ECLI:CY:AD:2017:D431
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Αίτηση Αρ. 166/2017)
29 Νοεμβρίου 2017
[Τ.Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964
KAI
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ (ΧΡ. ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ Ε.Δ.) ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ στις 17.11.2017 ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΟΙΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΥΠ΄ΑΡΙΘΜΟ 8995/2016 ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ
ΚΑΙ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΤΑΥΔΗΚΟ ΛΙΜΙΤΕΔ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ– ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΝΤΑΛΜΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ CERTIORARI KAI/Ή PROHIBITION
------------------
Παύλος Αγγελίδης με Θεόδωρο Αγγελίδη, για τους αιτητές.
-----------------
ΑΠΟΦΑΣΗ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ.: Στις 17.11.2017 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού καταδίκασε τους αιτητές στην παρούσα αίτηση για το αδίκημα της έκδοσης επιταγής χωρίς αντίκρισμα, στα πλαίσια ιδιωτικής ποινικής υπόθεσης που είχε καταχωρίσει ως παραπονούμενη η εταιρεία TSA Property and Finance Ltd (που παρακάτω θα αναφέρεται ως η εταιρεία). Μετά την περάτωση της υπόθεσης της κατηγορούσας αρχής, η υπεράσπιση προσέφερε μαρτυρία τόσο επί της ουσίας των αποδιδόμενων κατηγοριών, όσο και εγείροντας ζήτημα ότι ο παρουσιασθείς ως διευθυντής της εταιρείας Στυλιανός Κουρτίδης (Μ.Κ.1), δεν ήταν νομίμως διορισθείς ως διευθυντής. Τούτο γιατί αυτός αντικατέστησε τον προηγούμενο, παραιτηθέντα διευθυντή, στις 13.6.2016, ενώ η μοναδική μέτοχος της εταιρείας που θα μπορούσε να ορίσει τον διευθυντή, είχε αποβιώσει ήδη από τις 9.4.2013. Η υπεράσπιση είχε καλέσει προς τούτο αρμόδιο υπάλληλο από το Τμήμα του Εφόρου Εταιρειών ο οποίος και κατέθεσε το σχετικό έντυπο αλλαγής αξιωματούχων και το πιστοποιητικό μετόχων.
Το Δικαστήριο επί της ουσίας μεν καταδίκασε τους κατηγορούμενους, για το παραπάνω ζήτημα δε έκρινε ότι τούτο δεν μπορούσε να εξεταστεί στα πλαίσια της ποινικής υπόθεσης, από τη στιγμή που στα πλαίσια της υπόθεσης της παραπονούμενης είχε τεθεί ενώπιον του ως τεκμήριο, πιστοποιητικό του Εφόρου Εταιρειών, στο οποίο φαινόταν ο Μ.Κ.1 ως ο διευθυντής της εταιρείας, χωρίς τούτο να έχει αμφισβητηθεί. Όπως ούτε αμφισβητήθηκε κατά την αντεξέταση του Μ.Κ.1 η θέση του ότι είναι διευθυντής της εταιρείας.
Με την παρούσα αίτηση ζητείται άδεια ώστε να διεκδικηθεί η ακύρωση της παραπάνω απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού με προνομιακό ένταλμα certiorari ως φανερά εσφαλμένη, υπό την έννοια του προφανούς νομικού σφάλματος το οποίο προκύπτει από την όψη της. Τούτο γιατί, κατ΄ισχυρισμό, η παραπονούμενη δεν προώθησε την εν λόγω ιδιωτική ποινική υπόθεση μέσω νομίμων αξιωματούχων που να έχουν νόμιμη σχέση και/ή έννομο συμφέρον στην εταιρεία.
Αγορεύοντας ο ευπαίδευτος δικηγόρος των αιτητών παρέπεμψε στην υπόθεση Δημοσθένους ν. Τύχωνος (2013) 2 ΑΑΔ 22, εισηγούμενος ότι είναι ευθέως σχετική. Στην υπόθεση εκείνη, επαναβεβαιώθηκε το δικαίωμα για ιδιωτική ποινική δίωξη, με παράλληλη αναφορά στους αναγκαίους περιορισμούς.
Το ζήτημα που εγέρθηκε ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου εν προκειμένω, δεν αφορούσε το ζήτημα της νομιμοποίησης ιδιώτη να εγείρει ποινική δίωξη. Περαιτέρω, δεν αφορούσε την κατηγορία και τα συστατικά της στοιχεία. Δεν ήταν ζήτημα επί της ουσίας της υπόθεσης (on the merits), αλλά αφορούσε την εγκυρότητα του κατηγορητηρίου, υπό την έννοια της εγκυρότητας εκείνης της πράξης του συμβούλου της εταιρείας που οδήγησε στην καταχώριση του κατηγορητηρίου. Υπ΄αυτή την έννοια επρόκειτο για διαδικαστική ένσταση.
Τέτοιες διαδικαστικές ενστάσεις, όπως ήταν και η περίπτωση της υπόθεσης Ioannou Andreas and Another v. The Police 23 CLR 266, που αφορούσε ισχυρισμό περί έλλειψης της αναγκαίας συγκατάθεσης για την έγερση ποινικής διαδικασίας, όπως αποφασίστηκε στην υπόθεση εκείνη, πρέπει να εγείρονται πριν την περάτωση της υπόθεσης της κατηγορούσας αρχής. Όπως συνοψίστηκε το ζήτημα από τον Ζαννετίδη, Δ. «If the case for the prosecution is closed without any objection as to the consent, the presumption is that the proceedings have been properly instituted». Αυτά αποφασίστηκαν σε αναφορά με την απόφαση Price v. Humphries [1958] 2 All E.R. 725, από την οποία υιοθετήθηκε το ακόλουθο απόσπασμα:
" if the prosecution is allowed without objection to close its case, then the prosecution has done all that is necessary and the summons is presumed to be a good one and properly authorised. If the defence wants to challenge that and take objection, they should take their objection before the prosecution case is closed, and, having taken their objection, the burden will pass to the prosecution to produce what evidence they have which shows that the proceedings were duly authorised".
Η ίδια προσέγγιση θεωρώ ότι αρμόζει mutatis mutandis και εν προκειμένω. Η παράλειψη να εγερθεί το ζήτημα εγκαίρως, δεν έδωσε την ευκαιρία στην κατηγορούσα αρχή να το αντιμετωπίσει. Η πτυχή αυτή της νομολογίας, όπως αναγνωρίστηκε στην υπόθεση Price, αποτελεί εκδήλωση της αρχής omnia praesumuntur rite et solemniter esse acta που καθιερώνει (μαχητό) τεκμήριο υπέρ της εγκυρότητας διαδικαστικών προϋποθέσεων, εκτός αν προβληθεί εγκαίρως ένσταση. Εκδήλωση της ίδιας αρχής αποτελεί ειδικότερα και το άρθρο 174 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, περί της εγκυρότητας πράξεων συμβούλων.
Ως εκ της παράλειψης των αιτητών να εγείρουν έγκαιρα και συνεπώς έγκυρα το ζήτημα, η απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου να το θεωρήσει εκτός πλαισίου, δεν αποκαλύπτει προφανές νομικό σφάλμα. Πέραν δε τούτου, δεν έχει αναφερθεί οτιδήποτε σε σχέση με τη δυνατότητα έφεσης ως εναλλακτικής θεραπείας.
Η αίτηση απορρίπτεται.
Τ.Θ. Οικονόμου, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο