ECLI:CY:AD:2021:D41

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

(Πολιτική Αίτηση Αρ. 18/2021)

 

 

16 Φεβρουαρίου 2021

 

[ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964 (Ν. 33/64), ΟΠΩΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗΚΕ

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2018

 

KAI

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ CYFIELD DEVELOPMENT PUBLIC LTD (ΟΙ ΑΙΤΗΤΕΣ) ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ Ή/ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ MANDAMUS Ή/ΚΑΙ CERTIORARI

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΡΕΣ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΥΠΟΥ GARNISHEE ORDER NISI, ΗΜΕΡ. 26/1/2021 ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΥΠ. ΑΡ. 779/2016 ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΕΠΙΣΤΡΕΠΤΕΟ ΤΗΝ 25/02/2021, ΗΤΟΙ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΑΝΑΓΚΑΙΟΥ Ή/ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΛΟΓΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΝ ΛΟΓΩ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΠΟΥ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΗ ΖΗΜΙΑ ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΤΗΤΩΝ, ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΙΤΗΤΕΣ ΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΝΟΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ

 

________________________________________________

 

 Λ. Σιακαλλή για Τάσσος Παπαδόπουλος & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για τους Αιτητές.

_______________________________________________

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 (EX-TEMPORE)

 

ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ, Δ.: Οι Αιτητές είναι οι Εναγόμενοι στην Αγωγή 779/2016 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, στην οποία εκδόθηκε, κατόπιν ακροαματικής διαδικασίας, Απόφαση Δικαστηρίου στις 23/12/2020 προς όφελος της εκεί Ενάγουσας και εναντίον των Αιτητών. Σύμφωνα με τη δικαστική Απόφαση, οι Αιτητές διατάχθηκαν να καταβάλουν στην Ενάγουσα το ποσό των €704.470,09, πλέον νόμιμο τόκο από 12/2/2016 μέχρι εξοφλήσεως, πλέον δικηγορικά έξοδα, που δεν έχουν ακόμη υπολογιστεί.

 

Εναντίον της πιο πάνω Απόφασης οι Αιτητές καταχώρισαν την 1/2/2021 έφεση, η οποία εκκρεμεί πλέον ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

 

Στις 5/2/2021 στο πλαίσιο προσπάθειας των Αιτητών για εκτέλεση συναλλαγής έτυχαν ενημέρωσης από την Τράπεζα Κύπρου ότι είχε εκδοθεί και επιδοθεί σε αυτή διάταγμα, με το οποίο δεσμεύτηκαν λογαριασμοί των Αιτητών μέχρι του ποσού της δικαστικής Απόφασης, ημερ. 23/12/2020, χωρίς την ειδοποίηση των Αιτητών.

Από έρευνα που διενεργήθηκε στη συνέχεια στο φάκελο του Δικαστηρίου, διαπιστώθηκε ότι στις 26/1/2021 εκδόθηκε, μετά από μονομερή αίτηση της Ενάγουσας στην Αγωγή 770/2016, του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, μονομερές Διάταγμα τύπου garnishee order nisi για δέσμευση λογαριασμών των Αιτητών στην Τράπεζα Κύπρου.

 

Οι Αιτητές θεωρούν ότι το προσβαλλόμενο Διάταγμα του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, ημερ. 26/1/2021, εκδόθηκε κατά παράβαση των κανόνων φυσικής δικαιοσύνης και ότι είναι προϊόν εξόφθαλμων νομικών σφαλμάτων και/ή έκδηλης νομικής πλάνης. Ζητούν δε όπως τους δοθεί άδεια για την καταχώρηση αίτησης προς έκδοση εντάλματος Certiorari, που να ακυρώνει το μονομερές Διάταγμα τύπου garnishee order nisi, ημερ. 26/1/2021.

 

Η Αίτηση συνοδεύεται από Έκθεση, το περιεχόμενο της οποίας υιοθετείται από ένορκη δήλωση του xxx Χρυσοχού, Γενικού Διευθυντή των Αιτητών, όπου, βασικά, προβάλλονται τα εξής:

 

Το Διάταγμα παραβιάζει τους κανόνες φυσικής δικαιοσύνης και/ή λήφθηκε σε πλάνη περί το Νόμο και/ή σε αντίθεση με τις πρόνοιες του Άρθρου 9 του Πολιτικής Δικονομίας Νόμου Κεφ. 6, καθ’ υπέρβαση εξουσίας και/ή είναι έκδηλα παράνομο γιατί:

 

(α) Ενώ η φύση του Διατάγματος επηρεάζει άμεσα τους Αιτητές και τα δικαιώματα τους κατά τρόπο δυσμενή, δεν καθορίστηκαν σε αυτό ως επηρεαζόμενα πρόσωπα και δεν διατάχθηκε η επίδοση του σε αυτούς.

 

(β) Το Διάταγμα ορίστηκε επιστρεπτέο στις 25/2/2021, ήτοι σε χρόνο πέραν του αναγκαίου για την επίδοση του στην Τράπεζα Κύπρου κατά παράβαση του Άρθρου 9(3) του Κεφ.6.

 

(γ)  Κατά παράβαση του Άρθρου 9(4) του Κεφ.6, δεν διατάχθηκε η παροχή εγγύησης από μέρους της Ενάγουσας κατά την έκδοση του διατάγματος μονομερώς, ώστε σε περίπτωση που ήθελε ακυρωθεί, να μπορούν οι Αιτητές να αξιώνουν αποζημίωση για τη ζημιά που ήθελαν υποστεί από την έκδοση του και την παραμονή του σε ισχύ για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

 

Η ευπαίδευτη συνήγορος των Αιτητών προώθησε τους προαναφερθέντες λόγους με γραπτή αγόρευση, αλλά και δια ζώσης σήμερα, κατά την                     επ’ ακροατηρίω συζήτηση της Αίτησης, με παραπομπή σε σχετική νομολογία.

 

Έχω διεξέλθει με την επιβαλλόμενη προσοχή το προσβαλλόμενο διάταγμα του κατώτερου Δικαστηρίου, καθώς επίσης και ό,τι οι Αιτητές έχουν θέσει ενώπιον μου, συμπεριλαμβανομένων και των επιχειρημάτων που ανεπτύχθησαν τόσο γραπτώς, όσο και δια ζώσης.

 

Να υπενθυμίσω καταρχάς ότι, σύμφωνα με πάγια και διαχρονική νομολογία, το Ανώτατο Δικαστήριο μπορεί να ασκήσει θετικά τη διακριτική του ευχέρεια για χορήγηση άδειας της εξεταζόμενης φύσεως, όπου αποκαλύπτεται εκ πρώτης όψεως συζητήσιμη υπόθεση και διαφαίνεται από το πρακτικό του κατώτερου Δικαστηρίου έλλειψη ή υπέρβαση δικαιοδοσίας, έκδηλη νομική πλάνη, δόλος, προκατάληψη και μη τήρηση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης[1].

 

Ειδικότερα σε σχέση με τη μη τήρηση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης, σε σωρεία αποφάσεων έχει τονιστεί ότι η μη παροχή στον επηρεαζόμενο της ευκαιρίας να ακουστεί, όταν από τη φύση της διαδικασίας του αναγνωρίζεται το δικαίωμα αυτό, αποτελεί κλασσική περίπτωση παράβασης των αρχών φυσικής δικαιοσύνης. (In re Panaretou (1972) 1 C.L.R 165, In re Antonios Mouskos (1977) 1 C.L.R. 100,  In  re  Loucis P. Loucaides Ltd (1986) 1 C.L.R. 154, 158).

 

Στην Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41 αναφέρθηκε από το Εφετείο ότι:

 

«Για την χορήγηση άδειας ο αιτητής πρέπει να ικανοποιήσει το Ανώτατο Δικαστήριο ότι έχει "εκ πρώτης όψεως" υπόθεση και/ή ότι υπάρχει "συζητήσιµο ζήτηµα", στην έννοια που δόθηκε στις φράσεις αυτές στις Αγγλικές υποθέσεις Sidnell v. Wilson [1966] 1 All E.R. 681 και Land Securities v. Metropolitan Police [1983] 2 All E.R. 254, 258, οι οποίες υιοθετήθηκαν στην υπόθεση In re Kakos (1985) 1 C.L.R. 250. Η πλάνη περί το νόµο πρέπει να είναι έκδηλη στο πρακτικό. Το πρακτικό είναι η ελεγχόµενη απόφαση και το πρακτικό του Δικαστηρίου χωρίς προσθήκες ή ενόρκους οµολογίες - (Rex v. Nat Bell Liquors Ltd. [1922] 2 A.C. 128, στη σελ. 159, Baldwin & Francis v. Patent Appeal Tribunal [1959]     2 All E.R. 433, In re Argyrides (1987) 1 C.L.R. 23). Πλάνη νόµου, (error of law), όπως ειπώθηκε στην υπόθεση R. v. Preston Appeal Tribunal [1975]   2 All E.R. 807, στη σελ. 810 από τον Λόρδο Denning MR., περιλαµβάνει εσφαλµένη ερµηνεία νόµου, ή εσφαλµένη εφαρµογή του νόµου στα γεγονότα της υπόθεσης.»

 

 

Τέτοια άδεια δεν χορηγείται όταν προβλέπεται άλλο ένδικο μέσο και ειδικά έφεση, εκτός και εάν καταδειχθούν εξαιρετικές περιστάσεις εφόσον η εξουσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου να εκδίδει προνομιακά εντάλματα αφορά σε κατάλοιπο εξουσίας και δεν αποσκοπεί στο να αντικαταστήσει τη διαδικασία της έφεσης^[2] και ούτε στοχεύει στον έλεγχο της πρωτόδικης απόφασης αλλά στη νομιμότητα της απόφασης[3].

 

Όπως αναφέρεται στη νομολογία, τυχόν λανθασμένη ερμηνεία νόμου ή λανθασμένη αντίληψη του Δικαστηρίου δεν ελέγχεται με προνομιακό ένταλμα Certiorari, αλλά ελέγχεται ως προς την ορθότητα της με το ένδικο μέσο της έφεσης[4]. Και τούτο, διότι η  έκδοση προνομιακού εντάλματος δεν στοχεύει στον έλεγχο της ορθότητας της πρωτόδικης απόφασης αλλά στη νομιμότητα της απόφασης.

 

Η παραπομπή στις πρόνοιες του Άρθρου 9 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 6, δεν έχει εφαρμογή στην υπό κρίση περίπτωση όπου η Ενάγουσα στην προαναφερόμενη Αγωγή επιχείρησε, μέσω της καταχώρησης αίτησης για κατάσχεση εις χείρας τρίτου, η οποία αποτελεί, σύμφωνα με το Άρθρο 14(1)(δ) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου Κεφ. 6, μια από τις μεθόδους εκτέλεσης των δικαστικών αποφάσεων, να εκτελέσει την εκδοθείσα υπέρ της απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου. Η σχετική νομολογία στην οποία έγινε αναφορά  από την ευπαίδευτη συνήγορο για τους Αιτητές αφορά στην έκδοση προσωρινών διαταγμάτων τα οποία εκδίδονται στο πλαίσιο εκκρεμούσας αγωγής και δεν εφαρμόζεται στις περιπτώσεις ενδιάμεσων διαταγμάτων στο στάδιο της εκτέλεσης της Απόφασης (δέστε Αθλητική Ένωση Λεμεσού (2012) 1 Α.Α.Δ. 1086). Πέραν τούτου, το Άρθρο 9(4) του Κεφ.6 ρητά εξαιρεί διατάγματα που αφορούν σε εκτέλεση.

 

Κατά συνέπεια, τα όσα οι Αιτητές επικαλέστηκαν σε σχέση με παραβίαση του εδαφίου (2) του Άρθρου 9, λόγω μη παροχής εγγύησης από μέρους της Ενάγουσας και παραβίαση του εδαφίου (3) του Άρθρου 9, αναφορικά με την παραμονή διατάγματος σε ισχύ για χρόνο μεγαλύτερο από τον αναγκαίο για επίδοση ειδοποίησης αυτού σε όσους επηρεάζονται από αυτό, ουδεμία απολύτως εφαρμογή έχουν στην υπό κρίση περίπτωση που αφορά σε διάταγμα με σκοπό την εκτέλεση Απόφασης, που ήδη εξασφαλίστηκε εναντίον των Αιτητών στην Αγωγή που αναφέρθηκε πιο πάνω.

 

Όσον αφορά το παράπονο των Αιτητών ότι δεν καθορίζεται στο προσβαλλόμενο Διάταγμα ότι οι Αιτητές αποτελούν ενδιαφερόμενα και/ή επηρεαζόμενα πρόσωπα στη διαδικασία και ότι δεν διατάχθηκε η επίδοση του Διατάγματος σε αυτούς ως επηρεαζόμενα πρόσωπα, επισημαίνεται ότι, ενώ στο Άρθρο 74 του Κεφ. 6 διαλαμβάνεται ρητά ότι το προσωρινό διάταγμα garnishee order nisi πρέπει να επιδίδεται στο μεσεγγυούχο, δεν υπάρχει πρόνοια για επίδοση στον εξ’ αποφάσεως οφειλέτη, όπως υπάρχει στους Αγγλικούς θεσμούς (δέστε O. 45, r. 1 παλαιών Αγγλικών Θεσμών).

 

Παρά ταύτα, το Δικαστήριο πριν αποφασίσει το κατά πόσο το διάταγμα θα καταστεί απόλυτο (garnishee order absolute), ακούει τα πρόσωπα που δυνατό να θεωρήσει ως ενδιαφερόμενα ή επηρεαζόμενα ή ειδοποιεί αυτά να παραστούν (δέστε Άρθρο 78 του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου               Κεφ. 6.)

 

Η ακολουθητέα διαδικασία, σύμφωνα με τη σχετική νομολογία, είναι η καταχώρηση μονομερούς αίτησης (ex parte) για την έκδοση εντάλματος κατάσχεσης (order nisi). Αφού ειδοποιηθεί ο μεσεγγυούχος και ο εξ’ αποφάσεως χρεώστης, ακολουθεί δικαστική διαδικασία για την οριστικοποίηση του διατάγματος κατάσχεσης ή την έκδοση οιουδήποτε διατάγματος το Δικαστήριο ήθελε κρίνει δίκαιο.

 

Η ακολουθητέα διαδικασία, όπως καθορίζεται στο Μέρος VII του Κεφ. 6, και τρόπος κατάσχεσης έγιναν αντικείμενο εξέτασης στις υποθέσεις  F. Hoffman La Roche and Co. AG v. Inter - Continental Pharmaceuticals (Bletchley) Ltd (1969) 1 C.L.R. 106, καθώς και στην Αγγλική υπόθεση Choice Investments Ltd v. Jeronimnimon Midland Bank Ltd (1980) 2 W.L.R. 80.

 

Το σχετικό απόσπασμα από την υπόθεση F. Hoffman La Roche and Co. AG (πιο πάνω) έχει ως εξής:

 

«Sections 73 to 81 (Part VII) of the Civil Procedure Law, Cap. 6 (which we need not quote verbatim) provide that, if an application for the issue of α writ of attachment is granted by the Court, a writ goes out to the third party (the garnishee) calling on him to appear before the Court and be examined regarding the money or other movable property in his hands which is alleged to be the property of, or be due to, the judgment debtor. Under the provisions of section 74, that property becomes security in the hands of the garnishee, for the satisfaction of the claim of the judgment creditor. Finally, under section 78, the Court, after hearing all interested persons, may order that any part of the money attached shall be paid over to the judgment creditor in satisfaction of his judgment.»

 

 

Στην προκείμενη περίπτωση είναι παραδεκτό από τους Αιτητές, όπως αναφέρεται στο γραπτό περίγραμμα Αγόρευσης που υπέβαλαν για τους σκοπούς τους παρούσας διαδικασίας, ότι στις 9/2/2021 και μετά την καταχώρηση της υπό κρίση Αίτησης, έχει επιδοθεί στους Αιτητές το επίδικο Διάταγμα ημερ. 26/1/2021 μαζί με την δια κλήσεως Αίτηση για έκδοση εντάλματος κατάσχεσης.

 

Των πιο πάνω λεχθέντων θεωρώ ότι η οποιαδήποτε τυχόν παρατυπία από τη μη ύπαρξη οποιασδήποτε διαταγής και/ή οδηγιών από το Δικαστήριο για επίδοση του προσωρινού διατάγματος garnishee order nisi στους Αιτητές ως επηρεαζόμενα πρόσωπα έχει θεραπευθεί. Εν πάση δε περιπτώσει, η οποιαδήποτε παρατυπία η οποία αφορά σε διαδικαστικό θέμα και δεν επηρεάζει τα δικαιώματα των ενδιαφερομένων στην ουσία της υπόθεσης και αποφάσεις που αφορούν σε τέτοια διαδικαστικά θέματα, δεν αναθεωρούνται με το ένταλμα Certiorari (δέστε Γενικός Εισαγγελέας (Αρ. 3) (1993) 1 Α.Α.Δ. 442).

 

Πέραν των πιο πάνω, όπως έχει ήδη λεχθεί, η ύπαρξη εναλλακτικού μέσου ή θεραπείας συνιστά τροχοπέδη στην παροχή άδειας προς καταχώρηση αίτησης δια κλήσεως για εξασφάλιση προνομιακού εντάλματος Certiorari.

 

Στην υπό κρίση περίπτωση, εκτός του ότι δεν έχω ικανοποιηθεί ότι αποκαλύπτεται έκδηλη νομική πλάνη και μη τήρηση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης, ένας επιπρόσθετος λόγος για τον οποίο θεωρώ ορθό και δίκαιο να απορρίψω την Αίτηση, είναι και το ότι υπάρχει άλλο ένδικο μέσο στη διάθεση των Αιτητών, εκείνο της δια κλήσεως αίτησης, δυνάμει της Δ.48(8)(4) των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας για παραμερισμό του διατάγματος που εκδόθηκε μονομερώς[5]. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πολύ σπάνια και κάτω από εξαιρετικές συνθήκες εκδίδεται ένταλμα Certiorari. Στην προκείμενη περίπτωση οι Αιτητές δεν επικαλέστηκαν οποιεσδήποτε εξαιρετικές συνθήκες ή περιστάσεις.

 

Για όλους τους πιο πάνω λόγους η Αίτηση απορρίπτεται.

 

 

 

 

 

 

                                     Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ-ΑΝΔΡΕΟΥ,

          Δ.