ECLI:CY:AD:2023:A105

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

                                                          (Πολιτική Έφεση Αρ. 357/2014)

 

23 Μαρτίου, 2023

 

 

[ΓΙΑΣΕΜΗ, ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, ΣΑΝΤΗ, Δ/στές]

 

 

1.     ΚΑΣΙΟΥΡΗ ΜΑΡΚΟΥ ΛΟΥΚΡΗΤΙΑ

2.     ΚΑΣΙΟΥΡΗ ΜΑΡΚΟΥ ΑΝΔΡΕΑΣ

3.     ΚΑΣΙΟΥΡΗ ΜΙΧΑΗΛ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

4.     ΚΑΣΙΟΥΡΗ ΜΑΡΚΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

5.     ΚΑΣΙΟΥΡΗ ΜΙΧΑΗΛ ΛΟΥΚΡΗΤΙΑ

 

Εφεσείοντες,

 ν.

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

Εφεσίβλητης.

………..

 

Μ. Α. Δειλινός, για Δειλινός & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για τους Εφεσείοντες.

Χρ. Τσεκούρας, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.

………….

 

ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί

από τον Σάντη, Δ.

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

        ΣΑΝΤΗΣ, Δ.: Την 3.10.14 το Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου («το Πρωτόδικο Δικαστήριο») απέρριψε τις συνεκδικαζόμενες Παραπομπές 1/10, 2/10, 3/10, 4/10 και 5/10 («οι Παραπομπές»), διά των οποίων οι Αιτητές («οι Εφεσείοντες») ζητούσαν από την Αποζημιούσα Αρχή («η Εφεσίβλητη»), τον καθορισμό τής καταβλητέας αποζημίωσης για το ακίνητο τους υπ’ Αριθμό Εγγραφής [ ], Φύλλο/Σχέδιο [ ], Τεμάχιο [ ], Τμήμα 7, Τοποθεσία «Πυθάρκα», στον Δήμο Παραλιμνίου («το Ακίνητο»), του οποίου έκταση 825τ.μ. είχε απαλλοτριωθεί αναγκαστικά («η απαλλοτρίωση») δυνάμει τής Γνωστοποίησης Απαλλοτρίωσης Α.Δ.Π. 307/21.3.08 («η Γνωστοποίηση Απαλλοτρίωσης»).

        Το Πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ότι οι Εφεσείοντες δεν δικαιούντο σε αποζημίωση αφού, ως έκρινε, ο όρος για (οικειοθελή) παραχώρηση της επίδικης έκτασης του Ακινήτου, δεν προσβλήθηκε ενώπιον Δικαστηρίου, με αυτούς να προχωρούν και να ενεργούν ως οι αφορώσες άδειες οικοδομής οπόταν (κατά την πρωτόδικη συλλογιστική), δεν νοείτο «… από την μια η παραχώρηση της συγκεκριμένης έκτασης να τους αποφέρει κέρδος, ήτοι ενισχυμένο συντελεστή δόμησης, οδικό δίκτυο και άμεση πρόσβαση προς την παραλία Κάππαρη και από την άλλη χωρίς να υπάρχει επιζήμια βλάβη να αποζημιώνονται …» (οι περικοπές είναι αυτούσιες ως και οι επόμενες).

        Πρώτα, δυο λόγια για τα γεγονότα και το δικονομικό ιστορικό της υπόθεσης καθότι θα βοηθήσει στην ακόμη καλύτερη κατανόηση των επίδικων θεμάτων και όσων ακολουθούν εξ απόψεως εφετειακής ανάλυσης.

        Οι Εφεσείοντες (στις Παραπομπές 1/10, 2/10 και 4/10) αξίωναν ως δίκαιη αποζημίωση €55.000,00, ενώ ομοίως, οι Εφεσείοντες (στις Παραπομπές 3/10 και 5/10), ποσό €82.500,00.

 

        Η Εφεσίβλητη υποστήριξε πως οι Εφεσείοντες δικαιούνταν έκαστος σε δίκαιη και εύλογη αποζημίωση ύψους €41.67 (η Εφεσείουσα 1), €41.67 (ο Εφεσείων 2), €62.50 (ο Εφεσείων 3), €41.67 (ο Εφεσείων 4) και €62.50 (η Εφεσείουσα 5).

 

        Στην ακρόαση, οι διάδικοι κατέθεσαν δήλωση παραδεκτών γεγονότων ότι οι Εφεσείοντες είναι οι εξ αδιαιρέτου εγγεγραμμένοι ιδιοκτήτες του Ακινήτου, ήτοι κατά 1/6 μερίδιο η Λουκρητία Μάρκου Κασιουρή, κατά 1/6 μερίδιο ο Αντρέας Μάρκου Κασιουρή, κατά 1/4 μερίδιο ο Γεώργιος Μιχαήλ Κασιουρή, κατά 1/6 μερίδιο ο Γεώργιος Μάρκου Κασιουρή και κατά 1/4 μερίδιο η Λουκρητία Μιχαήλ Κασιουρή. Περαιτέρω, συμφωνήθηκε πως την 21.6.93 οι Εφεσείοντες είχαν εξασφαλίσει από τον Δήμο Παραλιμνίου άδεια οικοδομής, ως το Τεκμήριο 1, για την κατασκευή εννέα διώροφων κατοικιών και δύο καταστημάτων εντός του Ακινήτου («η πρώτη άδεια οικοδομής»). Στην πρώτη άδεια οικοδομής υπήρχε ο όρος 3 [1] τον οποίο οι Εφεσείοντες είχαν υλοποιήσει μερικώς ανεγείροντας εντός του Ακινήτου ένα κατάστημα που «… μέχρι και σήμερα λειτουργεί ως [το] εστιατόριο ... «TWILIGHT BAR RESTAURANT»». Δηλώθηκε προσέτι, πως η πρώτη άδεια οικοδομής έληξε την 20.6.96 δίχως να υλοποιηθεί στην ολότητα της και ότι οι Εφεσείοντες αποτάθηκαν ξανά στον Δήμο Παραλιμνίου για εξασφάλιση νέας άδειας οικοδομής, την οποία και έλαβαν την 18.3.09, ως το Τεκμήριο 2 («η δεύτερη άδεια οικοδομής»). Σύμφωνα με τη δεύτερη άδεια οικοδομής, οι Εφεσείοντες δικαιούνταν να ανεγείρουν στο Ακινήτο τέσσερεις κατοικίες, ένα κατάστημα και ένα διαμέρισμα και να προβούν σε «… προσθηκομετατροπές και αλλαγή χρήσης υφιστάμενου καταστήματος σε εστιατόριο». Επιπλέον, συμφωνήθηκε, πως ο συντελεστής δόμησης υπολογίστηκε «… στο εμβαδό 2.375 τ.μ., το οποίο συνιστούσε ολόκληρο το εγγεγραμμένο εμβαδό του ακινήτου χωρίς να έχει αφαιρεθεί η απαλλοτριωθείσα έκταση …», ότι στη δεύτερη άδεια οικοδομής «… εισάχθηκε ο όρος (18), ο οποίος καθόριζε όπως το τμήμα του τεμαχίου, το οποίο είχε επηρεαστεί από την απαλλοτρίωση, παραχωρηθεί και εγγραφεί ως δημόσιος δρόμος …», και πως οι Εφεσείοντες αποδέχθηκαν τους όρους με επιφύλαξη δικαιωμάτων σε σχέση προς την αποζημίωση «… για την παραχώρηση των 825 τ.μ., η οποία έκταση είχε απαλλοτριωθεί και αποτελεί το 34,73% της εγγεγραμμένης έκτασης». Τέλος, συμφωνήθηκε ότι «… κατά την ημερομηνία γνωστοποίησης της απαλλοτρίωσης η αγοραία αξία του επίδικου ακινήτου, ανά τετραγωνικό μέτρο, ήταν €390- …», και έτσι η αγοραία αξία του απαλλοτριωθέντος μέρους «… ανερχόταν σε €321.750- …», αλλά και πως δεν υπήρξε υπεραξία ή μείωση της αξίας στο υπόλοιπο μέρος του Ακινήτου εξαιτίας της απαλλοτρίωσης.

Ως προς τα δικονομικά, οι δύο πλευρές συμφώνησαν ότι παρέμεινε προς εκδίκαση «… το νομικό θέμα …» που αφορούσε στην παραχώρηση τής απαλλοτριωθείσας έκτασης, και στο αν θα έπρεπε να καταβληθεί οποιοδήποτε ποσό στους Εφεσείοντες ως αποζημίωση «… πέραν του ποσού των €250- που είχε προσφερθεί από την Απαλλοτριούσα Αρχή στους Αιτητές».

        Το Πρωτόδικο Δικαστήριο αποτιμώντας όσα τού τέθηκαν, βρήκε πως:

«.....................................................................................................................Eίχε εκδοθεί άδεια οικοδομής, στις 21/06/1993, για το συγκεκριμένο ακίνητο, η οποία είχε λήξει χωρίς οποιαδήποτε αξιοποίηση και η οποία είχε αντικατασταθεί στις 21/03/03 για την ανέγερση εννέα κατοικιών και δυο καταστημάτων, Τεκμήριο Η στην Υπεράσπιση. Στην συγκεκριμένη άδεια οικοδομής συμπεριλαμβανόταν ο όρος 3, ο οποίος προέβλεπε για την παραχώρηση συγκεκριμένης έκτασης, η οποία είχε σημειωθεί με κίτρινο χρώμα στο σχέδιο, από το ακίνητο για την διεύρυνση του εγγεγραμμένου δρόμου και την συνέχιση του οδικού δικτύου. Ο συγκεκριμένος όρος ουδέποτε προσβλήθηκε. Η συγκεκριμένη άδεια οικοδομής είχε ανανεωθεί, στις 13/03/09, με την συμπερίληψη του όρου για την παραχώρηση του τμήματος του τεμαχίου που επηρεάζεται από την απαλλοτρίωση σε επιτακτική γλώσσα. Προφανώς ως αντίτιμο της παραχώρησης της συγκεκριμένης έκτασης ο συντελεστής δόμησης είχε υπολογιστεί επί του εμβαδού ολόκληρου του τεμαχίου και όχι του εναπομείναντα. Η δέσμευση της συγκεκριμένης έκτασης είχε γνωστοποιηθεί στους Αιτητές το 1996 και ακολούθως η απαλλοτρίωση, των 825 τ.μ., είχε γνωστοποιηθεί στις 21/03/08 οπόταν οι Αιτητές γνώριζαν. Καταγράφηκε η παραχώρηση της συγκεκριμένης έκτασης ξανά και στην νέα άδεια στις 13/03/09. Και πάλι δεν προσβλήθηκε η συμπερίληψη του συγκεκριμένου όρου στο Ανώτατο Δικαστήριο παρά μόνο είχε σταλεί επιστολή από τον δικηγόρο των Αιτητών εννέα (9) μήνες μετά στην οποία δηλωνόταν η αποδοχή του όρου αλλά επιφυλασσόταν το δικαίωμα σε αποζημίωση. Στις 08/06/12 η συγκεκριμένη άδεια είχε ανανεωθεί μέχρι τις 17/03/13 χωρίς και πάλι να προσβληθεί ο συγκεκριμένος όρος, όπως προκύπτει από το σχετικό έγγραφο που συμπεριλαμβάνεται στο Τεκμήριο 3. Η παραχωρηθείσα άδεια οικοδομής έχει υλοποιηθεί μερικώς με την ανέγερση εστιατορίου.

.....................................................................................................................».

 

        Οι Εφεσείοντες αντιτίθενται στην πρωτόδικη κρίση με πέντε λόγους έφεσης.

        Ειδικότερα, οι Εφεσείοντες προτάσσουν ότι το Πρωτόδικο Δικαστήριο με βάση τα παραδεκτά γεγονότα, λαθεμένα αποφάνθηκε πως οι Εφεσείοντες δεν δικαιούνται σε «… κανένα ποσό ως αποζημίωση για την απαλλοτρίωση 825 τ.μ. του ακινήτου τους …» (λόγος έφεσης 1), ότι εξίσου εσφαλμένως απέληξε πως, επειδή οι Εφεσείοντες δεν πρόσβαλαν «… τον όρο 3 ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου συνεπώς τεκμαίρεται ότι συναίνεσαν στην επιβολή του και ως εκ τούτου … δεν δικαιούνται στις συμφωνηθείσες αποζημιώσεις …» (λόγος έφεσης 2), ότι, προσθέτως, το Πρωτόδικο Δικαστήριο κακώς αποφάσισε πως «… προφανώς ως αντίτιμο της παραχώρησης της συγκεκριμένης έκτασης ο συντελεστής δόμησης είχε υπολογισθεί επί του εμβαδού ολόκληρου του τεμαχίου και όχι του εναπομείναντα …» (λόγος έφεσης 3), όπως και το ότι εφαρμόζεται «… η «αρχή του δικαιώματος και της υποχρέωσης» στην υπό κρίση υπόθεση …», παρέχοντας προς τούτο και λανθασμένη αιτιολογία (λόγος έφεσης 4), και πως το Πρωτόδικο Δικαστήριο άστοχα θεώρησε πως οι Εφεσείοντες δεν δικαιούνται σε αποζημίωση μια που «… η απαλλοτρίωση θα επιφέρει κέρδος στους Απαιτητές, ήτοι υπεραξία στο υπόλοιπο μέρος του Ακινήτου (λόγος έφεσης 5).   

        Αξιολογήσαμε καθετί που μας τέθηκε, στην πλήρη του μορφή.

        Σε αυτά, εντάσσουμε και τα επιμελή περιγράμματα των ευπαίδευτων δικηγόρων τα οποία είχαν ως επίκεντρο, με διαφορετική πάντως στόχευση, την αιτιολογία που συνοδεύει τους λόγους έφεσης.

        Λόγω του αχώριστου τους θα αναλύσουμε τους λόγους έφεσης σωρευτικώς.

        Δεν μας βρίσκει συγκλίνοντες η άποψη των Εφεσειόντων ότι το Πρωτόδικο Δικαστήριο έσφαλε για το ότι τούτοι δεν δικαιούνται σε αποζημίωση για την απαλλοτρίωση. Αυτό, διότι, το Πρωτόδικο Δικαστήριο, βασιζόμενο κατά κύριο λόγο στα παραδεκτά γεγονότα και εξετάζοντας την υπόθεση ως είχε καθήκον να πράξει κατά τα δικά της περιστατικά, θεώρησε, ορθώς, πως δεν μπορούσε να παραγνωριστεί ότι κατά τον χρόνο της απαλλοτρίωσης το Ακίνητο επιβαρυνόταν ήδη με την υποχρέωση παραχώρησης τής συγκεκριμένης έκτασης βάσει τού όρου 3 της πρώτης άδειας οικοδομής, με αποτέλεσμα η απαλλοτρίωση να μην ισοδυναμεί με περιορισμό στην ιδιοκτησία των Εφεσειόντων.

        Το Πρωτόδικο Δικαστήριο επεκτείνοντας τη σκέψη του, είπε και αυτά:

«……………………………………………………………………………………....Φυσικά όπως καταγράφηκε και στην Γεωργαλλίδου κ.α. ν. Γενικού Εισαγγελέα (2001) 1(Α) ΑΑΔ 365 η κάθε περίπτωση θα πρέπει να εξετάζεται με βάση τα δικά της περιστατικά και έχοντας πάντα υπόψη κατά πόσο υπήρξε ουσιώδης μείωση της οικονομικής αξίας του κτήματος και κατά πόσο έχει τεθεί οποιοσδήποτε όρος στην άδεια οικοδομής. Στην παρούσα περίπτωση τόσο η αρχική καθώς και η μεταγενέστερη άδεια, η οποία ανανεώθηκε, είχαν θέσει ως δέσμευση την παραχώρηση στο δημόσιο συγκεκριμένης έκτασης η οποία είχε καθοριστεί επί του πολεοδομικού σχεδίου. Παράλληλα δεν αμφισβητήθηκε, από τους Αιτητές, ότι δεν έχει επέλθει οποιαδήποτε μείωση στην αξία του ακινήτου. Αντίθετα σύμφωνα με την Έκθεση Εκτίμηση, Τεκμήριο 3, το συγκεκριμένο γεγονός «θα προσδώσει ιδιαίτερο κέρδος στους αιτητές αφού θα αξιοποιήσουν οικιστικά και οικονομικά ολόκληρο το κτήμα τους».

Αναφορά μπορεί να γίνει στην απόφαση του ΕΔΑΔ στην υπόθεση Stran Greek Refineries and Stratis Andreadis v. Greece A301- B παρα. 67 (1994) όπου το ΕΔΑΔ ήταν πολύ προσεκτικό και δεν αποδέχθηκε αποστέρηση της περιουσίας εκεί όπου δεν υπήρχε εξαφάνιση των δικαιωμάτων του ιδιοκτήτη.

Στο σύγγραμμα των D J Harris, M O' Boyle, C Warbrick, Law of the European Convention of Human Rights, στην σελ. 528 κ.ε. γίνεται σχετική ανάλυση σε σχέση με το πότε η αποστέρηση περιουσίας μπορεί να θεωρηθεί ότι παραβιάζει το Άρθρο 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Προκύπτει ότι το ΕΔΑΔ ήταν πολύ διστακτικό στο να καταλήξει ότι υπήρξε de facto αποστέρηση εκεί όπου δεν υπήρξε εξαφάνιση των δικαιωμάτων του ιδιοκτήτη.

………………………………………………………………………………..…….».

  

 

Η ως άνω προσέγγιση δομήθηκε και επί ανάλυσης στην οποία προέβη το Πρωτόδικο Δικαστήριο έλκοντας καθοδήγηση από την υπάρχουσα τότε και εφαρμοζόμενη στα γεγονότα νομολογία, και δη η Χαραλάμπους και Άλλης ν. Δημοκρατίας (2001) 3(Α) Α.Α.Δ. 149, 156, όπου κρίθηκε, στα γεγονότα της πάντα, ότι η εκχώρηση τού εκεί επίδικου τεμαχίου προέκυψε από την αυτόβουλη ενέργεια των εφεσειουσών να παραχωρήσουν την περιουσία τους προς την εφεσίβλητη συμμορφούμενες προς συγκεκριμένο όρο της αφορώσας άδειας οικοδομής, κατά παρόμοιο τρόπο, με άλλα λόγια, με την τωρινή περίπτωση όπου, ως σωστά υπέδειξε το Πρωτόδικο Δικαστήριο, οι Εφεσείοντες δεν πρόσβαλαν τον συγκεκριμένο όρο «… ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου και συνεπώς τεκμαίρεται ότι συναίνεσαν στην επιβολή του …» (βλ. πιο επίκαιρα, Ματθαίος Γ. Μακροσέλλης Λίμιτεδ ν. Δημοκρατίας, Π.Ε. 268/10, ημ. 3.3.17).

        Εύστοχη ήταν λοιπόν και σε αυτή την έκφανση της η πρωτόδικη απόφανση, αφού, όχι μόνο δεν μπορεί να κριθεί εδώ, δίκην παρεμπίπτοντος ελέγχου, η προηγηθείσα τής απαλλοτρίωσης άδεια οικοδομής - η οποία ουδέποτε κατά τα δικαστικώς γνωστά γεγονότα προσβλήθηκε ενδίκως (Christodoulides v. The Mayor, Debuty Mayor, Councilors and Townsmen of the Municipal Corporation of Famagusta (1963) 2 C.L.R. 35, 45-46) - αλλά και γιατί, στην κρινόμενη τώρα έφεση, ο χρόνος προσβολής της άδειας οικοδομής παρήλθε έτσι κι αλλιώς ανεπιστρεπτί εδώ και καιρό, με τους Εφεσείοντες να επιχειρούν κατ’ ουσίαν (και ατυχώς στη βάση των συνθηκών της υπόθεσης), την εκμετάλλευση τού διαρρεύσαντος χρόνου προς αμφισβήτηση τής περί αποζημιώσεων απόφασης τής Εφεσίβλητης (Δημοκρατία ν. Χαραλαμπίδη, Π.Ε. 120/11, ημ. 30.5.17), παραγνωρίζοντας κιόλας πως η συναίνεση τους για το Ακίνητο δόθηκε ενώ τούτο ήταν ακόμα εγγεγραμμένο στο όνομα τους (Χαραλάμπους και Άλλης ν. Δημοκρατίας (2001) 3(Α) Α.Α.Δ. 149, 153).

        Επί τούτω, το Πρωτόδικο Δικαστήριο κατέγραψε:

«…………………………………..…………………………………………………..

Η αρχή του «δικαιώματος και της υποχρέωσης», όπως περιγράφηκε στην προαναφερθείσα απόφαση,[2] εφαρμόζεται και στα περιστατικά της υπό κρίση υπόθεσης. Στην υπό κρίση περίπτωση οι Αιτητές εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι ο συντελεστής δόμησης τους είχε καθοριστεί επί ολόκληρου του ακινήτου, την εκδοθείσα άδεια οικοδομής, ανεγείροντας το εστιατόριο και χωρίς να αμφισβητήσουν τον όρο που είχε ενσωματωθεί στην συγκεκριμένη άδεια οικοδομής και στην συνέχεια σκέφτηκαν, μετά παρέλευση εννέα (9) μηνών, να εκμεταλλευτούν την κατάσταση αξιώνοντας αποζημιώσεις και λησμονώντας ότι ο συντελεστής δόμησης που τους είχε παραχωρηθεί ήταν επί ολόκληρου του ακινήτου και όχι επί του εναπομείναντος. Οι Αιτητές είχαν την επιλογή να μην υλοποιήσουν καθόλου την άδεια, να προσβάλλουν την νομιμότητα του συγκεκριμένου όρου ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου, πράγμα που δεν έπραξαν και ακολούθως να αξιώσουν την αποζημίωση. Αντί αυτού προχώρησαν και υλοποίησαν μέρος της άδειας μόνο θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα αποκόμιζαν περισσότερο και διπλό κέρδος με την καταβολή αποζημίωσης και αυξημένο συντελεστή δόμησης. Συγκεκριμένα δυνάμει της αρχικής άδειας είχε αναγερθεί το εστιατόριο «TWILIGHT» και δυνάμει της δεύτερης άδειας, ο σκελετός ενός άλλου καταστήματος.

…..……………..…………………………………….……………………………..».

 

        Προσθέτουμε, δίχως αυτό να διαχωρίζεται από τα όσα προαναφέραμε, ότι η θέση των Εφεσειόντων πως η παρούσα υπόθεση θα έπρεπε να ιδωθεί υπό διάφορη οπτική απ’ ότι πρωτοδίκως, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Τούτο, γιατί, επιχειρεί, με δόρυ την προειρημένη αδράνεια των Εφεσειόντων, να επιβάλει εν τίνι τρόπω πως δεν εφαρμόζεται ο όρος 3 της πρώτης άδειας οικοδομής - η οποία σημειωτέον συμπεριελήφθη (ως προς την ουσία της) στη δεύτερη άδεια οικοδομής (ως ο όρος 18 αυτής) - παραλείποντας εντούτοις να επικεντρωθεί και στο ότι η Γνωστοποίηση Απαλλοτρίωσης έγινε πριν από την έκδοση της δεύτερης άδειας οικοδομής, η οποία αφορούσε σε προσθηκομετατροπές και συναρτάτο προς την πρώτη άδεια οικοδομής (Sofroniou and Others v. The Municipality of Nicosia and Others (1976) 3 C.L.R. 124, 135-139).

        Επί της πτυχής, είπε το Πρωτόδικο Δικαστήριο (οι εμφάσεις είναι δικές μας):

        «……………………………………………………………………………………….

Προφανώς ως αντίτιμο της παραχώρησης της συγκεκριμένης έκτασης ο συντελεστής δόμησης είχε υπολογιστεί επί του εμβαδού ολόκληρου του τεμαχίου και όχι του εναπομείναντα. Η δέσμευση της συγκεκριμένης έκτασης είχε γνωστοποιηθεί στους Αιτητές το 1996 και ακολούθως η απαλλοτρίωση, των 825 τ.μ., είχε γνωστοποιηθεί στις 21/03/08 οπόταν οι Αιτητές γνώριζαν. Καταγράφηκε η παραχώρηση της συγκεκριμένης έκτασης ξανά και στην νέα άδεια στις 13/03/09. Και πάλι δεν προσβλήθηκε η συμπερίληψη του συγκεκριμένου όρου στο Ανώτατο Δικαστήριο παρά μόνο είχε σταλεί επιστολή από τον δικηγόρο των Αιτητών εννέα (9) μήνες μετά στην οποία δηλωνόταν η αποδοχή του όρου αλλά επιφυλασσόταν το δικαίωμα σε αποζημίωση. Στις 08/06/12 η συγκεκριμένη άδεια είχε ανανεωθεί μέχρι τις 17/03/13 χωρίς και πάλι να προσβληθεί ο συγκεκριμένος όρος, όπως προκύπτει από το σχετικό έγγραφο που συμπεριλαμβάνεται στο Τεκμήριο 3. Η παραχωρηθείσα άδεια οικοδομής έχει υλοποιηθεί μερικώς με την ανέγερση εστιατορίου.

…..………………………………………………………………………………….».

        Δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσε να υπογραμμισθεί.

        Κατ’ ακολουθίαν, και ένεκεν των δεδομένων της περίπτωσης και όσων τα στοιχειοθέτησαν, αποφαινόμαστε πως δεν χωρεί λελογισμένως παρέμβαση μας στην εκκαλούμενη απόφαση.

        Ουδείς των λόγων έφεσης ευσταθεί.

        Η έφεση απορρίπτεται.

        Επιδικάζουμε υπέρ της Εφεσίβλητης και εναντίον των Εφεσειόντων, έξοδα ύψους €3.400,00.

 

 

 

                                                                   Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.

         

                                                                   Δ. ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ.

 

                                                                   Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, Δ.

 

 

/κβπ