(2005) 1 ΑΑΔ 757
[*757]14 Ιουνίου, 2005
[ΑΡΤΕΜΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]
GENZYME CORPORATION,
Εφεσείοντες-Εναγόμενοι,
v
KAYAT TRADING LIMITED,
Εφεσιβλήτων-Εναγόντων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11995)
Έφεση ― Δύναται να ασκηθεί μόνο εναντίον ενδιάμεσης ή τελικής απόφασης καθοριστικής ή δηλωτικής των δικαιωμάτων των διαδίκων ― Ενδιάμεση απόφαση με την οποία απορρίφθηκε αίτηση για απόρριψη και/ή παραμερισμό αγωγής ― Δεν είναι εφέσιμη ― Αρχές που υιοθετήθηκαν από την πλειοψηφία του Ανωτάτου Δικαστηρίου στη Χαρούς ν. Χαρούς ― Αναλύθηκαν και εφαρμόστηκαν και στην παρούσα περίπτωση.
Με την παρούσα έφεση προσβάλλεται απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία είχε απορριφθεί αίτηση της εφεσείουσας-εναγόμενης εταιρείας, για (α) απόρριψη και/ή παραμερισμό της αγωγής που οι εφεσίβλητοι-ενάγοντες καταχώρησαν εναντίον της και/ή (β) απόρριψη και/ή παραμερισμό της επίδοσης της αγωγής και/ή (γ) αναστολή κάθε διαδικασίας στην αγωγή. Βασικός λόγος της αίτησης ήταν ο ισχυρισμός ότι τα Κυπριακά Δικαστήρια δεν είχαν δικαιοδοσία, ή έστω αν είχαν διαζευκτικά η Κύπρος δεν αποτελούσε το κατάλληλο ή αρμόδιο δικαιοδοτικό (forum conveniens).
Οι εφεσίβλητοι ήγειραν προδικαστική ένσταση υποστηρίζοντας ότι η απόφαση δεν είναι εφέσιμη. Επικαλέσθηκαν δε προς τεκμηρίωση του ισχυρισμού τους τις αρχές που διατυπώθηκαν στη Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αφού αναφέρθηκε στην υπόθεση Χαρούς, έκρινε ότι εφαρμόζεται και στην παρούσα περίπτωση, καθιστώντας την υπό κρίση απόφαση μη εφέσιμη.
[*758]Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε, με αναφορά στην πιο πάνω απόφαση της πλειοψηφίας της Ολομέλειας, ότι δεν γίνεται διάκριση μεταξύ διαφορετικών τύπων ενδιάμεσων αποφάσεων, ανάλογα με το θέμα στο οποίο κάθε απόφαση αφορά. Η παρούσα αίτηση, στην οποία εκδόθηκε η υπό κρίση απόφαση – όπως και η αίτηση για συνοπτική απόφαση – ανήκει στην τάξη εκείνων των αιτήσεων που, το κατά πόσο η απόφαση σ’ αυτές είναι εφέσιμη, εξαρτάται από το αποτέλεσμα τους. Εάν η αίτηση απορριφθεί η απόφαση δεν είναι εφέσιμη γιατί δεν δηλώνει, ούτε καθορίζει τα δικαιώματα των διαδίκων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο ενδεικτικά επεσήμανε πως και το θέμα της δικαιοδοσίας δεν έχει τελικά κριθεί.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530.
Έφεση.
Έφεση από την εναγόμενη εταιρεία από την πολιτεία της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 31/3/04 (Αρ. Αγωγής 7462/02) με την οποία απέρριψε την αίτησή της για διάταγμα με το οποίο να απορρίπτεται και/ή να παραμερίζεται η αγωγή και/ή διάταγμα με το οποίο να απορρίπτεται και/ή να παραμερίζεται η επίδοση της αγωγής και/ή διάταγμα με το οποίο να αναστέλλεται κάθε διαδικασία στην αγωγή την οποία οι ενάγοντες καταχώρισαν εναντίον της απαιτώντας αποζημιώσεις για παράβαση συμβολαίου, καθώς και για δόλο και/ή απάτη και/ή ψευδείς παραστάσεις.
Π. Πολυβίου, για τους Εφεσείοντες-Εναγόμενους.
Α. Λαδάς και Στ. Ασπρόφτας, για τους Εφεσίβλητους-Ενάγοντες.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Π. Αρτέμη, Δ..
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Οι εφεσίβλητοι-ενάγοντες με γενικώς οπισθο[*759]γραφημένο κλητήριο καταχώρησαν αγωγή εναντίον της εναγόμενης εταιρείας από τη Μασσαχουσέτη των Ηνωμένων Πολιτειών, απαιτώντας αποζημιώσεις για παράβαση συμβολαίου, καθώς και για δόλο και/ή απάτη και/ή ψευδείς παραστάσεις.
Οι εφεσίβλητοι-ενάγοντες προηγουμένως είχαν εξασφαλίσει άδεια για σφράγιση, καταχώρηση και επίδοση του κλητηρίου εκτός δικαιοδοσίας στην πολιτεία της Μασσαχουσέτης.
Με αίτησή της η εφεσείουσα-εναγόμενη εταιρεία, αφού καταχώρησε εμφάνιση υπό διαμαρτυρία, ζητούσε (α) διάταγμα με το οποίο να απορρίπτεται και/ή να παραμερίζεται η αγωγή (β) και/ή διάταγμα με το οποίο να απορρίπτεται και/ή να παραμερίζεται η επίδοση της αγωγής (γ) και/ή διάταγμα με το οποίο να αναστέλλεται κάθε διαδικασία στην αγωγή.
Ως βασικός λόγος για την πιο πάνω αίτηση ήταν ο ισχυρισμός ότι τα Κυπριακά Δικαστήρια δεν είχαν δικαιοδοσία, ή έστω αν είχαν διαζευκτικά η Κύπρος δεν αποτελούσε το κατάλληλο ή αρμόδιο δικαιοδοτικό (forum conveniens).
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι στο στάδιο αυτό δεν μπορούσε να αποφασίσει τη δικαιοδοσία του Κυπριακού Δικαστηρίου και να καταλήξει σε οποιοδήποτε τελικό συμπέρασμα και απέρριψε τα αιτήματα υπό (α) και (β). Ακολούθως απέρριψε και το αίτημα για αναστολή της διαδικασίας, γιατί δεν ικανοποιήθηκε ότι η Κύπρος δεν αποτελούσε το κατάλληλο forum για εκδίκαση της υπόθεσης.
Δεν θα σχολιάσουμε την ουσία της απόφασης, αφού το θέμα δεν εγείρεται στο στάδιο αυτό της έφεσης. Το τι εκδικάζουμε προδικαστικώς είναι κατά πόσο η πρωτόδικη απόφαση, με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση για απόρριψη και/ή παραμερισμό της αγωγής, συνιστά εφέσιμη απόφαση. Επί του προκειμένου ένσταση εγέρθηκε από τους εφεσίβλητους-ενάγοντες, που πρόβαλαν τον ισχυρισμό ότι το θέμα καλυπτόταν από τις αρχές που διατυπώθηκαν στη Χαρούς ν. Χαρούς (2003) 1 Α.Α.Δ. 1530 και έτσι δε χωρούσε έφεση.
Στην πιο πάνω υπόθεση λέχθηκαν τα ακόλουθα στη απόφαση της πλειοψηφίας της Ολομέλειας στις σελ.1536, 1537:
«Υπό το πρίσμα της ερμηνείας του όρου «απόφαση» στο άρθρο 25(1) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60) – ο Νό[*760]μος, ορώμενο στο πλαίσιο της δευτεροβάθμιας δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, κρίθηκε στη Χάσικος κ.ά. ν. Χαραλαμπίδη (1990) 1 Α.Α.Δ. 389, ότι μόνο αποφάσεις καθοριστικές ή δηλωτικές για τα δικαιώματα των διαδίκων, υπόκεινται σε έφεση. Κατά συνέπεια μόνο ενδιάμεσες αποφάσεις που έχουν άμεσες επιπτώσεις στα δικαιώματα των διαδίκων μπορεί να αποτελέσουν το αντικείμενο έφεσης. Ως εκ τούτου αποφασίστηκε ότι δεν χωρούσε έφεση κατά απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου απορριπτικής αιτήματος για την έκδοση συνοπτικής απόφασης, εφόσον αυτή δεν ήταν καθοριστική για τα δικαιώματα του διαδίκου.»
Και ακολούθως στη σελ.1539:
«Κρίνουμε ότι τόσο ως ζήτημα νομολογιακής δέσμευσης όσο και ως θέμα αρχής, η Χάσικος και μεταγενέστερες αποφάσεις στοιχειοθετημένες στον ίδιο λόγο, καθορίζουν ποίες ενδιάμεσες αποφάσεις πρωτόδικων δικαστηρίων υπόκεινται σε έφεση.»
Ο συνήγορος των εφεσειόντων υπέβαλε στο Δικαστήριο ότι η πιο πάνω απόφαση δεν έχει εφαρμογή στην παρούσα περίπτωση, αφού το θέμα είναι τόσο σοβαρό και αφορά αυτή ταύτη τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου και αφού δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ενδιάμεσο, καθόσον εγέρθηκε πριν καν ξεκινήσει η διαδικασία και στο πρώτο της στάδιο.
Έχοντας εξετάσει με προσοχή το θέμα, έχουμε καταλήξει πως η υπόθεση Χαρούς εφαρμόζεται και στην παρούσα περίπτωση, καθιστώντας την υπό κρίση απόφαση μη εφέσιμη.
Η υπό κρίση απόφαση σαφώς δεν είναι τελική απόφαση και εμπίπτει στην κατηγορία ενδιάμεσων αποφάσεων, αφού έχει καταχωρηθεί μετά την έναρξη της διαδικασίας της αγωγής. Στην πιο πάνω απόφαση της πλειοψηφίας της Ολομέλειας δεν γίνεται διάκριση μεταξύ διαφορετικών τύπων ενδιάμεσων αποφάσεων, ανάλογα με το θέμα στο οποίο κάθε απόφαση αφορά. Η παρούσα αίτηση, στην οποία εκδόθηκε η υπό κρίση απόφαση, ανήκει στην τάξη εκείνων των αιτήσεων που, το κατά πόσο η απόφαση σ’ αυτές είναι εφέσιμη, εξαρτάται από το αποτέλεσμα τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η αίτηση για συνοπτική απόφαση. Αν μεν εκδοθεί συνοπτική απόφαση τότε, αφού έχουν διαγνωσθεί τα δικαιώματα των διαδίκων, η απόφαση είναι εφέσιμη. Αν όμως απορριφθεί και δοθεί άδεια για υπεράσπιση, η απόφαση αυτή δεν είναι εφέσιμη, γιατί δεν δηλώνει, ούτε και καθορίζει τα δικαιώματα των διαδίκων. Το ίδιο [*761]ισχύει και στην παρούσα περίπτωση, όπου η αίτηση έχει απορριφθεί και έτσι η απόφαση δεν μπορεί να θεωρηθεί καθοριστική ή δηλωτική των δικαιωμάτων των διαδίκων, τα οποία ουδόλως επηρεάζει, μη έχοντας άμεσες επιπτώσεις σ’ αυτά, που εξακολουθούν να παραμένουν υπό κρίση. Παρεμπιπτόντως, ενδεικτικά επισημαίνουμε πως και το θέμα της δικαιοδοσίας, όπως αναφέραμε πιο πάνω, δεν έχει τελικά κριθεί.
Κατά συνέπεια η απόφαση κρίνεται ως μη εφέσιμη και η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο