(2009) 1 ΑΑΔ 1532
[*1532]16 Δεκεμβρίου, 2009
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Π., ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΑΒΕΡΙΑΔΗΣ,
Εφεσείων-Ενάγων,
v.
1. ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
2. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΩΣ ΚΗΔΕΜΟΝΑ
ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΑΚΩΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ,
3. ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΚΑΙ ΜΕΛΩΝ ΣΧΟΛΙΚΗΣ
ΕΦΟΡΙΑΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ,
Εφεσιβλήτων-Εναγομένων 1, 2, 4.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 309/2007)
Ενοικίαση ― Τουρκοκυπριακές Περιουσίες ― Εγκατάλειψη δικαιώματος κατοχής ακινήτου το οποίο αρχικά ενοικιαζόταν σε Ελληνοκύπριο με σύμβαση ενοικίασης από το EVKAF ― Κατά πόσο η εγκατάλειψη του εν λόγω δικαιώματος μπορούσε να ανακληθεί.
Τουρκοκυπριακές περιουσίες ― Eπιδίωξη ανάκτησης κατοχής κτιρίου από τον Kηδεμόνα Tουρκοκυπριακών Περιουσιών στον οποίο περιήλθε η κατοχή και διαχείριση των Tουρκοκυπριακών ακινήτων δυνάμει των διατάξεων του περί Τουρκοκυπριακών Περιουσιών (Διαχείρισις και Άλλα Θέματα) (Προσωρινές Διατάξεις) Νόμου του 1991 (Ν.139/1991) ― Κατά πόσο είναι θέμα ιδιωτικού δικαίου το οποίο μπορεί να εγερθεί στα πλαίσια πολιτικής αγωγής και έφεσης ― Κατά πόσο εφαρμόζονται στις περιπτώσεις Τουρκοκυπριακών Περιουσιών οι διατάξεις του περί Ενοικιοστασίου Νόμου.
Ενοικίαση ― Ενοικιοστάσιο ― Τουρκοκυπριακές Περιουσίες ― Κατά πόσο τυγχάνουν εφαρμογής στις περιπτώσεις Τουρκοκυπριακών Περιουσιών οι διατάξεις του περί Ενοικιοστασίου Νόμου.
Ευρήματα Δικαστηρίου ― Διαπιστώσεις, συναγωγή συμπερασμάτων και κατάληξη σε ευρήματα, είναι έργο του πρωτόδικου Δικαστηρίου ― Το Εφετείο επεμβαίνει όταν αντιστρατεύονται την κοινή λογική ή έρχονται σε αντίθεση με αδιαμφισβήτητα μέρη της μαρτυρίας.
[*1533]Το 2007 ο εφεσείων καταχώρησε αγωγή εναντίον της Σχολικής Εφορείας Λάρνακας, του Κηδεμόνα Τουρκοκυπριακών Περιουσιών, της Δημοκρατίας και του EVKAF, επιδιώκοντας δήλωση ότι δικαιούται να έχει νόμιμη κατοχή κτιρίου το οποίο αρχικά ενοικίαζε από το EVKAF με σύμβαση διαρκείας από 1.8.1970 μέχρι 31.7.75 και από το 1976 το παρεχώρησε στην Σχολική Εφορεία Λάρνακας για στέγαση σχολείου. Τόσο η Εφορεία όσο και η Δημοκρατία επικαλέσθηκαν την απόσυρση δύο αγωγών, της 695/88 και 2435/96 οι οποίες, όπως ισχυρίζονται, εμποδίζουν τον εφεσείοντα να προωθήσει την παρούσα αγωγή. Εκτός από την προαναφερθείσα δήλωση, ο εφεσείων ζητά επίσης δήλωση όπως η σύμβαση ενοικίασης εξακολουθεί να ισχύει, διάταγμα που να εμποδίζει τη Δημοκρατία, τον Κηδεμόνα και την Εφορεία να επεμβαίνουν στο επίδικο κτίριο και αποζημιώσεις.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή. Κρίσιμο ρόλο διεδραμάτισε επιστολή την οποία η Εφορεία απηύθυνε στον εφεσείοντα την 20.4.1976 (τεκμήριο 8), στην οποία αναφέρετο πως η Εφορεία σε αντάλλαγμα παραιτήσεώς του από οποιοδήποτε δικαίωμα και αξίωση σε σχέση με το επίδικο κτίριο, αποδέχθηκε και συμφώνησε να του καταβάλει ποσό £4,500.000 μίλς. Ο εφεσείων υπέγραψε τα ως άνω συμφωνώντας και στη συνέχεια εισέπραξε το αναφερόμενο ποσό.
Ο εφεσείων καταχώρησε την παρούσα έφεση, προβάλλοντας λόγους οι οποίοι αφορούν στις καταλήξεις του πρωτόδικου Δικαστηρίου και στις επί μέρους πτυχές τους. Στο επίκεντρο τους είναι το τεκμήριο 8 και οι συνέπειές του, με επέκταση στο κατά πόσο, όταν αυτό υπεγράφη, ο εφεσείων ήτο κάτοχος ως θέσμιος ενοικιαστής. Η έφεση αφορά και σε άλλα γενικότερα θέματα και δη υπό τη διάσταση του Ν.139/1991 σε σχέση με το δικαίωμα του EVKAF και της Εφορείας.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Δεν εξετάζονται στα πλαίσια της ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου διαδικασίας οι σχέσεις που αφορούν στο Ν.139/1991. Οι παραχωρήσεις Τουρκοκυπριακής γης στην άσκηση των αρμοδιοτήτων του Κηδεμόνα προς διαχείριση της από το 1991 είναι θέμα όχι ιδιωτικού αλλά δημοσίου δικαίου και έτσι εμπίπτουν στα όρια της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος. Περαιτέρω, το Άρθρο 14 του Ν.139/1991, το οποίο ορίζει ότι «Οι διατάξεις του περί Ενοικιοστασίου Νόμου δεν εφαρμόζονται στις περιπτώσεις Τουρκοκυπριακών Περιουσιών», στερεί οποιοδήποτε υπόβαθρο στην υπόθεση του εφεσείοντα εναντίον του Κηδεμόνα, και κατ’ επέκταση και της Δημοκρατίας, στο βαθμό που η βάση της υπόθεσής του είναι ότι από το 1975 [*1534]κατέστη θέσμιος ενοικιαστής ώστε να έχει αυτοδικαίως δικαίωμα κατοχής. Εξ άλλου, είναι δεδομένο ότι πραγματική κατοχή δεν έχει ο Κηδεμόνας αλλά η Εφορεία, από την οποία και επεδίωξε να την ανακτήσει ο εφεσείων.
2. Με την υπογραφή του τεκμηρίου 8, και δη με την είσπραξη του προνοούμενου ανταλλάγματος και την αναγνώριση παράδοσης ελεύθερης κατοχής που ακολούθησαν, ο εφεσείων εγκατέλειψε οποιοδήποτε δικαίωμα κατοχής. Η εγκατάλειψη αυτή κατ’ ουδένα λόγο συνιστούσε απλώς παραχώρηση άδειας χρήσης που θα μπορούσε οποτεδήποτε να ανακληθεί από τον εφεσείοντα, αλλά οριστική και αμετάκλητη παράδοση κατοχής στην Εφορεία η οποία εμπόδιζε έκτοτε τον εφεσείοντα να ισχυρίζεται, έναντι της Εφορείας, οποιοδήποτε δικαίωμα κατοχής ή να αμφισβητεί το δικαίωμά της σε κατοχή.
3. Το διαπιστωθέν δικαίωμα κατοχής της Εφορείας έναντι του εφεσείοντος ουδόλως επηρεάζει τα δικαιώματα του EVKAF και του Κηδεμόνα έναντι της Εφορείας.
Η έφεση απορρίφθηκε. O εφεσείων διατάχθηκε να καταβάλει €1.500 έξοδα στην Εφορεία και €1.500 έξοδα στη Δημοκρατία.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας (Kληρίδης, Π.Ε.Δ.), (Αγωγή Αρ. 3087/03), ημερομ. 31.10.2007.
Κ. Σαβεριάδης, για τον Εφεσείοντα-Ενάγοντα.
Στ. Χούρη, για τους Εφεσίβλητους 1, 2- Εναγόμενους 1, 2.
Ν. Κλεάνθους, για τους Εφεσίβλητους 3-Εναγόμενους 4.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Χατζηχαμπής.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Το Κέντρο Ανωτέρων Σπουδών Αμμοχώστου (ΚΑΣΑ) του Εφεσείοντα είχε και παράρτημα στη Λάρνακα το οποίο εστεγάζετο σε κτίριο ενοικιαζόμενο από το EVKAF [*1535]με σύμβαση πενταετούς διάρκειας από 1.8.1970 μέχρι 31.7.1975. Στη σύμβαση δεν υπήρχε πρόνοια για ανανέωση, είναι όμως η θέση του Εφεσείοντα ότι κατά τη λήξη της εν λόγω περιόδου ενοικίασης αυτός κατέστη θέσμιος ενοικιαστής. Το παράρτημα έπαυσε να λειτουργεί μετά την Τουρκική εισβολή. Τον Ιούνιο του 1976 υπήρξε μια σημαντική για την υπόθεση εξέλιξη. Ο Εφεσείων παρεχώρησε ελεύθερη κατοχή του κτιρίου στην Εφεσίβλητη 3 Σχολική Εφορεία Λάρνακας για στέγαση σχολείου. Ο Εφεσείων λέγει ότι απλώς έδωσε άδεια χρήσης στην Εφορεία μέχρις ότου θα μπορούσε ο ίδιος να επαναδραστηριοποιηθεί και να λειτουργήσει και πάλι το παράρτημα. Η Εφορεία και η Δημοκρατία έχουν άλλη άποψη, ότι υπήρξε συμφωνία για την παραχώρηση στην Εφορεία ελεύθερης κατοχής του κτιρίου και οριστική παραίτηση του Εφεσείοντα από κάθε τυχόν δικαίωμά του. Εν πάση περιπτώσει, η Εφορεία συνέχισε να κατέχει και να λειτουργεί απρόσκοπτα το κτίριο ως σχολείο για πολλά χρόνια. Το 1984 ο Εφεσείων ζήτησε να του επιστραφεί, στο οποίο η Εφορεία δεν συναινούσε. Το 1988 ο Εφεσείων ήγειρε αγωγή (695/1988) την οποία στη συνέχεια απέσυρε. Με τη θέσπιση του Νόμου 139/1991 ο Εφεσείων επεδίωξε την ανάκτηση κατοχής του κτιρίου από τον Εφεσίβλητο 2, Κηδεμόνα, στον οποίο με τον εν λόγω νόμο περιήλθε η κατοχή και διαχείριση των Τουρκοκυπριακών ακινήτων. Είναι η θέση του ότι στα πλαίσια αυτά το 1995 κατέληξε σε συμφωνία με τον Κηδεμόνα η οποία όμως δεν ετηρήθη και ακολούθησε αγωγή του (2435/96) η οποία απεσύρθη αφού έλαβε συμφωνηθείσα αποζημίωση. Τόσο η Εφορεία όσο και η Δημοκρατία παραπέμπουν στην απόσυρση των αγωγών 695/88 και 2435/96 ως εμποδίζουσα τον Εφεσείοντα να προωθεί την αγωγή, η δε Δημοκρατία ισχυρίζεται περαιτέρω ότι εν πάση περιπτώσει από το 1991 το κτίριο περιήλθε στην κατοχή και διαχείριση του Κηδεμόνα και αρνείται οποιαδήποτε συμφωνία για παραχώρηση του στον Εφεσείοντα. Το EVKAF δεν κατεχώρησε υπεράσπιση.
Το 2007 ο Εφεσείων κατεχώρησε την αγωγή, από την οποία προήλθε η έφεση, εναντίον της Εφορείας και του Κηδεμόνα όπως και της Δημοκρατίας και του EVKAF, επιδιώκοντας δήλωση ότι δικαιούται να έχει νόμιμη κατοχή του κτιρίου, ότι η σύμβαση ενοικίασης εξακολουθεί να ισχύει και διάταγμα που να εμποδίζει τη Δημοκρατία, τον Κηδεμόνα και την Εφορεία να επεμβαίνουν στο κτίριο και αποζημιώσεις.
Ο ευπαίδευτος Πρόεδρος (ως ήτο τότε) ο οποίος εξέτασε την αγωγή, επικεντρώθηκε σε δύο θέματα - κατά πόσο ο Εφεσείων όντως κατέστη και παρέμεινε θέσμιος ενοικιαστής και κατά πόσο ο [*1536]Εφεσείων απώλεσε οποιοδήποτε δικαίωμα κατοχής και αν είχε με την παράδοση κατοχής στην Εφορεία. Ως προς το πρώτο, η διαπίστωση του ήταν ότι, εφ’ όσον από το 1974 ο Εφεσείων έπαυσε να κατέχει το κτίριο, ούτε κατοχή ούτε πρόθεση κατοχής είχε κατά τη λήξη της σύμβασης ενοικίασης που να τον καθιστούσε θέσμιο ενοικιαστή, και εν πάση περιπτώσει, και αν ακόμα μπορούσε τότε να ήταν, έπαυσε να είναι με την παράδοση κατοχής το 1976. Ως προς το δεύτερο, διαπίστωσε ότι, με την παράδοση κατοχής στην Εφορεία, ο Εφεσείων απώλεσε κάθε τυχόν δικαίωμα κατοχής. Κρίσιμο προς τούτο εκρίθη το τεκμήριο 8, επιστολή την οποία απηύθυνε η Εφορεία προς τον Εφεσείοντα την 20.4.1976, προφανώς στη βάση συνεννοήσεων που προηγήθησαν:
«Διά της παρούσης μας επιθυμούμεν να σας γνωστοποιήσωμεν απόφασιν της Σχολικής Εφορείας Λάρνακος, ήτις ελήφθη σήμερον κατόπιν εκτάκτου συνεδρίας και να σας πληροφορήσωμεν τα κάτωθι:
1. Συμφωνούμεν και αποδεχόμεθα όπως σας καταβάλωμεν ποσόν εκ £4,500.000 μιλς επ’ ανταλλάγματι της από μέρους σας παραιτήσεως οιουδήποτε δικαιώματος και αξιώσεως σας εν σχέσει με το υφ’ υμών κατεχόμενον κτίριον ΚΑΣΑ και της από μέρους σας εγκαταλείψεως και παραδόσεως ελευθέρας κατοχής τούτου μέχρι την 1ην Ιουνίου 1976 ανυπερθέτως.
2. Απαραίτητος και ουσιώδης όρος της προκειμένης συμφωνίας μας θα είναι η από μέρους σας παράδοσις της ελευθέρας κατοχής του κτιρίου μέχρι της προαναφερθείσης ημερομηνίας 1ης Ιουνίου, 1976.
3. Επίσης συμφωνείται ότι πληρωμή ολοκλήρου του ποσού θα γίνη άμα τη παραδόσει ελευθέρας κατοχής ολοκλήρου του κτιρίου κατά ή και προ της 1ης Ιουνίου, 1976.
4. Επίσης νοείται με την παράδοσιν του κτιρίου ως ανωτέρω αναφέρομεν δέον όπως παραδοθούν και πάντα τα περιουσιακά στοιχεία τα αναφερόμενα εις έκθεσιν του κ. Φανοπούλου, αντίγραφον της οποίας κατέχετε.
Με βασικούς όρους και περιεχόμενον τα ανωτέρω είμεθα πρόθυμοι να υπογράψωμεν σχετικήν συμφωνίαν, τας λεπτομερείας της οποίας είμεθα πρόθυμοι να συζητήσωμεν.»
[*1537]Ύψιστης σημασίας ήταν ότι ο Εφεσείων υπέγραψε τα ως άνω συμφωνώντας και στη συνέχεια είσπραξε το αναφερόμενο ποσό. Απερρίφθη λοιπόν η αγωγή.
Οι λόγοι της έφεσης (η οποία στρέφεται μόνο κατά της Δημοκρατίας, του Κηδεμόνα και της Εφορείας) αφορούν τις καταλήξεις του Δικαστηρίου και τις επί μέρους πτυχές τους. Στο επίκεντρο τους είναι βεβαίως το τεκμήριο 8 και οι συνέπειες του, με επέκταση στο κατά πόσο, όταν αυτό υπεγράφη, ο Εφεσείων ήτο κάτοχος ως θέσμιος ενοικιαστής. Ο Εφεσείων παρατηρεί ότι δεν υπήρχε μαρτυρία που να στηρίξει το εύρημα ότι είχε εγκαταλείψει την κατοχή του κτιρίου από το 1974 ή και από 1.8.1975 που έληξε η σύμβαση ενοικίασης. Παραπέμπει μάλιστα στο ότι στο τεκμήριο 8 γίνεται αναφορά στο «υφ’ υμών κατεχόμενον κτίριον», η ίδια δε προβλεπόμενη υποχρέωση για παράδοση της κατοχής του στην Εφορεία εξυπακούει δική του υφιστάμενη κατοχή. Ως προς το τεκμήριο 8, λέγει ότι τούτο συνιστούσε απλώς άδεια χρήσης προς την Εφορεία και όχι οριστική και αμετάκλητη εγκατάλειψη κατοχής εκ μέρους του, εν πάση περιπτώσει δε το Δικαστήριο αγνόησε ότι, εν όψει της αναφοράς του ότι «είμεθα πρόθυμοι να υπογράψωμεν σχετικήν συμφωνίαν», δεν συνιστούσε δεσμευτική συμφωνία παρά μόνο προκαταρκτική συμφωνία «subject to contract», η οποία ποτέ δεν συνήφθη. Ο Εφεσείων επεκτείνει τις εισηγήσεις του και σε άλλα γενικώτερα θέματα και δη υπό τη διάσταση του Ν. 139/1991 σε σχέση με το δικαίωμα του EVKAF και της Εφορείας.
Αρχίζουμε ακριβώς από το τελευταίο αυτό θέμα για να παρατηρήσουμε ότι, στα πλαίσια της ενώπιόν μας διαδικασίας, δεν εξετάζονται και δεν μπορούν να εξετασθούν σχέσεις που αφορούν στο Ν. 139/1991. Οι παραχωρήσεις Τουρκοκυπριακής γης στην άσκηση των αρμοδιοτήτων του Κηδεμόνα προς διαχείριση της από το 1991 είναι θέμα όχι ιδιωτικού αλλά δημοσίου δικαίου και έτσι εμπίπτουν στα όρια της δικαιοδοσίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου δυνάμει του Άρθρου 146 του Συντάγματος. Η όποια απαίτηση λοιπόν του Εφεσείοντα προς τον Κηδεμόνα για παραχώρηση του κτιρίου προς αυτόν και η όποια ακόλουθη αντίδραση του Κηδεμόνα είναι έξω από τα πλαίσια της αγωγής και της έφεσης. Περαιτέρω, το Αρθρο 14 του Ν. 139/1991, το οποίο ορίζει ότι «Οι διατάξεις του περί Ενοικιοστασίου Νόμου δεν εφαρμόζονται στις περιπτώσεις Τουρκοκυπριακών Περιουσιών», στερεί οποιοδήποτε υπόβαθρο στην υπόθεση του Εφεσείοντα εναντίον του Κηδεμόνα, και κατ’ επέκταση και της Δημοκρατίας, στο βαθμό που η βάση της υπόθεσης του είναι ότι από [*1538]το 1975 κατέστη θέσμιος ενοικιαστής ώστε να έχει αυτοδικαίως δικαίωμα κατοχής. Εξ άλλου, είναι δεδομένο ότι πραγματική κατοχή δεν έχει ο Κηδεμόνας αλλά η Εφορεία, από την οποία και επεδίωξε να την ανακτήσει ο Εφεσείων. Και αυτά, χωρίς να επεκτεινόμεθα στα όποια δεδικασμένα μπορεί να προκύπτουν από τις Αγωγές Aρ. 695/1988 και 2435/1996, αφού αυτό το θέμα δεν εξετάσθηκε πρωτοδίκως. Δεν θα μας απασχολήσει λοιπόν πλέον ο Κηδεμόνας και η Δημοκρατία.
.
Ως προς την ουσιαστική διαμάχη μεταξύ Εφεσείοντα και Εφορείας τώρα, το κρίσιμο θέμα είναι ποίος εκ των δύο, μεταξύ τους και μόνο, έχει δικαίωμα κατοχής. Ως προς τούτο, είναι, όπως προκύπτει, δευτερεύουσας σημασίας το κατά πόσο με τη λήξη της σύμβασης ενοικίασης ο Εφεσείων κατέστη θέσμιος ενοικιαστής. Αν και δεν βρίσκουμε λόγο να διαφωνήσουμε με την πρωτόδικη κατάληξη και με τους λόγους που εδόθησαν ότι ο Εφεσείων δεν κατέστη ποτέ θέσμιος ενοικιαστής, προσθέτοντας μόνο και την ανωτέρω αναφορά στο Αρθρο 14 του Ν. 139/1991, φρονούμε ότι το κρίσιμο στοιχείο είναι το τεκμήριο 8. Όποιο δικαίωμα κατοχής ως θέσμιος ενοικιαστής μπορεί να διατείνετο ότι είχε, αν είχε, ο Εφεσείων κατά το χρόνο της αποδοχής και υπογραφής των όρων του τεκμηρίου 8, με την αποδοχή και υπογραφή του τεκμηρίου 8, και δη με την είσπραξη του προνοούμενου ανταλλάγματος των £4.500 (που ασφαλώς δεν ήταν για άλλο σκοπό όπως ισχυρίσθη ο Εφεσείων) και την αναγνώριση παράδοσης ελεύθερης κατοχής που ακολούθησαν, εγκατέλειψε έναντι της Εφορείας κάθε τέτοιο δικαίωμα. Η εγκατάλειψη αυτή κατ’ ουδένα λόγο συνιστούσε απλώς παραχώρηση άδειας χρήσης που θα μπορούσε οποτεδήποτε να ανακληθεί από τον Εφεσείοντα, αλλά οριστική και αμετάκλητη παράδοση κατοχής στην Εφορεία η οποία εμπόδιζε έκτοτε τον Εφεσείοντα να ισχυρίζεται, έναντι της Εφορείας, οποιοδήποτε δικαίωμα κατοχής ή να αμφισβητεί το δικαίωμα της σε κατοχή. Η αναφορά που γίνεται στο τεκμήριο 8 «να υπογράψωμεν σχετικήν συμφωνίαν», στην οποία βασίζεται ο Εφεσείων για να εισηγηθεί ότι το τεκμήριο 8 ήταν «subject to contract», δεν υπέχει τέτοια σημασία αφού δεδομένο είναι ότι οι όροι του τεκμηρίου 8 εφαρμόσθησαν στη συνέχεια ώστε η συμφωνία που περιέχεται σε αυτό να ετελειώθη. Η δε άλλη αναφορά που γίνεται στο τεκμήριο 8 «το υφ’ υμών κατεχόμενον κτίριον», στην οποία επίσης βασίζεται ο Εφεσείων για να εισηγηθεί ότι ήταν τότε κάτοχος, ουδεμία σημασία έχει αφ’ ης στιγμής το τεκμήριο 8 υπεγράφη και εφαρμόσθη. Πρωτοδίκως όμως, και συμφωνούμε, εξηγήθη γιατί το τεκμήριο 8 υπεγράφη ώστε η Εφορεία να ήταν πλήρως κατοχυρωμένη εν πάση περιπτώσει.
[*1539]Πρέπει να είναι βεβαίως αντιληπτό ότι η απόφαση και τα λεγόμενα μας αφορούν αποκλειστικά στη σχέση μεταξύ του Εφεσείοντα και της Εφορείας και ουδόλως επεκτείνονται στη σχέση μεταξύ της Εφορείας και του EVKAF ή του Κηδεμόνα, αφού ενώπιόν μας δεν τίθεται τέτοια διαφορά. Το διαπιστωθέν δικαίωμα κατοχής της Εφορείας έναντι του Εφεσείοντα ουδόλως επηρεάζει τα δικαιώματα του EVKAF και του Κηδεμόνα έναντι της Εφορείας.
Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Ο Εφεσείων θα καταβάλει €1.500 έξοδα στην Εφορεία και €1.500 έξοδα στη Δημοκρατία.
Η έφεση απορρίπτεται. O εφεσείων διατάσσεται να καταβάλει €1.500 έξοδα στην Εφορεία και €1.500 έξοδα στη Δημοκρατία.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο