ECLI:CY:AD:2016:D436
(2016) 1 ΑΑΔ 2191
[*2191]19 Σεπτεμβρίου, 2016
[ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 30.2, 30.3 ΚΑΙ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΑ ΑΡ. 31 ΚΑΙ 32 ΤΟΥ Ν 14/1960 ΤΑ ΑΡΘΡΑ 6
ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΚΕΦ. 6 ΤΑ ΑΡΘΡΑ 30.2 ΚΑΙ 30.3 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΔΙΚΑΙΗΣ ΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑΣ,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ (ΚΥΠΡΟΥ) ΛΤΔ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΓΟΥΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 1352/2015 Ε.Δ. ΛΑΡΝΑΚΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘ’ΗΣ Η ΑΙΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 22/8/2016 ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI KAI PROHIBITION,
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ Ε.Δ ΛΑΡΝΑΚΟΣ κ. ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 25/8/2016 ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΕΞΕΔΩΣΕ ΚΑΤΟΠΙΝ ΑΚΡΟΑΣΗΣ ΣΕ ΑΙΤΗΣΗ ΑΝΑΣΤΟΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΤΗΝ 10/8/2016 ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ-ΑΙΤΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΑΙΤΗΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΟΥΝ, Η ΟΠΟΙΑ ΛΗΦΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΦΥΣΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑΣ, ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΔΙΚΑΙΗΣ ΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ 30.2 ΚΑΙ 30.3 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ 31 ΚΑΙ 32 ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 14/1960 ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ 6 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΚΕΦ. 6 ΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΗΣ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑΣ.
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 102/2016)
Προνομιακά εντάλματα ― Certiorari ― Αίτηση άδειας καταχώρησης αίτησης προς έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσεως Certiorari, που θα στόχευε στην ακύρωση απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου με την οποία τροποποίησε απόφαση που εξέδωσε κατόπιν ακρόασης σε αίτηση αναστολής εκτέλεσης απόφασης σε αγωγή χωρίς να δοθεί ειδοποίηση και να ακουστούν οι ενάγοντες-αιτητές στην παρούσα ― Απορ[*2192]ριπτική κατάληξη ― Δεν προέκυπτε ότι συνέτρεχαν οποιεσδήποτε εξαιρετικές περιστάσεις οι οποίες να καθιστούσαν συζητήσιμη την απόδοση θεραπείας παρά την ύπαρξη εναλλακτικού ένδικου μέσου.
Οι αιτητές αιτήθηκαν άδειας καταχώρησης αίτησης προς έκδοση προνομιακού εντάλματος της φύσεως Certiorari, που θα στόχευε στην ακύρωση απόφασης Επαρχιακού Δικαστηρίου με την οποία τροποποίησε απόφαση που εξέδωσε κατόπιν ακρόασης σε αίτηση αναστολής εκτέλεσης απόφασης σε αγωγή χωρίς να δοθεί ειδοποίηση και να ακουστούν οι ενάγοντες-αιτητές στην παρούσα.
Οι αιτητές είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης δια μετοχών με έδρα τη Λευκωσία και είναι οι ενάγοντες στην αγωγή 1352/2015.
Στο πλαίσιο της ως άνω αγωγής ανάμεσα σε άλλα ένδικα διαβήματα που είχαν ληφθεί, καταχωρήθηκε αίτηση από τους εναγόμενους 1 για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης στην αγωγή, εκκρεμούσης της εν λόγω έφεσης, στην οποία, αφού ακούστηκαν οι διάδικοι, εκδόθηκε απόφαση την 10.8.2016, με την οποία ανεστάλη συγκεκριμένο μέρος της απόφασης υπό τον όρο της παροχής εγγύησης ύψους €11.000.000. Η εν λόγω απόφαση εφεσιβλήθηκε από την αιτήτρια στην παρούσα.
Κατά την 22.8.2016 οι εναγόμενοι 1, δια του πιο πάνω αντιπροσώπου τους, καταχώρησαν μονομερή αίτηση με την οποία πέτυχαν τροποποίηση της απόφασης, δια της απάλειψης του όρου περί παροχής εγγύησης.
Υπέδειξαν οι αιτητές στην παρούσα, ότι αυτό έγινε μονομερώς και χωρίς να ειδοποιηθεί η πλευρά τους, παρά το ότι αφορούσε τροποποίηση διατάγματος που εκδόθηκε κατόπιν ακρόασης και ήταν άμεσα συνδεδεμένο με το διάταγμα ημερομηνίας 10.8.2016.
Η αίτηση στηρίχθηκε στους κάτωθι λόγους:
α) Η πρακτική που ακολουθήθηκε συνιστά σοβαρότατη και κατάφωρη παραβίαση των βασικών αρχών φυσικής δικαιοσύνης και ειδικότερα της αρχής audi alteram partem, των αρχών της επιείκειας και των Άρθρων 30(2) και 30(3) του Συντάγματος.
β) Το εν λόγω διάταγμα δεν ορίστηκε ούτε εκ των υστέρων επιστρεπτέο, ούτε και τέθηκε οποιοσδήποτε άλλος όρος παραχώρησης εγγύησης, κατά παράβαση των αρχών της νομολογίας και ειδικότερα των Άρθρων 31 και 32 του Νόμου 14/60, αλλά και των Άρθρων [*2193]6 και 9 του Κεφ.6.
γ) Τυχόν μη παραχώρηση της αιτούμενης θεραπείας θα προκαλούσε επιπλοκές, επηρεάζει τα συνταγματικά δικαιώματα των αιτητών γεγονός το οποίο αποτελεί και εξαιρετική περίσταση.
δ) Δεν υπάρχει άλλο ένδικο μέσο αμφισβήτησης της παρούσας απόφασης και συνέτρεχαν εξαιρετικές περιστάσεις.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Όπως είναι ευρέως και βαθιά εδραιωμένο στο σύστημα δικαίου μας το προνομιακό ένταλμα, όπως το Certiorari εν προκειμένω, είναι ένα εξαιρετικό μέτρο και η απόδοσή του ασκείται πάντοτε με φειδώ στα πλαίσια των νομολογημένων διαχρονικά αρχών.
2. Η αίτηση εξετάστηκε με βάση τις νομολογημένες αρχές. Η εξουσία του Δικαστηρίου για αναστολή εκτέλεσης ανήκει στην ομάδα των Θεσμών εκείνων που κατ’ αρχήν μπορεί να γίνει με βάση μονομερή αίτηση.
3. Συνεπώς κατ’ αρχήν δικαιοδοσία Δικαστηρίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν υπήρχε. Παρέμενε βέβαια ανοικτό το ζήτημα του πώς ασκήθηκε αυτή η εξουσία με δεδομένο ιδιαίτερα το γεγονός ότι η πρώτη δοθείσα αναστολή μέρους της απόφασης δόθηκε με το συγκεκριμένο όρο ο οποίος εν τέλει έχει απαληφθεί με την επίδικη απόφαση.
4. Αυτό που τελούσε υπό εξέταση ήταν το κατά πόσον υπήρχε άλλο ένδικο μέσο αρχικά και αν όντως υπήρχε, κατά πόσο συνέτρεχαν εξαιρετικές περιστάσεις ώστε το Δικαστήριο παρά το γεγονός αυτό να να αποδώσει τις αιτούμενες θεραπείες.
5. Η επίδικη απόφαση του Δικαστηρίου ως μονομερώς εκδοθείσα μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αμφισβήτησης της με βάση τις πρόνοιες του Ο.48 r.8(4).
6. Προσθέτως, η επίδικη απόφαση δύναται να αποτελέσει αντικείμενο έφεσης, ιδιαίτερα έχοντας υπόψη ότι ήδη επί της πρώτης απόφασης αναστολής με το συγκεκριμένο όρο κατεχωρήθη σχετική έφεση και θα απασχολήσει το Εφετείο το όλο θέμα.
7. Να σημειωθεί ακόμη ότι εκκρεμεί και η έφεση της άλλης πλευράς επί της άρνησης παραμερισμού της απόφασης, που είναι το κύριο ζητούμενο της διαδικασίας.
8. Προβλήθηκε ως θέμα που θα έπρεπε να απασχολήσει το Δικαστήριο ότι η προθεσμία υποβολής έφεσης επί της επίδικης απόφασης έχει παρέλθει, αφού επρόκειτο για μονομερώς εκδοθέν διάταγμα.
9. H παρέλευση της προθεσμίας αυτή καθ’ εαυτή, δεν είναι ουσιαστικής σημασίας αφού τα γεγονότα της υπόθεσης θα μπορούσαν [*2194]να αποτελέσουν βάθρο για καταχώρηση αίτησης για παράταση του χρόνου, έχοντας ιδιαίτερα υπόψη ότι η γνώση της ύπαρξης διατάγματος όντως συντελέστηκε δια της επίδοσης πολύ μεταγενέστερα της έκδοσης του. Εν πάση περιπτώσει για την εφαρμογή της Ο.48 r.8 (4) ανωτέρω, δεν τίθετo θέμα προθεσμίας.
10. Στη βάση δε των όλων περιστάσεων ενώπιον του Δικαστηρίου, δεν προέκυπτε ότι συνέτρεχαν οποιεσδήποτε εξαιρετικές περιστάσεις οι οποίες να καθιστούσαν συζητήσιμη την απόδοση θεραπείας παρά την ύπαρξη εναλλακτικού ένδικου μέσου.
Η αίτηση για άδεια απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Λυσιώτης (1996) 1(Β) Α.Α.Δ. 739,
Marewave Shipping & Trading Co Ltd IT (1992) 1 Α.Α.Δ. 116,
Global Consolidator Public Ltd (2006) 1 Α.Α.Δ. 464,
Γενικός Εισαγγελέας (Αρ. 1) (1995) 1 Α.Α.Δ. 109,
Μεστάνας (2000) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1469,
Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ κ.ά. (2012) 1 Α.Α.Δ. 878.
Αίτηση.
Γ. Ζαχαρίου (κα), για τους Αιτητές.
Cur. adv. vult.
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.: Mε την παρούσα αίτηση οι αιτητές ζητούν:
Α. Παραχώρηση άδειας για την καταχώρηση αίτησης με κλήση για έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari για μεταφορά στο Ανώτατο Δικαστήριο με σκοπό την ακύρωση της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακος που λήφθηκε την 25.8.2016, με την οποία τροποποίησε την απόφαση που εξέδωσε κατόπιν ακρόασης σε αίτηση αναστολής εκτέλεσης απόφασης ημερομηνίας 10.8.2016, στην αγωγή 1352/2015 χωρίς να δοθεί ειδοποίηση και να ακουστούν οι ενάγοντες-αιτητές στην παρούσα, η οποία λήφθηκε κατά παράβαση των αρχών φυσι[*2195]κής δικαιοσύνης, των αρχών της επιείκειας και των Άρθρων 30(2) και 30(3) του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας ως επίσης και της σχετικής νομολογίας.
Β. Δοθησομένης της πιο πάνω άδειας, διάταγμα με το οποίο να αναστέλλεται η ισχύς του διατάγματος ημερομηνίας 25.8.2016 στην αγωγή 1352/2015 Ε.Δ. Λάρνακος μέχρι την εκδίκαση της παρούσας αίτησης ή μέχρι νεωτέρας διαταγής του Δικαστηρίου, και
Γ. Οποιαδήποτε περαιτέρω και/ή καλύτερη θεραπεία το Δικαστήριο θεωρεί ορθή και δίκαιη.
Η εν λόγω αίτηση βασίζεται στα Άρθρα 30.2, 30.3 και 155.4, στα Άρθρα 31 και 32 του Νόμου 14/1960, στο Άρθρο 6 και 9 του Κεφ 6, στα Άρθρα 31 και 32 του Νόμου 14/1960, στην Διαταγή 59 των Θεσμών του Ανωτάτου Δικαστηρίου που ίσχυε στην Αγγλία και εφαρμόζεται ως ανάλογο εσωτερικό δίκαιο, στις εξουσίες και πρακτική του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατά την άσκηση δικαιοδοσίας του να εκδίδει Προνομιακά Διατάγματα (Prerogative Οrders), στους Αγγλικούς Διαδικαστικούς Κανονισμούς, στο Άρθρο 3 του Περί Δικαστηρίων (Προσωριναί Διατάξεις), στο Άρθρο 6(1) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στις αρχές φυσικής δικαιοσύνης, στις αρχές της επιείκειας και στις συμφυείς εξουσίες του Δικαστηρίου ως επίσης και στη σχετική Νομολογία.
Η αίτηση συνοδεύεται με έκθεση γεγονότων και με ένορκη δήλωση του Χρίστου Στρατή, υπαλλήλου των αιτητών και στη συνέχεια θα παραθέσω σε σύνοψη τις θέσεις τους.
Οι αιτητές είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης δια μετοχών με έδρα τη Λευκωσία και είναι οι ενάγοντες στην αγωγή 1352/15 με εναγόμενους την εταιρεία Aqua Sol Hotels Public company Ltd, υπό διαχείριση εταιρεία, Γιάννη Παναγή, Panas Hotels Ltd και Marismare Ltd. Στις 27.11.2015 εκδόθηκε απόφαση στην αγωγή αυτή λόγω παράλειψης καταχώρησης σημειώματος εμφάνισης εναντίον των εναγομένων (τεκμήριο Α).
Την 16.12.2015 οι εναγόμενοι 1, 2, 3 και 4 καταχώρησαν αιτήσεις για παραμερισμό των εν λόγω αποφάσεων και την 19.1.2016 οι εναγόμενοι 1 εκπροσωπούμενοι από το διαχειριστή [*2196]και παραλήπτη της εν λόγω εταιρείας καταχώρησαν ιδίου περιεχομένου αίτηση (τεκμήρια Β και Γ).
Οι αιτήσεις των εναγομένων 1, 2, 3 και 4 απορρίφθηκαν την 24.5.2015, οι δε αποφάσεις εφεσιβλήθηκαν (τεκμήριο Δ). Την 26.5.2015 καταχωρήθηκαν αιτήσεις για αναστολή της απόφασης στην αγωγή, εκκρεμούσης της εκδίκασης της έφεσης αναφορικά με την αίτηση για παραμερισμό, οι οποίες και απορρίφθηκαν την 2.6.2016 (τεκμήριο Ε). Η εν λόγω απόφαση επίσης εφεσιβλήθηκε.
Συγκεκριμένα, η αίτηση των εναγομένων 1, εκπροσωπουμένων από το διαχειριστή και παραλήπτη, για παραμερισμό της απόφασης απορρίφθηκε την 24.5.2016 και καταχωρήθηκε έφεση την 7.6.2016, (τεκμήρια Στ και Ζ). Στη συνέχεια καταχωρήθηκε αίτηση από τους εναγόμενους 1 για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης στην αγωγή εκκρεμούσης της εν λόγω έφεσης, στην οποία, αφού ακούστηκαν οι διάδικοι, εκδόθηκε απόφαση την 10.8.2016, με την οποία ανεστάλη συγκεκριμένο μέρος της απόφασης υπό τον όρο της παροχής εγγύησης ύψους €11.000.000, (τεκμήριο Η). Η εν λόγω απόφαση εφεσιβλήθηκε από την αιτήτρια στην παρούσα, (τεκμήριο Θ).
Κατά την 22.8.2016 οι εναγόμενοι 1, δια του πιο πάνω αντιπροσώπου τους, καταχώρησαν μονομερή αίτηση (τεκμήριο Ι) με την οποία πέτυχαν τροποποίηση της απόφασης, δια της απάλειψης του πιο πάνω όρου περί παροχής εγγύησης (τεκμήριο Κ). Τονίζουν οι αιτητές στην παρούσα ότι αυτό έγινε μονομερώς και χωρίς να ειδοποιηθεί η πλευρά τους, παρά το ότι αφορούσε τροποποίηση διατάγματος που εκδόθηκε κατόπιν ακρόασης και ήταν άμεσα συνδεδεμένο με το διάταγμα ημερομηνίας 10.8.2016. Αυτή η πρακτική, συνεχίζουν οι αιτητές, συνιστά σοβαρότατη και κατάφωρη παραβίαση των βασικών αρχών φυσικής δικαιοσύνης και ειδικότερα της αρχής audi alteram partem. Περαιτέρω το εν λόγω διάταγμα δεν ορίστηκε ούτε εκ των υστέρων επιστρεπτέο, ούτε και τέθηκε οποιοσδήποτε άλλος όρος παραχώρησης εγγύησης, κατά παράβαση των αρχών της νομολογίας και ειδικότερα των Άρθρων 31 και 32 του Νόμου 14/1960, αλλά και των Άρθρων 6 και 9 του Κεφ.6.
Οι αιτητές θεωρούν ότι το Ανώτατο Δικαστήριο δικαιολογείται στην παροχή των αιτουμένων θεραπειών, ενόψει της πιο πάνω παρανομίας, και προβάλλουν ακόμη τα κάτωθι:
Τυχόν μη παραχώρηση της αιτούμενης θεραπείας θα προκα[*2197]λούσε επιπλοκές, επηρεάζει τα συνταγματικά δικαιώματα των αιτητών και τους δημιουργεί τεράστια αδικία αφού ουσιαστικά επηρεάζει την εκδοθείσα απόφαση και την ανατρέπει χωρίς να ακουστούν, γεγονός το οποίο αποτελεί και εξαιρετική περίσταση.
Δεν υπάρχει άλλο ένδικο μέσο αμφισβήτησης της παρούσας απόφασης Εν πάση περιπτώσει υπάρχουν εξαιρετικές περιστάσεις που επιβάλλουν έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων.
Όπως είναι ευρέως και βαθιά εδραιωμένο στο σύστημα δικαίου μας το προνομιακό ένταλμα, όπως το certiorari εν προκειμένω, είναι ένα εξαιρετικό μέτρο και η απόδοσή του ασκείται πάντοτε με φειδώ στα πλαίσια των νομολογημένων διαχρονικά αρχών.
Οφείλει η πλευρά του αιτητή να ικανοποιήσει το Δικαστήριο για την ύπαρξη εκ πρώτης όψεως υπόθεσης και ή συζητήσιμης υπόθεσης που να δικαιολογεί επαρκώς την παραχώρηση της αιτούμενης άδειας.
Πρέπει πάντοτε να είναι στο υπόβαθρο της σκέψης του Δικαστηρίου αλλά και των διαδίκων ότι η διαδικασία αυτής της φύσης δεν έχει ως αντικείμενο την αναθεώρηση της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης και ούτε μπορεί να λειτουργήσει ως υποκατάστατο της εφετειακής λειτουργίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Μπορεί και πρέπει να έχει αντικείμενο αυτής τον έλεγχο της νομιμότητας της απόφασης (βλ. Λυσιώτης (1996) 1(Β) Α.Α.Δ. 739, και Αναφορικά με την αίτηση της Marewave Shipping & Trading Co Ltd IT (1992) 1 Α.Α.Δ. 116).
Το θέμα λοιπόν που πρώτιστα αναφύεται είναι αν, εκ πρώτης όψεως ως άνω, οι αιτητές έχουν τεκμηριώσει την αίτηση τους. Τα προνομιακά εντάλματα παραχωρούνται κατ’ εξαίρεση όταν από το ίδιο το πρακτικό διαπιστώνεται έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας ή έκδηλη πλάνη περί το Νόμο ή παραβίαση Κανόνων φυσικής δικαιοσύνης (βλ. Global Consolidator Public Ltd (2006) 1 Α.Α.Δ. 464).
Σημειώνεται ακόμη ότι εκεί όπου υπάρχει στη διάθεση του αιτητή εναλλακτικό ένδικο μέσο, οι πιθανότητες έγκρισης τέτοιας αίτησης ουσιωδώς αναιρούνται και μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις – όπου ακριβώς συντρέχουν εξαιρετικές περιστάσεις – δίδεται άδεια για καταχώρηση αίτησης προνομιακού ένταλμα ή χορηγείται το ένταλμα, όπου προσφέρεται άλλο ένδικο μέσο (βλ. Γενικός Εισαγγελέας(Αρ. 1) (1995) 1 Α.Α.Δ. 109, Μεστάνας [*2198](2000) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1469 και Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ κ.ά. (2012) 1 Α.Α.Δ. 878). Στην τελευταία δε αυτή απόφαση, αφού γίνεται μια ανασκόπηση της νομολογίας, τονίζεται η πιο αυστηρή και στενή προσέγγιση των κυπριακών Δικαστηρίων σε σχέση με τη χορηγούμενη άδεια.
Έχω εξετάσει τους προβαλλόμενους λόγους σε συνάρτηση με την καθολική διαδικασία που είναι σχετική, όπως προκύπτει από την αίτηση και από τα συνημμένα τεκμήρια, έχοντας λάβει υπόψη αυτά που λέχθησαν από τις αγορεύσεις της ευπαιδεύτουν συνηγόρου των αιτητών, καθώς και τη νομολογία επί των αρχών εκδόσεως certiorari που έχει παραθέσει.
Πρέπει να αναφερθεί ότι η εξουσία του Δικαστηρίου για αναστολή εκτέλεσης ανήκει στην ομάδα των Θεσμών εκείνων που κατ’ αρχήν μπορεί να γίνει με βάση μονομερή αίτηση. (Βλ. Θεσμοί Πολιτικής Δικονομίας, Ο.48 r.8(1), (ee) The following application may be made ex parte …… under Order 35, rule 18, for stay of execution pending appeal). Συνεπώς κατ’ αρχήν δικαιοδοσία Δικαστηρίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν υπήρχε. Παραμένει βέβαια ανοικτό το ζήτημα του πώς ασκήθηκε αυτή η εξουσία με δεδομένο ιδιαίτερα το γεγονός ότι η πρώτη δοθείσα αναστολή μέρους της απόφασης δόθηκε με το συγκεκριμένο όρο ο οποίος εν τέλει έχει απαληφθεί με την επίδικη απόφαση.
Με έχει προβληματίσει το όλο θέμα και ως είναι το ορθό έχω κατευθύνει τη σκέψη μου και επί του επίσης σοβαρού εγειρόμενου ερωτήματος εάν υπάρχει άλλο ένδικο μέσο αρχικά και αν όντως υπάρχει, κατά πόσο συντρέχουν εξαιρετικές περιστάσεις ώστε το Δικαστήριο παρά το γεγονός αυτό θα πρέπει να αποδώσει τις αιτούμενες θεραπείες. Η επίδικη απόφαση του Δικαστηρίου ως μονομερώς εκδοθείσα μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο αμφισβήτησης της με βάση τις πρόνοιες του Ο.48 r.8(4) το οποίο έχει ως εξής: “Any person (other than the applicant) affected by an Order made ex parte may be applied by summons to have it set aside or varied and the Court or a Judge may set aside or varied such Order on such terms as may seem just.”
Σχετική χρήσιμη αναφορά ως προς τη σημασία και τη δυνατότητα που προσφέρει ο πιο πάνω θεσμός γίνεται στο Σύγγραμμα των Γ. Ερωτοκρίτου & Π. Αρτέμη «Διατάγματα Injunctions», έκδοση 2016, σελ. 356-361.
Προσθέτως, η επίδικη απόφαση δύναται να αποτελέσει αντι[*2199]κείμενο έφεσης, ιδιαίτερα έχοντας υπόψη ότι ήδη επί της πρώτης απόφασης αναστολής με το συγκεκριμένο όρο κατεχωρήθη σχετική έφεση και θα απασχολήσει το Εφετείο το όλο θέμα. Να σημειωθεί ακόμη ότι εκκρεμεί και η έφεση της άλλης πλευράς επί της άρνησης παραμερισμού της απόφασης, που είναι το κύριο ζητούμενο της διαδικασίας. Προβλήθηκε ως θέμα που θα έπρεπε να απασχολήσει το Δικαστήριο ότι η προθεσμία υποβολής έφεσης επί της επίδικης απόφασης έχει παρέλθει, αφού επρόκειτο για μονομερώς εκδοθέν διάταγμα. Δεν θεωρώ ότι η παρέλευση της προθεσμίας αυτή καθ’ εαυτή είναι ουσιαστικής σημασίας αφού τα γεγονότα της υπόθεσης θα μπορούσαν να αποτελέσουν βάθρο για καταχώρηση αίτησης για παράταση του χρόνου έχοντας ιδιαίτερα υπόψη ότι η γνώση της ύπαρξης διατάγματος όντως συντελέστηκε δια της επίδοσης πολύ μεταγενέστερα της έκδοσης του. Εν πάση περιπτώσει για την εφαρμογή της Ο.48 r.8 (4) ανωτέρω, δεν τίθεται θέμα προθεσμίας.
Στη βάση δε των όλων περιστάσεων που έχω ενώπιον μου, δεν έχω ικανοποιηθεί ότι στην παρούσα υπόθεση συντρέχουν οποιεσδήποτε εξαιρετικές περιστάσεις οι οποίες να καθιστούν συζητήσιμη την απόδοση θεραπείας παρά την ύπαρξη εναλλακτικού ένδικου μέσου.
Για τους λόγους που έχω εξηγήσει πιο πάνω η αίτηση απορρίπτεται.
Η αίτηση για άδεια απορρίπτεται.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο