(2005) 1 ΑΑΔ 874
[*874]23 Ιουνίου, 2005
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΗΛΙΑΔΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, Δ/στές]
ΛΟΪΖΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ,
Εφεσείων,
v.
ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ
(XΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ) ΛΤΔ,
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 11704)
Έξοδα ― Έφεση στρεφόμενη αποκλειστικά κατά διαταγής εξόδων ― Διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου για επιδίκαση εξόδων, ασκείται δικαστικά ― Επιδίκαση εξόδων υπέρ του αποτυχόντος διαδίκου κατά παρέκκλιση από τις αρχές που καθιέρωσε η νομολογία ότι τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα της δίκης ― Επέμβαση Εφετείου κρίθηκε αναγκαία.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο επιδίκασε έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων-αιτητών, αφού απέρριψε, ως αποσυρθείσα, την αίτησή τους για παρακοή διατάγματος του Δικαστηρίου εναντίον του εφεσείοντος - καθ’ ου η αίτηση.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση προβάλλοντας ως κύριο έρεισμα τη βασική αρχή πως, κατά κανόνα, ο επιτυχών διάδικος, στην προκείμενη περίπτωση ο ίδιος, δικαιούται στα έξοδα.
Αποφασίστηκε ότι:
Το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, στη βάση του οποίου άσκησε τη διακριτική του εξουσία σε σχέση με τα έξοδα, πως ήταν αρχικώς δικαιολογημένη η καταχώρηση της αίτησης, δεν βρίσκει έρεισμα στα δεδομένα της υπόθεσης. Δεν διαπιστώνεται η ύπαρξη βάσιμου λόγου, ο οποίος, στο πλαίσιο της κατά δικαστικό τρόπο άσκησης της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου, θα επέτρεπε την επιδίκαση των εξόδων, ουσιαστικά, υπέρ του αποτυχόντος αντί υπέρ του επιτυχόντος διαδίκου.
Η έφεση επιτράπηκε με έξοδα. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίσθηκε. Εκδόθηκε διάταγμα για έξοδα στην πρωτόδικη διαδικασία, υπέρ του εφεσείοντος- καθ’ ου η αίτηση.
[*875]Αναφερόμενες υποθέσεις:
Krashias Shoe Factory v. Adidas (1989) 1(Ε) Α.Α.Δ. 750,
Θρασυβούλου ν. Arto Estates Ltd (1993) 1 A.Α.Δ. 12,
Φιλίππου ν. Φιλίππου (1990) 1 Α.Α.Δ. 890,
Έφεση.
Έφεση από τον καθ’ου η αίτηση κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 14/4/03 (Αρ. Αγωγής 6952/01) με την οποία, ενώ απέρριψε ως αποσυρθείσα, την αίτηση των αιτητών-εφεσιβλήτων εναντίον του για παρακοή διατάγματος Δικαστηρίου, επιδίκασε τα έξοδα της διαδικασίας υπέρ των εφεσιβλήτων και όχι υπέρ αυτού ως επιτυχών διάδικος.
Λ. Ιωαννίδης, για τον Εφεσείοντα.
Σ. Γεωργιάδης, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Tην ημέρα που ορίστηκε για την ακρόαση αίτησης για παρακοή διατάγματος του Δικαστηρίου, οι εφεσίβλητοι – αιτητές την απέσυραν επειδή, όπως είχαν διαπιστώσει, υπήρχε αντικειμενική αδυναμία συμμόρφωσης του εφεσείοντα – καθ’ ου η αίτηση προς το διάταγμα. Στο πλαίσιο των δηλώσεων που είχαν γίνει πρωτοδίκως, αντιλαμβανόμαστε αυτή την τοποθέτηση να σήμαινε πως δεν ήταν δυνατό, στη βάση των δεδομένων, να επιτύχει η αίτηση που είχε υποβληθεί. Σημειώνουμε πως οι εφεσίβλητοι είχαν δεχτεί ότι το αυτοκίνητο, στην παράδοση του οποίου αφορούσε το διάταγμα, δεν βρισκόταν στην κατοχή του εφεσείοντα κατά το χρόνο της επίδοσης του διατάγματος για την παράδοσή του, την έκδοση του οποίου δεν γνώριζε μέχρι τότε.
Χώρισε τους διαδίκους το ζήτημα των εξόδων και η πρωτόδικος Δικαστής, για λόγους που εξήγησε, αφού απέρριψε την αίτηση ως αποσυρθείσα, επιδίκασε έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων.
Εξασφαλίστηκε η απαραίτητη άδεια και ασκήθηκε η παρούσα [*876]έφεση με κύριο έρεισμα τη βασική αρχή πως, κατά κανόνα, ο επιτυχών διάδικος, στην προκειμένη περίπτωση ο εφεσείοντας, δικαιούται στα έξοδα.
Οι εφεσίβλητοι εκπροσωπήθηκαν σήμερα, αλλά δεν διεκδίκησαν λόγο. Ορθώς, αφού δεν είχαν καταχωρήσει περίγραμμα αγόρευσης σύμφωνα με τις οδηγίες του Δικαστηρίου. Ενώπιόν μας έχουμε μόνο το περίγραμμα της αγόρευσης του εφεσείοντα.
Η πρωτόδικος Δικαστής επιδίκασε έξοδα υπέρ των εφεσιβλήτων επειδή θεώρησε ότι ήταν αρχικώς δικαιολογημένη η καταχώρηση της αίτησης. Το γεγονός, όπως εξήγησε, ότι εκ των υστέρων, εξαιτίας των ισχυρισμών που προβλήθηκαν στην ένσταση, διαπιστώθηκε ότι υπήρχε αντικειμενική αδυναμία συμμόρφωσης, δεν έπρεπε να οδηγήσει σε στέρηση από τους αιτητές των εξόδων τους.
Θεωρούμε βάσιμους τους λόγους έφεσης. Ήταν ευθύνη των εφεσιβλήτων η στοιχειοθέτηση των προϋποθέσεων για την έκδοση του διατάγματος που επιδίωκαν και η αναγνώρισή τους πως αυτό ήταν αδύνατο, εννοείται εξ αρχής, σήμαινε πως καταχώρησαν αίτηση που δεν ήταν δυνατό να επιτύχει. Το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου, στη βάση του οποίου άσκησε τη διακριτική του εξουσία σε σχέση με τα έξοδα, πως ήταν δικαιολογημένη η καταχώρηση της αίτησης, δεν βρίσκει έρεισμα στα δεδομένα της περίπτωσης και η επίκληση από τον εφεσείοντα, των υποθέσεων Krashias Shoe Factory v. Adidas (1989) 1(Ε) Α.Α.Δ. 750, Θρασυβούλου ν. Arto Estates Ltd (1993) 1 A.Α.Δ. 12, Φιλίππου ν. Φιλίππου (1990) 1 Α.Α.Δ. 890, είχε τη θέση της. Δεν διαπιστώνεται να υπήρχε λόγος ο οποίος, στο πλαίσιο της κατά δικαστικό τρόπο άσκησης της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου, θα επέτρεπε την επιδίκαση των εξόδων, ουσιαστικά, υπέρ του αποτυχόντος αντί υπέρ του επιτυχόντος διαδίκου.
Η έφεση επιτυγχάνει, με έξοδα. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Εκδίδεται διάταγμα για έξοδα στην πρωτόδικη διαδικασία, υπέρ του εφεσείοντα - καθ’ ου η αίτηση.
Η έφεση επιτρέπεται με έξοδα.
Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Εκδίδεται διάταγμα για έξοδα στην πρωτόδικη διαδικασία, υπέρ του εφεσείοντος- καθ’ ου η αίτηση.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο