ECLI:CY:AD:2017:A373
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Έφεση Αρ. 206/2012
26 Οκτωβρίου, 2017
[ΠΑΝΑΓΗ, ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΜΕΤΑΞΥ:
ΑΝΔΡΕΑ ΤΡΥΦΩΝΟΣ
Εφεσείοντα/Εναγόμενου Αρ. 2
Και
ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΛΤΔ
Εφεσίβλητης/Ενάγουσας
-----------------
Εφεσείων, προσωπικώς
Π. Πολυβίου, για Εφεσίβλητη
ΠΑΝΑΓΗ Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Χριστοδούλου, Δ.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: Η υπό κρίση έφεση παραπέμπει χρονικά στις 1.7.1991, όταν το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας εξέδωσε προς όφελος της εφεσίβλητης Τράπεζας (στο εξής η Τράπεζα) και εναντίον (α) της εταιρείας Nikolas Furnishings Ltd ως πρωτοφειλέτριας και των εγγυητών της Α. Τρύφωνος (εφεσείοντα) και Χρ. Ανδρέου απόφαση για το ποσό των Λ.Κ.12.333,10 πλέον τόκους και έξοδα καθώς και (β) διάταγμα πώλησης ενυπόθηκου κτήματος της πρωτοφειλέτριας για δάνεια και άλλες πιστωτικές διευκολύνσεις που της παράσχε.
Παρά, όμως, το μεγάλο χρονικό διάστημα που παρήλθε από την έκδοσης της απόφασης, η Τράπεζα δεν έλαβε δικαστικά μέτρα προς εκτέλεση της. Αντί τούτων, περιορίστηκε στην κατ΄ επανάληψη υποβολή αιτήσεων δυνάμει των Δ.40 θ.8 και Δ.48 θ.8(ι)(κκ) των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Κανονισμών προς έκδοση διαταγμάτων για άδεια εκτέλεσης της απόφασης λόγω παρέλευσης έξι (6) ετών – δέκα (10) από 9.9.11 που τροποποιήθηκε η Δ.40 θ.8 – αιτήματα που ικανοποιήθηκαν. Μεταξύ αυτών και το ex parte αίτημα της ημερ. 12.6.08, το οποίο εγκρίθηκε στις 7.7.08 με την παροχή άδειας για εκτέλεση της απόφασης ημερ. 1.7.91 για περίοδο έξι (6) χρόνων (στο εξής η Άδεια).
Με την εξασφάλιση της Άδειας η Τράπεζα ενήργησε για ανανέωση του Memo που είχε εγγράψει επί της κατοικίας του εφεσείοντα, ανανέωση που του γνωστοποιήθηκε στη συνέχεια με επιστολή του Κτηματολογίου.
Η αντίδραση του εφεσείοντα στην ανανέωση του Μemo εκδηλώθηκε με αίτηση που καταχώρισε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, στις 4.11.11, με την οποία επεδίωξε την ακύρωση και/ή παραμερισμό της Άδειας στη βάση κυρίως ότι η σχετική αίτηση θα έπρεπε να του επιδοθεί για να ακουστεί και του μεγάλου χρόνου που παρήλθε από την έκδοση της απόφασης.
Η πιο πάνω αίτηση προσέκρουσε σε ένσταση της Τράπεζας και εν τέλει το πρωτόδικο Δικαστήριο την απέρριψε, αποφαινόμενο πως «… η συνδυασμένη ερμηνεία της Δ.40 θ.8 και της Δ.48 θ.8(1)(κκ) παρέχει, κατ΄ αρχήν, την εξουσία έκδοσης διατάγματος ως το διάταγμα ημερ. 7.7.08 επί τη βάσει μονομερούς αίτησης» και προς τούτο «Είναι αρκετή η ένορκη δήλωση για το ότι το επίδικο εξ αποφάσεως δεν έχει εξοφληθεί».
Ο εφεσείων θεωρεί εσφαλμένη την πρωτόδικη απόφαση για δύο λόγους, προβάλλοντας ότι δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ακουστεί αφού η αίτηση για Άδεια δεν του επιδόθηκε και, περαιτέρω, δεν δόθηκαν από την Τράπεζα ικανοποιητικές εξηγήσεις για τη μεγάλη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση να προβεί σε μέτρα για την ανανέωση της.
Οι πιο πάνω λόγοι αναπτύχθηκαν (προσωπικώς) από τον εφεσείοντα σε περίγραμμα αγόρευσης αλλά και δια ζώσης κατά την επ΄ ακροατηρίω συζήτηση της υπόθεσης, κάτι που έπραξε και η Τράπεζα μέσω των ευπαιδεύτων συνηγόρων της προς υποστήριξη της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης για απόρριψη της έφεσης. Διέλαθε όμως της προσοχής αμφοτέρων ότι ενώ είναι κοινός τόπος πως για εκτέλεση της απόφασης ημερ. 1.7.91 δεν λήφθηκε ακόμη οποιοδήποτε μέτρο εκτέλεσης, εντούτοις η Άδεια για εκτέλεση της έχει εκπνεύσει στις 7.7.14. Με τη λήξη, επομένως, της χρονικής ισχύος της Άδειας ημερ. 7.7.08 για εκτέλεση της απόφασης σε χρονική περίοδο έξι (6) ετών, εξέλειπε το αντικείμενο της δίκης καθότι εκ των πραγμάτων αυτή έχει καταργηθεί.
Παρά την πιο πάνω επισήμανση, δεν θα ήταν χωρίς σημασία να γίνει αναφορά στην Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία Κοντέας ν. Μιχαήλ κ.α. (2012) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1604, η οποία καθόρισε ως κριτήρια για την παροχή άδειας προς εκτέλεση απόφασης πέραν των δέκα (10) χρόνων την παροχή ως στοιχείων (α) της ημερομηνίας, το αρχικό ποσό της απόφασης και το οφειλόμενο ακόμα ποσό, (β) ότι ο αιτητής δικαιούται σε εκτέλεση της απόφασης και (γ) της αιτιολόγησης της καθυστέρησης, που στην υπό κρίση περίπτωση ελλείπουν από την ένορκη δήλωση που συνόδευε την ex parte αίτηση της Τράπεζας βάσει της οποίας δόθηκε η Άδεια. Περαιτέρω θεωρούμε χρήσιμη και την αναφορά της Κτωρίδη ν. Alpha Bank Cyprus Ltd, Πολ. Εφ. 290/10 ημερ. 19.6.14 – η οποία υιοθέτησε την προσέγγιση της Μιχαήλ (ανωτέρω) - όπου τονίστηκε πως «Όπως προκύπτει από την αγγλική νομολογία, η λυδία λίθος για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου, και το πιο σημαντικό κριτήριο, είναι ο δυσμενής επηρεασμός του εξ αποφάσεως χρεώστη (βλ. Westacre Invstments Inc. v. Yugoimport SDPR [2008] EWHC 801 και Good Challenger Navegante SA v. Mineralexportimport SA [2004] 1 Lloyd’s Rep. 67)». Kαι αυτό για να επισημάνουμε ότι εάν το αντικείμενο της έφεσης δεν είχε εκλείψει, η έφεση θα επετύγχανε στη βάση της λανθασμένης άσκησης από το πρωτόδικο Δικαστήριο της διακριτικής του ευχέρειας λόγω του ότι η Τράπεζα, για πάρα πολλά χρόνια, δεν έλαβε κανένα μέτρο εκτέλεσης, χωρίς προς τούτο να αιτιολογήσει την καθυστέρηση πλην της γενικής αναφοράς περί ικανοποίησης αιτημάτων του εφεσείοντα για πίστωση χρόνου στην διευθέτηση του χρέους.
Για τους πιο πάνω λόγους η έφεση απορρίπτεται, χωρίς όμως οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα ενόψει των πιο πάνω επισημάνσεων.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Γ. Ν. ΓΙΑΣΕΜΗ, Δ.
/κβπ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο