]2 Ιουλίου, 2004
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]
ΛΟΥΗΣ ΛΟΪΖΟΥ,
Εφεσείων-Εναγόμενος 2,
v.
ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΛΤΔ,
Εφεσίβλητης-Ενάγουσας.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11845)
Έφεση ― Δύναται να ασκηθεί μόνο εναντίον ενδιάμεσων αποφάσεων που έχουν άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα των διαδίκων ― Εφαρμογή των αρχών της πρόσφατης απόφασης της πλειοψηφίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στη Χαρούς ν. Χαρούς στην οποία αναγνωρίστηκε η δεσμευτικότητα της απόφασης στη Χάσικος κ.ά. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389 και μεταγενέστερων αποφάσεων στοιχειοθετημένων στο ίδιο λόγο που καθορίζουν ποιες ενδιάμεσες αποφάσεις πρωτόδικων δικαστηρίων υπόκεινται σε έφεση.
Μετά από αίτηση για συνοπτική απόφαση η οποία είχε καταχωρηθεί από την εφεσίβλητη-ενάγουσα εναντίον του εφεσείοντος-εναγομένου 2, ο τελευταίος καταχώρησε αίτηση για ακύρωση και/ή απόρριψη της αγωγής εναντίον του, στηριζόμενη στη Δ.24, θ.6.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση κρίνοντας ότι επρόκειτο για νομικό θέμα και θεωρώντας πως δεν υπήρχε ξεκάθαρα ενώπιόν του όλο το πραγματικό υπόβαθρο που να επιλύει το θέμα αυτό που εγειρόταν.
Ο εναγόμενος 2 εφεσίβαλε την απόφαση, η δε εφεσίβλητη ήγειρε προδικαστικά τη θέση πως η απόφαση δεν είναι εφέσιμη σύμφωνα με τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου και ιδιαίτερα την απόφαση στην Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Σύμφωνα με την απόφαση της πλειοψηφίας η οποία είχε εκδοθεί από τον τότε Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου Γ. Πική, στην πιο πά[*1220]νω υπόθεση, μόνο “ενδιάμεσες αποφάσεις που έχουν άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα των διαδίκων μπορεί να αποτελέσουν το αντικείμενο έφεσης”.
2. Στην παρούσα περίπτωση η απόρριψη της αίτησης του εφεσείοντα δεν είναι αφ’ εαυτής καθοριστική για τα δικαιώματά του, αφού τόσο το πραγματικό θέμα όσο και το νομικό που εγείρει θα συνεχίσουν να αποτελούν ζητήματα επί των οποίων θα αποφανθεί τελικά το εκδικάζον Δικαστήριο μετά το πέρας της ενώπιον του διαδικασίας, όπου ο εφεσείων θα μπορεί να τα προωθήσει πλήρως.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα υπέρ της εφεσίβλητης.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530,
Χάσικος κ.ά. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389,
Christofidou v. Nemitsas a.ο. (1963) 2 C.L.R. 269,
Apak Agro Industries Ltd κ.ά. v. Union des Cooperatives (Αρ. 1) (1992) 1 Α.Α.Δ. 1166,
Evand Promotions Ltd κ.ά. ν. Rutman (1997) 1 A.A.Δ. 1787,
Price v. Gray, Π.Ε. 11054, ημερ. 26.3.92.
Έφεση.
Έφεση από τον εναγόμενο 2 κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 3/10/03 (Αρ. Αγωγής 11413/00) με την οποία απέρριψε την αίτησή του για διαγραφή και/ή ακύρωση και/ή απόρριψη της αγωγής της ενάγουσας τράπεζας εναντίον του ως εγγυητή της πρωτοφειλέτιδας κρίνοντας ότι το ζήτημα ήταν νομικό και δεν υπήρχαν επαρκή πραγματικά στοιχεία ώστε να επιλυθεί το εγειρόμενο θέμα.
Γ. Χριστοφίδης, για τον Εφεσείοντα.
Σ. Πολυβίου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Εναντίον του εφεσείοντα-εναγομένου 2 εγέρθηκε αξίωση της εφεσίβλητης-ενάγουσας τράπεζας ως εγγυητού της πρωτοφειλέτιδας εναγομένης 1. Μετά από αίτηση για συνοπτική απόφαση, ο εφεσείων κατεχώρησε αίτηση με την οποία ζητούσε διαγραφή και/ή ακύρωση και/ή απόρριψη της αγωγής εναντίον του που βασίστηκε τελικά στη Δ.24 θ.6 που προνοεί τα ακόλουθα:
«Any party may at any stage of a cause or matter where admissions of fact have been made either on the pleadings, or otherwise, apply to the Court or a Judge for such judgment or order as upon such admissions he may be entitled to, without waiting for the determination of any other question between the parties; and the Court or a Judge may upon such application make such order, or give such judgment, as the Court of Judge may think just.”
To πρωτόδικο Δικαστήριο,αφού ανέλυσε τα ενώπιον του πραγματικά στοιχεία καθώς και τη σχετική νομολογία, απέρριψε την αίτηση, κρίνοντας ότι επρόκειτο για νομικό θέμα και θεωρώντας πως δεν υπήρχε ξεκάθαρα ενώπιον του όλο το πραγματικό υπόβαθρο που να επιλύει το θέμα αυτό που εγειρόταν.
Ο εναγόμενος 2 εφεσίβαλε την πιο πάνω απόφαση, η δε εφεσίβλητη τράπεζα πρόβαλε προδικαστικά τη θέση πως η απόφαση δεν είναι εφέσιμη σύμφωνα με τη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου και ιδιαίτερα την απόφαση στην Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530.
Το Εφετείο αποφάσισε να εξετάσει το θέμα αυτό προκαταρκτικά.
Ο τότε Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου Γ. Πικής, εκδίδοντας την απόφαση της πλειοψηφίας στην πιο πάνω υπόθεση, αφού ανέλυσε τη νομολογία,* κατέληξε πως «μόνο ενδιάμεσες αποφάσεις που έχουν άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα των διαδίκων μπορεί να αποτελέσουν το αντικείμενο έφεσης.»
Το Δικαστήριο περαιτέρω έκρινε ότι η απόφαση στην υπόθεση Price v. Gray, Π.Ε. 11054, 26.3.92, όπου θεωρήθηκε πως απόφαση [*1222]για απόρριψη αίτησης παροχής ασφάλειας εξόδων ήταν εφέσιμη, συνιστά απόκλιση από τις πιο πάνω αρχές και ότι ως ζήτημα νομολογιακής δέσμευσης και ως θέμα αρχής είναι η υπόθεση Χάσικος και μεταγενέστερες αποφάσεις στοιχειοθετημένες στον ίδιο λόγο που καθορίζουν ποιες ενδιάμεσες αποφάσεις πρωτόδικων δικαστηρίων υπόκεινται σε έφεση.
Στην παρούσα περίπτωση η απόρριψη της αίτησης του εφεσείοντα δεν είναι αφ΄εαυτής καθοριστική για τα δικαιώματά του, αφού τόσο το πραγματικό θέμα όσο και το νομικό που εγείρει θα συνεχίσουν να αποτελούν ζητήματα επί των οποίων θα αποφανθεί τελικά το εκδικάζον Δικαστήριο μετά το πέρας της ενώπιον του διαδικασίας, όπου ο εφεσείων θα μπορεί να τα προωθήσει πλήρως.
Ως εκ τούτου και εφαρμόζοντας τις αρχές στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πάνω, κρίνουμε πως με την απόρριψη του αιτήματος του εφεσείοντα ουδόλως έχουν επηρεαστεί και καθοριστεί τα δικαιώματά του και ως εκ τούτου δεχόμαστε την προδικαστική ένσταση της εφεσίβλητης και απορρίπτουμε την έφεση, κρίνοντας ότι η απόφαση στην υπό κρίση ενδιάμεση αίτηση δεν είναι εφέσιμη.
Επιδικάζουμε έξοδα υπέρ της εφεσίβλητης.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ της εφεσίβλητης.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο