(2009) 1 ΑΑΔ 473
[*473]4 Μαΐου, 2009
[ΗΛΙΑΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στές]
RIFAT HADJIAMETOVIC,
Εφεσείων,
v.
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσιβλήτου.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 117/2009)
Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης ― Σκοπός του είναι η απλοποίηση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών της διαδικασίας παράδοσης προσώπων που ενέχονται στη διάπραξη συγκεκριμένων ποινικών αδικημάτων ― Άρθρα 16(1) και (2) του περί Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης και των Διαδικασιών Παράδοσης Εκζητουμένων μεταξύ των Κρατών Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης Nόμου του 2004 (Ν.133(Ι)/2004).
Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης ― Διάταγμα Κυπριακού Δικαστηρίου για εκτέλεση ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης ― Έφεση εναντίον σχετικού διατάγματος ― Κατά πόσο στοιχειοθετήθηκε λόγος επέμβασης του Εφετείου.
Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας με την οποία εκδόθηκε εναντίον του διάταγμα εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης. Το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης είχε εκδοθεί από το Ισπανικό Δικαστήριο αρ. 2 της Arona εναντίον του εφεσείοντος, ο οποίος, μαζί με δύο άλλα πρόσωπα, έχοντας τα πρόσωπά τους καλυμμένα και κρατώντας πυρομαχικά, εισήλθαν σε συγκεκριμένο κοσμηματοπωλείο εντός του χώρου ξενοδοχείου στην Τενερίφη και έκλεψαν διάφορα αντικείμενα, αρχικής εκτίμησης, €600.000.
Ο εφεσείων ισχυρίστηκε ότι:
(i) Το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι το Ισπανικό Δικαστήριο αρ. 2 της Arona ήταν αρμόδιο Δικαστήριο είναι λανθασμένο και ότι
(ii) Δεν απεδείχθη ο βαθμός συμμετοχής του εφεσείοντος στη διάπρα[*474]ξη του ισχυριζόμενου αδικήματος.
Ο συνήγορος του εφεσείοντος υπέβαλε επίσης ότι η σχετική απόφαση δεν είναι αιτιολογημένη.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αφού αναφέρθηκε στον σκοπό για τον οποίο εκδίδεται το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, απέρριψε την έφεση και αποφάνθηκε ότι:
1. Από το τεκμήριο 2 φαίνεται ότι το σχετικό ένταλμα έχει εκδοθεί από την αρμόδια δικαστική αρχή.
2. Από τα σχετικά στοιχεία που έχουν παρουσιαστεί φαίνεται ότι ο εφεσείων ήταν ένας από τα τρία πρόσωπα, τα οποία στο τεκμήριο 2 αποκαλούνται ως “warranted people” και ότι το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με τη συμμετοχή του εκζητουμένου στο κατ’ ισχυρισμό διαπραχθέν αδίκημα είναι ορθό.
3. Η πρωτόδικη απόφαση περιέχει την απαραίτητη αιτιολογία, που παρέχει ευχέρεια σε ένα ανώτερο δικαστήριο να αξιολογήσει την ορθότητά της.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Office of the King’s Prosecutor, Brussels v. Cando Armas [2006] 2 A.C. 1, papa 21,
Dabas v. High Court of Justice, Madrid [2007] UKHL 6.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Γερολέμου, Ε.Δ.), (Αίτηση Αρ. 1/09), ημερομ. 21.4.2009.
Α. Πελεκάνος, για τον Εφεσείοντα.
Δ. Παπαμιλτιάδους, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο.
Ο Εφεσείων είναι παρών.
Ex- Tempore
[*475]ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ.: Στις 21/4/2009 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας εξέδωσε διάταγμα εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης του Rifat Hadjiametovic, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου 133(Ι)/2004. Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων αμφισβητεί την ορθότητα της πιο πάνω απόφασης ισχυριζόμενος ότι,
(i) Το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι το Ισπανικό Δικαστήριο αρ. 2 της Arona ήταν αρμόδιο Δικαστήριο είναι λανθασμένο και ότι
(ii) Δεν απεδείχθη ο βαθμός συμμετοχής του εφεσείοντος στη διάπραξη του ισχυριζόμενου αδικήματος.
Ο σκοπός του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης είναι η απλοποίηση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών της διαδικασίας παράδοσης προσώπων που ενέχονται στη διάπραξη συγκεκριμένων ποινικών αδικημάτων. Όπως έχει λεχθεί στην απόφαση Office of the King’s Prosecutor, Brussels v. Cando Armas [2006] 2 A.C. 1, para 21,
“The objective set for the Union to become an area of freedom, security and justice leads to abolishing extradition between Member States and replacing it by a system of surrender between judicial authorities. Further, the introduction of a new simplified system of surrender of sentenced or suspected persons for the purposes of execution or prosecution of criminal sentences makes it possible to remove the complexity and potential for delay inherent in the present extradition procedure. Traditional cooperation relations which have prevailed up till now between Member States should be replaced by a system of free movement of judicial decisions in criminal matters, covering both presentence and final decisions, within an area of freedom, security and justice.”
Επιπρόσθετα στην υπόθεση Dabas v. High Court of Justice, Madrid [2007] UKHL 6, τονίστηκαν τα ακόλουθα από το Δικαστή Lord Bingham:
“But Part 1 of the 2003 Act must be read in the context of the Council Framework Decision of 13 June 2002 on the European arrest warrant and the surrender procedures between member states (2002/584/JHA; OJ 2002 L190, p. 1). This was conceived and adopted as a ground-breaking measure intended to simplify and expedite procedures for the surrender, between member states, of those accused of crimes committed in other member states or required to be sentenced or serve sentences for such crimes follow[*476]ing conviction in other member states. Extradition procedures in the past had been disfigured by undue technicality and gross delay. There is to be substituted “a system of surrender between judicial authorities” and “a system of free movement of judicial decisions in criminal matters” (recital (5) of the preamble of the Framework Decision). This is to implement the principle of mutual recognition which the Council has described as the cornerstone of judicial cooperation (recital (6)). The important underlying assumption of the Framework Decision is that member states, sharing common values and recognizing common rights, can and should trust the integrity and fairness of each other’s judicial institutions.”
Τα σχετικά Άρθρα 16(1) και (2) του περί Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης και των Διαδικασιών Παράδοσης Εκζητουμένων μεταξύ των Κρατών Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης Nόμου του 2004 (N. 133(Ι)/2004) προνοούν ότι,
“16. (1) Όταν η κεντρική αρχή λάβει το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, αφού ικανοποιηθεί ότι αυτό εκδόθηκε με το νόμιμο τύπο εκδίδει σχετικό πιστοποιητικό και μεριμνά για τη σύλληψη του εκζητουμένου προσώπου.
(2) Με την παρουσίαση του πιστοποιητικού που προνοείται στο εδάφιο (1) του παρόντος άρθρου στον αρμόδιο δικαστή μαζί με το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης αυτός, εφόσον ικανοποιηθεί ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις για έκδοση εντάλματος σύλληψης του εκζητουμένου προσώπου, προχωρεί στην έκδοση εντάλματος σύλληψης για σκοπούς του παρόντος Νόμου.”
Σύμφωνα δε με το Άρθρο 6 του πιο πάνω Νόμου,
“Αρμόδια δικαστική αρχή έκδοσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης είναι Επαρχιακός Δικαστής στην επαρχία του οποίου υπάγεται η κατά τόπον αρμοδιότητα εκδίκασης της αξιόποινης πράξης για την οποία ζητείται η σύλληψη και η παράδοση του εκζητουμένου ή Δικαστήριο το οποίο εξέδωσε την απόφαση αναφορικά με την ποινή ή το μέτρο ασφαλείας.”
Από το τεκμήριο 2 φαίνεται ότι το σχετικό ένταλμα έχει εκδοθεί από την αρμόδια δικαστική αρχή. Όπως αναφέρεται στο πιο πάνω τεκμήριο,
“This warrant has been issued by a competent judicial authority.”
[*477]Η πιστοποίηση αυτή φέρει τη σφραγίδα του Δικαστηρίου της Arona. Σημειώνουμε προς τούτο ότι στο τεκμήριο 3, με το οποίο πιστοποιείται η έκδοση του πιο πάνω εντάλματος, αναφέρεται ότι το σχετικό ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, «έχει εκδοθεί με το νόμιμο τύπο».
Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω και με βάση τη μαρτυρία που έχει παρουσιαστεί, έχουμε ικανοποιηθεί ότι το Ισπανικό Δικαστήριο αρ. 2 της Arona ήταν το αρμόδιο Δικαστήριο για να εκδώσει το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης και κατ’ επέκταση η εισήγηση του ευπαίδευτου συνηγόρου του εφεσείοντος δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.
Ο δεύτερος λόγος έφεσης αναφέρεται στο βαθμό συμμετοχής του εκζητουμένου στη διάπραξη των ισχυριζόμενων αδικημάτων. Είναι η θέση του εφεσείοντος ότι η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι ένα από τα τρία πρόσωπα τα οποία είχαν εισέλθει στο κατάστημα με καλυμμένα πρόσωπα ήταν ο εκζητούμενος, είναι λανθασμένη και αυθαίρετη αφού δεν ενισχύεται με κανένα γεγονός ή μαρτυρία.
Από το τεκμήριο 2 φαίνεται ότι το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης βασίστηκε στην περιγραφή που αναφέρεται στο πιο πάνω τεκμήριο και πιο συγκεκριμένα στην ακόλουθη αναφορά:
“At 10.15 pm on September 4, 2008 the three warranted people entered with their faces covered and holding firearms into Pagoda Jewellers located in hotel BAHIA DEL DUQUE, COSTA ADEJE, Tenerife, they threatened and intimidated the employees in the shop and stole different items, mostly watches. They then ran away from the place with the stolen items, which value has been initially estimated in Euros 600,000.00.”
Από τα γεγονότα που είχαν δηλωθεί ως παραδεκτά γεγονότα σημειώνουμε πιο κάτω:
“Ο εκζητούμενος είχε συλληφθεί από τις αρχές της Δημοκρατίας την 18/3/2009 για το αυτόφωρο αδίκημα της κατοχής πλαστού διαβατηρίου οπότε και δήλωσε πως είναι ο Rifat Hadjiametovic με ημερομηνία γέννησης 17/4/1968 από το Μαυροβούνιο. Η ταυτότητα του εκζητούμενου στην παρούσα διαδικασία δεν αμφισβητείται.”
Από τα σχετικά στοιχεία που έχουν παρουσιαστεί φαίνεται ότι ο εφεσείων ήταν ένας από τα τρία πρόσωπα, τα οποία στο τεκμή[*478]ριο 2 αποκαλούνται ως “warranted people” και ότι το συμπέρασμα του πρωτόδικου Δικαστηρίου αναφορικά με τη συμμετοχή του εκζητουμένου στο κατ’ ισχυρισμό διαπραχθέν αδίκημα είναι ορθό.
Έχει επίσης υποβληθεί εκ μέρους του ευπαίδευτου συνήγορου του εφεσείοντος ότι η σχετική απόφαση δεν είναι αιτιολογημένη. Δεν έχει υποβληθεί οποιαδήποτε εισήγηση αναφορικά με την έλλειψη συγκεκριμένων λόγων που θα αιτιολογούσαν τη σχετική απόφαση. Αντίθετα σημειώνουμε ότι έχουμε ικανοποιηθεί ότι η πρωτόδικη απόφαση περιέχει την απαραίτητη αιτιολογία, που παρέχει ευχέρεια σε ένα ανώτερο δικαστήριο να αξιολογήσει την ορθότητά της.
Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω η έφεση κρίνεται ως ανεδαφική και συνακόλουθα απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο