ECLI:CY:AD:2023:A160

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

(Πολιτική Έφεση Αρ. Ε212/2015)

 

9 Μαΐου 2023

 

[ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΜΑΛΑΧΤΟΣ, ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Δ/στές]

 

ΜΑΡΙΑ Γ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΜΠΟΡΕΥΟΜΕΝΗ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΩΝΥΜΙΑ G.M.G. SPECIAL INTEREST TOURISM,

 

Εφεσείουσα/Εναγόμενη 1,

ν.

 

ASTARTI DEVELOPMENT PLC,

 

Εφεσιβλήτων/Εναγόντων.

____________________

 

Α. Δημητριάδης για Ανδρέας Χρ. Δημητριάδης Δ.Ε.Π.Ε., για την Εφεσείουσα.

Καμιά εμφάνιση για τους Εφεσίβλητους.

 

____________________

 

ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον Μαλαχτό, Δ.

____________________

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.:  Την 5.3.2007 εκδόθηκε εκ συμφώνου απόφαση υπέρ της Εφεσίβλητης, ενάγουσας, και εναντίον της Εφεσείουσας, εναγόμενης 1 στην αγωγή και της εναγόμενης 2, με την οποία διατασσόταν η ανάκτηση κατοχής ακινήτου στην Κ. Πάφο και όπως οι εναγόμενες εκκενώσουν το ακίνητο και το παραδώσουν στην Εφεσίβλητη, με αναστολή εκτέλεσης μέχρι 31.10.2007. 

 

Δεν επιτεύχθηκε επίδοση των διαταγμάτων στην Εφεσείουσα πριν την 31.10.2007 και δεν υπήρξε συμμόρφωση με αυτά.  Έτσι, με αίτηση που καταχωρίστηκε την 24.11.2014, η Εφεσίβλητη ζήτησε συμπληρωματικό διάταγμα με το οποίο να παρατείνεται η προθεσμία συμμόρφωσης της Εφεσείουσας με τα διατάγματα.  Η Εφεσείουσα έφερε ένσταση.  Το πρωτόδικο Δικαστήριο εξέδωσε συμπληρωματικό διάταγμα με το οποίο ο χρόνος συμμόρφωσης της Εφεσείουσας με την απόφαση καθορίστηκε σε 60 ημέρες από την επίδοση του σε αυτή. 

Η απόφαση αυτή του πρωτόδικου Δικαστηρίου προσβάλλεται με τρεις λόγους έφεσης.

 

Με το λόγο έφεσης 1 προβάλλεται ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν είχε εξουσία να παρατείνει το χρόνο συμμόρφωσης, και χωρίς τη συναίνεση της ίδιας της Εφεσείουσας, στη βάση ότι επρόκειτο για διάταγμα που είχε εκδοθεί εκ συμφώνου. 

 

Με το λόγο έφεσης 2 προβάλλεται ότι, ακόμα και αν το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε διακριτική εξουσία να παρατείνει την προθεσμία, αυτή δεν ασκήθηκε δικαστικά στη βάση των ιδιαίτερων περιστατικών της υπόθεσης.

 

Τέλος, με το λόγο έφεσης 3 προσβάλλεται ως εσφαλμένη η επιμέρους κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η αδυναμία της Εφεσείουσας να συμμορφωθεί με το διάταγμα δεν ήταν ζήτημα που μπορούσε να εξεταστεί στα πλαίσια της διαδικασίας της αίτησης για παράταση του χρόνου συμμόρφωσης.

 

Με την αιτιολογία των λόγων έφεσης προβάλλονται περαιτέρω ζητήματα που εκφεύγουν των λόγων.  Αυτά δεν μπορούν και δεν θα εξεταστούν (Άζινου ν. Αστυνομίας, Ποιν. Έφ. Αρ.110/2021, ημερ.7.12.2021).

 

    Τα ζητήματα τα οποία εγείρονται με το λόγο έφεσης 1, είχαν εγερθεί και κατά την πρωτόδικη διαδικασία. 

 

    Σε σχέση με το ζήτημα της απουσίας δικής της συναίνεσης, στη βάση ότι η διαταγή ανάκτησης κατοχής συνιστούσε συμφωνία των μερών, η Εφεσείουσα είχε και ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου επικαλεστεί τη Stavri & Conill Ltd v. Πλοίου «Αθαν. Μανιάτης» (Αρ.1) (1995) 1 Α.Α.Δ. 204.[1]  Στην υπόθεση εκείνη είχε εκδοθεί εκ συμφώνου διάταγμα σύλληψης φορτίου πλοίου υπό τον όρο ότι θα παραχωρείτο τραπεζική εγγύηση εντός ταχθείσας προθεσμίας από την ενάγουσα.  Η εγγύηση δεν κατατέθηκε και η αίτηση της ενάγουσας για παράταση του χρόνου για να δοθεί η εγγύηση απορρίφθηκε.  Είναι κάτω από αυτές τις περιστάσεις που λέχθηκε ότι «Αν το διάταγμα έχει εκδοθεί εκ συμφώνου, όπως συνέβη στην παρούσα περίπτωση, μόνο με τη συναίνεση των διαδίκων είναι επιτρεπτή η χορήγηση νέας προθεσμίας.», και έγινε παραπομπή στην Australian Automatic Weighing Machine Company v. Walter [1891] W.N. 170, ως αυθεντία για την πρόταση.

 

    Στην Επίσημος Παραλήπτης ν. Γεν. Ασφ. Κύπρου Λτδ (Αρ.2) (2005) 1(Β) Α.Α.Δ. 1446, 1454-5, με αναφορά στη Siebe Gorman & Co. Ltd v. Pneupac Ltd [1982] 1 All E.R. 377, επισημαίνεται η «διάκριση μεταξύ της περίπτωσης όπου η φράση «εκ συμφώνου» σημαίνει την ύπαρξη πραγματικής σύμβασης μεταξύ των διαδίκων, οπότε το Δικαστήριο δεν δικαιούται να παρέμβει παρά μόνο για λόγους που προβλέπονται στο δίκαιο των συμβάσεων· και της περίπτωσης όπου η φράση σημαίνει στην ουσία μόνο πως υπό τις περιστάσεις το διάταγμα εκδίδεται χωρίς ένσταση αλλά χωρίς και την ανάληψη υποχρέωσης στη βάση σύμβασης», και στη δεύτερη περίπτωση, «Εκδίδοντας τέτοιο διάταγμα, το Δικαστήριο ασκεί την εξουσία του στηριζόμενο στη δήλωση αλλά η εξουσία του για περαιτέρω διαδικαστικές και δικονομικές ρυθμίσεις, ανάλογα με το τι δικαιολογούν οι περιστάσεις, παραμένει ακέραιη.»

 

    Σημειώνεται περαιτέρω ότι στη Stavri η ενάγουσα επωφελείτο, την ισχύ της σύλληψης του φορτίου, υπό την προϋπόθεση ότι θα καταχωρούσε την εγγύηση εντός της ταχθείσας προθεσμίας.  Σε αυτή τη βάση είχε δοθεί η συναίνεση του εναγόμενου για τη σύλληψη.  Και το αίτημα για παράταση προερχόταν από το διάδικο που θα έπρεπε να είχε συμμορφωθεί με τη χρονική προθεσμία. 

 

    Στην προκειμένη περίπτωση, δεν επρόκειτο για συμφωνία διευθέτησης, αλλά για δικαστικό διάταγμα, εκ συμφώνου, και ορθά το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ότι δεν απαιτείτο η συγκατάθεση της Εφεσείουσας για να δοθεί η ζητούμενη παράταση, επισημαίνοντας, εύστοχα, ότι αντίθετη προσέγγιση «θα καθιστούσε ουσιαστικά ανεφάρμοστη την απόφαση και θα την εξουδετέρωνε».

 

    Αναφορικά με το επιχείρημα ότι η περίπτωση δεν αφορούσε στον καθορισμό χρόνου συμμόρφωσης σε διάταγμα το οποίο δεν προέβλεπε χρόνο (Φιλή ν. Majarian (2004) 1(Β) Α.Α.Δ. 394, 397) το πρωτόδικο Δικαστήριο αποφάνθηκε με παραπομπές στη νομολογία (Μακρίδης (1991) 1 Α.Α.Δ. 401, 408 και Αυξεντίου ν. Σάββα (2003) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1963, 1967) ότι είχε σύμφυτη εξουσία να παρατείνει τον προβλεπόμενο χρόνο συμμόρφωσης με το διάταγμα.  Συμφωνούμε με την προσέγγιση του και δεν έχουμε να προσθέσουμε στην αιτιολογία που έδωσε.

 

  Επομένως, ο λόγος έφεσης 1 απορρίπτεται.

 

    Σε σχέση με το λόγο έφεσης 2 και την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του πρωτόδικου Δικαστηρίου να παρατείνει την προθεσμία για συμμόρφωση με την απόφαση του, προβάλλεται ως βασικό επιχείρημα το γεγονός της παρέλευσης μεγάλου χρονικού διαστήματος από την απόφαση και το χρόνο κατά τον οποίο θα έπρεπε να υπήρχε συμμόρφωση.

 

    Υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση, όπως άλλωστε διαπιστώθηκε και από το πρωτόδικο Δικαστήριο, εντούτοις, η Εφεσείουσα δεν έχει έρεισμα να επικαλείται την παρέλευση του χρόνου, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν είχε συμμορφωθεί με το δικαστικό διάταγμα, ως λόγο για να μην δοθεί η παράταση.  Διαδικασία για τον εξαναγκασμό της να συμμορφωθεί, δεν μπορεί να επιτύχει εάν δεν της έχει επιδοθεί το διάταγμα, όπως προνοείται στη Δ.42Α των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, και μέσα στο χρόνο που το διάταγμα θα καθορίζει για συμμόρφωση (Papasian Ltd v. Xenophontos (1987) 1 C.L.R. 376, 378 στην οποία ακολουθήθηκε η Iberian Trust Ltd v. Founders Trust and Investment Co. Ltd [1932] 2 K.B. 87).

 

    Σημειώνεται ότι επίδοση της απόφασης στην Εφεσείουσα, με υποκατάστατο τρόπο, είχε επιτευχθεί το 2008, και καταχωρίστηκαν εναντίον της τρεις αιτήσεις παρακοής που δεν προωθήθηκαν γιατί, μεταξύ άλλων, η επίδοση ήταν μεταγενέστερη του χρόνου συμμόρφωσης που αναφερόταν στα διατάγματα.

 

    Δεν βρίσκουμε να υφίστατο κανένας λόγος ώστε η διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου Δικαστηρίου να ασκείτο κατά τρόπο διαφορετικό.  Όπως σημείωσε και το πρωτόδικο Δικαστήριο, σε αντίθετη περίπτωση, η δικαστική απόφαση που ήταν ισχυρή, θα καθίστατο «άνευ σημασίας και ανενεργή».  Επομένως, ο λόγος έφεσης 2 επίσης απορρίπτεται.

 

    Αναφορικά με το λόγο έφεσης 3, το πρωτόδικο Δικαστήριο απλά κατέγραψε ότι το κατά πόσο η Εφεσείουσα θα μπορούσε ή όχι να συμμορφωθεί με το διάταγμα δεν ήταν ζήτημα που θα μπορούσε να εξεταστεί στα πλαίσια της ενώπιον του αίτησης.  Η θέση της Εφεσείουσας ήταν ότι δεν ήταν ποτέ η κάτοχος του επίδικου ακινήτου, το οποίο κατείχε και εξακολουθεί να κατέχει ο σύζυγος της και ότι είχε συμφωνήσει στην έκδοση του διατάγματος ανάκτησης κατοχής του ακινήτου εναντίον της, συνεπεία εσφαλμένης νομικής συμβουλής που είχε λάβει. 

 

    Και αυτή η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν ορθή.  Επρόκειτο για υφιστάμενο διάταγμα που, για ό,τι αξίζει, είχε εκδοθεί εκ συμφώνου.  Επομένως, η επιχειρηματολογία της Εφεσείουσας ότι τα δικαστικά διατάγματα δεν εκδίδονται «επί ματαίω» ήταν άκαιρη.  Ότι απέμενε σε σχέση με τη δυνατότητα συμμόρφωσης, ήταν η διαπίστωση της ως προϋπόθεση για την τεκμηρίωση ηθελημένης ανυπακοής προς στοιχειοθέτηση καταφρόνησης, στα πλαίσια τυχόν αίτησης για τιμωρία της Εφεσείουσας για παρακοή των επίδικων διαταγμάτων (Antonis Mouzouris and Another v. Xylophagou Plantations Ltd (1977) 1 C.L.R. 287, 299 και Δήμος Έγκωμης ν. Πέτρου (1997) 2 Α.Α.Δ. 70, 72-4) και όχι στα πλαίσια της αίτησης για παράταση του χρόνου συμμόρφωσης που είχε ενώπιον του το πρωτόδικο Δικαστήριο.  Ο λόγος έφεσης 3 είναι και αυτός αβάσιμος και απορρίπτεται.

 

    Η έφεση απορρίπτεται. 

 

 

Κ. Σταματίου, Δ.

 

 

X. Μαλαχτός, Δ.

 

 

Ι. Ιωαννίδης, Δ.