ECLI:CY:AD:2018:A264
1 Iουνίου, 2018
[ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΜΕΤΑΞΥ:
2. ΤΣΙΑΝΙΔΗ
3. ΤΣΙΑΝΙΔΟΥ, ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΣΕΪΜΕΝΗ
4. ΓΙΑΠΑΤΗ
5. ΣΑΓΙΑ
Εφεσειόντων/Εναγομένων
ΚΑΙ
ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΤΔ
Εφεσίβλητη/Ενάγουσα
Στ. Σάββα για Παπαντωνίου & Παπαντωνίου ΔΕΠΕ, για
Εφεσείοντες/Καθ΄ ων η Αίτηση
Π. Μακρίδης για Χρυσαφίνης & Πολυβίου, για Εφεσίβλητη/Αιτήτρια
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η απόφαση είναι ομόφωνη.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.: Η εφεσίβλητη τράπεζα (στο εξής η Τράπεζα) ήταν ενάγουσα στην αγωγή 9425/90 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας με εναγόμενους τους εφεσίβλητους, εναντίον των οποίων εκδόθηκε στις 9.10.91 (α) απόφαση για το ποσό των Λ.Κ.227,093.05 (€338.011,51) με τόκο 9% ετησίως από 1.1.90 επί ποσού Λ.Κ.208,781.21 και (β) διάταγμα πώλησης ενυπόθηκων κτημάτων τους.
Παρά το μεγάλο χρονικό διάστημα που παρήλθε από της έκδοσης της απόφασης, οι εφεσείοντες δεν εξόφλησαν το εκ δικαστικής αποφάσεως χρέος τους. Κατέβαλαν όμως σε διάφορες περιπτώσεις το συνολικό ποσό των €175.067,20, με αποτέλεσμα να εξακολουθούν να οφείλουν, σύμφωνα με την Τράπεζα, το ποσό των €612.973 και σύμφωνα με τους ίδιους €47.600 πλέον τόκους. Και αυτό γιατί οι εφεσείοντες διατείνονται πως το 2000 συμφώνησαν με την Τράπεζα να της καταβάλουν Λ.Κ.90.000 προς πλήρη εξόφληση του χρέους και ενόψει του ότι κατέβαλαν Λ.Κ.62.000 εξακολουθούν να οφείλουν μόνο Λ.Κ.28.000 (€47.600) πλέον τόκους.
Η Τράπεζα, στα 27 χρόνια που παρήλθαν από της έκδοσης της απόφασης, υπέβαλλε έγκαιρα αιτήσεις δυνάμει της Δ.40 θ.8 στη βάση των οποίων εξασφάλισε άδεια για εκτέλεση της απόφασης λόγω παρέλευσης 6 ετών, όπως προνοούσε η σχετική διαταγή πριν τις 9.9.11 που τροποποιήθηκε με την αύξηση των ετών στα 10. Ωστόσο η τελευταία αίτηση της ημερ. 26.4.12 προσέκρουσε σε δύο λόγους ένστασης των εφεσειόντων. Ο πρώτος ότι παρήλθαν πολλά χρόνια από της έκδοσης της απόφασης και, ο δεύτερος, ότι το οφειλόμενο υπόλοιπο δεν ήταν €612.973,00 αλλά €47.600,00, όπως πιο πάνω αναφέρεται.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε τον δεύτερο λόγο ένστασης των εφεσειόντων, παραπέμποντας στη ΣΠΕ Κοντέας ν. Μιχαήλ κ.α. (2012) 1 Α.Α.Δ. 1604, όπου λέχθηκε πως ο ισχυρισμός του εφεσίβλητου ότι οι εφεσείοντες δεν απέδειξαν το ύψος του αιτούμενου ποσού - δηλαδή των €129.116,49 ενώ σύμφωνα με τον ίδιο είναι μόνο €80.000 περίπου - δεν ήταν εμπόδιο για έγκριση της αίτησης εφόσον το θέμα μπορούσε να εγερθεί από τον εφεσίβλητο κατά την εκτέλεση της απόφασης. Όπως γίνεται αντιληπτό πρόκειται για ταυτόσημο ισχυρισμό που εγέρθηκε πρωτοδίκως και από τους εφεσείοντες της παρούσας έφεσης και ορθώς ο υπό αναφορά λόγος ένστασης απορρίφθηκε.
Σ΄ ό,τι δε αφορά τον πρώτο λόγο ένστασης – δηλαδή το μεγάλο χρονικό διάστημα που παρήλθε από της έκδοσης της απόφασης – το πρωτόδικο Δικαστήριο τον απόρριψε κρίνοντας ότι η Τράπεζα έδωσε ικανοποιητικές εξηγήσεις για τη μη εκτέλεση της απόφασης. Συγκεκριμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρθηκε στα μέτρα που έλαβε η Τράπεζα για εκτέλεση της απόφασης, τα οποία περιλάμβαναν έκδοση εντάλματος κινητών εναντίον των εφεσειόντων που επεστράφη ανεκτέλεστο, επιβάρυνση με ΜΕΜΟ της περιουσίας των εφεσειόντων 3 και 4 καθώς και επιβάρυνση, στις 15.4.10, 6 κτημάτων του εφεσείοντα 4 και καταχώριση αίτησης το 1998 (υπ΄ αρ. 414/18) για πώληση ακινήτων των εφεσειόντων που ακόμη εκκρεμεί. Περαιτέρω, δεν διέλαθε της προσοχής του πρωτόδικου Δικαστηρίου και ο ισχυρισμός της Τράπεζας ότι ικανοποιούσε κατά καιρούς αιτήματα των εφεσειόντων για παράταση χρόνου αποπληρωμής του χρέους τους, ισχυρισμός που δεν ήταν αβάσιμος εφόσον οι εφεσείοντες κατά το μεσολαβήσαν διάστημα κατέβαλαν σε διάφορες περιπτώσεις €175.067,20 έναντι του χρέους τους. Συνεκτιμώντας δε όλα αυτά τα στοιχεία, αποφάσισε εν τέλει να ασκήσει τη διακριτική του ευχέρεια υπέρ της χορήγησης της αιτηθείσας άδειας.
Οι εφεσείοντες θεωρούν εσφαλμένη την πρωτόδικη απόφαση, την οποία και προσβάλλουν με εννέα (9) λόγους έφεσης, τους οποίους δεν χρειάζεται να παραθέσουμε. Αφενός γιατί περιστρέφονται γύρω από τα στοιχεία που έλαβε υπόψη το πρωτόδικο Δικαστήριο για άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας και αφετέρου γιατί η δυνατότητα επέμβασης του Εφετείου στην άσκηση της εν λόγω ευχέρειας είναι δυνατή μόνο στην περίπτωση που κριθεί ότι δεν πληρούνταν τα καθορισμένα από τη νομολογία κριτήρια για άσκησή της. Παραπέμπουμε συναφώς στις Μιχαήλ, ανωτέρω, Κτωρίδη ν. Αlpha Bank Cyprus Ltd, Πολ. Εφ. 290/10 ημερ. 19.6.14 και Τρύφωνος ν. Τράπεζα Κύπρου Λτδ, Πολ. Εφ. 206/12 ημερ. 16.10.17 σύμφωνα με τις οποίες το Εφετείο δεν επεμβαίνει στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου, όταν στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει αίτηση για παροχή άδειας προς εκτέλεση απόφασης πέραν των 10 ετών (α) προσδιορίζεται η ημερομηνία, το αρχικό ποσό της απόφασης και το οφειλόμενο ακόμα ποσό, (β) τεκμηριώνεται ότι ο αιτητής δικαιούται σε εκτέλεση της απόφασης, (γ) αιτιολογείται η καθυστέρηση και, το πιο σημαντικό, να φαίνεται ότι δεν επηρεάζεται δυσμενώς ο εκ δικαστικής αποφάσεως οφειλέτης.
Υπό τα περιστατικά της παρούσας υπόθεσης είναι έκδηλο πως τα δύο πρώτα από τα πιο πάνω κριτήρια πληρούνταν εφόσον στην ένορκη δήλωση που συνόδευε την αίτηση της Τράπεζας προσδιορίστηκε η ημερομηνία της απόφασης (9.10.91), το αρχικό ποσό της απόφασης (Λ.Κ.227,093.05 ή €338.011,51), το οφειλόμενο ακόμα ποσό - ασχέτως αν το ύψος του αμφισβητήθηκε από τους εφεσείοντες (Μιχαήλ ανωτέρω) – και αδιαμφισβήτητα η Τράπεζα δικαιούταν σε εκτέλεση της απόφασης. Σ΄ ότι δε αφορά το τρίτο κριτήριο, το οποίο είναι άμεσα συνυφασμένο με το κατά πόσο η παροχή της άδειας θα επηρέαζε δυσμενώς τους εφεσείοντες, ορθώς κρίθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο ότι η επί του θέματος αιτιολογία που έδωσε η Τράπεζα για τη μεγάλη καθυστέρηση στην εκτέλεση της απόφασης ήταν δικαιολογημένη. Τούτο γιατί, καθόλο αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα που παρήλθε, η Τράπεζα έλαβε αφενός σειρά μέτρων προς εκτέλεση της απόφασης και αφετέρου οι εφεσείοντες πλήρωσαν σε διάφορες περιπτώσεις έναντι του χρέους €175.067,20 υποβάλλοντας ταυτόχρονα αιτήματα για παράταση χρόνου προς εξόφληση. Υπ΄ αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί να γίνει λόγος για δυσμενή επηρεασμό των εφεσειόντων και ενόψει τούτου δεν παρέχεται περιθώριο επέμβασης του Εφετείου στον τρόπο άσκησης της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου.
Η έφεση απορρίπτεται με €3.500 πλέον ΦΠΑ έξοδα προς όφελος της εφεσίβλητης και εναντίον των εφεσειόντων.
Μ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, Δ.
Κ. ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.
Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
/κβπ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο