(2010) 1 ΑΑΔ 572
[*572]22 Απριλίου, 2010
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ 1964,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, ΕΜΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟY
ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΠΩΝΥΜΙΑ P. TH. SURVIVAL
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 22.1.2010 ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ
ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ 481/2010 ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 32
TOY ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1960.
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 31/2010)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Ακυρώθηκε με ένταλμα Certiorari ενδιάμεσο απαγορευτικό διάταγμα το οποίο εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας χωρίς αυτό να κέκτηται τοπική αρμοδιότητα και/ή δικαιοδοσία.
Δικαιοδοσία Δικαστηρίων ― Τοπική αρμοδιότητα Επαρχιακών Δικαστηρίων ― Ο περί Δικαστηρίων Νόμος, 1960 (Ν.14/60), Άρθρα 21 και 23 ― Η εγκυρότητα των διαταγμάτων του Δικαστηρίου συναρτάται άμεσα με την τοπική και καθ’ ύλην αρμοδιότητα του Δικαστηρίου.
Στις 12.2.2010 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας παρέπεμψε αγωγή που αφορούσε σε παραβίαση εμπορικού σήματος και αντιποίηση αγαθών εναντίον προσώπου που κατοικεί και εργάζεται στη Λάρνακα, για εκδίκασή της από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας. Παρά ταύτα όμως, διέταξε όπως η ισχύς του παρεμπίπτοντος διατάγματος το οποίο, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας είχε εκδώσει την 22.1.2010, παραταθεί μέχρι και τις 24.2.2010, ημερομηνία κατά την οποία όρισε και την αίτηση (για έκδοση παρεμπίπτοντος διατάγματος) [*573]για οδηγίες.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έδωσε άδεια στον αιτητή για καταχώρηση αίτησης δια κλήσεως για έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari, κρίνοντας ότι, εκ πρώτης όψεως, το παρεμπίπτον διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ημερ. 22.1.2010 εκδόθηκε καθ’ υπέρβαση της κατά τόπον αρμοδιότητας του προαναφερόμενου δικαστηρίου.
Το ζήτημα που ουσιαστικά εγείρεται είναι το κατά πόσο το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας είχε εξουσία να εκδώσει παρεμπίπτον διάταγμα, στα πλαίσια αγωγής για την οποία δεν είχε κατά τόπον αρμοδιότητα και κατ’ επέκταση κατά πόσον το δικαστήριο εκείνο είχε εξουσία, παρά την παραπομπή της αγωγής στο κατά τόπον αρμόδιο Επαρχιακό Δικαστήριο, κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του Άρθρου 21(4) του Ν.14/60, να διατηρήσει σε ισχύ το προαναφερόμενο παρεμπίπτον διάταγμα.
Αποφασίστηκε ότι:
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, με τον τρόπο που ενήργησε, υπερέβη τη δικαιοδοσία και την εξουσία του και επομένως η απόφαση του υπόκειται σε ακύρωση με προνομιακό ένταλμα Certiorari. Η διαπίστωση, μάλιστα, εξώφθαλμης υπέρβασης της δικαιοδοσίας του πρωτόδικου Δικαστηρίου μπορεί να οδηγήσει στην έκδοση εντάλματος Certiorari, παρά την ύπαρξη άλλου ένδικου μέσου.
Η αίτηση έγινε δεκτή με έξοδα υπέρ του αιτητή όπως θα υπολογισθούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Θεοδούλου (1990) 1 Α.Α.Δ. 438,
R. v. Chief Constable of Merseyside [1986] 1 All E.R. 257,
Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41.
Aίτηση.
Κ. Ιωαννίδης, για τον Αιτητή.
Α. Γαβριηλίδου, για τους Καθ’ ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
[*574]ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Μετά από άδεια που δόθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο, την 26.2.2010 ο αιτητής καταχώρησε αίτηση δια κλήσεως για έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari που να μεταφέρει στο Ανώτατο Δικαστήριο, για σκοπούς ακύρωσης του, ενδιάμεσο απαγορευτικό διάταγμα που εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας την 22.1.2010 χωρίς, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, να κέκτηται τοπική αρμοδιότητα και/ή δικαιοδοσία για έκδοση του προαναφερόμενου διατάγματος.
Η άδεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου είχε δοθεί καθότι πείστηκε το δικαστήριο, εκ πρώτης όψεως, ότι το παρεμπίπτον διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ημερ. 22.1.2010 εκδόθηκε καθ’ υπέρβαση της κατά τόπον αρμοδιότητας του προαναφερόμενου δικαστηρίου.
Οι καθ’ ων η αίτηση καταχώρησαν ένσταση στην οποία λέγουν ότι το περεμπίπτον διάταγμα ημερ. 22.1.2010, που εκδόθηκε στα πλαίσια της Αγωγής Aρ. 418/10, είναι ορθό νομικά και δεν εκδόθηκε καθ’ υπέρβαση της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου, αλλά αντίθετα εκδόθηκε σύμφωνα με το Αρθρο 32 του Νόμου 14/60 το οποίο παρέχει διακριτική ευχέρεια για έκδοση τέτοιων διαταγμάτων. Στην ένσταση γίνεται αναφορά και στο Αρθρο 21(4) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60) και υποβάλλεται ότι καμιά υπέρβαση δικαιοδοσίας ή παρανομία έχει γίνει στην παρούσα υπόθεση, η οποία να δικαιολογεί την έκδοση του προνομιακού εντάλματος Certiorari.
Τα ουσιώδη γεγονότα είναι απλά. Καταχωρήθηκε η προαναφερόμενη αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας. Η αγωγή αφορούσε σε παραβίαση εμπορικού σήματος και αντιποίηση αγαθών και στρεφόταν εναντίον προσώπου που κατοικεί και διεξάγει την εργασία του στην επαρχία Λάρνακας και συγκεκριμένα στο χωριό Ξυλοτύμπου. Αφού εγέρθηκε θέμα κατά τόπον αρμοδιότητας του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας να επιληφθεί της προαναφερόμενης αγωγής, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας αποφάσισε, με απόφασή του ημερ. 12.2.2010, ότι κατά τόπον αρμοδιότητα να επιληφθεί της αγωγής είχε το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας και όχι το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας και κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του Αρθρου 21(4) του Ν. 14/60, όπως τροποποιήθηκε, παρέπεμψε την αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας. Παρά ταύτα όμως, διέταξε όπως η ισχύς του παρεμπίπτοντος διατάγματος το οποίο, το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας είχε εκδώσει την 22.1.2010, παραταθεί μέχρι και τις 24.2.2010, ημερομηνία κατά την οποία όρισε και την αίτηση (για έκδοση πα[*575]ρεμπίπτοντος διατάγματος) για οδηγίες. Το δικαστήριο, στην προαναφερόμενη του απόφαση, έκαμε αναφορά στην έκδοση του προαναφερόμενου διατάγματος, μονομερώς, στην επίδοση του στον εναγόμενο-καθ’ ου η αίτηση, στην έγερση ζητήματος κατά τόπον αρμοδιότητας του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, από τον ευπαίδευτο συνήγορο του εναγομένου-καθ’ ου η αίτηση και στο ότι, σύμφωνα με την ένορκη δήλωση του κ. Μάριου Καδή που καταχωρήθηκε προς υποστήριξη της μονομερούς αίτησης, εκείνο που αποδίδεται στον εναγόμενο είναι αδίκημα που κατ’ ισχυρισμό έλαβε χώρα στο χωριό Ξυλοτύμπου της επαρχίας Λάρνακας.
Το ζήτημα που, ουσιαστικά, εγείρεται στην παρούσα υπόθεση είναι το κατά πόσον το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας είχε εξουσία να εκδώσει παρεμπίπτον διάταγμα, στα πλαίσια αγωγής για την οποία δεν είχε κατά τόπον αρμοδιότητα και κατ’ επέκταση κατά πόσον το δικαστήριο εκείνο είχε εξουσία, παρά την παραπομπή της αγωγής στο κατά τόπον αρμόδιο Επαρχιακό Δικαστήριο, κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του Αρθρου 21(4) του Ν. 14/60, να διατηρήσει σε ισχύ το προαναφερόμενο παρεμπίπτον διάταγμα.
Μελέτησα με προσοχή όλα τα ενώπιόν μου στοιχεία και καθοδηγήθηκα, μεταξύ άλλων, και από την απόφαση στην Αίτηση του Σταυρή Θεοδούλου (1990) 1 Α.Α.Δ. 438. Στην απόφαση εκείνη ο Πικής, Δ., όπως ήταν τότε, εξέτασε ζήτημα τοπικής αρμοδιότητας Επαρχιακών Δικαστηρίων καθώς και την εμβέλεια των Αρθρων 21 και 23 του Ν. 14/60. Παρατήρησε, μεταξύ άλλων, ότι: «Η εγκυρότητα των διαταγμάτων του δικαστηρίου συναρτάται άμεσα με την τοπική και καθ’ ύλην αρμοδιότητα του δικαστηρίου».
Θεωρώ ότι εφόσον το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, όπως αναγνώρισε και το ίδιο, δεν είχε τοπικήν αρμοδιότητα να επιληφθεί της προαναφερόμενης αγωγής, εξού και την περέπεμψε στο κατά τόπον αρμόδιο Επαρχιακό Δικαστήριο, ακολουθώντας την προαναφερόμενη διαδικασία, δεν είχε, κατ’ επέκταση, και αρμοδιότητα (τοπικήν αρμοδιότητα) να εκδώσει και το προαναφερόμενο παρεμπίπτον διάταγμα στα πλαίσια της προαναφερόμενης αγωγής και επομένως δεν είχε και την εξουσία να διατάξει όπως το προαναφερόμενο διάταγμα συνεχίσει να παραμένει σε ισχύ παρά την παραπομπή την αγωγής στο αρμόδιο δικαστήριο.
Είναι προφανές, από τα προαναφερόμενα, ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, ενεργώντας όπως ενήργησε, υπερέβη τη δικαιοδοσία και την εξουσία του και επομένως η απόφαση του [*576]υπόκειται σε ακύρωση με προνομιακό ένταλμα Certiorari. Η έκδοση τέτοιου προνομιακού εντάλματος, όπως επεξηγείται και στο σύγγραμμα Πέτρος Αρτέμης, Προνομιακά Εντάλματα, σελ. 145 κ.επ., γίνεται, κατ’ εξοχήν, σε περιπτώσεις όπου ένα κατώτερο δικαστήριο ενεργεί χωρίς δικαιοδοσία ή καθ’ υπέρβαση της δικαιοδοσίας του. Η διαπίστωση, μάλιστα, εξώφθαλμης υπέρβασης της δικαιοδοσίας του πρωτόδικου δικαστηρίου μπορεί να οδηγήσει στην έκδοση διατάγματος της φύσης Certiorari, παρά το διαθέσιμο άλλου ένδικου μέσου (Δέστε: R. v. Chief Constable of Merseyside [1986] 1 All E.R. 257, Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41 και Αρτέμης (ανωτέρω), σελ. 165-167).
Για τους λόγους που προσπάθησα να εξηγήσω εγκρίνεται η αίτηση και εκδίδεται προνομιακό ένταλμα Certiorari ως η παράγραφος (α) του αιτητικού της υπό εξέταση αίτησης δια κλήσεως. Με το εκδιδόμενο διάταγμα ακυρώνεται το ενδιάμεσο απαγορευτικό διάταγμα που εκδόθηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας την 22.1.2010, χωρίς να κέκτηται τοπικήν αρμοδιότητα και/ή δικαιοδοσία. Έξοδα υπέρ του αιτητή, να υπολογιστούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή.
Η αίτηση γίνεται δεκτή με έξοδα υπέρ του αιτητή όπως θα υπολογισθούν από τον αρμόδιο Πρωτοκολλητή.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο