(2013) 1 ΑΑΔ 1291
[*1291]14 Ιουνίου, 2013
[ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 30 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΪΖΟΥ ΠΑΠΙΡΗ, ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ CERTIORARI,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΗΜΕΡ. 28/5/13 ΤΟ ΟΠΟΙΟ
ΕΞΕΔΟΘΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ EX-PARTE ΣΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΙΤΗΣΗ
ΗΜΕΡ. 28/5/13 ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ 279/13 ΜΕ
ΤΙΤΛΟ «ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΑΦΟΡΩΣΙ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ PITTAS DAIRY
INDUSTRIES LTD».
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 101/2013)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Απορρίφθηκε αίτηση για παραχώρηση άδειας προς ακύρωση ενδιάμεσης απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου, η οποία εκδόθηκε στο πλαίσιο αίτησης διάλυσης εταιρείας.
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος παρέχεται μόνο όταν καταδεικνύεται από τον αιτητή ότι υπάρχει, στην ουσία, συζητήσιμο ζήτημα και περαιτέρω, στην περίπτωση όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή άλλη θεραπεία, ότι συντρέχουν επαρκώς εξαιρετικές περιστάσεις ― Η αρχή αυτή «ισχύει γενικά, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο επδιώκεται το διάταγμα ― Έστω, δηλαδή, και αν είναι έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας.
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Η δικαιοδοσία των προνο[*1292]μιακών ενταλμάτων δεν προορίζεται να υποκαταστήσει τα θεσμοθετημένα ένδικα μέσα ― Η επίκληση της ενδείκνυται εκεί που ελλείπει άλλο ένδικο μέσο και σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις, όπου το υφιστάμενο ένδικο μέσο φαίνεται να είναι αναποτελεσματικό.
Με την αίτηση επιδιώχθηκε η παραχώρηση άδειας για καταχώρηση αίτησης της φύσεως Certiorari, προς ακύρωση ενδιάμεσης απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου με την οποία εκδόθηκε κατόπιν μονομερούς αίτησης, - στο πλαίσιο αίτησης διάλυσης εταιρείας -, διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο αναστέλλονταν οι προηγούμενες οδηγίες του Δικαστηρίου για δημοσίευση της αίτησης διάλυσης σε μια καθημερινή εφημερίδα και στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, μέχρι εκδίκασης δια κλήσεως ενδιάμεσης αίτησης.
Η αίτηση για άδεια καταχώρησης αίτησης Certiorari, στηρίχθηκε στους κάτωθι λόγους:
α) Η νομική βάση επί της οποίας στηριζόταν η μονομερής αίτηση δεν παρείχε εξουσία στο Δικαστήριο να εκδώσει το προσβαλλόμενο διάταγμα λόγω απουσίας του Άρθρου 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ.9.
β) Το Δικαστήριο δεν όρισε ημερομηνία και δεν έκανε επιστρεπτέο το διάταγμα, δεν διέταξε παροχή εγγύησης υπό της καθ’ ης η αίτηση και η έκδοση του διατάγματος παραβίασε τις αρχές της φυσικής δικαιοσύνης.
γ) Υπήρχαν εξαιρετικές περιπτώσεις και από το ότι εξασφαλίστηκε το διάταγμα με δόλο και απόκρυψη ουσιαστικών στοιχείων με παραπλάνηση του Δικαστηρίου.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Στα περιστατικά της υπόθεσης μπορούσε να λεχθεί ότι αποκαλυπτόταν εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση αναφορικά με έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, έκδηλη νομική πλάνη αναφορικά με την τήρηση του Νόμου και των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας και παράβαση των κανόνων φυσικής δικαιοσύνης. Παρ’ όλα ταύτα, το θέμα δεν εξαντλείτο μέχρι εκεί. Θα έπρεπε να εξεταστεί εν συνεχεία η τυχόν ύπαρξη άλλου ένδικου μέσου ή θεραπείας.
2. Σειρά αποφάσεων καθιέρωσε ότι η δυνατότητα που προσφέρει η [*1293]Δ.48 Θ.(8)(4) καλύπτει όχι μόνο τις μονομερείς αιτήσεις που αναφέρονται στην Δ.48 Θ.(8)(1).
3. Τα όσα αποδίδονταν στην καθ’ ης η αίτηση περί δόλου και κινδύνου διάπραξης ποινικών αδικημάτων κ.λ.π. μπορούσαν κάλλιστα να εγερθούν και προβληθούν με αίτηση βάσει της Δ.48, Θ. 8(4) με αντίστοιχη δυνατότητα για την παροχή θεραπείας. Επίσης η προτίμηση του αιτητή με αναφορά στο χρόνο εντός του οποίου οι δυο δικαιοδοσίες θα μπορούσαν αντίστοιχα να προβούν σε επίλυση του ζητήματος, δεν συνιστούν εξαιρετικές περιστάσεις.
4. Δεν στοιχειοθετήθηκε λόγος για χορήγηση άδειας.
Η αίτηση απορρίφθηκε χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Base Metal Trading Ltd v. Fastact Developments Ltd. κ.ά. (2004) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1535,
Κτηματικές Επιχειρήσεις Α.Ε. Διογένους Λτδ. ν. Φιλίππου (2008) 1(Α) Α.Α.Δ. 720,
Re Γρηγοριάδη (2010) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1872,
Πεδίου (2004) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1995,
Έλληνας ν. Χριστοδούλου κ.ά. (1995) 1 Α.Α.Δ. 438,
Νικολαΐδου ν. Αττίπα κ.ά. (1999) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1620,
Re Τάσου (2000) 1(Β) Α.Α.Δ. 1372,
Hellenger Trading Ltd. (2000) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1965,
Παπαχριστοφόρου (2001) 1 Α.Α.Δ. 276.
Αίτηση.
Κ. Μιχαηλίδου (κα), για τον Αιτητή.
Cur. adv. vult.
ΠΑΡΠΑΡΙΝΟΣ, Δ.: Ο αιτητής καταχώρησε την 17/4/13 στο [*1294]Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας την υπ’ αρ. 279/13 αίτηση με την οποία αιτείτο διατάγματος εκκαθάρισης της καθ’ ης η αίτηση εταιρείας για το λόγο ότι μετά που επιδόθηκε σ’ αυτήν επιστολή και παρήλθε η ταχθείσα προθεσμία των 21 ημερών, αυτή δεν πλήρωσε το οφειλόμενο στον αιτητή ποσό των €15.850,50.
Στις 20/5/13 η αίτηση εξετάστηκε από το δικαστήριο το οποίο την όρισε για οδηγίες την 20/6/13. Έδωσε επίσης τις ακόλουθες οδηγίες παρουσία αμφοτέρων των διαδίκων:
(α) Η καθ’ ης η αίτηση να καταχωρήσει την ένσταση της εντός 15 ημερών,
(β) Να δημοσιευθεί η αίτηση στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας όπως και σε μια καθημερινή εμπορική μέχρι τις 10/6/13.
Στις 22/5/13 με πρωτοβουλία των δικηγόρων της καθ’ ης η αίτηση έγινε προσπάθεια συμβιβασμού με τους δικηγόρους του αιτητή η οποία όμως δεν τελεσφόρησε. Παρόλα ταύτα οι δικηγόροι του αιτητή δεσμεύτηκαν όπως μη προωθήσουν τη δημοσίευση της αίτησης, ως οι οδηγίες του δικαστηρίου μέχρι την 28/5/13 ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε δικηγόρο της καθ’ ης η αίτηση να έλθει από το εξωτερικό ώστε να επιληφθεί του θέματος.
Στις 28/5/13 τέθηκε ενώπιον Προέδρου του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας μονομερής αίτηση με το ακόλουθο αιτητικό:
«Διάταγμα του Δικαστηρίου που να αναστέλλει τις προηγούμενες οδηγίες του ημερ. 20/5/13 για δημοσίευση της αίτησης-διάλυσης σε μια καθημερινή εφημερίδα και στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας, μέχρι εκδίκασης διά κλήσεως ενδιάμεσης αίτησης ημερ. 28/5/13 με την οποία ζητείται ακύρωση των προηγούμενων οδηγιών του δικαστηρίου ημερ. 20/5/13.»
Η αίτηση στηριζόταν στον περί Εταιρειών Νόμο Κεφ. 113, Άρθρο 211(2), 212(α), 213, στους περί Εταιρειών (Διάλυση) Κανονισμούς, Καν. 92, στους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας, Δ.48, Θ.2, 3 και 7, Δ.27, Θ.3, Δ.64 Θ.1-2, στον περί Δικαστηρίων Νόμο 14/60, Άρθρο 32 και στις συμφυείς εξουσίες του δικαστηρίου.
Το δικαστήριο στις 28/5/13 ενέκρινε την μονομερή αίτηση και ανέστειλε τις προηγούμενες οδηγίες του ημερ. 20/5/13 για δημοσί[*1295]ευση της αίτησης μέχρι την εκδίκαση της ενδιάμεσης διά κλήσεως αίτησης ημερ. 28/5/13 με την οποία ζητείται ακύρωση των προηγούμενων οδηγιών του δικαστηρίου ημερ. 20/5/13.
Η διά κλήσεως αίτηση της καθ’ ης η αίτηση ημερ. 28/5/13, ως γίνεται αντιληπτό καταχωρήθηκε την ίδια ημέρα όπως και η αναφερθείσα μονομερής. Με αυτή η καθ’ ης η αίτηση αξιοί τα ακόλουθα διατάγματα:
«1. Διάταγμα του Δικαστηρίου που να παραμερίζει και/ή απορρίπτει την αίτηση διάλυσης του Λοΐζου Παπίρη από την Λευκωσία που φέρει τον πιο πάνω αριθμό και τίτλο ημερομηνίας 17.4.2013 για το λόγο ότι το αντικείμενο και/ή η αξίωση που εγείρεται και/ή η ισχυριζόμενη οφειλή επί της οποίας βασίζεται ή θεμελιώνεται η Αίτηση Διάλυσης τελεί υπό αμφισβήτηση και δεν μπορεί αν αποφασιστεί στα πλαίσια της παρούσας αλλά σε κανονική πολιτική αγωγή και/ή για τον λόγο ότι η αίτηση διάλυσης είναι κακόπιστη και εκδικητική.
2. Διάταγμα που να απαγορεύει στον κ. Λοϊζο Παπίρη και/ή σε οποιονδήποτε εκπρόσωπο του από το να προβεί σε οποιανδήποτε δημοσίευση και/ή δημοσιοποίηση και/ή περίληψη της αίτησης διάλυσης.
3. Διάταγμα του Δικαστηρίου που να ακυρώνει τις προηγούμενες οδηγίες του Δικαστηρίου ημερομηνίας 20.05.2013 για δημοσίευση της αίτησης διάλυσης σε μία καθημερινή εφημερίδα και στην επίσημη εφημερίδα της Δημοκρατίας.»
Ο αιτητής παραπονείται κυρίως ότι η νομική βάση επί της οποίας στηριζόταν η μονομερής αίτηση δεν παρείχε εξουσία στο Δικαστήριο να εκδώσει το προσβαλλόμενο διάταγμα λόγω απουσίας του Άρθρου 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ.6. Επίσης ότι το δικαστήριο δεν όρισε ημερομηνία και δεν έκανε επιστρεπτέο το διάταγμα, δεν διέταξε παροχή εγγύησης υπό της καθ’ ης η αίτηση και η έκδοση του διατάγματος παραβίασε τις αρχές της φυσικής δικαιοσύνης.
«Σύμφωνα με πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, άδεια για καταχώρηση αίτησης για έκδοση προνομιακού εντάλματος παρέχεται μόνο όταν καταδεικνύεται από τον αιτητή ότι υπάρχει, στην ουσία, συζητήσιμο ζήτημα και, περαιτέρω, στην περίπτωση όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή άλλη θεραπεία, ότι συντρέχουν επαρκώς εξαιρετικές περι[*1296]στάσεις οι οποίες να καθιστούν συζητήσιμο το ότι πρέπει να γίνει παρέκκλιση από τον κανόνα ότι, εφόσον προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο ή άλλη θεραπεία, ο αιτητής δεν θεωρείται ότι απέδειξε συζητήσιμο ζήτημα. (Βλ., μεταξύ άλλων, R. v. Secretary of State (1986) 1 All ER 717, Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41, Στ. Μεστάνας (2000) 1 Α.Α.Δ. 1469 και Χρ. Μιχαήλ και Στ. Μιχαηλίδη (2001) 1 Α.Α.Δ. 247). Στη Hellenger Trading Ltd (2000) 1 Α.Α.Δ. 1965, διευκρινίστηκε, ορθά, ότι η αρχή αυτή «ισχύει γενικά, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο επδιώκεται το διάταγμα». Έστω, δηλαδή, και αν ο προβαλλόμενος λόγος είναι έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας. (Βλ. επίσης, Σ. Μαρκίδης κ.ά. (2004) 1 Α.Α.Δ. 552). Αν δε, παρά τη μη ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων, χορηγηθεί άδεια για καταχώρηση αίτησης για certiorari, η μη ύπαρξη τέτοιων περιστάσεων συνιστά, a fortiori, λόγο απόρριψης της αίτησης.»
(Βλ. Base Metal Trading Ltd v. Fastact Developments Ltd κ.ά. (2004) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1535, 1541, Κτηματικές Επιχειρήσεις Α.Ε. Διογένους Λτδ. ν. Φιλίππου (2008) 1(Α) Α.Α.Δ. 720).
Στα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης μπορεί να λεχθεί ότι αποκαλύπτεται εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση αναφορικά με έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας του δικαστηρίου, έκδηλη νομική πλάνη αναφορικά με την τήρηση του Νόμου και Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας και παράβαση των κανόνων φυσικής δικαιοσύνης. Παρ’ όλα ταύτα το θέμα δεν εξαντλείται μέχρι εδώ. Θα πρέπει να εξεταστεί εν συνεχεία η τυχόν ύπαρξη άλλου ένδικου μέσου ή θεραπείας. Η ευπαίδευτη συνήγορος ανέπτυξε το θέμα και εισηγήθηκε ότι λαμβάνοντας υπόψη ότι το προσβαλλόμενο διάταγμα εξεδόθη βάσει του Άρθρου 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου, Ν. 14/60 και όχι στα πλαίσια της Δ.48 Θ. (8)(1) τότε δεν υφίσταται διαζευκτική θεραπεία στα πλαίσια της Δ.48 θ. (8)(4). Αναφέρθηκε, προς υποστήριξη της θέσης της, στη Re Γρηγοριάδη (2010) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1872, όπου κατά τη συνήγορο κρίθηκε με αναφορά σε νομολογία, ότι δεν μπορούσε να γίνει χρήση της Δ.48 Θ.(8)(4) διότι το εκδοθέν διάταγμα τύπου Anton Piller δεν εκδόθηκε βάσει της Δ.48 Θ. (8)(1).
Με όλο το σεβασμό προς τη συνήγορο η τοποθέτηση της δεν είναι ορθή. Σειρά αποφάσεων καθιέρωσε ότι η δυνατότητα που προσφέρει η Δ.48 Θ.(8)(4) καλύπτει όχι μόνο τις μονομερείς αιτήσεις που αναφέρονται στην Δ.48 Θ.(8)(1). Ο Νικολάου, Δ. στην Πεδίου (2004) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1995, έθεσε το θέμα ως ακολούθως:
[*1297]«…….. Η Δ.48, Θ.8(4) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας προβλέπει ότι:
(4) Any person (other than the applicant) affected by an order made ex parte may apply by summons to have it set aside or varied and the Court or Judge may set aside or vary much order on such terms as may seem just.”
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης υπέδειξα αυτή την πρόνοια στην ευπαίδευτη συνήγορο του αιτητή. Αναφέρθηκα δε στο ευρύτερο πλαίσιο που θέτει η Δ.48, Θ.8 ως προς τη δυνατότητα κατάθεσης μονομερών αιτήσεων, για να προσθέσω προς εξέταση και την ανησυχία μήπως η δυνατότητα που προσφέρει η Δ.48, Θ.8(4) περιορίζεται σε μόνο τις περιπτώσεις όπου είναι εξ αρχής επιτρεπτή η μονομερής αίτηση αλλά όχι σ’ εκείνες όπου απαιτείται εξ αρχής αίτηση διά κλήσεως. Έχω την άποψη ότι η δυνατότητα που προσφέρει η Δ.48, Θ.8(4) καλύπτει όλες τις περιπτώσεις. Το αν ορθά ή λανθασμένα υποβλήθηκε αίτηση μονομερώς είναι ζήτημα που και αυτό μπορεί να εξεταστεί στο πλαίσιο αίτησης διά κλήσεως βάσει της Δ.48, Θ. 8(4).»
(Βλ. επίσης Έλληνας ν. Χριστοδούλου κ.ά. (1995) 1 Α.Α.Δ. 438, Νικολαΐδου ν. Αττίπα κ.ά. (1999) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1620).
Στη Re Γρηγοριάδου (ανωτέρω) που αναφέρθηκε η συνήγορος, εκδόθηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο κατόπιν μονομερούς αιτήσεως διάταγμα “Anton Piller” βάσει του Άρθρου 32 του περί Δικαστηρίου Νόμου του 1960, χωρίς να γίνει μέρος του επιστρεπτέο όπως επιβάλλει το Άρθρο 9(3) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6. Kρίθηκε ότι υπήρχε η δυνατότητα με αίτηση διά κλήσεως βάσει της Δ.48, Θ.8(4) ν’ ακυρωθεί. Προχώρησε όμως και εξέδωσε προνομιακό ένταλμα certiorari κατ’ εξαίρεση του κανόνα ότι η ύπαρξη εναλλακτικού ένδικου μέσου συνιστά κώλυμα στην έκδοση του, λόγω ύπαρξης εξαιρετικών περιστάσεων και της δραστικότητας του διατάγματος «Anton Piller».
Στη Re Τάσου (2000) 1(Β) Α.Α.Δ. 1372, 1375 ο Κωνσταντινίδης Δ. ξεκάθαρα γενίκευσε τον κανόνα αναφέροντας ότι η δυνατότητα που προσφέρει η Δ.48 Θ.8(4) για υποβολή αίτησης προς παραμερισμό ή τροποποίησης διαταγής που εκδίδεται ex parte, καλύπτει τις περιπτώσεις κατά τις οποίες είναι δυνατή η έκδοση τέτοιας ex parte διαταγής.
Ο αιτητής εισηγήθηκε ότι υπάρχουν εξαιρετικές περιπτώσεις [*1298]στα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης ώστε και αν ακόμα το δικαστήριο κρίνει ότι εφαρμόζεται η Δ.48, Θ. 8(4) και πάλιν θα πρέπει να δοθεί η αιτούμενη άδεια. Αυτές κατά τη συνήγορο, προέκυπταν από το ότι εξασφαλίστηκε το διάταγμα με δόλο και απόκρυψη ουσιαστικών στοιχείων με παραπλάνηση του δικαστηρίου. Επίσης ότι με αυτό επιτρέπεται στην καθ’ ης η αίτηση να εμπορεύεται ενώ είναι αφερέγγυα με στόχο την αύξηση των υποχρεώσεων της και δημιουργία περισσότερων πιστωτών με ορατό τον κίνδυνο της διάπραξης του ποινικού αδικήματος «δόλιου εμπορίου» και «καταδολίευση πιστωτών». Περαιτέρω εισηγήθηκε ότι η καταχώρηση αίτησης διά κλήσεως θα ήταν χρονοβόρα και θα εκδικάζετο μετά από την κύρια αίτηση για εκκαθάριση της καθ’ ης η αίτηση.
Τα πιο πάνω δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Η δικαιοδοσία των προνομιακών ενταλμάτων δεν προορίζεται να υποκαταστήσει τα θεσμοθετημένα ένδικα μέσα. Η επίκληση της ενδείκνυται εκεί που ελλείπει άλλο ένδικο μέσο και σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις, όπου το υφιστάμενο ένδικο μέσο φαίνεται να είναι αναποτελεσματικό. (Βλ. Πεδίου, (ανωτέρω)σελ. 1998). Τα όσα αποδίδονται στην καθ’ ης η αίτηση περί δόλου και κινδύνου διάπραξης ποινικών αδικημάτων κ.λ.π. μπορούν κάλλιστα να εγερθούν και προβληθούν με αίτηση βάσει της Δ.48, Θ. 8(4) με αντίστοιχη δυνατότητα για την παροχή θεραπείας (βλ. Hellenger Trading Ltd (2000) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1965). Επίσης η προτίμηση του αιτητή με αναφορά στο χρόνο εντός του οποίου οι δυο δικαιοδοσίες θα μπορούσαν αντίστοιχα να προβούν σε επίλυση του ζητήματος δεν συνιστούν εξαιρετικές περιστάσεις (βλ. Παπαχριστοφόρου (2001) 1 Α.Α.Δ. 276).
Καταλήγω πως δεν στοιχειοθετήθηκε λόγος για χορήγηση άδειας. Η αίτηση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Η αίτηση απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο