ECLI:CY:AD:2019:A279

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

 

(Πολιτική Έφεση Αρ. 336/2013)

 

 

5 Ιουλίου, 2019

 

 

[ΛΙΑΤΣΟΣ, ΓΙΑΣΕΜΗ, ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ/στές]

 

 

 

 

xxxx ΒΑΣΙΛΗ,

 

                                                        Εφεσείοντας/Καθ’ου η αίτηση

 

ΚΑΙ

 

xxxx ΕΥΘΥΜΙΟΥ,

 

       Εφεσίβλητος/Αιτητής

 

Στ. Σάββα για Παπαντωνίου & Παπαντωνίου ΔΕΠΕ, για τον Εφεσείοντα.

 

Χ. Τσίγκης, για τον Εφεσίβλητο.

 

ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.:  Η απόφαση είναι ομόφωνη, θα απαγγελθεί από το Δικαστή Λιάτσο.

 

 

 

 

 

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

(EX-TEMPORE)

 

ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.: Είχαμε την ευκαιρία να μελετήσουμε, σε προηγούμενο στάδιο, την ενώπιον μας έφεση και τα γεγονότα που την περιβάλλουν. Το ζήτημα που αφορά κινείται γύρω από την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου δικαστηρίου, ως προς το ζήτημα της επιδίκασης εξόδων και μόνο. Το πρωτόδικο δικαστήριο, το Δικαστήριο Ελέγχου Ενοικιάσεων Λευκωσίας, είχε καταλήξει ότι, και αναφερόμαστε στη σελ. 72 στα ευρήματα, κατά λέξη:

 

″Από τα ενώπιον μου τεθέντα, δια των δικογράφων, της προφορικής μαρτυρίας, των δηλώσεων των συνηγόρων και των αγορεύσεων, βρίσκω ότι:

 

·        Η παρούσα υπόθεση δεν αποκάλυψε οποιοδήποτε καινοφανές σημείο.

·        Αντίθετα, δεν αποκάλυψε αιτία αγωγής δυνάμει του Νόμου.

·        Απορρίφθηκε από το Δικαστήριο, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλία, ex proprio motu.

·        Η Αίτηση απορρίφθηκε ως μη αποκαλύπτουσα οποιοδήποτε αγώγιμο δικαίωμα, ως επιπόλαιη και ενοχλητική.

·        Η Αίτηση καταχωρίστηκε το 2008 και απερρίφθη το 2013.

·        Ο Καθ’ ου η Αίτηση δεν ευθύνεται για την καθυστέρηση στην εκδίκαση της υπόθεσης με την έννοια της κωλυσιεργίας.

·        Ήταν όμως διαθέσιμο το μέσον της αίτησης για διαγραφή της κυρίως Αίτησης από την αρχή και ο Καθ’ ου η Αίτηση δεν το χρησιμοποίησε.″

 

 

Με βάση τα πιο πάνω, κατέληξε, ακολουθώντας τον Κανονισμό 13(β) των περί Ενοικιοστασίου Διαδικαστικών Κανονισμών και τη νομολογία που αφορά τα έξοδα στις αστικές υποθέσεις, ότι ορθή άσκηση της διακριτικής ευχέρειας οδηγούσε στην κρίση όπως η κάθε πλευρά καταβάλει τα δικά της έξοδα.

 

Είναι, βεβαίως, πάγια γραμμή της νομολογίας ότι το Εφετείο σε σπάνιες περιπτώσεις παρεμβαίνει στην άσκηση της διακριτικής ευχέρειας δικαστηρίου. Πλην, όμως, στην υπό κρίση περίπτωση η διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου δικαστηρίου ασκήθηκε εκτός του προδιαγεγραμμένου πλαισίου αρχών. Η ενώπιον του διαδικασία κρίθηκε ως εντελώς επιπόλαιη και το γεγονός ότι η πλευρά του εφεσείοντα δεν καταχώρισε, σε προηγούμενο στάδιο, αίτηση για διαγραφή της διαδικασίας, δεν ήταν ικανοποιητικός λόγος για να ασκηθεί η διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου προς την κατεύθυνση αποστέρησης των εξόδων του εφεσείοντα – καθ’ου η αίτηση στην πρωτόδικη διαδικασία.

 

 

 

 

Υπό το πρίσμα των πιο πάνω, η παρέμβαση του Εφετείου είναι επιβεβλημένη προς ανατροπή της πρωτόδικης κρίσης.

 

Η έφεση γίνεται αποδεκτή. Τα έξοδα πρωτοδίκως και κατ’ έφεση επιδικάζονται προς όφελος του εφεσείοντα, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.

 

 

 

                                       Α. ΛΙΑΤΣΟΣ, Δ.

 

 

Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗ, Δ.

                                     

 

Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.

 

 

/ΔΓ

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο