ECLI:CY:AD:2022:D229

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

Πολιτική Αίτηση Αρ. 43/2022

 

07 Ιουνίου, 2022

 

[ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ/στής]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964.

ΚΑΙ

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΈΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2018.

ΚΑΙ

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ 1. JANNA BULLOCK, 2. ALCORK LIMITED, 3. HITNELL LIMITED, 4. ELMWOOD VENTURES LIMITED, 5. SOLFERINO DEVELOPMENT S.A, 6. SARL PRALONG, 7. SARL CRYSTAL, 8. SCI CHATEAU DU PUY ROBERT, 9. EURL SOCIETΈ D' EXPLOITATION DE L’ HOTEL CHATEAU DU PUY ROBERT, 10. SAS SOCIETE DES HOTELS D' ALTITUDE ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ CERTIORARI.

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΗΜΕΡ. 17/03/2022 ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΥΠ' ΑΡ. 3573/2012 E.Δ. ΛΕΜΕΣΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ GORSOAN LIMITED κ.α. ν. JANNΑ BULLOCK κ.α.

Γ. Χριστοδούλου, για Λ. Παπαφιλίππου & ΣΙΑ Δ.Ε.Π.Ε και για Λέλλος Π. Δημητριάδης Δ.Ε.Π.Ε

----------------------

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.    Με την παρούσα μονομερή αίτηση επιδιώκεται η παραχώρηση άδειας, για την προώθηση διαδικασίας  έκδοσης εντάλματος certiorari.  Σκοπός του, θα είναι η ακύρωση απόφασης, ημερομηνίας 17.3.2022, στην αγωγή αρ. 3573/2012 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, (το Δικαστήριο). Οι αιτητές, είναι μερικοί, μόνο, από τους εναγόμενους στην  προαναφερθείσα αγωγή, (η αγωγή).  Με την αίτηση τους, ημερομηνίας 19.10.2021, (η αίτηση),  ζήτησαν από το Δικαστήριο την απόρριψή της ή την αναστολή της διαδικασίας σε αυτή. Το αιτητικό υπό το γράμμα Ε είναι χαρακτηριστικό.  Με αυτό, ζητείτο: 

«Διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο να διαγράφεται (strike out) και/ή αναστέλλεται (stay) και/ή απορρίπτεται η αγωγή λόγω ασυλίας (immunity) και/ή λόγω εφαρμογής της αρχής της μη εκδικασιμότητας (non-justiciability) και/ή της αρχής προστασίας της κυριότητας (sovereignty) του κράτους και/ή των αρχών διεθνούς δικαίου.»

 

Οι αιτητές, με το πιο πάνω αιτητικό, ουσιαστικά, προωθούσαν τη θέση ότι το Δικαστήριο δεν έχει δικαιοδοσία να εκδικάσει την αγωγή.  Με τα λοιπά αιτητικά, επίσης, τίθετο θέμα δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, για διάφορους άλλους λόγους, στη βάση ότι οι διαφορές που εγείρονται στην αγωγή, εμπίπτουν στη δικαιοδοσία των ρωσικών δικαστηρίων.  Διέφερε το αιτητικό υπό το γράμμα Δ., με το οποίο ζητείτο η απόρριψη της αγωγής, για το λόγο ότι οι «Ενάγουσες δεν έχουν αποκαλύψει οποιοδήποτε αγώγιμο δικαίωμα εναντίον των Εναγομένων». Το Δικαστήριο, εξέτασε την αίτηση και την ένσταση  σε αυτή, υπό το φως του περιεχομένου της έκθεσης απαιτήσεως και της, εκατέρωθεν, προσφερθείσας ένορκης μαρτυρίας.  Όσον αφορά τη νομική πτυχή της αίτησης, παρατήρησε ότι αυτή βασιζόταν «σε σωρεία διατάξεων των θεσμών της πολιτικής δικονομίας» και συμπλήρωσε λέγοντας, πως, «φυσικά το Δικαστήριο θα πρέπει να εξετάσει την αίτηση υπό το πρίσμα της Δ.27, θ.3», τον οποίο και παράθεσε, για εύκολη αναφορά.  Σημειώνεται, ότι η πιο πάνω δικονομική διάταξη περιλαμβάνεται στη νομική βάση της αίτησης, όπως  και σωρεία άλλων δικονομικών και νομοθετικών διατάξεων.  Ωστόσο, δεν αναφέρεται να έγινε εισήγηση προς το Δικαστήριο, στη βάση ποιων από αυτών έπρεπε να ενεργήσει.

 

Οι αιτητές, θεωρούν ότι η υιοθέτηση από το Δικαστήριο της Δ.27 Κ.3, ως νομικής βάσης για εξέταση της αίτησης τους, είναι λανθασμένη.  Τούτο, δεδομένου ότι είχαν ζητήσει την απόρριψη της αγωγής, για το λόγο ότι το Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας να προβεί στην εκδίκαση της. Για την περαιτέρω υποστήριξη της θέσης αυτής, υποδεικνύουν ότι η Δ.27 Κ.3[1], αφορά στη διαγραφή δικογράφου όταν αυτό δεν αποκαλύπτει εύλογη αιτία αγωγής.  Το σφάλμα του Δικαστηρίου, όπως εισηγούνται, είναι πασίδηλο και φαίνεται στην ίδια την απόφαση του.  Υπενθυμίζεται πως, στην πρόνοια αυτή, βασίζεται το αιτητικό υπό το γράμμα Δ. της αίτησης.  Ωστόσο, με την παρούσα αίτηση, προφανώς, η έμφαση τίθεται στα λοιπά αιτητικά της αίτησης και ιδιαίτερα στο αιτητικό υπό το γράμμα Ε., ανωτέρω. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, με αυτά προβάλλονται διάφοροι λόγοι για τους οποίους ζητείτο η απόρριψη της αγωγής, λόγω έλλειψης δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου.  

 

Το Δικαστήριο, αφού εξέτασε την αίτηση, την απέρριψε. Η απόφαση του αιτιολογείται μέσα από το απόσπασμα που ακολουθεί:

 

«Έχω εξετάσει με ιδιαίτερη προσοχή το περιεχόμενο της Έκθεσης Απαίτησης, αυτό που διαπιστώνω είναι ότι από την Έκθεση Απαίτησης δεν μπορεί με ασφάλεια να εξαχθεί στο παρόν στάδιο το συμπέρασμα ότι το αγώγιμο δικαίωμα των Εναγόντων πηγάζει μόνο άμεσα από τα ομόλογα των εταιρειών MOIA και MOITK τη στιγμή που οι Ενάγοντες ισχυρίζονται τη διάπραξη αστικών αδικημάτων από τους Εναγόμενους, όπως απάτης, δόλου, ψευδείς παραστάσεις, πρόκληση ζημιάς με παράνομα μέσα, απάτη και συνομωσία.

 

Η θέση των Εναγόντων όπως αυτή εκφράζεται στην Έκθεση Απαίτησης είναι  μεν η έκδοση «ομολόγων» από τις ΜΟΙΑ και ΜΟΙΤΚ, αλλά ισχυρίζονται ότι από την έκδοση των ομολόγων και την επακόλουθη χρήση των κεφαλαίων δημιουργήθηκε μια σειρά δόλιων σχεδίων που σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν από τους Εναγόμενους 1 και 2 με αποτέλεσμα την εξαπάτηση των κατόχων των ομολόγων.

 

Το γεγονός ότι εφαρμοστέο δίκαιο στην παρούσα υπόθεση είναι το Ρωσικό Δίκαιο και το ότι η αναγκαία μαρτυρία, η οποία θα πρέπει να προσκομισθεί θα πρέπει να είναι από τους Ρώσους και Ρώσους ειδικούς δεν μπορεί αυτό από μόνο του να αποτελέσει και λόγω για απόρριψη και/ή αναστολή της διαδικασίας.»

 

 

Από το περιεχόμενο του πιο πάνω αποσπάσματος, είναι φανερό ότι το Δικαστήριο εξέτασε, αρχικά,  κατά πόσο στην έκθεση απαίτησης των εναγόντων αποκαλύπτεται αγώγιμο δικαίωμα κατ’  εφαρμογή της Δ.27 Κ.3, έχοντας, προφανώς, κατά νου το αιτητικό υπό το γράμμα Δ.  Εξέτασε, όμως,  επίσης, όπως καλείτο να πράξει με τα τέσσερα από τα πέντε αιτητικά της αίτησης και το θέμα της δικαιοδοσίας του, με αναφορά τη μαρτυρία η οποία τέθηκε ενώπιον του από τους αιτητές,  Κατέληξε, πως, «…με μόνο τους ισχυρισμούς όπως αυτοί περιλαμβάνονται στις ένορκες δηλώσεις που συνοδεύουν την αίτηση και την ένσταση, οι οποίες στα πλείστα σημεία είναι αντίθετες και το περιεχόμενο του φακέλου χωρίς την ύπαρξη παραδεκτών γεγονότων δεν μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλες οι αξιώσεις των Εναγόντων έχουν υπαχθεί ενώπιον των Ρωσικών Δικαστηρίων και ότι οι Ενάγοντες κωλύονται να συνεχίσουν με την παρούσα υπόθεση ενόψει δεδικασμένου.» Με βάση τα όσα αναφέρονται πιο πάνω, προκύπτει ξεκάθαρα ότι το Δικαστήριο κατά την εξέταση της αίτησης, έστρεψε την προσοχή του στο κατά πόσο η αγωγή εμπίπτει στη δικαιοδοσία του ή στη δικαιοδοσία των ρωσικών δικαστηρίων.  Η διαπίστωση του, σχετικά, καταγράφεται στο τελευταίο πιο πάνω απόσπασμα από την απόφαση, όπου παρατηρείται ότι η μαρτυρία, στο στάδιο εκείνο, ήταν ανεπαρκής, για να ήταν δυνατό να διατυπώσει κρίση, αναφορικά με το θέμα της δικαιοδοσίας, που είχε τεθεί με την αίτηση. 

 

Αυτό που προκύπτει από την πιο πάνω συζήτηση είναι πως, κατ’  αρχάς, το Δικαστήριο δεν απέκλινε από τη νομική βάση που το ίδιο είχε προσδιορίσει για την εξέταση μέρους, εν πάση περιπτώσει, της αίτησης, όπως εξηγείται πιο πάνω.  Στη συνέχεια, όμως, δεν παρέλειψε να εξετάσει το θέμα της δικαιοδοσίας του, με αναφορά και την ένορκη μαρτυρία που είχε τεθεί ενώπιον του, σε σχέση με την εν λόγω πτυχή.  Υπό το φως των πιο πάνω παρατηρήσεων, δε διαπιστώνεται να υπάρχει πασίδηλο νομικό σφάλμα στην όψη της απόφασης του Δικαστηρίου, ως η συγκεκριμένη θέση, εν προκειμένω, των αιτητών. Οπωσδήποτε, δεν είναι επιτρεπτό για το παρόν Δικαστήριο κατά την άσκηση της δικαιοδοσίας του δυνάμει του Άρθρου 155.4 του Συντάγματος να κρίνει την ορθότητα της εν λόγω απόφασης  (βλ. In re Argyrides (1987) 1 C.L.R. 30 και  Βαβέλ Μπουτίκ Λτδ (1995) 1 Α.Α.Δ. 947).  Επομένως, δεν έχει καταδειχθεί η ύπαρξη συζητήσιμης υπόθεσης. 

 

Για τον πιο πάνω λόγο, η αίτηση αποτυγχάνει και απορρίπτεται.

 

                                           Γ.Ν. Γιασεμής, Δ.

 

/γκ