(2010) 1 ΑΑΔ 1262
[*1262]14 Ιουλίου, 2010
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΦΩΤΙΟΥ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
1. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΙΤΣΙΟΣ,
2. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΙΤΣΙΟΣ,
Εφεσείοντες-Ενάγοντες,
v.
1. A. C. KITSIOS MOTORS LTD, ΔΙΑ ΤΟΥ
ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ ΩΣ
ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ,
2. ASTRA SELF DRIVE CARS PUBLIC LTD,
3. C. KONTOS ESTATES LTD,
4. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟY Α. ΚΟΝΤΟY,
5. ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΝΤΟY,
6. XΡΙΣΤΑΚΗ ΚΟΝΤΟY,
Εφεσιβλήτων-Εναγομένων.
(Πoλιτική Έφεση Αρ. 100/2008)
Αποφάσεις Διατάγματα ― Παρεμπίπτον διάταγμα ― Εκδοθέν μετά από μονομερή αίτηση ― Πρέπει να στοχεύει στην παροχή προσωρινής θεραπείας λόγω της αντικειμενικής αδυναμίας της άμεσης διεξαγωγής της δίκης, και όχι στην ικανοποίηση του ουσιαστικού αιτήματος της δίκης ― Η καθυστέρηση προώθησης της αγωγής από το διάδικο που επιδιώκει την απόκτηση προσωρινής θεραπείας οδηγεί σε απόρριψη της σχετικής αίτησης.
Στις 9.10.07 οι εφεσείοντες καταχώρησαν αγωγή εναντίον όλων των εφεσιβλήτων σε κλητήριο ένταλμα της Δ.2, θ.1, αξιώνοντας (α) ειδικές αποζημιώσεις Λ.Κ.1.400.000, (β) γενικές αποζημιώσεις, (γ) ακύρωση μεταβίβασης του κτήματος που περιγράφεται από το όνομα της εφεσίβλητης 3 και (δ) εγγραφή του κτήματος στο όνομα των εφεσειόντων καθώς επίσης τόκους και έξοδα, για παράβαση συμφωνίας ημερ. 7/1/03, και/ή λόγω δόλου και/ή αμέλειας όλων των εφεσιβλήτων. Την ίδια ημέρα οι εφεσείοντες καταχώρησαν και μονομερή αίτηση για έκδοση προσωρινού διατάγματος το οποίο να απαγορεύει στους εφεσίβλητους την πώληση, μεταβίβαση και/ή με οποιονδήποτε τρόπο αποξένωση ακινήτου στα Λατσιά ή των μετοχών των εφεσιβλήτων 3, ιδιο[*1263]κτητών του κτήματος μέχρι τελικής εκδίκασης της αγωγής.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αφού αναφέρθηκε στη νομολογία που διέπει την έκδοση προσωρινών διαταγμάτων, τόσο όταν πρόκειται περί του αντικειμένου της αγωγής, όσο και γενικότερα με βάση το Άρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60 ως έχει τροποποιηθεί), κατάληξε στην απόρριψη της αίτησης για τους εξής βασικά λόγους:
Σε σχέση με τους εναγομένους 4 – 6, δεν ικανοποιούνται οι δύο πρώτες προϋποθέσεις του Άρθρου 32 του Ν.14/60 ούτε η πρώτη προϋπόθεση του Άρθρου 5 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6.
Οι εφεσείοντες (αγοραστές) δεν συμμορφώθηκαν με τις πρόνοιες του περί Πώλησης Γης (Ειδική Εκτέλεση) Νόμου, Κεφ. 232, οπόταν δεν υπήρχε δυνατότητα ειδικής εκτέλεσης της σύμβασης ημερ. 7.1.03.
Οι εφεσείοντες δεν ικανοποίησαν το Δικαστήριο ότι η αξία του κτήματος ήταν £1.600.000.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε επίσης ότι:
Το μόνο που φαίνεται, από τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία και γεγονότα, είναι ότι οι εφεσείοντες δικαιούνται το ποσό των £10.000 το οποίο πλήρωσαν ως προκαταβολή και μόνο εναντίον της εφεσίβλητης 1, εναντίον της οποίας όμως η αίτηση για προσωρινό διάταγμα έχει αποσυρθεί.
Το αίτημα για μη αποξένωση των μετοχών των εφεσιβλήτων 4 – 6, ελλείψει σχετικής μαρτυρίας, θεωρείται ως εγκαταλειφθέν.
Οι εφεσείοντες εφεσίβαλαν την απόφαση.
Κατά την ακρόαση της έφεσης ο συνήγορος των εφεσιβλήτων επικαλέσθηκε το γεγονός ότι μέχρι σήμερα οι εφεσείοντες δεν έχουν προωθήσει την αγωγή τους, τα δικόγραφα της οποίας βρίσκονται ακόμα σε πολύ αρχικό στάδιο, για να ζητήσει την απόρριψη της έφεσης. Η αρχή την οποία επικαλέσθηκε ο συνήγορος είναι ότι δεν μπορεί ο ενάγων, επειδή καταχωρεί αίτηση για προσωρινό διάταγμα, να αφήνει την κυρίως αγωγή να εκκρεμεί χωρίς να παίρνει τα σχετικά διαβήματα για εκδίκασή της. Αντίθετα, ο συνήγορος των εφεσειόντων εισηγήθηκε ότι δεν υφίσταται τέτοια νομική αρχή, επικαλούμενος την πρόσφατη απόφαση του Εφετείου στην υπόθεση Μάρθα Γεωργίου Ηλία [*1264]Πλακίδη κ.ά. v. Nοmisko Developers Ltd (2010) 1 A.A.Δ. 577.
Αποφασίστηκε ότι:
Οι εφεσείοντες επέδειξαν τέτοια αδράνεια από την καταχώριση της αγωγής τους στις 9.10.07 σε κλητήριο ένταλμα της Δ.2, θ.1, ώστε να τυγχάνουν εφαρμογής οι αρχές της σχετικής νομολογίας, όπως διαμορφώθηκαν μεταξύ άλλων υποθέσεων, και στις υποθέσεις Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ κ.ά. (1992) 1 Α.Α.Δ. 1453 και Akis Express v. Akis Express (1998) 1 Α.Α.Δ. 149, ώστε η παρούσα έφεση να απορριφθεί χωρίς την ανάγκη εξέτασης της ουσίας της.
Η έφεση απορρίφθηκε με €1.700 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., εναντίον των εφεσειόντων και υπέρ των εφεσιβλήτων – εναγομένων 3 – 6.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Πλακίδη κ.ά. v. Νomisko Developers Ltd (2010) 1 A.A.Δ. 577,
Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ κ.ά. (1992) 1(B) Α.Α.Δ. 1453,
Goody’s Evagorou Ltd. v. Lani Restaurants Ltd (1998) 1 Α.Α.Δ. 1572,
Rousounides & Soteriou Trading Ltd κ.ά. v. ΚΟΤ (2002) 1 Α.Α.Δ. 1274,
Akis Express v. Akis Express (1998) 1 Α.Α.Δ. 149.
Έφεση.
Έφεση από τους εφεσείοντες εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Παρπαρίνος, Π.E.Δ.), (Aγωγή Aρ. 9474/07), ημερομ. 19.3.2008.
Π. Aγγελίδης, για τους Εφεσείοντες-Ενάγοντες.
Α. Χαβιαράς, για τους Εφεσίβλητους 3, 4, 5 και 6.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Μ. Φωτίου.
[*1265]ΦΩΤΙΟΥ, Δ.: Η παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον της ενδιάμεσης απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας ημερ. 19/3/08, που εκδόθηκε στην Αγωγή Aρ. 9474/07 και με την οποία απορρίφθηκε αίτηση των εφεσειόντων για έκδοση προσωρινού διατάγματος για μη αποξένωση ακίνητης ιδιοκτησίας.
Τα γεγονότα και η πρωτόδικη απόφαση
Στις 9/10/07 οι εφεσείοντες καταχώρησαν αγωγή εναντίον όλων των εφεσιβλήτων σε κλητήριο ένταλμα της Δ.2, θ.1, με την οποία αξιώνουν (α) ειδικές αποζημιώσεις Λ.Κ.1.400.000, (β) γενικές αποζημιώσεις, (γ) ακύρωση μεταβίβασης του κτήματος που περιγράφεται από το όνομα της εφεσίβλητης 3 και (δ) εγγραφή του κτήματος στο όνομα των εφεσειόντων καθώς επίσης τόκους και έξοδα, για παράβαση συμφωνίας ημερ. 7/1/03, και/ή λόγω δόλου και/ή αμέλειας όλων των εφεσιβλήτων.
Την ίδια ημέρα (9/10/07) οι εφεσείοντες καταχώρησαν και μονομερή αίτηση με την οποία ζητούσαν προσωρινό διάταγμα το οποίο να εμποδίζει τους εφεσίβλητους από του να πωλήσουν, μεταβιβάσουν και/ή με οποιοδήποτε τρόπο αποξενώσουν το ακίνητο με αρ. εγγραφής 3/930, Φ/Σχ. 30/22Ε1, τεμ. 855/856, Λατσιά, ή τις μετοχές των εφεσιβλήτων 3 C. Kontos Estates Ltd., ιδιοκτήτριας του κτήματος, μέχρι τελικής εκδίκασης της αγωγής. Η αίτηση υποστηρίχθηκε από ένορκη δήλωση των εφεσειόντων 1 που όπως ισχυρίζονται ήταν οι κύριοι ιδιοκτήτες και διευθυντές της εφεσίβλητης 1 A.C. Kitsios Motors Ltd, η οποία εταιρεία κατά ή περί την 16/3/01 πώλησε όλες τις μετοχές τους στην εφεσίβλητη 2 Astra Self Drive Cars Public Ltd, που διευθύνετο κατά κύριο λόγο από τους εφεσίβλητους 4, 5, και 6. Με έτερη συμφωνία (τεκμ. 3) ημερ. 7/1/03 η εφεσίβλητη 1 πώλησε στους εφεσείοντες το προαναφερθεν ακίνητο για £350.000 το οποίο ποσό θα καταβάλλετο (α) με £10.000 ως προκαταβολή και (β) το υπόλοιπο «το αργότερο κατά την επέτειο αυτού του συμβολαίου τον έκτο μήνα από της υπογραφής του με 7 ημέρες περίοδο χάριτος». Το ακίνητο θα μεταβιβαζόταν στους εφεσείοντες (ή σε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που θα υποδείκνυαν) ταυτόχρονα με την εξόφληση του τιμήματος. Ζήτησαν πολλές φορές από τους εφεσίβλητους 1 να πληρώσουν το υπόλοιπο και να τους μεταβιβαστεί το ακίνητο αλλά αυτοί τους ανέβαλλαν το θέμα, ούτως ώστε στο μεταξύ η εφεσίβλητη 1, μπήκε σε διαδικασία εκκαθάρισης και η διαχείριση της περιήλθε στα χέρια του Επίσημου Παραλήπτη. Ενώ περίμεναν τη διερεύνηση των αιτημάτων τους από τους λογιστές της εφεσίβλητης 1 και τον Επίσημο Παραλήπτη, πληροφορήθηκαν ότι το ακίνητο πωλήθηκε και εγγράφηκε στο όνομα της εφεσίβλητης 3 C. Kontos Es[*1266]tates Ltd, διευθυντές της οποίας είναι οι εφεσίβλητοι 4, 5 και 6. Η αξία του κτήματος ήταν £1.600.000. Ήδη οι εφεσίβλητοι 4-6 ανάθεσαν σε κτηματομεσίτη την πώληση του κτήματος για £1.750.000. Σε περίπτωση που δεν εμποδισθεί η αποξένωση του κτήματος, τυχόν αποξένωση του θα καταστούσε την τελική θεραπεία εντελώς θεωρητική και χωρίς πρακτική σημασία.
Η πιο πάνω μονομερής αίτηση, με οδηγίες του Δικαστηρίου, επιδόθηκε στους καθ’ ων η αίτηση/εφεσίβλητους, οι οποίοι και καταχώρησαν ένσταση. Επίσης η αίτηση σε αρχικό στάδιο της διαδικασίας αποσύρθηκε όσον αφορά τους εφεσίβλητους 1 και 2 και επομένως απορρίφθηκε. Συνέχισε εναντίον των εφεσιβλήτων 3-6. Το ίδιο και ενώπιόν μας παρόλο που η έφεση στρέφεται εναντίον όλων των εφεσιβλήτων, διευκρινίστηκε ότι αυτή προχωρεί μόνο εναντίον των εφεσιβλήτων 3-6.
Το πρωτόδικο δικαστήριο, αφού αναφέρθηκε στη νομολογία που διέπει την έκδοση προσωρινών διαταγμάτων, τόσο όταν πρόκειται περί του αντικειμένου της αγωγής, όσο και γενικότερα με βάση το Αρθρο 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν. 14/60 ως έχει τροποποιηθεί), κατάληξε στην απόρριψη της αίτησης για τους εξής βασικά λόγους:
(α) Σε σχέση με τους εναγομένους 4-6, δεν ικανοποιούνται οι δυο πρώτες από τις τρεις προϋποθέσεις του Αρθρου 32 που καθιέρωσε η νομολογία, ούτε και η πρώτη προϋπόθεση του Αρθρου 5 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6. Η παράβαση της σύμβασης, με όσα ισχυρίστηκαν οι ενόρκως δηλούντες, φαίνεται να έγινε περί τις 7/7/03, και αυτό από τους εναγομένους 1. Επομένως η βάση αγωγής που βασίζεται σε δόλο και/ή αμέλεια των εναγομένων σχετικά με την αποξένωση του κτήματος, εφόσον τοποθετούνται μετά τη διάρρηξη της σύμβασης από τους εναγομένους 1, δεν αποδεικνύονται, έστω και εκ πρώτης όψης.
(β) Η περίπτωση ήταν τέτοια που ειδική εκτέλεση της σύμβασης ημερ. 7/1/03 δεν θα μπορούσε να διαταχθεί εφόσον οι εφεσείοντες (αγοραστές) δεν συμμορφώθηκαν με τις πρόνοιες του περί Πώλησης Γης (Ειδική Εκτέλεση) Νόμου, Κεφ. 232.
(γ) Οι εφεσείοντες δεν ικανοποίησαν το Δικαστήριο ότι η αξία του κτήματος ήταν £1.600.000 το οποίο μάλιστα φαίνεται να πωλήθηκε στην εναγόμενη 3 για £300.000.
(δ) Από τα ενώπιον του Δικαστηρίου γεγονότα και για σκοπούς [*1267]πάντοτε της διαδικασίας για προσωρινό διάταγμα «το μόνο που φαίνεται ότι δικαιούνται» οι εφεσείοντες είναι το ποσό των £10.000 που πλήρωσαν ως προκαταβολή και αυτό μόνο εναντίον της εφεσίβλητης 1, εναντίον της οποίας όμως η αίτηση για προσωρινό διάταγμα έχει αποσυρθεί.
(ε) Για τις μετοχές δεν δόθηκε, με τις ένορκες δηλώσεις, μαρτυρία που να δείχνει ότι οι εφεσίβλητοι 4-6 θα αποξενώσουν, εκχωρήσουν ή επιβαρύνουν αυτές και επομένως το αίτημα για τη μη αποξένωση τους θεωρείται ότι έχει εγκαταλειφθεί.
Η έφεση
Με την παρούσα έφεση προσβάλλεται η πιο πάνω απόφαση με τους εξής λόγους έφεσης:
(α) Το εύρημα του Δικαστηρίου ότι «δεν έχει διαγνωσθεί καθαρά βάση αγωγής και δόλου» είναι εσφαλμένο.
(β) Το εύρημα του Δικαστηρίου ότι οι πιθανότητες επιτυχίας της αγωγής είναι για £10.000 μόνο, είναι «απαράδεκτο και λανθασμένο».
(γ) Το πρωτόδικο δικαστήριο έσφαλε «αποτυγχάνοντας να λάβει υπόψη τον ισχυρισμό ανυπαρξίας περιουσιακών στοιχείων της εναγομένης 3».
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων δέχθηκε ότι όσον αφορά τους εφεσίβλητους 3-6 εναντίον των οποίων προχωρεί η έφεση κι αν ακόμα η αγωγή επιτύχει, δεν υπάρχει δυνατότητα να διαταχθεί ειδική εκτέλεση της σύμβασης πώλησης του ακινήτου αφού δεν υπήρξε συμμόρφωση με τις απαιτήσεις του προαναφερθέντος Νόμου, Κεφ. 232 και επομένως το κτήμα του οποίου ζητείται η παρεμπόδιση αποξένωσης, δεν αποτελεί αντικείμενο της αγωγής. Ζητά όμως την παρεμπόδιση αποξένωσης του κτήματος προς εξασφάλιση οιασδήποτε απόφασης εκδοθεί υπέρ των εφεσειόντων. Με το περίγραμμα αγόρευσης δεν φαίνεται να υπάρχει παράπονο για τη μη έκδοση του διατάγματος αναφορικά με τις μετοχές.
Κατά την ακρόαση της έφεσης ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσιβλήτων, τόνισε το γεγονός ότι μέχρι σήμερα οι εφεσείοντες δεν προώθησαν την αγωγή τους, τα δικόγραφα της οποίας είναι ακόμα σε πολύ αρχικό στάδιο. Αυτό, υπέβαλε ο συνήγορος, είναι αρκετός λόγος για απόρριψη της έφεσης. Αντίθετα ο ευπαίδευτος [*1268]συνήγορος των εφεσειόντων εισηγήθηκε ότι τέτοια νομική αρχή δεν υπάρχει και επικαλέστηκε πρόσφατη απόφαση του Εφετείου. (βλ. μεταξύ Μάρθα Γεωργίου Ηλία Πλακίδη κ.ά. v. Νοmisko Developers Ltd (2010) 1 A.A.Δ. 577).
Απο μελέτη της εν λόγω υπόθεσης προκύπτει ότι σ’ αυτή δεν τέθηκε νομική αρχή όπως την εισηγείται ο κ. Αγγελίδης. Η καθυστέρηση στην οποία γίνεται αναφορά στην εν λόγω υπόθεση και που τελικά το Εφετείο αποφάσισε ότι δεν αποτελούσε κώλυμα για να μη δοθεί το προσωρινό διάταγμα (αφού το πρωτόδικο δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ικανοποιούνταν οι σχετικές προϋποθέσεις), ήταν για τη καταχώρηση της αγωγής σε σύγκριση με το χρόνο που προέκυψε η βάση αγωγής. Η αρχή που αναφέρθηκε ο κ. Χαβιαράς είναι ότι δεν μπορεί ένας ενάγων, επειδή καταχωρεί αίτηση για προσωρινό διάταγμα, να αφήνει την κυρίως αγωγή να εκκρεμεί χωρίς να παίρνει τα σχετικά διαβήματα για εκδίκαση της.
Σχετική με την πιο πάνω αρχή είναι η υπόθεση Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ κ.ά. (1992) 1(B) Α.Α.Δ. 1453, 1465-1466, όπου λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Πριν τελειώσουμε θέλουμε να επισύρουμε την προσοχή σε μια απαράδεκτη τακτική. Παρά την επιμονή των εφεσειόντων στην εξασφάλιση επειγόντως ενδιάμεσης θεραπείας, παρέλειψαν να προωθήσουν την εκδίκαση της υπόθεσης, παραλείποντας μέχρι και την ακρόαση της έφεσης, τριάμισυ περίπου χρόνια μετά την αγωγή, να καταχωρήσουν την έκθεση με την απαίτησή τους. Θέλουμε να τονίσουμε ότι η παροχή ενδιάμεσης θεραπείας δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέτρο συνυφασμένο με την πιθανότητα εξασφάλισης ανάλογης θεραπείας κατά τη δίκη. Η δίκη είναι η καθιερωμένη διαδικασία για τον καθορισμό και διακήρυξη των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των διαδίκων. Το κύριο έρεισμα για την παροχή προσωρινής θεραπείας είναι η αντικειμενική αδυναμία της άμεσης διεξαγωγής της δίκης. Επομένως βαρύνεται ο διάδικος που την επιδιώκει να προλειάνει, το ταχύτερο, το έδαφος για την εκδίκαση της υπόθεσης.»
Τα όσα αναφέρονται στο πιο πάνω απόσπασμα από την υπόθεση Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ, εφαρμόστηκαν και στην υπόθεση Goody’s Evagorou Ltd. v. Lani Restaurants Ltd (1998) 1 Α.Α.Δ. 1572, τα γεγονότα της οποίας είχαν ως εξής: Στις 13/8/97 καταχωρήθηκε αγωγή σε γενικώς οπισθογραφημένο κλητήριο ένταλμα (O.2, θ.1) και την ίδια μέρα αίτηση για προσωρινό διάταγμα η οποία, αφού εκδικάστηκε, απορρίφθηκε στις 26/2/98, με αποτέλεσμα την [*1269]καταχώρηση έφεσης. Οι εφεσίβλητοι επικαλέστηκαν την πιο πάνω απόφαση αφού μέχρι τότε δεν καταχωρήθηκε η έκθεση απαίτησης στην αγωγή και ζήτησαν την απόρριψη της έφεσης. Παρόλο που τελικά αυτή καταχωρήθηκε στις 30/6/98, εκκρεμούσης της έφεσης, το Εφετείο απέρριψε την έφεση γι’ αυτό και μόνο το λόγο, χωρίς να εξετάσει την ουσία της.
Στην υπόθεση Rousounides & Soteriou Trading Limited κ.ά. v. ΚΟΤ (2002) 1 Α.Α.Δ. 1274, στις 20/12/00 καταχωρήθηκε κατηγορητήριο εναντίον των εφεσειόντων από τον εφεσίβλητο για λειτουργία κέντρου αναψυχής (καφετέριας) χωρίς άδεια λειτουργίας κατά παράβαση των περί Κέντρων Αναψυχής Νόμων. Ταυτόχρονα καταχωρήθηκε και αίτηση για προσωρινό διάταγμα για αναστολή της λειτουργίας του κέντρου το οποίο, μετά από ακροαματική διαδικασία, εκδόθηκε στις 22/3/01. Καταχωρήθηκε έφεση στις 30/3/01 που τελικά ορίστηκε για ακρόαση στις 21/6/02. Κατά την εν λόγω ημερομηνία το Εφετείο διερωτήθηκε για την τύχη της κυρίως υπόθεσης, η οποία διαφάνηκε ότι ακόμα εκκρεμούσε. Ο εφεσίβλητος δεν είχε προωθήσει αυτή με την δικαιολογία ότι ο φάκελος της υπόθεσης ήταν στο Εφετείο, λόγω της καταχωρηθείσας έφεσης και έτσι η υπόθεση παρέμεινε εκκρεμής εν αναμονή του αποτελέσματος της έφεσης. Το Εφετείο, μ’ αυτά τα γεγονότα, με αναφορά στην προαναφερθείσα υπόθεση Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ κ.ά., αποφάσισε τα ακόλουθα:
«Δεν προτιθέμεθα να ασχοληθούμε με την ουσία της έφεσης. Προτιθέμεθα να τερματίσουμε την ισχύ του εκδοθέντος διατάγματος για το λόγο ότι η συνέχιση του θα συνιστούσε κατάχρηση της διαδικασίας. Στην υπόθεση Luis Vuitton v. Δέρμοσακ Λτδ κ.ά. (1992) 1(B) Α.Α.Δ. 1453, υποδείχθηκε η ορθή διάσταση ενδιάμεσης θεραπείας σε συνάρτηση με το πλαίσιο της όλης υπόθεσης.»
Τονίστηκε ότι «θεμελιακής σημασίας ως προς τα ανωτέρω είναι βέβαια και η συνταγματική επιταγή για συμπλήρωση της εκδίκασης της υπόθεσης εντός ευλόγου χρόνου.
Σε παρόμοιες παρατηρήσεις, προέβηκε το Εφετείο και στην υπόθεση Akis Express v. Akis Express (1998) 1 Α.Α.Δ. 149, σελ. 154 όπου παρατέθηκε το προαναφερθέν απόσπασμα από την απόφαση Vuitton (ανωτέρω). Οι εφεσείοντες/ενάγοντες είχαν και εκεί καθυστερήσει για 2 ½ χρόνια να καταχωρήσουν την έκθεση απαίτησης, η οποία καταχωρήθηκε μόνο λίγες μέρες πριν την ακρόαση της έφεσης τους κατά της μη έκδοσης από το πρωτόδικο δικαστήριο του αιτούμενου προσωρινού διατάγματος. Η συμπεριφορά αυτή των εφεσειό[*1270]ντων λήφθηκε, μεταξύ άλλων, υπόψη ως παράγων που επενεργούσε ενάντια της έφεσης τους η οποία και απορρίφθηκε.
Στρεφόμενοι στα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης προσέχουμε ότι η πλευρά των εφεσειόντων ενώ καταχώρησε την αγωγή στις 9/10/07 σε κλητήριο ένταλμα της Δ.2, θ.1, και την ίδια ημέρα την αίτηση για προσωρινό διάταγμα, αντικείμενο της παρούσας έφεσης, έκτοτε η κυρίως αγωγή (που συνεχίζει να στρέφεται εναντίον όλων των εναγομένων), εκκρεμεί χωρίς καν να καταχωρηθεί η έκθεση απαίτησης. Επισημαίνουμε ότι και αν ακόμα μετρούσαμε το χρόνο από τις 19/3/08 που απορρίφθηκε η αίτηση για προσωρινό διάταγμα (και που είχε ήδη προηγηθεί και τροποποίηση του τίτλου λόγω του ότι διορίστηκε εκκαθαριστής για την εφεσίβλητη 1) και πάλιν η αδράνεια για καταχώρηση έκθεσης απαίτησης και προώθησης της αγωγής μέχρι σήμερα, είναι τέτοια, που τυγχάνουν εφαρμογής τα όσα αναφέρθηκαν στις προαναφερθείσες υποθέσεις ούτως ώστε η έφεση αυτή να απορριφθεί χωρίς την ανάγκη να εξετασθεί η ουσία της.
Η έφεση απορρίπτεται με €1.700 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., εναντίον των εφεσειόντων και υπέρ των εφεσιβλήτων/εναγομένων 3-6.
Η έφεση απορρίπτεται με €1.700 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., εναντίον των εφεσειόντων και υπέρ των εφεσιβλήτων – εναγομένων 3-6.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο