(2009) 1 ΑΑΔ 563
[*563]22 Μαΐου, 2009
[ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στές]
ΧΡΙΣΤΟΣ Μ. ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ,
Εφεσείων,
v.
ΠΑΜΠΟΡΗΣ ΕΡΓΟΛΗΠΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΤΔ,
Εφεσιβλήτων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 206/2005)
Δεδικασμένο (Res Judicata) ― Αρχή του δεδικασμένου ― Δημιουργία κωλύματος δεδικασμένου λόγω ύπαρξης άλλης δικαστικής απόφασης, μεταξύ των ιδίων διαδίκων και επί του ιδίου θέματος ― Δημιουργία κωλύματος δεδικασμένου και για θέμα το οποίο οι διάδικοι, ενεργούντες επιμελώς, θα μπορούσαν να προβάλουν στην προηγούμενη μεταξύ τους δικαστική διαδικασία, αλλά δεν το ήγειραν.
Το Εφετείο με απόφασή του ημερ. 19.7.2006 απέρριψε την Π.Ε. 67/2005 του εφεσείοντος με την οποία αυτός αξίωνε τον παραμερισμό της ενδιάμεσης απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου ημερ. 24.2.2005 με την οποία κατέστησαν απόλυτα δύο προσωρινά διατάγματα ημερ. 13.1.2005 και 14.1.2005 που είχαν εκδοθεί εναντίον του.
Η έφεση είχε καταχωρηθεί στις 2.3.2005. Στις 8.3.2005 ο εφεσείων καταχώρησε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας ενδιάμεση αίτηση, με την οποία αξιωνόταν ο παραμερισμός των διαταγμάτων ημερ. 13.1.2005 και 14.1.2005 αντιστοίχως, καθώς και της απόφασης του Δικαστηρίου ημερ. 24.2.2005 με την οποία τα διατάγματα κατέστησαν απόλυτα. Η αίτηση απορρίφθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο και ο εφεσείων, με την παρούσα έφεση, αμφισβητεί την ορθότητα της πιο πάνω απόφασης υποστηρίζοντας ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα θεώρησε ότι με την αίτηση ημερ. 8.3.2005 επιδιώκετο το ίδιο αποτέλεσμα με την Π.Ε. 67/05 που καταχωρήθηκε εναντίον της απόφασης ημερ. 24.2.2005, με την οποία τα διατάγματα κατέστησαν απόλυτα.
Οι εφεσίβλητοι υποστήριξαν ότι υφίσταται δεδικασμένο το οποίο αποκλείει την εξέταση του ιδίου θέματος σε δεύτερη δικαστική εξέταση.
[*564]Αποφασίστηκε ότι:
1. Με την απόφαση του Εφετείου στην Π.Ε. 67/2005, κρίθηκε ουσιαστικά το ίδιο θέμα μεταξύ των ιδίων διαδίκων με το θέμα για την επίλυση του οποίου ο εφεσείων κατέφυγε στην παρούσα διαδικασία. Ο εφεσείων κωλύεται πλέον να συνεχίσει την αίτηση για παραμερισμό αφού υφίσταται δεδικασμένο.
2. Ποία έννοια, κάτω από τις περιστάσεις, θα μπορούσε να έχει η επιτυχία της παρούσας έφεσης και η ακύρωση της άρνησης του δικαστηρίου να παραμερίσει τα πιο πάνω διατάγματα τα οποία το Εφετείο ήδη έκρινε ότι εκδόθηκαν ορθά.
Η έφεση απορρίφθηκε με €1.600 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., εναντίον του εφεσείοντος.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Παπαμιχαήλ v. Παμπόρης Εργοληπτική Εταιρεία Λτδ (2006) 1 Α.Α.Δ. 665,
Μιχαήλ κ.ά. v. Επίσημου Παραλήπτη (2003) 1 Α.Α.Δ. 975,
Theori a.ο. v. Djoni a.ο. (1984) 1 C.L.R. 296,
K.S.R. Commercio S.A. κ.ά. v. Bluecoral Navigation Ltd (1995) 1 Α.Α.Δ. 309,
Κλεόπα v. Αντωνίου (2002) 1(Α) Α.Α.Δ. 58,
Χαραλάμπους v. Χαραλάμπους (2008) 1 Α.Α.Δ. 1298.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Παπαμιχαήλ, Α.Ε.Δ.), (Αγωγή Αρ. 378/05), ημερομ. 28.6.2005.
Κ. Χατζηϊωάννου, για τον Εφεσείοντα.
Στ. Στεφανή, για Ιωαννίδη Δημητρίου, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
[*565]ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστήριου απαγγέλλεται από τον Δικαστή Νικολαΐδη.
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Δ.: Με την παρούσα έφεση προσβάλλεται απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας η οποία απέρριψε αίτηση για παραμερισμό δύο συντηρητικών διαταγμάτων, τα οποία είχαν καταστεί απόλυτα στις 24.2.2005. Τα διατάγματα εκδόθηκαν ύστερα από παράλειψη του εναγόμενου-εφεσείοντα και του δικηγόρου του να εμφανιστούν έγκαιρα κατά την ορισθείσα ημερομηνία και ώρα ακρόασης.
Η παρούσα έφεση έχει κάποια προϊστορία. Στις 14.1.2005 εκδόθηκε προσωρινό διάταγμα με το οποίο απαγορευόταν στον εφεσείοντα να παρουσιάσει προς εξαργύρωση δύο τραπεζιτικές επιταγές για ποσά £51.000 και £13.231 αντιστοίχως. Τα διατάγματα ορίστηκαν για ακρόαση στις 24.2.2005, στις 9.00 το πρωί. Είχε ήδη εκδοθεί και επιδοθεί διάταγμα για αντεξέταση του εφεσείοντα. Τόσο ο εφεσείων, όσο και ο δικηγόρος του, παρέλειψαν να παρουσιαστούν κατά την ορισθείσα ημερομηνία και ώρα και το δικαστήριο, ύστερα από σχετικό αίτημα των δικηγόρων των εφεσιβλήτων, προχώρησε και κήρυξε τα προσωρινά διατάγματα απόλυτα.
Εναντίον της πιο πάνω ενδιάμεσης απόφασης καταχωρήθηκε από τον εφεσείοντα η Π.Ε. 67/2005, με την οποία αξιωνόταν ο παραμερισμός της απόφασης του πρωτόδικου δικαστηρίου, ημερ. 24.2.2005. Το Εφετείο με απόφασή του ημερ. 19.7.2006 (βλέπε Παπαμιχαήλ v. Παμπόρης Εργοληπτική Εταιρεία Λτδ (2006) 1 Α.Α.Δ. 665), κατέληξε ότι το πρωτόδικο δικαστήριο ορθά ενήργησε ασκώντας τη διακριτική του ευχέρεια με βάση τα ενώπιόν του στοιχεία και απέρριψε την αίτηση. Το Εφετείο κατέληξε ότι στις ενόρκους δηλώσεις που συνόδευαν την αίτηση υπήρχε επαρκής μαρτυρία που ικανοποιούσε την τρίτη προϋπόθεση για έκδοση συντηρητικών διαταγμάτων, σύμφωνα με το Αρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960, (Ν.14/60), ότι δηλαδή χωρίς την έκδοση του διατάγματος θα ήταν δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο, προϋπόθεση την οποία ο εφεσείων είχε αμφισβητήσει ότι υπήρχε.
Η έφεση είχε καταχωρηθεί στις 2.3.2005, ενώ στις 8.3.2005 ο εφεσείων καταχώρησε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας ενδιάμεση αίτηση, με την οποία αξιωνόταν παραμερισμός των διαταγμάτων ημερ. 13.1.2005 και 14.1.2005 αντιστοίχως, καθώς και της απόφασης του δικαστηρίου ημερ. 24.2.2005 με την οποία τα διατάγματα κατέστησαν απόλυτα. Η αίτηση απορρίφθηκε από το πρωτόδικο δικα[*566]στήριο στις 28.6.2005 και ο εφεσείων προσβάλλοντας την πιο πάνω απόφαση άσκησε την παρούσα έφεση.
Ο εφεσείων υποστηρίζει ότι το πρωτόδικο δικαστήριο εσφαλμένα έκρινε ότι δεν υπήρχε νομική βάση στην αίτηση ημερ. 8.3.2005 για παραμερισμό των διαταγμάτων και ότι εσφαλμένα κρίθηκε ότι η αίτηση παραμερισμού συνιστούσε αναβίωση της προηγούμενης διαδικασίας. Τέλος, υποστηρίζει ότι το πρωτόδικο δικαστήριο εσφαλμένα θεώρησε ότι με την αίτηση ημερ. 8.3.2005 επιδιώκετο το ίδιο αποτέλεσμα με την Π.Ε. 67/05 που καταχωρήθηκε εναντίον της απόφασης ημερ. 24.2.2005, με την οποία τα διατάγματα κατέστησαν απόλυτα.
Οι εφεσίβλητοι υποστηρίζουν πως ό,τι επιδιώκει ο εφεσείων με την παρούσα έφεση έχει κριθεί στην ουσία από την έφεση υπ’ αρ. 67/2005, ημερ. 19.7.2006 και συνεπώς υφίσταται δεδικασμένο το οποίο αποκλείει την εξέταση του ιδίου θέματος σε δεύτερη δικαστική εξέταση.
Θα συμφωνήσουμε με τους εφεσίβλητους. Όσο κι αν το Εφετείο στην υπόθεση Παπαμιχαήλ v. Παμπόρης Εργοληπτική Εταιρεία Λτδ, ανωτέρω, δέχτηκε ότι δεν συνιστά κατάχρηση εξουσίας η προσπάθεια του εφεσείοντα να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα με δύο δικονομικά μέτρα, δηλαδή να επιτύχει τον παραμερισμό της απόφασης για οριστικοποίηση του συντηρητικού διατάγματος με έφεση, αλλά και με αίτηση παραμερισμού ενώπιον του πρωτόδικου δικαστηρίου, αφού τα δύο διαβήματα βασίζονται σε διαφορετική νομική βάση, εν τούτοις, μετά την απόφαση του Εφετείου στην οποία ουσιαστικά κρίθηκε το ίδιο θέμα μεταξύ των ιδίων διαδίκων, ο εφεσείων κωλύεται πλέον να συνεχίσει με την αίτηση για παραμερισμό, αφού υφίσταται δεδικασμένο.
Όπως έχει αναφερθεί στην υπόθεση Μιχαήλ κ.ά. v. Επίσημου Παραλήπτη (2003) 1 A.A.Δ. 975, 978-979:-
«Η διαπίστωση του πρωτόδικου Δικαστηρίου - ότι το αντικείμενο, το πλαίσιο και οι διάδικοι στις δύο διαδικασίες ήταν τα ίδια - επισφραγίζει αρνητικά την τύχη της παρούσας έφεσης. Ό,τι επιδίωξαν οι εφεσείοντες, με την αίτησή τους στη δεύτερη διαδικασία, ήταν αυτό που κρίθηκε ότι δεν είχαν δικαίωμα να το αναζητήσουν στην πρώτη διαδικασία. Τα ζητήματα, των οποίων επιδιώκεται δικαστική επίλυση στη δεύτερη διαδικασία, λύθηκαν στην πρώτη. Η απουσία δικαιώματος εκ μέρους των εφεσειόντων να αμφισβητήσουν τη δικαστική απόφαση στην [*567]πρώτη περίπτωση, δικαστικά διαπιστούμενης, υπάρχει και στη δεύτερη περίπτωση. Δεν υπάρχει δυνατότητα παράκαμψης του δεδικασμένου, ούτε άμεσα αλλά ούτε και έμμεσα».
Δεδικασμένο εγείρεται, πλην ειδικών περιπτώσεων, όχι μόνο στα σημεία στα οποία το προηγούμενο δικαστήριο έχει κληθεί από τους διαδίκους να εκδώσει την απόφασή του, αλλά και σε κάθε σημείο το οποίο δεόντως ανήκει στο θέμα υπό αμφισβήτηση και το οποίο οι διάδικοι, ενεργούντες επιμελώς, μπορούσαν να προβάλουν τότε (Theori and Another v. Djoni and Another (1984) 1 C.L.R. 296. Βλέπε ακόμα, μεταξύ άλλων, K.S.R. Commercio S.A. κ.ά. v. Bluecoral Navigation Ltd (1995) 1 A.A.Δ. 309, Κλεόπα v. Αντωνίου (2002) 1(Α) Α.Α.Δ. 58 και Χαραλάμπους v. Χαραλάμπους (2008) 1 Α.Α.Δ. 1298).
Με την παρούσα έφεση ουσιαστικά επιδιώκεται ο ίδιος σκοπός της έφεσης υπ’ αρ. 67/2005. Είναι προφανές ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει διαφορετική κατάληξη όταν το Εφετείο στην υπόθεση Παπαμιχαήλ v. Παμπόρης Εργοληπτική Εταιρεία Λτδ, ανωτέρω, ήδη αποφάσισε τελεσίδικα ότι το πρωτόδικο δικαστήριο, όταν καθιστούσε τα δύο διατάγματα απόλυτα, ενήργησε ορθά και ορθά άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια με βάση τα ενώπιόν του στοιχεία. Ποία έννοια, κάτω από τις περιστάσεις, θα μπορούσε να έχει η επιτυχία της παρούσας έφεσης και η άκυρωση της άρνησης του δικαστηρίου να παραμερίσει τα πιο πάνω διατάγματα τα οποία το Εφετείο ήδη έκρινε ότι εκδόθηκαν ορθά.
Κάτω από τις περιστάσεις κρίνουμε ότι δεν χρειάζεται να προχωρήσουμε στην εξέταση των εγειρόμενων λόγων και η έφεση απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον του εφεσείοντα, τα οποία υπολογίζουμε στα €1.600, πλέον Φ.Π.Α..
Η έφεση απορρίπτεται με €1.600 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., εναντίον του εφεσείοντος.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο