(2004) 1 ΑΑΔ 1672
[*1672]18 Οκτωβρίου, 2004
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΛΕΑΝΘΟΥΣ,
Εφεσείων-Ενάγων,
ν.
ΕΛΕΝΑΣ ΒΑΝΕΛΛΗ,
Εφεσίβλητης-Εναγόμενης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11603)
Αμέλεια ― Τροχαίο ατύχημα ― Απόδοση αποκλειστικής ευθύνης σε οδηγό οχήματος ο οποίος, χωρίς οποιαδήποτε προειδοποίηση, έστριψε με σκοπό να εισέλθει σε πάροδο δεξιά σε σχέση με την πορεία του, ανακόπτοντας την πορεία οχήματος το οποίο το ακολουθούσε και το οποίο επιχείρησε να το προσπεράσει ― Επικύρωση πρωτόδικης απόφασης κατ’ έφεση.
Στις 27.2.1999 ο εφεσείων οδηγούσε το αυτοκίνητό του στο δρόμο Μ1 στην Επισκοπή Λεμεσού ακολουθούμενος από το αυτοκίνητο της εφεσίβλητης. Ο εφεσείων επεχείρησε να στρίψει δεξιά χωρίς να δώσει οποιαδήποτε ένδειξη της πρόθεσής του, με αποτέλεσμα να ανακόψει την πορεία του αυτοκινήτου της εφεσίβλητης το οποίο είχε κάμει σήμα για την πρόθεση να το προσπεράσει, αρχίζοντας αυτή την προσπάθεια, με αποτέλεσμα τα δύο οχήματα να συγκρουστούν.
Ο εφεσείων καταχώρησε αγωγή εναντίον της εφεσίβλητης. Η εφεσίβλητη καταχώρησε υπεράσπιση και ανταπαίτηση. Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή ενώ αποδέκτηκε την ανταπαίτηση επιδικάζοντας στην εφεσίβλητη £2.554 γενικές και ειδικές αποζημιώσεις.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση και υποστήριξε πως το πρωτόδικο Δικαστήριο, στη βάση των ευρημάτων του, θα έπρεπε να αποδώσει ευθύνη και στην εφεσίβλητη, γιατί η προσπέραση που επιχείρησε να κάμει έγινε σε διασταύρωση του δρόμου, εκεί όπου ο εφεσείων είχε πρόθεση να στρίψει δεξιά. Ο συνήγορος τoυ υποστήριξε ότι τέτοια ενέργεια παραβιάζει τον Κανονισμό 58(1)(κγ) των περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών. Ανέφερε επίσης ότι η [*1673]εφεσίβλητη παραδέκτηκε ποινική κατηγορία για αμελή οδήγηση, γεγονός που θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη από το πρωτόδικο Δικαστήριο ακριβώς για το ζήτημα του επιμερισμού της ευθύνης.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Από την αδιαμφισβήτητη πραγματική μαρτυρία, ήτοι τα μαυρίσματα των ελαστικών του αυτοκινήτου της εφεσίβλητης, προκύπτει ότι η προσπέραση άρχισε να γίνεται από κάποια απόσταση πριν από τη διασταύρωση. Όταν δε σ’ αυτήν την απόσταση προστεθεί και η απόσταση που διανύεται κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ της σκέψης που δημιουργείται στον εγκέφαλο για τη χρήση των φρένων και της μετάδοσης της στη λειτουργία των μελών του σώματος, τότε η απόσταση από τη διασταύρωση, όταν άρχισε να προσπερνά η εφεσίβλητη τον εφεσείοντα, γίνεται ακόμη πιο μεγάλη.
2. Δεν υπήρχε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει πως τα γεγονότα στην κατηγορία που παραδέκτηκε η εφεσίβλητη ήταν τα ίδια ή όμοια με τις περιστάσεις του επίδικου δυστυχήματος, όπως αυτές αποδείκτηκαν ενώπιον του.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον ενάγοντα κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που δόθηκε στις 16/1/03 (Αρ. Αγωγής 6447/99) η οποία απέρριψε την αγωγή του εναντίον της εναγόμενης και έκρινε αυτόν σαν αποκλειστικά υπεύθυνο για το οδικό ατύχημα στις 27/2/99 σε δρόμο της Επισκοπής Λεμεσού με αποτέλεσμα τη σύγκρουση των αυτοκινήτων τους και αποδέκτηκε την ανταπαίτηση της εναγόμενης επιδικάζοντας σ’ αυτή £2.554 σαν γενικές και ειδικές αποζημιώσεις.
Κ. Χ”Πιέρας, για τον Εφεσείοντα.
Χρ. Ερωτοκρίτου, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: O εφεσείων στις 27.2.1999 οδηγούσε το αυτοκίνητο του WT116 στο δρόμο Μ1 στην Επισκοπή Λεμεσού. Τον ακολουθούσε η εφεσίβλητη με το αυτοκίνητο της VK970. Σε κάποιο σημείο του δρόμου η εφεσίβλητη, αφού έκανε σήμα για την [*1674]πρόθεση της να προσπεράσει το αυτοκίνητο του εφεσείοντα, άρχισε αυτή την προσπάθεια. Ο εφεσείων όμως χωρίς να δώσει οποιοδήποτε σήμα, προερχόμενο από τις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις του αυτοκινήτου του ή οποιαδήποτε χειρονομία για να δείξει την πρόθεση του ότι θα έστριβε δεξιά, απότομα άρχισε να στρίβει, με αποτέλεσμα να συγκρουστούν τα δύο αυτοκίνητα, όταν η εφεσίβλητη βρισκόταν στο πλάι του εφεσείοντα στην πορεία προσπέρασης του αυτοκινήτου του.
Ο εφεσείων καταχώρισε αγωγή εναντίον της εφεσίβλητης στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού. Η εφεσίβλητη υπερασπίστηκε την αγωγή και πρόβαλε ανταπαίτηση. Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή του εφεσείοντα, ενώ αποδέκτηκε την ανταπαίτηση της εφεσίβλητης, επιδικάζοντας σ΄αυτή £2.554 γενικές και ειδικές αποζημιώσεις.
Στους λόγους έφεσης και στο περίγραμμα αγόρευσης του εφεσείοντα προσβάλλονται τα ευρήματα του Δικαστηρίου που στηρίκτηκαν στην αξιολόγηση της μαρτυρίας, αξιολόγηση την οποία αμφισβητεί ο δικηγόρος του εφεσείοντα. Στην ενώπιον μας αγόρευση του όμως ο συνήγορος του εφεσείοντα περιορίστηκε σε ένα μόνο σημείο αφού δέκτηκε, και πολύ ορθά, πως η αξιολόγηση της μαρτυρίας από το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν μπορούσε να πληγεί. Υποστήριξε όμως πως, στη βάση των ευρημάτων του ίδιου του πρωτόδικου Δικαστηρίου, θα έπρεπε να επιμεριστεί ευθύνη και στην εφεσίβλητη, γιατί η προσπέραση που επιχείρησε να κάνει του αυτοκινήτου του εφεσείοντα έγινε σε διασταύρωση του δρόμου, εκεί όπου ο εφεσείων είχε πρόθεση να στρίψει δεξιά. Τέτοια ενέργεια, επισήμανε ο δικηγόρος του εφεσείοντα, παραβιάζει τον Κανονισμό 58(1)(κγ) των περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών. Ο δικηγόρος του εφεσείοντα ανέφερε επίσης πως η εφεσίβλητη παραδέκτηκε ποινική κατηγορία που διατυπώθηκε εναντίον της για αμελή οδήγηση, γεγονός που θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη από το πρωτόδικο Δικαστήριο ακριβώς για το ζήτημα του επιμερισμού της ευθύνης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο ασχολήθηκε με τα πιο πάνω ζητήματα, γιατί ηγέρθηκαν και ενώπιον του. Οι απαντήσεις που έδωσε είναι ορθές. Το Δικαστήριο, βασιζόμενο στην αδιαμφισβήτητη πραγματική μαρτυρία, δηλαδή του αστυφύλακα που εξέτασε την υπόθεση και ετοίμασε το σχεδιάγραμμα έκρινε πως η προσπέραση άρχισε να γίνεται από κάποια απόσταση πριν από τη διασταύρωση. Ότι δε τούτο είναι ορθό διαπιστώνεται από το σημείο έναρξης των μαυρισμάτων που άφησαν τα ελαστικά του αυτοκινήτου της εφεσίβλητης, [*1675]όταν χρησιμοποίησε το σύστημα πεδήσεως. Τα μαυρίσματα αυτά ξεκινούν πριν από τη διασταύρωση. Όταν δε σ΄αυτή την απόσταση προστεθεί και η απόσταση που διανύεται κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ της σκέψης που δημιουργείται στον εγκέφαλο για τη χρήση των φρένων και της μετάδοσης της στη λειτουργία των μελών του σώματος, τότε η απόσταση από τη διασταύρωση, όταν άρχισε να προσπερνά η εφεσίβλητη τον εφεσείοντα, γίνεται ακόμη πιο μεγάλη. Αναφορικά με την παραδοχή της σε σχετική ποινική κατηγορία, ορθά πάλιν το Δικαστήριο έκρινε πως δεν υπήρχε ενώπιον του κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει πως τα γεγονότα που παραδέκτηκε σε εκείνη την κατηγορία, ήσαν τα ίδια ή όμοια με τις περιστάσεις του επίδικου δυστυχήματος, όπως αυτές αποδείκτηκαν ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Η�έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο