(2006) 1 ΑΑΔ 559
[*559]21 Ιουνίου, 2006
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, KΡΑΜΒΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,
Εφεσείων,
v.
ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΖΗΝΩΝΟΣ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 12217)
Αμέλεια ― Τροχαίο ατύχημα ― Οδηγός οχήματος ο οποίος οδηγούσε στη δεξιά πλευρά δρόμου με συνεχή άσπρη γραμμή, επιχείρησε να προσπεράσει προπορευόμενο όχημα, όταν αυτό εκινείτο με χαμηλή ταχύτητα και άρχισε να στρίβει για να εισέλθει σε πάροδο προς τα δεξιά, με αποτέλεσμα τα δύο οχήματα να συγκρουστούν ― Η οδήγηση του οχήματος που προσπερνούσε, στη δεξιά πλευρά του δρόμου, συνιστούσε από μόνη της αμέλεια.
Το όχημα του εφεσίβλητου-ενάγοντος, υπέστη ζημιές όταν αυτό οδηγείτο από τη σύζυγό του Φλωρεντία Λάμπρου κατά μήκος της οδού Μαραθοβούνου και άρχισε να στρίβει δεξιά στην οδό Μακράσυκας. Οι ζημιές προκλήθηκαν όταν ο εφεσείων-εναγόμενος, ο οποίος οδηγούσε το αυτοκίνητό του στην ίδια κατεύθυνση, αλλά στη δεξιά λωρίδα του δρόμου επιχείρησε να προσπεράσει με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με το όχημα της Λάμπρου. Στο σημείο της σύγκρουσης υπάρχει άσπρη συνεχής γραμμή. Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ότι επειδή η Λάμπρου εκινείτο με χαμηλή ταχύτητα πλησιάζοντας την πάροδο προς τα δεξιά, ο εφεσείων θα έπρεπε να τεθεί σε κατάσταση προσοχής έναντί της. Αντ’ αυτού, ο εφεσείων επιχείρησε να την προσπεράσει παραγνωρίζοντας τον ορατό, εκ των περιστάσεων, κίνδυνο. Έτσι, αφού ο εφεσείων ήταν στη λανθασμένη πλευρά του δρόμου, υπάρχει αιτιώδης συνάφεια της επιλογής του να προσπεράσει, παρά την άσπρη γραμμή, με το ζημιογόνο αποτέλεσμα. Το πρωτόδικο Δικαστήριο επιδίκασε στον εφεσίβλητο-ενάγοντα ποσό £1.100 για τις ζημιές που προκλήθηκαν στο όχημά του. Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση υποστηρίζοντας ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα προέβη στη διαπίστωση ότι προσπερνούσε το όχημα της Λάμπρου, αφού καμιά σχετική μαρ[*560]τυρία δεν υπήρχε. Η μόνη μαρτυρία ήταν ότι οδηγούσε το αυτοκίνητό του στη δεξιά λωρίδα του δρόμου.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η διαπίστωση του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι ο εφεσείων προσπερνούσε ήταν εκ του περισσού. Από τη στιγμή που οδηγούσε στη δεξιά πλευρά του δρόμου, ενώ υπήρχε στη σκηνή και άλλο αυτοκίνητο, παρέβαινε την αρχή ότι κάθε οδηγός θα πρέπει να οδηγεί το όχημά του στην άκρα αριστερή πλευρά του δρόμου.
2. Στην παρούσα διαδικασία δεν έχει σημασία η τυχόν αμέλεια που επέδειξε και η Λάμπρου ούτε σε πιο ποσοστό. Σημασία έχει αν ο εφεσείων, υπήρξε αμελής, έστω και σε ελάχιστο βαθμό. Και η αμέλεια του αυτή αποδεικνύεται, υπό τις περιστάσεις, μόνο και μόνο από τη θέση του στο δρόμο και την ύπαρξη της συνεχούς άσπρης γραμμής.
3. Οι περιστάσεις της υπόθεσης θα έπρεπε να θέσουν τον εφεσείοντα σε κατάσταση προσοχής έναντι του προπορευόμενου αυτοκινήτου. Αυτό είναι και το διαφοροποιητικό στοιχείο της παρούσας υπόθεσης από τις υποθέσεις Ψηλογένης ν. Κεττένη (2004) 1 Α.Α.Δ. 1511 και Κλεάνθους ν. Βανέλλη (2004) 1 Α.Α.Δ. 1672 τις οποίες επικαλέσθηκε η συνήγορος του εφεσείοντος για να ενισχύσει τη θέση της.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα εναντίον του εφεσείοντος.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Ψηλογένης ν. Κεττένη (2004) 1 Α.Α.Δ. 1511,
Κλεάνθους ν. Βανέλλη (2004) 1 Α.Α.Δ. 1672,
Ζαχαρία κ.ά. ν. Καραολή (2004) 1 Α.Α.Δ. 72.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Υπ. Αρ. 4162/01), ημερ. 19/11/04.
Στ. Ερωτοκρίτου, για τον Εφεσείοντα.
Κ. Δημητριάδης, για Χατζηχριστοφή, Παπαλλή και Σωτηρίου, για τον Εφεσίβλητο.
[*561]
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστήριου θα δοθεί από το Δικαστή Νικολαΐδη.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Η παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας το οποίο επιδίκασε στον ενάγοντα-εφεσίβλητο ποσό £1.100 για ζημιές που υπέστη το αυτοκίνητό του σε ατύχημα. Οδηγός του αυτοκινήτου ήταν η σύζυγος του εφεσίβλητου Φλωρεντία Λάμπρου, η οποία, κατά τον ισχυρισμό του εναγόμενου-εφεσείοντα, ήταν υπαίτια για το ατύχημα. Ο εναγόμενος-εφεσείων θα έπρεπε να αποδείξει ότι η Λάμπρου ήταν εξ ολοκλήρου υπαίτια, αφού, αν αποδεικνυόταν ότι είχε οποιοδήποτε ποσοστό ευθύνης, είναι από κοινού υπεύθυνος έναντι του εφεσίβλητου για το πλήρες ποσό των ζημιών (βλέπε άρθρο 11 του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου, Κεφ. 148).
Στην πρωτόδικη διαδικασία κατέθεσε μόνο η Λάμπρου, η μαρτυρία της οποίας όμως βρέθηκε από το δικαστήριο ότι δεν ήταν θετική. Παρά ταύτα, το δικαστήριο έκρινε ότι ο εφεσείων ευθυνόταν γιατί υπήρχαν περιστάσεις που θα έπρεπε να τον θέσουν σε εγρήγορση έναντι του προπορευόμενου αυτοκινήτου της Λάμπρου.
Τα γεγονότα, όπως προκύπτουν, είναι απλά. Η Λάμπρου οδηγούσε το αυτοκίνητο του συζύγου της κατά μήκος της οδού Μαραθόβουνου, όταν αποφάσισε να στρίψει δεξιά, στην οδό Μακράσυκας. Ο εφεσείων ο οποίος οδηγούσε το αυτοκίνητό του υπ’ αρ. εγγραφής DAU 985, στην ίδια κατεύθυνση, αλλά στη δεξιά λωρίδα του δρόμου, συγκρούστηκε με το όχημα της Λάμπρου, όταν αυτή άρχισε να στρίβει προς τα δεξιά. Το πρωτόδικο δικαστήριο κατέληξε ότι επειδή η Λάμπρου εκινείτο με χαμηλή ταχύτητα πλησιάζοντας την πάροδο προς τα δεξιά ο εφεσείων θα έπρεπε να τεθεί σε κατάσταση προσοχής έναντί της. Αντ’ αυτού, ο εφεσείων επιχείρησε να την προσπεράσει παραγνωρίζοντας τον ορατό, εκ των περιστάσεων, κίνδυνο. Σημειώνεται ότι στο σημείο της σύγκρουσης υπάρχει άσπρη συνεχής γραμμή. Έτσι, αφού ο εφεσείων ήταν στη λανθασμένη πλευρά του δρόμου, υπάρχει αιτιώδης συνάφεια της επιλογής του να προσπεράσει, παρά την άσπρη γραμμή, με το ζημιογόνο αποτέλεσμα.
Το συμπέρασμα αυτό του δικαστηρίου αμφισβητήθηκε από τον εφεσείοντα. Υποστηρίζει ότι το πρωτόδικο δικαστήριο λανθασμένα προέβη στη διαπίστωση ότι προσπερνούσε το όχημα της Λάμπρου, αφού καμιά σχετική μαρτυρία δεν υπήρχε. Η μόνη μαρτυρία, σύμ[*562]φωνα πάντα με τον εφεσείοντα, ήταν ότι οδηγούσε το αυτοκίνητό του στη δεξιά λωρίδα του δρόμου.
Δεν συμφωνούμε με τη συλλογιστική του εφεσείοντα. Το συμπέρασμα του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι ο εφεσείων, κατά τον ουσιώδη χρόνο, προσπερνούσε το αυτοκίνητο που οδηγούσε η Λάμπρου, είναι λογικό και αναμενόμενο υπό τις περιστάσεις. Είναι παραδεκτό, αλλά και φανερό και από το σχέδιο της σκηνής του δυστυχήματος, ότι οδηγούσε σαφώς στη δεξιά λωρίδα του δρόμου, με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτή του προπορευόμενου οχήματος. Αυτό σημαίνει ότι προσπερνούσε. Συνεπώς, ο εφεσείων ορθά βρέθηκε, σε κάποιο ποσοστό που δεν καθορίζεται στην πρωτόδικη απόφαση, ένοχος αμέλειας. Προσπερνούσε το άλλο όχημα αφ’ ενός, χωρίς να είναι βέβαιος ότι ήταν ασφαλές να το πράξει και από την άλλη, χωρίς να δώσει οποιανδήποτε ένδειξη για την πρόθεσή του αυτή.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η μόνη μαρτυρία που είχε τεθεί ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου ήταν αυτή της Λάμπρου. Ο εφεσείων δεν παρουσιάστηκε για να δώσει τη δική του εκδοχή.
Όμως, η διαπίστωση του δικαστηρίου ότι ο εφεσείων προσπερνούσε ήταν εκ του περισσού. Από τη στιγμή που οδηγούσε στη δεξιά πλευρά του δρόμου, ενώ υπήρχε στη σκηνή και άλλο αυτοκίνητο, παρέβαινε την αρχή ότι κάθε οδηγός θα πρέπει να οδηγεί το όχημά του στην άκρα αριστερή πλευρά του δρόμου.
Η σύγκρουση έγινε όταν η Λάμπρου προσπάθησε να στρίψει στα δεξιά. Στην παρούσα διαδικασία δεν έχει σημασία η τυχόν αμέλεια που επέδειξε και η Λάμπρου ούτε σε ποιό ποσοστό. Σημασία έχει αν ο εφεσείων, υπήρξε αμελής, έστω και σε ελάχιστο βαθμό. Και η αμέλειά του αυτή αποδεικνύεται, υπό τις περιστάσεις, μόνο και μόνο από τη θέση του στο δρόμο και την ύπαρξη της συνεχούς άσπρης γραμμής. Χωρίς σημασία δεν είναι και το γεγονός ότι το αυτοκίνητο της Λάμπρου κτυπήθηκε στη δεξιά πίσω πόρτα.
Η ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα επικαλέστηκε τρεις αποφάσεις για να ενισχύσει τη θέση της. Με όλο το σεβασμό καμιά απ’ αυτές δεν βοηθά την υπόθεσή της. Κατ’ αρχάς στις υποθέσεις Ψηλογένης ν. Κεττένη (2004) 1 Α.Α.Δ. 1511 και Κλεάνθους ν. Βανέλλη (2004) 1 Α.Α.Δ. 1672, οι οδηγοί των οχημάτων που είχαν πρόθεση να προσπεράσουν, έδειξαν με το σηματοδότη την πρόθεσή τους και οι οδηγοί των άλλων αυτοκινήτων έστριψαν απότομα το όχημά τους στα δεξιά, με αποτέλεσμα να προκληθεί η σύγκρουση. [*563]Όσον αφορά την υπόθεση Ζαχαρία κ.ά. ν. Καραολή (2004) 1 Α.Α.Δ. 72, το δικαστήριο κατέληξε ότι το καθήκον της εφεσίβλητης που ήταν η οδηγός του αυτοκινήτου που προσπαθούσε να προσπεράσει όταν έγινε το ατύχημα, δεν μπορούσε, υπό τις περιστάσεις, να επεκταθεί έναντι δυνητικού κινδύνου που θα μπορούσε να προκύψει από την αμέλεια άλλων οδηγών πριν την ύπαρξη ορατών σημείων εκδήλωσης ενός τέτοιου κινδύνου. Η θέση αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά επανάληψη της αρχής ότι το καθήκον για επιμελή οδήγηση δεν επεκτείνεται στη λήψη προληπτικών μέτρων έναντι της πιθανότητας εκδήλωσης αμέλειας από άλλους οδηγούς και ορθά αποφασίστηκε ότι υπό τις περιστάσεις, αναμενόταν ότι και ο άλλος οδηγός θα εκπλήρωνε την υποχρέωση που είχε. Στην παρούσα υπόθεση, όπως σαφώς σημειώνεται και στην απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου, η εκδοχή της Λάμπρου ήταν ότι εκινείτο με χαμηλή ταχύτητα, θέση η οποία δεν αμφισβητήθηκε και η οποία κρίθηκε από το δικαστήριο ως πειστική, γιατί είχε πρόθεση να εισέλθει από τη μία πάροδο και να εξέλθει από την άλλη, αφού είχε διανύσει εν τω μεταξύ μικρή μόνο απόσταση. Υπήρχαν, δηλαδή, σύμφωνα με το πρωτόδικο δικαστήριο, περιστάσεις που θα έπρεπε να θέσουν τον εφεσείοντα σε κατάσταση προσοχής έναντι του προπορευόμενου αυτοκινήτου, κατ’ αντίθεση με όσα λέχθηκαν στην υπόθεση Ζαχαρία κ.ά. ν. Καραολή, ανωτέρω.
Εν όψει όλων των πιο πάνω, η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον του εφεσείοντα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον του εφεσείοντος.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο