ECLI:CY:AD:2021:A413
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Πολιτική Έφεση Αρ. Ε127/20
29 Σεπτεμβρίου, 2021
[Π. ΠΑΝΑΓΗ, Π., Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, Δ.Δ.]
ΜΕΤΑΞΥ:
ΠΑΓΩΤΑ ΠΑΠΑΦΙΛΙΠΠΟΥ & ΠΑΤΙΣΕΡΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΜΙΤΕΔ
Εφεσειόντων/Καθ’ ων η Αίτηση
ΚΑΙ
REGIS MILK INDUSTRIES LTD
Εφεσίβλητων/Αιτητών
…………..
Α. Μίτσιγγα (κα), για Γιώργος Ζ. Γεωργίου & Συνεργάτες ΔΕΠΕ, για Εφεσείοντες.
Α. Αχιλλέως (κα), για Μ.Π. Σπανός & Σία, για Εφεσίβλητους.
…………….
ΠΑΝΑΓΗ, Π.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Ν.Γ. Σάντη.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, Δ.: Οι Εφεσείοντες/Καθ’ ων η Αίτηση (Εναγόμενοι στην Αγωγή 1655/19 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας [«η Αγωγή»]) και οι οποίοι εν τοις εφεξής θα προσδιορίζονται και ως «οι Εφεσείοντες», προσβάλλουν με επτά λόγους έφεσης την ενδιάμεση απόφαση του ιδίου Δικαστηρίου ημερομηνίας 14.9.20 («η Πρωτόδικη Απόφαση»), διά της οποίας στο πλαίσιο ενδιάμεσης αίτησης ημερομηνίας 1.7.19 («η Ενδιάμεση Αίτηση») - με την ακρόαση της να διεξάγεται inter partes έπειτα και από καταχώριση Ένστασης εκ πλευράς Εφεσειόντων («η Ειδοποίηση Ένστασης») - εκδόθηκε προσωρινό διάταγμα υπέρ των Εφεσίβλητων/Αιτητών (Εναγόντων στην Αγωγή και από τούδε «οι Εφεσίβλητοι») και εναντίον των Εφεσειόντων με το οποίο απαγορεύθηκε η «… πώληση και ή διαφήμιση και ή διανομή παγωτών και ή συναφών προϊόντων από τους Εναγόμενους και ή διευθυντές, αξιωματούχους και αντιπροσώπους τους, υπό τη συσκευασία ως η επίδικη στην παρούσα αγωγή … μέχρι τελικής εκδίκασης της παρούσας αγωγής ή νεοτέρας διαταγής του Δικαστηρίου» («το Επίδικο Διάταγμα»).
Η Αγωγή καταχωρίσθηκε διά γενικώς οπισθογραφημένου κλητήριου εντάλματος, με το εξής περιεχόμενο (που επιλέγουμε να παραθέσουμε αυτούσιο όπως και τα άλλα στο ανά χείρας κείμενο για να γίνουν πιο κατανοητές οι θέσεις των διαδίκων και το δικό μας σκεπτικό):
«………………………….……………..………………………………………………………………..
1. Διάταγμα του Δικαστηρίου το οποίο να απαγορεύει στους Εναγόμενους προσωπικά και/ή διά των διευθυντών και/ή αξιωματούχων και/ή υπαλλήλων και/ή υπηρετών και/ή αντιπροσώπων αυτών να παράγουν και/ή να πωλούν και/ή προσφέρουν προς πώληση και/ή διανέμουν και/ή διαφημίζουν παγωτά και/ή συναφή προϊόντα σε σχέση με τα οποία χρησιμοποιούν το όνομα και/ή τη λέξη «πλάκα» είτε με αγγλικούς είτε με ελληνικούς χαρακτήρες, από μόνη της και/ή σε συνδυασμό με άλλες λέξεις, και/ή χρησιμοποιούν το όνομα και/ή λέξη «πλάκα» είτε με ελληνικούς είτε με αγγλικούς χαρακτήρες σε ετικέτες και/ή περιτυλίγματα και/ή κιβώτια και/ή ταμπέλες και/ή επιγραφές και/ή διαφημίσεις, αναφορικά με παγωτά ή άλλα συναφή προϊόντα, μέχρι πλήρους εκδίκασης της παρούσας αγωγής ή μέχρι νεότερης διαταγής του Δικαστηρίου.
2. Διάταγμα του Δικαστηρίου το οποίο να απαγορεύει στους Εναγόμενους προσωπικά και/ή διά των διευθυντών και/ή αξιωματούχων και/ή υπαλλήλων και/ή υπηρετών και/ή αντιπροσώπων και/ή οιωνδήποτε προσώπων τα οποία τελούν υπό τον έλεγχο αυτών, από του να προβαίνουν σε οποιεσδήποτε αναρτήσεις και/ή δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο οι οποίες γίνονται με οδηγίες και/ή πρωτοβουλία και/ή με υποκίνηση και/ή με τη συναίνεση και/ή με ευθύνη των Εναγομένων, αναφορικά με προϊόν το οποίο να φέρει τη λέξη «πλάκα» είτε με αγγλικούς είτε με ελληνικούς χαρακτήρες, από μόνη της και/ή σε συνδυασμό με άλλες λέξεις, ή/και να αναγράφουν σε τέτοιες αναρτήσεις και/ή δημοσιεύσεις το όνομα και/ή λέξη «πλάκα» είτε με ελληνικούς είτε με αγγλικούς χαρακτήρες.
3. Διάταγμα του Δικαστηρίου για έρευνα με σκοπό τον καθορισμό των αποζημιώσεων ή/και διάταγμα εναντίον των Εναγομένων με το οποίο να διατάσσονται να δώσουν ακριβείς λογαριασμούς ή/και στοιχεία για κέρδη (accounts of profit) που έγιναν από πωλήσεις προϊόντων που προκαλούσαν αθέμιτο ανταγωνισμό στη βάση του περί Αστικών Αδικημάτων Νόμου Κεφ. 148 και/ή του Ν.66/83 ο οποίος αποτελεί τον κυρωτικό νόμο της Σύμβασης του Παρισιού για την Προστασία της Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας.
4. Διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο να διατάσσονται οι Εναγόμενοι όπως προβούν σε παράδοση και/ή καταστροφή και/ή διαγραφή οιασδήποτε ταμπέλας και/ή πινακίδας και/ή σήμανσης και/ή ανακοίνωσης και/ή ανάρτησης στο διαδίκτυο και/ ή σε οιοδήποτε άλλο μέσο και/ή έγγραφο στο οποίο φαίνεται η λέξη «πλάκα» είτε με αγγλικούς είτε με ελληνικούς χαρακτήρες, από μόνη της και/ή σε συνδυασμό με άλλες λέξεις, ή/και στο οποίο αναγράφεται το όνομα και/ή λέξη «πλάκα» είτε με ελληνικούς είτε με αγγλικούς χαρακτήρες, και η κατάθεση στο Δικαστήριο ενόρκου δηλώσεως προς τούτο.
5. Γενικές και/ή τιμωρητικές αποζημιώσεις για αθέμιτο ανταγωνισμό (passing - off) με βάση το άρθρο 35 του Κεφ. 148 και/ή του Νόμου 66/83και/ή άλλως πως.
6. Οποιαδήποτε άλλη και/ή περαιτέρω θεραπεία την οποία το Σεβαστό Δικαστήριο ήθελε θεωρήσει δίκαιη και/ή εύλογη υπό τις περιστάσεις.
………………………………………………………………………………………………………….».
Με την Ενδιάμεση Αίτηση, οι Εφεσίβλητοι αιτήθηκαν την έκδοση Προσωρινού Διατάγματος, κατά τα ακόλουθα:
«1. Διάταγμα του Δικαστηρίου το οποίο να απαγορεύει στους Εναγόμενους/ Καθ' ων η Αίτηση προσωπικά και/ή διά των διευθυντών και/ή αξιωματούχων και/ή υπαλλήλων και/ή υπηρετών και/ή αντιπροσώπων αυτών να παράγουν και/ή να πωλούν και/ή προσφέρουν προς πώληση και/ή διανέμουν και/ή διαφημίζουν παγωτά και/ή συναφή προϊόντα σε σχέση με τα οποία χρησιμοποιούν το όνομα και/ή τη λέξη «πλάκα» είτε με αγγλικούς είτε με ελληνικούς χαρακτήρες, από μόνη της και/ή σε συνδυασμό με άλλες λέξεις, και/ή χρησιμοποιούν το όνομα και/ή λέξη «πλάκα» είτε με ελληνικούς είτε με αγγλικούς χαρακτήρες σε ετικέτες και/ή περιτυλίγματα και/ή κιβώτια και/ή ταμπέλες και/ή επιγραφές και/ή διαφημίσεις, αναφορικά με παγωτά ή άλλα συναφή προϊόντα, μέχρι πλήρους εκδίκασης της παρούσας αγωγής ή μέχρι νεότερης διαταγής του Δικαστηρίου.
2. Οιανδήποτε άλλη ή περαιτέρω θεραπεία την οποία το Σεβαστό Δικαστήριο ήθελε κρίνει εύλογη και δικαία υπό τις περιστάσεις.
………………..…………………………………..………………………………………..………….».
Οι Εφεσείοντες (με τους λόγους έφεσης 1-5) προσβάλλουν την κατάληξη του Πρωτόδικου Δικαστηρίου περί πλήρωσης των προϋποθέσεων έκδοσης του Επίδικου Διατάγματος, ήτοι ότι υπάρχει σοβαρό ζήτημα προς εκδίκαση στην αγωγή (λόγος έφεσης 1), ορατή πιθανότητα επιτυχίας της (λόγος έφεσης 2), συζητήσιμο θέμα προς εξέταση (λόγος έφεσης 3), δυσκολία ή αδυναμία απονομής δικαιοσύνης σε μεταγενέστερο στάδιο (λόγος έφεσης 4) και κλίση του ισοζυγίου της ευχέρειας υπέρ της έκδοσης του Επίδικου Διατάγματος (λόγος έφεσης 5). Περαιτέρω, με τον λόγο έφεσης 6, οι Εφεσείοντες διατείνονται πως το Πρωτόδικο Δικαστήριο παραγνώρισε ένορκη δήλωση «… της ιστορικού xxx Πέτρου ημερομηνίας 11/09/2019, η οποία αποτελούσε Τεκμήριο 14 στην ένσταση των Εφεσειόντων/Καθ’ ων η Αίτηση», με δε τον λόγο έφεσης 7 να αμφισβητεί την ορθότητα έκδοσης του Επίδικου Διατάγματος και την απαγόρευση πώλησης «… των προϊόντων των Εφεσειόντων/Καθ’ ων η Αίτηση υπό τη συσκευασία ως η επίδικη στην παρούσα αγωγή».
Οι Εφεσίβλητοι καταχώρισαν αντέφεση με την οποία, διά επτά λόγων αντέφεσης, εισηγούνται ότι το Επίδικο Διάταγμα, ως αυτό εκδόθηκε με περιορισμένο εύρος, είναι εσφαλμένο διότι, αντ’ αυτού, έπρεπε να είχε εκδοθεί διάταγμα ως η Ενδιάμεση Αίτηση (λόγος αντέφεσης 7). Εν σχέσει προς τους άλλους λόγους αντέφεσης, οι Εφεσίβλητοι ισχυρίζονται ότι το Πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένως έκρινε πως από την ολότητα των χαρακτηριστικών «… της συσκευασίας των Εφεσειόντων/Καθ’ ων η Αίτηση δεν υπάρχει εκ πρώτης όψεως ορατή πιθανότητα επιτυχίας της υπόθεσης … σε ότι αφορά την ύπαρξη κινδύνου σύγχυσης ή παραπλάνησης αναφορικά με την βασική λειτουργία του σήματος, που είναι η διακριτικότητα της προέλευσης του, ήτοι του παραγωγού του» (λόγος αντέφεσης 1), πως λαθεμένως προέβη σε εύρημα ότι οι Εφεσίβλητοι δεν αμφισβήτησαν πως «… ο πρωτεύων ρόλος που επιτελεί η λέξη «πλάκα» είναι περιγραφικός» (λόγος αντέφεσης 2), ότι το ίδιο σφαλερώς «… προέβη σε εύρημα ότι ο όρος «πλάκα» είναι περιγραφικός, ότι δηλαδή περιγράφει τον τύπο ή/και το σχήμα του παγωτού» (λόγος αντέφεσης 3), πως κακώς δεν εξέτασε τις άλλες βάσεις αγωγής στην Αγωγή (λόγοι αντέφεσης 4 και 5) και ότι, αντιθέτως προς την ενώπιον του μαρτυρία, θεώρησε πως υπάρχει σοβαρό ζήτημα προς εκδίκαση και ορατή πιθανότητα επιτυχίας «… μόνο σε μία επί μέρους πτυχή του αθέμιτου ανταγωνισμού».
Διεξήλθαμε τα όσα τέθηκαν ενώπιον μας, και σε αυτά συμπεριλαμβάνονται οι επιμελείς αγορεύσεις των ευπαίδευτων συνηγόρων των διαδίκων.
Σε πρώτο στάδιο, θα ασχοληθούμε με τους λόγους έφεσης.
Θα ακολουθήσουν, στην έκταση που θα χρειαστεί, οι λόγοι αντέφεσης.
Αρχίζουμε με τον λόγο έφεσης 1, το μεδούλι του οποίου έχουμε ήδη καταγράψει.
Σε πιο συγκεκριμενοποιημένο επίπεδο, οι Εφεσείοντες λέγουν ότι οι Εφεσίβλητοι δεν παρουσίασαν επαρκή μαρτυρία για να αποδείξουν στον απαιτούμενο βαθμό ότι απέκτησαν φήμη και εμπορική εύνοια στη χρήση του όρου «πλάκα» στην επίδικη συσκευασία, και πως το επακόλουθο «εύρημα» του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν λανθασμένο επειδή βασίστηκε «… σε ισχνή μαρτυρία …».
Δεν συμφωνούμε.
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο, με τρόπο αιτιολογημένο και συγκροτημένο, και πάντως επί ικανοποιητικής μαρτυρίας, είπε και τούτα:
«…………….………………………………..…………………………………………………………..
Οι Ενάγοντες / Αιτητές έθεσαν ενώπιον του Δικαστηρίου αρκετή μαρτυρία για να αποδείξουν, στο βαθμό που απαιτείται στην παρούσα ενδιάμεση διαδικασία για τους σκοπούς του Άρθρου 32 του Ν.14/60, ότι απέκτησαν φήμη και εμπορική εύνοια, όπως τούτη αποτυπώνεται։
- με το μερίδιο αγοράς του παγωτού που κατέστη γνωστό με το όνομα «πλάκα» στην Κυπριακή αγορά βάσει των μετρήσεων / δημοσκοπήσεων της RAI, όπου οι Ενάγοντες καταλαμβάνουν την 1η θέση το εμπορικό έτος 2017/18, ήτοι το έτος αμέσως πριν την επίδικη κυκλοφορία της συσκευασίας των Εναγομένων στην αγορά (βλ. τα Τεκμήρια 17Α και 17Β) και
- με την αρθρογραφία ή/και τις διαφημίσεις για το παγωτό «πλάκα» (βλ. Τεκμήρια 5, 8, 9, 10 -16).
Η νομολογία του Δικαστηρίου της Ε.Ε. την οποία παρέθεσα πιο πάνω δείχνει ότι είναι θεμιτό για το Δικαστήριο να λαμβάνει υπόψη του τις μετρήσεις / δημοσκοπήσεις για τις προτιμήσεις του καταναλωτικού κοινού και για το μέγεθος των μεριδίων αγορά ως μέσο απόδειξης της φήμης που απέκτησε διά της χρήσης του ένα σήμα.
Όσον αφορά τη χρήση της λέξης «πλάκα» ή «Plaka» από τους Ενάγοντες, αυτοί προσκόμισαν επαρκή μαρτυρία για το μέτρο που απαιτείται σε ενδιάμεση διαδικασία βάσει του Ά. 32 του Ν.14/60, για να αποδείξουν ότι πρώτοι άρχισαν να αναγράφουν τη λέξη αυτή το 2008 στην πολυσυσκευασία παγωτών αυτού του είδους, έπειτα το 2016 στο ατομικό παγωτό, ενώ από πολύ πιο πριν, ήτοι από το 2004, χρησιμοποιούσαν την λέξη στα αγγλικά για το παγωτό "PlakaDiet 0%" σε ατομική συσκευασία και από το 2011 την ίδια αγγλική περιγραφή στην πολυσυσκευασία, όπως επίσης στη συνέχεια παρήγαγαν το 2018 το παγωτό με τη σήμανση "PlakaNuts".
Στο παρόν στάδιο το Δικαστήριο δεν δύναται να υπεισέλθει στη λεπτομέρεια των ενόρκων δηλώσεων, για να αποφανθεί οριστικά για το αν οι χρονολογίες που δίδονται είναι ακριβείς, ήτοι αν είναι το 2016 ή το 2017 που χρησιμοποιήθηκε ένας όρος για πρώτη φορά. Δεν παραβλέπω τις συγκρουόμενες θέσεις των Εναγομένων, αλλά κρίνω ότι η ενδελεχής εξέταση της μαρτυρίας είναι έργο για το τελικό στάδιο της δίκης.
…………………………………………………………………………………………………….….».
Από την πιο πάνω περικοπή, προκύπτει ότι το Πρωτόδικο Δικαστήριο εξέτασε, τωόντι, αν οι Εφεσίβλητοι είχαν θέσει μαρτυρία στον χρειαζούμενο για την περίπτωση και διαδικαστικό στάδιο βαθμό, κρίνοντας πως η μαρτυρία ήταν ικανοποιητική, σε ό,τι αφορά την υπό ανάλυσιν παράμετρο.
Η προσέγγιση του Πρωτόδικου Δικαστηρίου και η αποτίμηση των στοιχείων και γνωμόνων που έλαβε υπόψιν ενέπιπτε εντός των ευρύτερα αποδεκτών προϋποθέσεων και νομολογιακής γνώσης που υπάρχει επί του ζητήματος, υπό την έννοια ότι η εμπορική εύνοια συνθέτει το πλεονέκτημα του καλού ονόματος και φήμης που συνδέεται με μια επιχείρηση και συναπαρτίζει, κατ’ ουσίαν, δυναμική που προκαλεί έθιμο, συνιστώντας τοιουτοτρόπως παράγοντα που διακρίνει μεταξύ μιας παλαιάς και πετυχημένης επιχείρησης και μιας καινούργιας επιχείρησης που μόλις ξεκινά (βλ. Inland Revenue Commissioners v Muller & Co.’s Margarine (1900-03) All ER Rep 413, 416-417).
Κατ’ ακολουθίαν, δεν ήταν απλώς αποδεκτό, αλλά και λελογισμένο, για το Πρωτόδικο Δικαστήριο να βασισθεί στα μερίδια αγοράς και πωλήσεων ως και σε διαφημίσεις και αρθρογραφία για το επίδικο προϊόν (που του παρουσιάστηκαν με μαρτυρία), προκειμένου να εξακριβώσει, σε εκείνο το στάδιο, την ύπαρξη (ή όχι) του εν λόγω πλεονεκτήματος που φερόμενα αποκτήθηκε μέσα από μακροχρόνια και ευδόκιμη εμπορική πορεία.
Η άποψη των Εφεσειόντων, ως παρατίθεται στην αιτιολογία 3 του λόγου έφεσης 1, πως «… η απλή διαφήμιση μιας επιχειρήσεως ή αγαθών δεν είναι αρκετή για να αποδείξει εμπορική εύνοια ή φήμη (Demades Overseas Ltd v Studio MΑ ST Ltd - (1996) 1B A.A.Δ 799) …», δεν είναι επακριβής.
Εκείνο που, ανάμεσα σε άλλα, αποφασίστηκε στην Demades Overseas Ltd v Studio MΑ.ST Ltd (1996) 1(B) AAΔ.799, 807-814, ήταν ότι η απλή διαφήμιση επιχείρησης σε χώρα όπου η επιχείρηση τούτη δεν διεξάγει εργασίες, δεν αρκεί, στη συνήθη πάντοτε ροή των πραγμάτων, για να τεκμηριώσει ύπαρξη εμπορικής εύνοιας στη χώρα εκείνη.
Εν πάση περιπτώσει, η τελική απόφανση επί του συζητούμενου (ως και όλων των άλλων επί του πραγματικού και νομικού καθεστώτος της υπόθεσης), θα κριθεί, ως σωστά υπέδειξε το Πρωτόδικο Δικαστήριο σε διάφορα σημεία της απόφασης του - χωρίς να προχωρεί σε ευρήματα παρά μόνον σε κάποια απαραίτητη αξιολόγηση της μαρτυρίας για τη διαπίστωση ικανοποίησης των νομοθετικών κριτηρίων έκδοσης του Επίδικου Διατάγματος - στη δίκη, επί της ουσίας της Αγωγής και όχι ενδιαμέσως, με την αρχή αυτή να πρέπει να τηρείται με ευλάβεια από το Δικαστήριο χωρίς να αφήνει να αιωρείται σκιά ότι έχει αποφασίσει την ουσία της υπόθεσης ή κάποια ουσιώδη πτυχή της, κάτι που εκφράζει εξάλλου (όπως και όλα τα υπόλοιπα στην τρέχουσα σκέψη) το απαύγασμα της επί τούτω πάγιας νομολογίας του Εφετείου επίκαιρης και παλαιότερης (βλ. Zondrvan v Bonaldo Fiduciaries Ltd Άλλων, ΠΕ 64/15, ημ. 20.7.21, CISC “TV Company Stream” και Άλλων ν Content Union S.A., ΠΕ 34/18, ημ. 8.4.21, Lariena Investments Ltd και Άλλων v RFI Consortium Limited, ΠΕ 164/19, ημ. 22.1.21, Μιχαηλίδης ν Παπακυριακού (2004) 1 (Α) ΑΑΔ 209, 214-217, Γρηγορίου και Άλλοι ν Χριστοφόρου και Άλλων (1995) 1 ΑΑΔ 248, 269-270, The Jonitexo Ltd v Adidas (1984) 1 CLR 263, 268-269, Odysseos ν A. Pieris Estates Ltd and Others (1982) 1 CLR 557, 569).
Δεν είναι όμως ορθή ούτε και η άλλη θέση των Εφεσειόντων πως το Πρωτόδικο Δικαστήριο δεν ζύγισε τα όσα τέθηκαν ενώπιον του για τη χρήση της λέξης «πλάκα». Το Πρωτόδικο Δικαστήριο, έχοντας κατά νουν όλη τη σχετική μαρτυρία, διέγνωσε ότι απάρτιζε καθοριστική πτυχή «… το θέμα της ονομασίας στις συσκευασίες που αγοράζουν οι καταναλωτές και όχι οι τιμοκαταλόγοι που δεν εκτίθενται σε θέαση στους καταναλωτές, όπου περιγραφικά και μόνο χρησιμοποιείται η λέξη «πλάκα»». Διιστάμεθα προσέτι και από τη θέση των Εφεσειόντων πως, αν καλώς αντιληφθήκαμε το επιχείρημα, δεν υπήρχε ικανή μαρτυρία που να δείχνει προς δυσμενή επηρεασμό των συμφερόντων των Εφεσίβλητων. Τέτοια μαρτυρία υπήρχε, όπως φερ’ ειπείν, τα στοιχεία για τη μείωση του μεριδίου αγοράς τού ατομικού παγωτού «πλάκα», σε αντιστοιχία προς το μερίδιο αγοράς του παγωτού «#plaka» των Εφεσειόντων.
Τίποτα από όσα άλλα συζήτησαν οι Εφεσείοντες στον λόγο έφεσης 1 δεν κρίνεται επαρκές για να δικαιολογήσει παρέμβαση στην Πρωτόδικη Απόφαση.
Ο λόγος έφεσης 1 απορρίπτεται.
Σε σχέση προς το λόγο έφεσης 2, το Πρωτόδικο Δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο πρωτεύων όρος που επιτελεί η λέξη «πλάκα» είναι περιγραφικός, αποδεχόμενο ως νομικώς ευσταθή τη θέση των Εφεσίβλητων ότι η λέξη «πλάκα» απόχτησε διακριτικό χαρακτήρα.
Είπε σχετικώς το Πρωτόδικο Δικαστήριο και αυτά:
«……..……………………………………………………………………………………..
Δεν αμφισβητούν οι Ενάγοντες / Αιτητές ότι ο πρωτεύον ρόλος που επιτελεί η λέξη «πλάκα» είναι περιγραφικός, ότι δηλαδή περιγράφει τον τύπο ή/και το σχήμα του παγωτού. Αυτό όμως που διατείνονται οι Αιτητές είναι ότι, λόγω της πολυετούς χρήσης του όρου αυτού στη σήμανση και διαφήμιση των παγωτών τους αυτού του τύπου, απέκτησε μέσα από τη χρήση αυτή τη φήμη ή/και εμπορική εύνοια που το διακρίνει ως όρο που δηλώνει ότι το παγωτό αυτό παράγεται από τους Ενάγοντες. Πρόκειται για μια δευτερεύουσα λειτουργία σήματος, άξια δικαστικής προστασίας.
Δεν εντοπίζω οτιδήποτε το νομικά αβάσιμο ή ανυπόστατο στην πιο πάνω θεώρηση των αιτητών, ιδίως μετά από όλη τη νομολογία που έχω παραθέσει ανωτέρω, η οποία δεικνύει ότι μπορεί μια περιγραφή που αποκτά φήμη και προσδίδει εμπορική εύνοια σε μια επιχείρηση να προστατευθεί από αθέμιτο ανταγωνισμό τρίτων στο πλαίσιο του άρθρου 35 του Κεφ. 148.
…..……………………………………………………………………………………………………».
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο, σε αντίθεση με την ερμηνευτική των Εφεσειόντων, εξέτασε, ορθώς (καθοδηγητική) νομολογία, για να απογράψει τις βασικές αρχές της θεματολογίας που εν προκειμένω απασχολούσε και για να πλαισιώσει συγκεκριμένη εκδήλωση του σκεπτικού του, καταλήγοντας πως ο όρος «πλάκα», παρότι κρίθηκε ως περιγραφικός, είχε αποκτήσει διακριτικό χαρακτήρα και δευτερεύουσα λειτουργία άξια δικαστικής προστασίας (βλ. Charitou v Karmiou (1976) 6 JSC 990, 997, Fashions House v The Republic of Cyprus (1973) 3 CLR 231, 238).
Οι Εφεσείοντες υπέβαλαν ότι δεν παρουσιάστηκε μαρτυρία πως το καταναλωτικό κοινό, στο άκουσμα της λέξης «πλάκα», τη συνδέει αυτή άμεσα με το παγωτό των Εφεσίβλητων και ότι, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί πως «… η εν λόγω λέξη/περιγραφικός όρος έχει αποκτήσει δευτερεύουσα σημασία».
Μήτε και με αυτό συμφωνούμε.
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο συνυπολόγισε άπαντες τους ισχυρισμούς και βεβαίως όσα παρέθεσαν επί του θέματος οι Εφεσίβλητοι (με παραπομπή και στο περιεχόμενο των Τεκμηρίων 24 και 25 στην ένορκη δήλωση του xxx Πρωτοπαπά που συνοδεύει την Ενδιάμεση Αίτηση), δεχόμενο ότι οι θέσεις των Εφεσίβλητων περί διακριτικού χαρακτήρα που απέκτησε το σήμα ήταν νομικώς βάσιμες, λέγοντας πως «… Αυτό όμως που διατείνονται οι Αιτητές είναι ότι, λόγω της πολυετούς χρήσης του όρου αυτού στη σήμανση και διαφήμιση των παγωτών τους αυτού του τύπου, απέκτησε μέσα από τη χρήση αυτή τη φήμη ή/και εμπορική εύνοια που το διακρίνει ως όρο που δηλώνει ότι το παγωτό αυτό παράγεται από τους Ενάγοντες …».
Ο λόγος έφεσης 2 απορρίπτεται.
Με τον λόγο έφεσης 3, οι Εφεσείοντες λεν πως το Πρωτόδικο Δικαστήριο «… εσφαλμένα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπάρχει συζητήσιμο θέμα προς εξέταση με ορατή πιθανότητα επιτυχίας και συγκεκριμένα ότι προκαλείται σύγχυση και/ή ψευδείς παραστάσεις προς τον μέσο καταναλωτή και/ή ότι υπάρχει ουσιώδης ομοιότητα του σήματος/ονομασία «#plaka» του παγωτού των Εφεσειόντων/Καθ’ ων η Αίτηση με την ονομασία «Choc Ice Classic. Πλάκα» του παγωτού των Εφεσιβλήτων/Αιτητών».
Αποκλίνουμε.
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο ανέφερε συναφώς και τα πιο κάτω:
«………………………………………………………………………………………………………...
Αναφορικά με το λόγο ένστασης αρ. 5 - Ότι η λέξη "#plaka" είναι αποτυπωμένη ουσιωδώς διαφορετικά από τη γραμματική αποτύπωση της λέξης «πλάκα» όπως χρησιμοποιείται από τους Αιτητές.
Κρίνω ότι αυτός ο λόγος ένστασης θα πρέπει να κριθεί υπό το φακό της νομολογίας του Δικαστηρίου της Ε.Ε. που έχω παραθέσει πιο πάνω και η οποία δεικνύει ότι όχι μόνο η οπτική / γραμματική, αλλά και η ηχητική ανάγνωση μιας λέξης είναι δυνατόν να δημιουργεί παρόμοιες εικόνες / παραστάσεις στο μυαλό του καταναλωτικού κοινού και τούτο οφείλει να εξετάζεται από το Δικαστήριο (βλ.C‑20/14, BGW Beratungs-Gesellschaft Wirtschaft mbH, πρώην BGW Marketing- & Management-Service GmbH κατά Bodo Scholz (ECLI:EU:C:2015:714) και την C‑147/14, Loutfi Management Propriété intellectuelle SARL κατά AMJ Meatproducts NV, Halalsupply NV (ECLI:EU:C:2015:420, ανωτέρω).
Εδώ εν προκειμένω κρίνω πως υπάρχει συζητήσιμο θέμα προς εξέταση, με ορατή πιθανότητα επιτυχίας του επιχειρήματος των Εναγόντων για ουσιώδη ομοιότητα του επίδικου σήματος των Εναγόντων "#plaka" με το νόημα ή την εικόνα ή την παράσταση που δημιουργεί η ελληνική λέξη «πλάκα».
Επομένως, απορρίπτω το λόγο ένστασης αρ. 5.
Αναφορικά με το λόγο ένστασης αρ. 6 - Ότι το περιτύλιγμα του παγωτού των Εναγομένων με τη λέξη "#plaka" δεν ομοιάζει με το περιτύλιγμα των Εναγόντων και άρα δεν προκαλείται σύγχυση ή παραπλάνηση ή εξαπάτηση του καταναλωτικού κοινού.
Όπως επιβεβαιώθηκε στην απόφαση ημερ. 16.2.2012, Π.Ε. 263/2009, CTO Public Company Limited κ.α. ν 1. BAT (Cyprus) Limited kai 2. Rothmans of Pall Mall Limited, η απόδειξη ένοχης πρόθεσης δεν είναι απαραίτητη σε αγωγές για αθέμιτο ανταγωνισμό. Συνεπώς, η εξαπάτηση, η οποία προϋποθέτει ένοχη διάνοια, δεν υπεισέρχεται στη συζήτηση.
Συγκρίνοντας σε αυτό το προκαταρκτικό στάδιο της δίκης, την επίδικη συσκευασία των Εναγομένων ως το Τεκμήριο 18 της Ε/Δ του κ. Πρωτοπαπά με τη συσκευασία των Εναγόντων ως το Τεκμήριο 4 της ίδιας Ε/Δ, κρίνω ότι πράγματι η συνολική εικόνα που δίδουν οι συσκευασίες (όχι τα επιμέρους σήματα "#plaka" ή «πλάκα» ή "plakaDiet0%" ή "PlakaNuts"), είναι διαφορετική λόγω κυρίως της διαφοράς στα χρώματα των δύο συσκευασιών και της διαφοράς στα σήματα των παραγωγών. Δηλαδή εδώ, δεν υπάρχει εκ πρώτης όψεως κίνδυνος σύγχυσης ή παραπλάνησης, λόγω απομίμησης του περιτυλίγματος στο σύνολό του ή απομίμησης του σήματος του παραγωγού, κατά τρόπο που ο καταναλωτής να στερείται της ευκαιρίας να δει ότι το ένα παγωτό παράγεται από την εταιρεία Regis, ενώ το άλλο παράγεται από την "PAPAFILIPOU ICE CREAM" όπως αναγράφεται στο Τεκμήριο 18 Δηλαδή, από το σύνολο των χαρακτηριστικών της συσκευασίας εκ πρώτης όψεως δεν εντοπίζω ορατή πιθανότητα επιτυχίας της υπόθεσης των Εναγόντων σε ότι αφορά την ύπαρξη κινδύνου σύγχυσης ή παραπλάνησης σε ό,τι αφορά την βασική λειτουργία του σήματος, που είναι η διακριτικότητα της προέλευσής του, ήτοι του παραγωγού του.
Εκείνο όμως που εντοπίζω προκαταρκτικά είναι κίνδυνο σε ό,τι αφορά τη δευτερεύουσα χρήση της λέξης «πλάκα» ή "plaka" ως διαύλου επικοινωνίας των Εναγόντων με το καταναλωτικό κοινό στο πλαίσιο των διαφημίσεων για τις οποίες δαπανούσαν επί σειρά ετών πριν το Μάη του 2019 που οι Ενάγοντες άρχισαν να λανσάρουν την ίδια λέξη για την προώθηση του παρόμοιου παγωτού.
………………………………………………………………………………………………………….
Επομένως, παρά την αναγνωρισιμότητα του σήματος "PAPAFILIPOU ICE CREAM" ως σήματος που συνδέει την προέλευση του παγωτού με την εταιρεία των Εναγομένων, εφόσον την πιο περίοπτη θέση στο επίδικο περιτύλιγμα καταλαμβάνει η λέξη "#plaka", κρίνω ότι υπάρχει σοβαρό ζήτημα προς εκδίκαση με ορατή πιθανότητα επιτυχίας, ότι οι Εναγόμενοι χρησιμοποιούν το σημείο αυτό, προκειμένου να επωφεληθούν από την έλξη που ασκεί το αυτό, λόγω της φήμης που απέκτησε στην αγορά από τη χρήση και τις δαπανηρές διαφημίσεις των Εναγόντων. Προηγουμένως, οι Εναγόμενοι χρησιμοποιούσαν την περιγραφή "Choc-bar ice", για την οποία οι Ενάγοντες ουδέποτε παραπονέθηκαν ότι δημιουργούσε κίνδυνο αθέμιτου ανταγωνισμού, αφού όντως οπτικά και φωνητικά /ηχητικά, δεν δημιουργούσε τέτοιο θέμα. Καθοριστικό τίθεται το θέμα της ονομασίας στις συσκευασίες που αγοράζουν οι καταναλωτές και όχι οι τιμοκαταλόγοι που δεν εκτίθενται σε θέαση στους καταναλωτές, όπου περιγραφικά και μόνο χρησιμοποιείται η λέξη «πλάκα».
…………………………………………………………………………………………....................».
Ουδέν έχει καταδειχθεί που να δικαιολογεί οποιασδήποτε μορφής παρεμβολή μας στα όσα αφορούν στον λόγο έφεσης 3.
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο, ως συνεπάγεται από το επίδικο σκεπτικό, προέβη σε μια σφαιρική και προσεκτική εκτίμηση της μαρτυρίας αλλά και του φερόμενου κινδύνου σύγχυσης (που εκτενώς συζητήθηκε πρωτοδίκως), με υπόδειξη, μεταξύ άλλων, στην ομοιότητα των δύο αντιπαρατιθεμένων σημάτων (οπτική, φωνητική, εννοιολογική) εξετάζοντας - κατά τη νομολογία (βλ. Loutfi Management Propriété Intellectuelle SARL v AMJ Meatproducts NV (C-147/14) EU:C: 2015:420 [25 June 2015]) - και το ζήτημα της σύγχυσης στη βάση της σχετικής αγοράς και του μέσου καταναλωτή.
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο στάθμισε κάθε αλληλένδετο παράγοντα και ανέλυσε καθετί σχετικό, αποφαινόμενο, εντός των ορίων της δικαιοδοσίας και ευχέρειας του, ότι υπήρχε συζητήσιμο θέμα προς εξέταση με ορατή πιθανότητα επιτυχίας της Αγωγής.
Ο λόγος έφεσης 3 απορρίπτεται.
Με τους λόγους έφεσης 4 και 5 προσβάλλεται αντιστοίχως, η απόληξη του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι οι Εφεσίβλητοι απέδειξαν πως θα είναι δύσκολο ή αδύνατο να απονεμηθεί πλήρης δικαιοσύνη σε μεταγενέστερο στάδιο, ως και το ότι το ισοζύγιο της ευχέρειας έκλινε υπέρ τους. Οι Εφεσείοντες παραπονούνται πως το Πρωτόδικο Δικαστήριο δεν αιτιολόγησε το εύρημα του και ότι η ζημιά που μπορούσε να προκύψει ήταν υπολογίσιμη, έστω με κάποια δυσκολία, και έτσι δεν θα ήταν λογικό να λογισθεί η ζημιά αυτή ως ανεπανόρθωτη.
Διαφωνούμε.
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο, με αρκετά αναλυτική μνεία στη νομολογία - αλλά και στη μαρτυρία - είπε και τούτα (τα οποία κρίνουμε πως καταρρίπτουν εξάπαντος τους λόγους έφεσης 4 και 5):
«………………………………………………………………………………………………………...
Στην παρούσα υπόθεση, οι Ενάγοντες / Αιτητές είχαν την ευκαιρία να δείξουν ότι μέσα στο χρονικό διάστημα που διέρρευσε από την ημερομηνία καταχώρησης της αγωγής τους μέχρι και την ημερομηνία που δικάστηκε η υπό κρίση αίτηση, υπέστησαν μείωση στις πωλήσεις τους (βλ. την παράγραφο 9 της συμπληρωματικής Ε.Δ του κ. Πρωτοπαπά, η οποία υποστηρίζεται και από το Τεκμήριο 7). Ειδικότερα, στη γραπτή της αγόρευση, η συνήγορος των Εναγόντων επισημαίνει ότι σε σχέση με τον Αύγουστο του 2019 που το παγωτό των Καθ' ων η Αίτηση κυκλοφορούσε με άλλη επωνυμία, υπήρξε αύξηση στις πωλήσεις του της τάξης του 0,1%, ενώ οι Αιτητές υπέστησαν μείωση του μεριδίου τους όσον αφορά το κλασικό παγωτό «πλάκα» κατά 0,1%, το οποίο αποτελεί ποσοστό ίσο με την αύξηση των Καθ' ων η Αίτηση. Αντίθετα, οι πολυσυσκευασίες των Αιτητών, παρουσιάζουν αύξηση σε πωλήσεις. Οι Καθ' ων η Αίτηση δεν πωλούν το παγωτό τους το οποίο ονομάζουν plaka σε πολυσυσκευασίες ακόμα. Τούτο καταδεικνύει ότι η μείωση που υπέστησαν οι Αιτητές δεν οφείλεται στη γενική μείωση της αγοράς παγωτού, αφού οι πωλήσεις των πολυσυσκευασιών τους παρουσιάζουν αύξηση. Τούτο περαιτέρω δεικνύει ότι οι πωλήσεις του βασικού ατομικού παγωτού των Αιτητών, ήτοι του παγωτού «πλάκα» επηρεάστηκαν, έστω και σε μικρό βαθμό, από το παγωτό των Καθ' ων η Αίτηση. Ο επηρεασμός αναμένεται ότι θα συνεχίζεται και στη πάροδο του χρόνου ενόσω η χρήση του ονόματος «plaka» από τους Καθ' ων η Αίτηση θα συνεχίζεται.
Ασφαλώς η έννοια της απονομής πλήρους δικαιοσύνης δεν είναι ταυτόσημη με την αποκατάσταση μόνο της υλικής ζημιάς, αλλά είναι ευρύτερη και σ' αυτήν περιλαμβάνεται και η προστασία της εμπορικής εύνοιας των Αιτητών. Ο χρηματικός παράγοντας της αποζημίωσης δεν είναι ο μόνος που λαμβάνεται υπόψη. Η έννοια της δικαιοσύνης δεν συναρτάται με την στενή αντίληψη της υλικής ζημιάς αλλά με την ευρύτερη προστασία των συμφερόντων του αιτούμενου την θεραπεία (βλ. Papastratis v. Pierides (1979) 1 C.L.R. 231, M & CH Mitsingas Trading Ltd v. The Timberland Co (1997) 1 A.A.Δ. 1791, xxx Κυρίσαββας κ.ά ν. xxx Κύζη (2001) 1Β Α.Α.Δ. 1245).
Η νομολογία αναγνωρίζει ότι ο αθέµιτος ανταγωνισµός έχει προεκτάσεις, µεταξύ των οποίων και ο επηρεασµός της εµπορικής εύνοιας, που είναι δύσκολο να αποτιµηθούν σε χρήµα ή να εξακριβωθούν µε βεβαιότητα. Όπως αποφασίστηκε στη Μ & CH Mitsingas Trading Ltd. κ.ά. v. The Timberland Co Of Usa, (ανωτέρω), δοθείσας της αποκάλυψης συζητήσιµης υπόθεσης από τους εφεσείοντες, µε ορατή την πιθανότητα επιτυχίας, η προστασία των δικαιωµάτων τους καθίστατο επείγον ζήτηµα, λόγω της φύσης των παραβιάσεων και των άµεσων ζηµιογόνων επιδράσεων στα δικαιώµατά τους.
Η νομολογία αναγνωρίζει (Bacardi & Co. Ltd v. Vinco Ltd (1996) 1 C.L.R. 788) ότι υπάρχει εξ ορισμού ο κίνδυνος το δικαστήριο να πάρει εσφαλμένη απόφαση, δηλαδή να χορηγήσει διάταγμα σε διάδικο ο οποίος αποτυγχάνει να αποδείξει τα δικαιώματα του κατά την κυρίως δίκη της αγωγής ή διαζευκτικά να παραλείψει να χορηγήσει διάταγμα σε διάδικο που επιτυγχάνει στην κυρίως δίκη. Είναι λόγω αυτού του κινδύνου, που έχει καθιερωθεί η θεμελιώδης αρχής ότι το δικαστήριο πρέπει να υιοθετήσει εκείνη την πορεία, η οποία φαίνεται ότι ενέχει τους λιγότερους κινδύνους αδικίας, εάν ήθελε φανεί στο μέλλον ότι η απόφασή του ήταν «εσφαλμένη» με το πιο πάνω νόημα. Ένας από τους κινδύνους αδικίας είναι και αυτός που προκαλείται στους Εναγόμενους και σε τυχόν τρίτα πρόσωπα σε περίπτωση έκδοσης απαγορευτικού διατάγματος με αδικαιολόγητη καθυστέρηση.
Είναι περαιτέρω νομολογημένο ότι απλός και γενικός ισχυρισμός των Καθ' ων η Αίτηση σε Προσωρινό Διάταγμα ότι είναι φερέγγυοι και διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία προς ικανοποίηση Δικαστικής απόφασης η οποία θα εκδοθεί προς όφελος των Αιτητών και εναντίον τους, δεν είναι αρκετός και ικανοποιητικός λόγος ώστε να μην εκδοθεί Προσωρινό Απαγορευτικό Διάταγμα εναντίον τους (βλ. Ρένα Αριστοτέλους Λτδ ν. Benfleet Enterprises Ltd (2006) 1 A.A.Δ. 280).
……………………………………………………………………………………………………….».
Ως εκ της συμπαγούς και περιεκτικής ως άνω αιτιολογίας, καμιά έκφανση των όσων πρότειναν οι Εφεσείοντες δεν θα μπορούσε αντικειμενικώς να πλήξει όσα ευστόχως εντόπισε το Πρωτόδικο Δικαστήριο (είτε κατά τα γεγονότα είτε κατά τη νομολογία), σε ένα πεδίο που τέτοια αποτίμηση, ως εκ της φύσης και αντικειμένου της, εμπεριέχει τις δικές της εγγενείς δυσκολίες (βλ. D & L Tourist Enterprises Ltd v Lacoste και Άλλων, ΠΕ 84/14, ημ. 3.7.20, Parico Aluminium Designs Ltd v Mouskita-Aluminium Co Limited και Άλλων (2002) 1(Γ) ΑΑΔ 2015, 2050-2055, Evans & Sons Ltd v Iωάννου και Άλλων (2001) 1(Γ) ΑΑΔ 2092, 2098).
Οι λόγοι έφεσης 4 και 5 απορρίπτονται.
Με τον λόγο έφεσης 6, οι Εφεσείοντες υποστηρίζουν ότι το Πρωτόδικο Δικαστήριο αγνόησε το σύνολο της μαρτυρίας που προσκομίστηκε από αυτούς και προχώρησε στα αξιολογικά του ευρήματα δίχως να προσμετρήσει την ένορκη δήλωση/Τεκμήριο 14 (που συναπτόταν στην ένορκη δήλωση που συνόδευε την Ειδοποίηση Ένστασης).
Δεν συμμεριζόμαστε τη θέση των Εφεσειόντων.
Κατ’ αρχάς, η περί ης ο λόγος ένορκη δήλωση/Τεκμήριο 14 δεν συγκροτεί ένορκη δήλωση που επισυνάπτεται στην Ειδοποίηση Ένστασης κατά τα προνοούμενα στην Δ.48Θ4(1) των Περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών, αλλά τεκμήριο βάσει της Δ.39ΘΘ20-21 των Περί Πολιτικής Δικονομίας Θεσμών το οποίο περιείχε θέσεις που επιλέχθηκαν να παρουσιαστούν από τους Εφεσείοντες ως εξ ακοής μαρτυρία (βλ. Τράπεζα Κύπρου Δημόσια Εταιρεία Λτδ ν Χαραλάμπους και Άλλων (2010) 1(Β) ΑΑΔ 829, 837-839) - και οπωσδήποτε αξιολογήσιμη υπό τις δοσμένες περιστάσεις της περίπτωσης ως έγγραφη μαρτυρία (βλ. Maslenikova v Χατζηχάννα, ΠΕ 197/19, ημ. 15.1.21) - προς επίρρωση συγκεκριμένων ισχυρισμών.
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο, δεν την αγνόησε.
Απεναντίας - δοθέντος ότι γινόταν και αναφορά στην ένορκη δήλωση/Τεκμήριο 14, στην παράγραφο 15 της ένορκης δήλωσης του xxx Χριστοφόρου (που συνόδευε την Ειδοποίηση Ένστασης) - το Πρωτόδικο Δικαστήριο υπολόγισε και συνεκτίμησε το τεκμήριο, στη γενικότητα του έστω, ως μέρος του συνόλου του μαρτυριακού υλικού. Τούτο, ως εύλογο πλέον συμπέρασμα, εξάγεται από το όλον της Πρωτόδικης Απόφασης και την ανάλυση που έγινε εκεί και η οποία οδήγησε εν τέλει στην έκδοση του Επίδικου Διατάγματος «… υπό το φως όλων των πιο πάνω παραμέτρων …» (ως ρητώς καταγράφθηκε στη σελίδα 79 της Πρωτόδικης Απόφασης).
Δεν υπάρχει πεδίο επέμβασης μας.
Ο λόγος έφεσης 6 απορρίπτεται.
Με τον λόγο έφεσης 7 οι Εφεσείοντες προτάσσουν πως το Πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένως εξέδωσε το Επίδικο Διάταγμα «… με το οποίο να απαγορεύεται η πώληση των προϊόντων των Εφεσειόντων υπό τη συσκευασία ως η επίδικη …» αφού το καταληκτικό αυτό είναι (ως το θέτουν οι Εφεσείοντες στο αιτιολογικό του λόγου έφεσης 7) «... απονενοημένο και χωρίς λογικό έρεισμα. Εφόσον το ίδιο κατέληξε ότι μεταξύ των δύο περιτυλιγμάτων δεν υπάρχει καμία ομοιότητα και ούτε προκύπτει οποιαδήποτε σύγχυση προς το καταναλωτικό κοινό, αλλά ούτε σύγχυση ως προς την προέλευση του (παραγωγός), κατά συνέπεια δεν υπήρχε λογική συνάφεια μεταξύ του ευρήματος του και του απαγορευτικού διατάγματος».
Δεν ομογνωμούμε με τους Εφεσείοντες.
Σε πρώτο στάδιο, καταγράφουμε σε σύμπνοια με αντίστοιχη τοποθέτηση της ευπαίδευτης δικηγόρου των Εφεσίβλητων ότι ως είναι διατυπωμένος ο λόγος έφεσης 7 δεν προσβάλλει ευθέως την έκδοση του Επίδικου Διατάγματος κατά τις προβλέψεις του άρθρου 32 του Περί Δικαστηρίων Νόμου 14/60 - επί των οποίων αποφασίσαμε ήδη υπό ένα ωστόσο διάφορο πρίσμα και προοπτική - με αποτέλεσμα, το ακαθόριστο του περιεχομένου του να κατατάσσει τον λόγο έφεσης 7 ως κατά βάσιν θνησιγενή (βλ. Φιλίππου v Parkin, Έφεση 12/18, ημ. 6.4.21, Omex Enterprises Ltd και Άλλων ν Elia, ΠΕ 469/12, ημ. 20.9.19).
Άλλωστε, υποσημειώνουμε ότι το Πρωτόδικο Δικαστήριο διόλου δεν εξακρίβωσε πως δεν υπάρχει οποιαδήποτε ομοιότητα μεταξύ των περιτυλιγμάτων. Αυτό που είπε, ήταν ότι η συνολική εικόνα των περιτυλιγμάτων είναι διαφορετική λόγω αντίθεσης στα χρώματα και στα σήματα των παραγωγών. Παραλλήλως, αποτύπωσε δεόντως και επιτρεπτώς για το διαδικαστικό στάδιο που βρίσκονταν τα πράγματα, πως «… υπάρχει συζητήσιμο θέμα προς εξέταση, με ορατή πιθανότητα επιτυχίας του επιχειρήματος των Εναγόντων για ουσιώδη ομοιότητα του επίδικου σήματος των Εναγόντων “#plaka” με το νόημα ή την εικόνα ή την παράσταση που δημιουργεί η ελληνική λέξη «πλάκα»» και ότι «… παρά την αναγνωρισιμότητα του σήματος “PAPAPHILIPOU ICE CREAM” ως σήματος που συνδέει την προέλευση του παγωτού με την εταιρεία των Εναγομένων, εφόσον την πιο περίοπτη θέση στο επίδικο περιτύλιγμα καταλαμβάνει η λέξη “#plaka”, κρίνω ότι υπάρχει σοβαρό ζήτημα προς εκδίκαση με ορατή πιθανότητα επιτυχίας, ότι οι Εναγόμενοι χρησιμοποιούν το σημείο αυτό, προκειμένου να επωφεληθούν από την έλξη που ασκεί το αυτό, λόγω της φήμης που απέκτησε στην αγορά από τη χρήση και τις δαπανηρές διαφημίσεις των Εναγόντων».
Πέραν αυτού, το Πρωτόδικο Δικαστήριο ποσώς διακρίβωσε πως δεν ανακύπτει οποιαδήποτε σύγχυση προς το καταναλωτικό κοινό, αλλά ότι δεν αναφύεται σύγχυση μονάχα «… σε ό,τι αφορά την βασική λειτουργία του σήματος, που είναι η διακριτικότητα της προέλευσής του, ήτοι του παραγωγού του». Επεσήμανε εντούτοις σύγχυση «… σε ό,τι αφορά τη δευτερεύουσα χρήση της λέξης «πλάκα» ή "plaka" ως διαύλου επικοινωνίας των Εναγόντων με το καταναλωτικό κοινό στο πλαίσιο των διαφημίσεων για τις οποίες δαπανούσαν επί σειρά ετών».
Κατά συνέπειαν, καταλήγουμε πως οι αιτιάσεις που ξεδίπλωσαν οι Εφεσείοντες για ανατροπή της Πρωτόδικης Απόφασης μέσω του λόγου έφεσης 7 είναι ανυπόστατοι.
Ο λόγος έφεσης 7 απορρίπτεται.
Ουδείς των λόγων έφεσης ευσταθεί.
Περί της αντέφεσης, δεν έχουμε να πούμε πολλά, και αυτό, αφού, το Πρωτόδικο Δικαστήριο, ως ήδη κρίναμε (στην έκταση που απαιτήθηκε επιλαμβανόμενοι των λόγων έφεσης), ενασχολήθηκε άρτια και εντός του πλαισίου της δικαιοδοσίας του, επί όσων κλήθηκε να αποφανθεί (και θεώρησε προς τούτο επιβεβλημένο).
Το κατά πόσον υπάρχει (ή όχι) εκ πρώτης όψεως ορατή πιθανότητα επιτυχίας της Αγωγής σε ό,τι αφορά στην ύπαρξη κινδύνου σύγχυσης ή παραπλάνησης αναφορικώς προς τη βασική λειτουργία του υπό συζήτησιν σήματος επί όλου του φάσματος του αστικού αδικήματος του αθέμιτου ανταγωνισμού (λόγος αντέφεσης 1), το αν (σε αντίθεση προς τη μαρτυρία), το Πρωτόδικο Δικαστήριο προέβη σε «… εύρημα …» ότι οι Εφεσίβλητοι δεν αμφισβήτησαν πως ο πρωτεύων ρόλος που επιτελεί η λέξη «πλάκα» είναι περιγραφικός (λόγος αντέφεσης 2), ή ότι περιγράφει τον τύπο ή και το σχήμα του παγωτού (λόγος αντέφεσης 3), ή ότι (το Πρωτόδικο Δικαστήριο) παρέλειψε να εξετάσει αν καταδείχθηκε ορατή πιθανότητα επιτυχίας επί τη βάσει του Περί Εμπορικών Περιγραφών Νόμου 5/87, που δεν περιλαμβάνεται ως νομική βάση στην Αγωγή (λόγος αντέφεσης 4), ή, παρομοίως, πως δεν εξέτασε τα πράγματα υπό το φάσμα του Κυρωτικού της Σύμβασης του Παρισιού για την Προστασία της Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας Νόμου 66/83, που περιλαμβάνεται στην Αγωγή (λόγος αντέφεσης 5), αλλά και το ότι, κατά τη θέση, το Πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε πως υπάρχει σοβαρό ζήτημα προς εκδίκαση και ορατή πιθανότητα επιτυχίας, μόνον σε μια επιμέρους πτυχή που αφορά στον αθέμιτο ανταγωνισμό (λόγος αντέφεσης 6), συναποτελούν θεματολογία που θα μπορούσε (ως εκ της απόρριψης των λόγων έφεσης και της συνοδευτικής τους αιτιολογίας), να απασχολήσει στην επί της ουσίας δίκη, με το Πρωτόδικο Δικαστήριο να μην έχει προκρίνει οτιδήποτε περί του αντιθέτου.
Οι λόγοι αντέφεσης 1-6, προσβάλλουν, λοιπόν, την ενάσκηση της παρεχόμενης διακριτικής ευχέρειας του Πρωτόδικου Δικαστηρίου δίχως να προβάλλονται από τους Εφεσίβλητους επαρκείς λόγοι που, ως εκ της (όποιας) αποτυχίας της έφεσης, θα μπορούσαν να υπαγάγουν τον διάλογο στην αντέφεση σε επίπεδο άλλο από απλώς ακαδημαϊκό μιας και είναι θεμελιωμένο με αξιοπρόσεκτη διαχρονικότητα - κατά το σκεπτικό επίκαιρων και παλαιότερων αποφάσεων (βλ. Deme Plastopack Ltd v Τραπέζης Κύπρου Δημόσιας Εταιρείας Λτδ, ΠΕ 140/15, ημ. 24.3.21 και Westacre Investments Inc v Beogradska Banka DD, ΠΕ 294/14, ημ. 19.7.19, Geoarghallides v Constantinides (1961) CLR 95, 97) - ότι τα Δικαστήρια δεν πράττουν επί ματαίω και δεν επιλύουν ακαδημαϊκά και θεωρητικά ζητήματα τα οποία βρίσκονται αποτμημένα από όσα αιτιολογημένως εγείρονται και υφίστανται ως πραγματικώς επίδικα στη διαφορά κατά τον χρόνο της αφορώσας δικαστικής κρίσεως.
Οι λόγοι αντέφεσης 1-6 απορρίπτονται.
Για τον λόγο αντέφεσης 7 - διά του οποίου προωθείται το άτοπον τού περιορισμού του επιδιωκόμενου, τότε, διατάγματος από το Πρωτόδικο Δικαστήριο (συγκριτικώς προς το αιτητικό 1 στην Ενδιάμεση Αίτηση) - παρατηρούμε πως το Πρωτόδικο Δικαστήριο ενάσκησε ευλόγως την ευχέρεια και εξουσία του υπό τον φακό και του άρθρου 32(2) του Περί Δικαστηρίων Νόμου 14/60 και διαφοροποίησε το διάταγμα, δίχως να ανακύπτει από τον χειρισμό κατιτί που να πλήττει τον πυρήνα των όσων αποφάσισε το Πρωτόδικο Δικαστήριο για την καταληκτική μορφή και εμβέλεια που έπρεπε κατά την κρίση του να λάβει και να έχει το Επίδικο Διάταγμα (βλ. Αναφορικά με την Starport Nominees Ltd και Άλλων (Αρ. 2) (2010) 1(B) AAΔ.1370, 1382).
Το Επίδικο Διάταγμα συνάδει με όσα πραγματεύθηκε το Πρωτόδικο Δικαστήριο προσδιορίζοντας και το Τεκμήριο 18 (στην αρχική ένορκη δήλωση Πρωτοπαπά), ως αναπόσπαστο μέρος του διατάγματος, με τη διατύπωση του Πρωτόδικου Δικαστηρίου να μην πλήττεται ευθέως και καθαρώς με λόγο έφεσης ή αντέφεσης.
Ο λόγος αντέφεσης 7 απορρίπτεται.
Εν κατακλείδι.
Η έφεση απορρίπτεται.
Το ίδιο και η αντέφεση.
Ως εκ της έκβασης, και δη της απόρριψης της έφεσης και της αντέφεσης, δεν εκδίδουμε διαταγή ως προς τα έξοδα.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Π.
Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.
Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, Δ.
/κβπ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο