(2007) 1 ΑΑΔ 1277
[*1277]11 Δεκεμβρίου, 2007
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ODESSA HOTELS LTD,
Εφεσείοντες - Καθ’ ων η αίτηση,
ν.
JULIO PINO ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ,
Εφεσιβλήτων - Αιτητών.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 43/2006)
Εργοδότης και εργοδοτούμενος ― Τερματισμός απασχολήσεως ― Συλλογικές συμβάσεις ― Προειδοποίηση τερματισμού απασχολήσεως ― Άρθρο 9(3) και (4) του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967 (Ν.24/67) ― Υποχρέωση εργοδότη να προειδοποιήσει πριν την απόλυση ― Κατά πόσο ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να απαλλαγεί της υποχρέωσής του αυτής με την συνομολόγηση συμφωνίας, έστω και αν η συμφωνία αυτή γίνει αποδεκτή από τους υπαλλήλους.
Οι τέσσερις εφεσίβλητοι αξίωσαν από την εργοδότρια εφεσείουσα εταιρεία (η εφεσείουσα) (α) αποζημιώσεις για παράνομη απόλυση διαζευκτικά (β) διάταγμα επαναπρόσληψης και πληρωμή αποζημιώσεων και (γ) μισθούς 26 ημερών αντί προειδοποίησης.
Η εφεσείουσα υποστήριξε πως έγινε συμφωνία μεταξύ αυτής και των εφεσιβλήτων στη βάση της οποίας πλήρωσε στους εφεσίβλητους μισθό ενός μηνός και, σύμφωνα με την εισήγηση της, οι τελευταίοι δέχθηκαν όπως τερματισθούν αμέσως οι υπηρεσίες τους, να μη προσέρχονται δηλαδή στην εργασία τους. Και τούτο προς πλήρη εξόφληση της υποχρέωσης της εφεσείουσας, να δώσει 56 μέρες προειδοποίηση ή να καταβάλει τους αναλογούντες μισθούς γι’ αυτή την περίοδο.
Το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών έκρινε πως ο τερματισμός των υπηρεσιών των εφεσιβλήτων έγινε λόγω πλεονασμού. Αποφάσισε όμως πως η εφεσείουσα δεν τήρησε τις πρόνοιες του Άρθρου 9(3) και (4) του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967 [*1278](Ν.24/67) όπως τροποποιήθηκε, γιατί δεν έδωσε στους εφεσίβλητους την προειδοποίηση των 56 ημερών που προβλεπόταν στη συλλογική σύμβαση, πριν από τον τερματισμό της απασχόλησής τους, ή αντί αυτής δεν τους πλήρωσε τους αναλογούντες μισθούς γι’ αυτή την περίοδο.
Οι εφεσίβλητοι επικαλούμενοι το Άρθρο 9(3) και (4) του Νόμου ισχυρίστηκαν ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου πως η συμφωνία είναι άκυρη. Το Δικαστήριο δέχθηκε την εισήγησή τους και εξέδωσε απόφαση υπέρ του κάθε εφεσίβλητου για τους αναλογούντες μισθούς του για την υπόλοιπη περίοδο των 26 ημερών, που αφορούσε η προειδοποίηση για τερματισμό των υπηρεσιών τους ή της ανάλογης πληρωμής των μισθών τους.
Η εφεσείουσα εφεσίβαλε την απόφαση, αμφισβητώντας την ορθότητά της. Στην γραπτή αγόρευση του δικηγόρου της γίνεται εισήγηση πως η συμφωνία είναι νόμιμη αφού σ’ αυτή περιλαμβάνεται η αναγκαία αντιπαροχή. Οι εφεσίβλητοι συμφώνησαν να πληρωθούν το μισθό ενός μηνός χωρίς να εργάζονται στο ξενοδοχείο, έχοντας έτσι το πλεονέκτημα του ελεύθερου χρόνου ή, αν ήθελαν, να εργοδοτηθούν αλλού. Κατά τη συζήτηση της έφεσης ο δικηγόρος ισχυρίστηκε πως οι ίδιοι οι εφεσίβλητοι για το δικό τους συμφέρον θεώρησαν ορθό να εγκαταλείψουν το δικαίωμα που τους δίνει η πιο πάνω πρόνοια του Νόμου, ενώ η εφεσείουσα εκπλήρωσε την υποχρέωσή της, δεδομένου ότι στη συμφωνία αναφέρεται ρητά πως δίδεται στους εφεσίβλητους η προβλεπόμενη προειδοποίηση των 56 ημερών.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η επίμαχη πρόνοια του Νόμου είναι σαφής. Δημιουργεί υποχρέωση στον εργοδότη να δώσει την καθορισμένη προειδοποίηση τερματισμού της υπηρεσίας εργοδοτουμένου ή να του καταβάλει τον αναλογούντα μισθό, με αναφορά στον αριθμό ημερών προειδοποίησης. Κάθε συμφωνία που γίνεται με την οποία ο εργοδότης απαλλάσσεται από αυτή την υποχρέωση είναι άκυρη.
2. Η διευθέτηση που έγινε για την καταβολή μισθού ενός μηνός στους εφεσίβλητους από την εφεσείουσα, έγινε με στόχο να αποφύγει η εφεσείουσα τις ρητές υποχρεώσεις της που προκύπτουν από το Νόμο. Η γραπτή συμφωνία είναι, σύμφωνα με το πιο πάνω άρθρο του Νόμου, άκυρη.
Η έφεση απορρίφθηκε με £800 έξοδα.
[*1279]Έφεση.
Έφεση από τους εφεσείοντες εναντίον της απόφασης του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών Λάρνακας (Υπόθ. Αρ. 412/05-415/05), ημερομ. 12.12.2005.
Αντ. Ανδρέου, για τους Εφεσείοντες.
Χρ. Αργυρού με Χρ. Κωνσταντίνου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου θα δώσει ο Αρτεμίδης, Π..
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Οι τέσσερις εφεσίβλητοι ήσαν αιτητές ενώπιον του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών, αξιώνοντας, (α) αποζημιώσεις για παράνομη απόλυση διαζευκτικά (β) διάταγμα επαναπρόσληψης και πληρωμή αποζημιώσεων και (γ) μισθούς 26 ημερών αντί προειδοποίησης. Εργοδοτούνταν από την εφεσείουσα στο ξενοδοχείο της «Odessa», στον Πρωταρά, καθ’ ης η αίτηση πρωτοδίκως.
Η εφεσείουσα εισηγήθηκε ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου πως ο τερματισμός των υπηρεσιών των εφεσιβλήτων έγινε λόγω πλεονασμού. Η υπόθεση προχώρησε στην ακρόαση. Κρίθηκε από την Πρόεδρο του Δικαστηρίου πως πράγματι ο τερματισμός των υπηρεσιών των εφεσιβλήτων έγινε λόγω πλεονασμού. Αποφάσισε όμως πως η εφεσείουσα δεν τήρησε τις πρόνοιες του άρθρου 9(3) και (4) του περί Τερματισμού Απασχολήσεως Νόμου του 1967 (Ν.24/67), όπως τροποποιήθηκε, γιατί δεν έδωσε στους εφεσίβλητους την προειδοποίηση των 56 ημερών που προβλεπόταν στη συλλογική σύμβαση, πριν από τον τερματισμό της απασχόλησης τους, ή αντί αυτής δεν τους πλήρωσε τους αναλογούντες μισθούς γι’ αυτή την περίοδο. Είναι παραδεχτό γεγονός πως η εφεσείουσα πλήρωσε στους εφεσίβλητους μισθό ενός μηνός και, σύμφωνα με την εισήγηση της, οι τελευταίοι δέχθηκαν όπως τερματισθούν αμέσως οι υπηρεσίες τους, να μη προσέρχονται δηλαδή στην εργασία τους. Και τούτο προς πλήρη εξόφληση της υποχρέωσης της εφεσείουσας, να δώσει 56 μέρες προειδοποίηση ή να καταβάλει τους αναλογούντες μισθούς γι’ αυτή την περίοδο, όπως ήδη είπαμε.
Πράγματι, ενώπιον του Δικαστηρίου κατατέθηκε η επίμαχη γραπτή συμφωνία, η οποία υπεγράφη ταυτόχρονα από όλους την [*1280]1 Απριλίου, 2004. Παρατίθεται στην απόφαση και την ενθέτουμε παρακάτω:
«ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ/ΠΛΕΟΝΑΣΜΟΣ
Δια της παρούσης σας πληροφορούμε ότι τερματίζονται οι υπηρεσίες σας στην εταιρεία μας λόγω πλεονασμού. Σας δίδεται η προβλεπόμενη προειδοποίηση των 56 ημερών βάσει της συλλογικής σύμβασης.
Διατελώ
(Υπ.)
Odessa Hotel Ltd
Την ίδια ακριβώς μέρα όλοι οι αιτητές υπέγραψαν την πιο κάτω δήλωση:
“1 Απριλίου, 2004.
Προς Odessa Hotel Ltd,
Εγώ ο υποφαινόμενος .......... που κατείχα την θέση ....... στο ξενοδοχείο Odessa Hotel Ltd δέχομαι να πληρωθώ αποζημίωση τον μήνα Απρίλιο χωρίς να έχω δουλέψει, εξοφλώντας έτσι η εταιρεία Odessa Hotel Ltd την υποχρέωση των 56 ημερών προειδοποίησης προς το άτομο μου.
(Υπ. .............)”.»
Οι εφεσίβλητοι, επικαλούμενοι το άρθρο 9 (3) και (4) του Νόμου ισχυρίστηκαν ενώπιον του δικάσαντος Δικαστηρίου πως η συμφωνία είναι άκυρη. Το Δικαστήριο δέχθηκε την εισήγηση τους και εξέδωσε απόφαση υπέρ του κάθε εφεσίβλητου για τους αναλογούντες μισθούς του για την υπόλοιπη περίοδο των 26 ημερών, που αφορούσε η προειδοποίηση για τερματισμό των υπηρεσιών τους ή της ανάλογης πληρωμής των μισθών τους.
Η πιο πάνω πρόνοια του νόμου έχει ως εξής:
«9. (3) Ουδέν εν τω παρόντι άρθρω ή των εν τω άρθρω 10 επηρεάζει το δικαίωμα του εργοδότου ή του εργοδοτουμένου εις μακροτέραν περίοδον προειδοποιήσεως εάν ούτοι δι[*1281]καιούνται εις ταύτην δυνάμει εθίμου, νόμου συλλογικής συμφωνίας, συμβάσεως ή δι’ άλλον λόγον.
(4) Πάσα πρόνοια εν οιαδήποτε συμβάσει ή άλλη συμφωνία δια προειδοποίησιν μικροτέραν της υπό του παρόντος άρθρου προνοουμένης είναι άκυρος.»
Με την υπό συζήτηση έφεση, η εφεσείουσα εισηγείται πως η απόφαση του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών είναι εσφαλμένη. Στη γραπτή αγόρευση του δικηγόρου της γίνεται εισήγηση πως η συμφωνία που υπεγράφη είναι νόμιμη καθόσον σ’ αυτή περιλαμβάνεται η αναγκαία αντιπαροχή. Οι εφεσίβλητοι συμφώνησαν να πληρωθούν το μισθό ενός μηνός χωρίς να εργάζονται στο ξενοδοχείο, έχοντας έτσι το πλεονέκτημα του ελεύθερου χρόνου ή, αν ήθελαν, να εργοδοτηθούν αλλού. Υποστήριξε επίσης πως η ελευθερία των συμβάσεων, που διασφαλίζεται από το Σύνταγμα (Άρθρο 26), δεν επιτρέπει την αποδοχή της θέσης των εφεσιβλήτων. Kατά τη διάρκεια της συζήτησης ενώπιον μας ο δικηγόρος της εφεσείουσας δεν επέμεινε στο θέμα αυτό και περιόρισε την εισήγηση του πάνω στα γεγονότα της υπόθεσης. Ισχυρίστηκε, συγκεκριμένα, πως οι ίδιοι οι εφεσίβλητοι για το δικό τους συμφέρον θεώρησαν ορθό να εγκαταλείψουν το δικαίωμα που τους δίδει η πιο πάνω πρόνοια του Νόμου, ενώ η εφεσείουσα εκπλήρωσε την υποχρέωση της, δεδομένου ότι στη συμφωνία που υπεγράφη αναφέρεται ρητά πως δίδεται στους εφεσίβλητους η προβλεπόμενη προειδοποίηση των 56 ημερών.
Έχουμε τη γνώμη πως η επίμαχη πρόνοια του Νόμου είναι σαφής. Δημιουργεί υποχρέωση στον εργοδότη να δώσει την καθορισμένη προειδοποίηση τερματισμού της υπηρεσίας εργοδοτουμένου ή να καταβάλει σ’ αυτόν τον αναλογούντα μισθό, με αναφορά στον αριθμό ημερών προειδοποίησης. Κάθε συμφωνία που γίνεται με την οποία απαλλάσσεται ο εργοδότης από αυτή την υποχρέωση, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου, είναι άκυρη.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης μείναμε με την εντύπωση πως οι ίδιοι οι εφεσίβλητοι με δική τους θέληση και για το συμφέρον τους πρότειναν στην εφεσείουσα να τους καταβάλει μισθό ενός μηνός, ώστε να μείνουν ελεύθεροι γι’ αυτό το χρονικό διάστημα είτε για ξεκούραση ή να εργαστούν αλλού, εφόσον το ξενοδοχείο της εφεσείουσας, στο οποίο εργαζόντουσαν έκλεισε. Διαβάζοντας όμως την υπό συζήτηση απόφαση διαπιστώσαμε πως δεν είναι έτσι που εξελίχθηκαν τα πράγματα. Λέγει, συγκεκριμένα, η Πρόεδρος του Δικαστηρίου Εργατικών Διαφορών:
[*1282]«Η Εταιρεία με βάση τις συλλογικές συμβάσεις έδωσε στους αιτητές προειδοποίηση 56 ημερών. Αυτό έγινε, όπως το αναφέραμε πιο πάνω στην απόφαση μας, την 1.4.04 όταν δόθηκε η επιστολή τερματισμού. Την ίδια μέρα η Εταιρεία ζήτησε από τους αιτητές να υπογράψουν δήλωση με την οποία, αντί να εργαστούν κατά τη διάρκεια της προειδοποίησης τους, να πληρώνονταν το μισθό ενός μηνός χωρίς να εργαστούν και έτσι να απαλλάξουν την Εταιρεία από την προειδοποίηση των υπόλοιπων 26 ημερών.
Αυτό κατά τους εργοδότες ήταν θεμιτό εφόσον θα απάλλασσαν τους εργοδοτούμενους τους από την υποχρέωση εργασίας και θα τους άφηναν πλέον ελεύθερους να αναζητήσουν εργασία αλλού.
Σύμφωνα όμως με τη μαρτυρία των αιτητών κατά το χρόνο που τους δόθηκε η προειδοποίηση το ξενοδοχείο ήταν ακόμη κλειστό και τους πρότειναν κατά τη διάρκεια της προειδοποίησης να εργαστούν σε άλλα ξενοδοχεία της Εταιρείας Tsokkos με μειωμένο μισθό. Το τελευταίο βέβαια δεν ρωτήθηκε ούτε και επιβεβαιώθηκε από τους μάρτυρες των εργοδοτών.» (υπογράμμιση δική μας)
Καθίσταται, επομένως, πασιφανές πως η διευθέτηση έγινε για να αποφύγει η εφεσείουσα τις ρητές υποχρεώσεις της που προκύπτουν από το Νόμο. Η γραπτή συμφωνία είναι, σύμφωνα με το πιο πάνω άρθρο του Νόμου, άκυρη.
Η έφεση επομένως απορρίπτεται με 800 λίρες έξοδα.
Η έφεση απορρίπτεται με £800 έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο