(2012) 1 ΑΑΔ 1855
[*1855]27 Ιουλίου, 2012
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Π., ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, Δ/στές]
KAYAT TRADING LIMITED,
Εφεσείoυσα-Ενάγουσα,
v.
GENZYME CORPORATION,
Εφεσίβλητης-Εναγόμενης.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 275/2011)
Πολιτική Δικονομία ― Δικόγραφα ― Η κατάταξη ζημιάς στην κατηγορία των ειδικών αποζημιώσεων έχει ως συνέπεια την υποχρέωση του ενάγοντα να την καταγράψει με την απαραίτητη λεπτομέρεια στην έκθεση απαίτησής του ― Τυχόν δε παράλειψή του να το πράξει, του αφαιρεί το δικαίωμα παροχής μαρτυρίας προς απόδειξη οποιασδήποτε ειδικής ζημιάς η οποία δεν αξιώνεται ξεκάθαρα ― Επικύρωση πρωτόδικης απόφασης με την οποία δεν επετράπη η κατάθεση έκθεσης εμπειρογνώμονα που δεν είχε δικογραφηθεί το περιεχόμενο της.
Με την έφεση επιδιώχθηκε η ανατροπή ενδιάμεσης απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου, με την οποία δεν επιτράπηκε η παροχή μαρτυρίας μέσω κατάθεσης έκθεσης εμπειρογνώμονα προς το σκοπό απόδειξης ζημιάς.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αποδεχόμενο σχετική ένσταση δεν επέτρεψε την κατάθεση της κρίνοντας ότι η μη δικογράφιση δεν την επέτρεπε.
Απέρριψε δε την εισήγηση των εναγόντων ότι τα δύο είδη αποζημιώσεων που εξειδικεύονταν στην έκθεση του εμπειρογνώμονα, δηλαδή “enterprise valuation” και “loss of profits” ενέπιπταν στην κατηγορία των γενικών αποζημιώσεων.
Με την έφεση υποστηρίχθηκε ότι:
α) Η σχετική κατάληξη ήταν εσφαλμένη.
[*1856]β) Το πρωτόδικο Δικαστήριο, δεν έκαμε καμία αναφορά στο γεγονός ότι βάση της αγωγής ήταν και αστικό αδίκημα, ήτοι δόλος.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Τα δύο είδη αποζημιώσεων που κάλυπτε η έκθεση του εμπειρογνώμονα, συνιστούσαν ξεκάθαρα εξειδικευμένες ζημιές, οι οποίες είχαν ως βάση στήριξης την ισχυριζόμενη διάρρηξη της μεταξύ των μερών συμφωνίας. Και ως τέτοιες θα έπρεπε να είχαν δικογραφηθεί με κάθε απαραίτητη λεπτομέρεια.
2. Η δικογράφηση και η αναγκαιότητά της ισχύει και για τις ζημιές με βάση και το αστικό αδίκημα.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από την εφεσείουσα εναντίον της ενδιάμεσης απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Λιάτσος, Π.Ε.Δ.), (Αγωγή Αρ. 7462/02), ημερομηνίας 10/6/2011.
A. Λαδάς με Τ. Μυλωνά, για την Εφεσείουσα.
Π. Πολυβίου με Σ. Πολυβίου (κα) και Γ. Μιττλετον, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Π. Αρτέμη, Π..
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: Η παρούσα έφεση αφορά ενδιάμεση απόφαση Προέδρου Επαρχιακού Δικαστηρίου, με την οποία δεν επέτρεψε την παροχή μαρτυρίας μέσω κατάθεσης της Έκθεσης του Μ.Ε.12 προς το σκοπό απόδειξης ζημιάς, η οποία εξειδικεύετο ως “enterprise valuation” και “loss of profits”.
Ο Μ.Ε.12 είναι ορκωτός λογιστής με έδρα εργασιών του το Λονδίνο και σε αυτόν ανατέθηκε από τους ενάγοντες, ως εμπειρογνώμονα, η ετοιμασία Έκθεσης για υπολογισμό των ζημιών που, σύμφωνα με τον ισχυρισμό τους, υπέστησαν οι ενάγοντες ως αποτέλεσμα παράβασης συμβολαίων και/ή αστικών αδικημάτων που διέπραξαν οι εναγόμενοι, σχετικά με σύμβαση για την προμήθεια [*1857]και διανομή στην Ουκρανία συγκεκριμένου φαρμάκου.
Κατά την προσπάθεια του μάρτυρα να καταθέσει την Έκθεσή του, εγέρθηκε ένσταση από την πλευρά των εναγομένων που βασιζόταν σε δύο άξονες.
Πρώτον, ότι το είδος των ζημιών που κάλυπτε η Έκθεση, δημιουργούσε την υποχρέωση στους ενάγοντες να είχαν σαφώς δικογραφήσει το θέμα και η μη δικογράφησή του, τους εμπόδιζε να κκαταθέσουν τη μαρτυρία που αποπειράθηκαν να παρουσιάσουν.
Δεύτερον, ως άλλος λόγος ένστασης ήταν ότι η ίδια Έκθεση δεν συνάδει με τις παραμέτρους που νομικά ισχύουν για εκθέσεις εμπειρογνωμόνων.
Ο ευπαίδευτος πρωτόδικος Πρόεδρος απέρριψε το δεύτερο αυτό λόγο, αλλά προχώρησε και, αφού εξέτασε τον πρώτο λόγο, κατέληξε πως η ένσταση ήταν βάσιμη και απέκλεισε τη μαρτυρία.
Με τους δύο λόγους έφεσής του, ο ευπαίδευτος συνήγορος των εναγόντων αμφισβητεί πρώτον την ορθότητα της κατάληξης του Δικαστηρίου και, δεύτερον, επισημαίνει ότι το Δικαστήριο, καταλήγοντας, δεν έκαμε καμία αναφορά στο γεγονός ότι βάση της αγωγής ήταν και αστικό αδίκημα, ήτοι δόλος.
Ο πρωτόδικος Δικαστής αναφέρθηκε στην διάκριση μεταξύ γενικών και ειδικών αποζημιώσεων και παρέπεμψε στο σύγγραμμα Βullen and Leake and Jacob´s Precedents of Pleadings, [1975] 12th Edition. Παραπέμπουμε στην απόφαση του, όπου παρατίθεται το απόσπασμα από τη σελ. 60 και η καταληκτική παρατήρηση του ιδίου:
«“The distinction between general and special damage is this. General damage is such as the law will presume to be the natural or probable consequence of the defendant’s act. It arises by inference of law, and need not, therefore, be proved by evidence and may be averred generally. Special damage, on the other hand, is such a loss as the law will not presume to be the consequence of the defendant´s act, but such as depends in part, at least, on the special circumstance of the particular case. It must therefore be always explicitly claimed on the pleading, as otherwise the defendant would have no notice that such items of damage would be claimed from him at the trial.”
[*1858]Η κατάταξη ζημιάς στην κατηγορία των ειδικών αποζημιώσεων έχει ως συνέπεια την υποχρέωση του ενάγοντα να την καταγράψει με την απαραίτητη λεπτομέρεια στην έκθεση απαίτησής του. Τυχόν δε παράλειψή του να το πράξει, του αφαιρεί το δικαίωμα παροχής μαρτυρίας προς απόδειξη οποιασδήποτε ειδικής ζημιάς η οποία δεν αξιώνεται ξεκάθαρα.»
Το Δικαστήριο απέρριψε την εισήγηση του ευπαίδευτου συνήγορου των εναγόντων πως τα δύο είδη αποζημιώσεων που εξειδικεύονται στην έκθεση του εμπειρογνώμονα, δηλαδή “enterprise valuation” και “loss of profits” εμπίπτουν στην κατηγορία των γενικών αποζημιώσεων.
Είπε ο ευπαίδευτος Πρόεδρος στην σελ. 15 της απόφασης του:
«Δεν βρίσκει σύμφωνο το Δικαστήριο η πιο πάνω προσέγγιση. Τα δύο είδη αποζημιώσεων που καλύπτει η έκθεση του ΜΕ12, συνιστούν ξεκάθαρα εξειδικευμένες ζημιές, οι οποίες έχουν ως βάση στήριξης την ισχυριζόμενη [sic] διάρρηξη της μεταξύ των μερών συμφωνίας. Και ως τέτοιες θα έπρεπε να είχαν δικογραφηθεί με κάθε απαραίτητη λεπτομέρεια. Οι δε παράγραφοι της έκθεσης απαίτησης, στις οποίες αναφέρθηκε ο κ. Λαδάς, δεν υποστηρίζουν τη θέση του για επαρκή δικογράφηση. Συνιστούν ουσιαστικά τη νομική διάσταση του ζητήματος των αποζημιώσεων, με βάση το δίκαιο της Μασαχουσέτης και όχι δικογράφηση των αξιούμενων ειδικών αποζημιώσεων.»
Συμφωνούμε με την πιο πάνω εκφρασθείσα θέση του πρωτόδικου Δικαστηρίου και επικυρώνουμε την απόφαση του. Παρατηρούμε ότι η δικογράφηση και η αναγκαιότητά της ισχύει και για τις ζημιές με βάση και το αστικό αδίκημα.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων-εναγόντων, πλέον Φ.Π.Α., όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο