ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ               

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ  

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. Ε210/2018

 

27 Νοεμβρίου, 2023

 

 

[Γ.N. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, ΣΤ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, Δ/ΣΤΕΣ]

 

 

GLENCORE ENERGY UK LTD

 

Eφεσείουσα/Εναγόμενη 6

ν.

 

ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΙΑΚΩΒΙΔΗ ΥΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΩΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΗ

ΤΩΝ ΕΝΑΓΟΝΤΩΝ SOBOH PETROLEUM (CYPRUS) LTD

 

Εφεσίβλητου/Ενάγοντα

-----------------------

 

Μ. Τριανταφυλλίδου (κα) με Μ. Βασιλείου (κα) για Άντης Τριανταφυλλίδης και Υιοί ΔΕΠΕ, για την εφεσείουσα

Στ. Αρμεύτη (κα) και Μ. Πίττα (κα) για Χρύση Δημητριάδη και Σία ΔΕΠΕ, για τον  εφεσίβλητο

----------------

 

Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τον

Δικαστή Γ.Ν. Γιασεμή.

----------------------------

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.     Η αγωγή, από την οποία προέκυψε η διαδικασία στην οποία αφορά η παρούσα έφεση, καταχωρίστηκε με γενικώς οπισθογραφημένο κλητήριο ένταλμα, στις 10.11.2010, στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού, υπό τον αριθμό 5432/2010.  Η εφεσείουσα εταιρεία, (η εφεσείουσα), προσετέθη ως εναγομένη 6 σε αυτήν, την 1.11.2013.  Για τους σκοπούς της αγωγής θεωρείται ότι αυτό συνέβηκε από την καταχώρηση, αρχικά, του κλητηρίου εντάλματος, ήτοι στις 10.11.2010, (Δ.9 κ.11 των ισχυόντων Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας (οι Κ.Π.Δ.), ενώ σχετική είναι και η υπόθεση Νεοφύτου ν. Malak κ.α. Πολιτική Έφεση Αρ. 118/2012, ημερομηνίας 21.6.2018), ECLI:CY:AD:2018:A297.  Σύμφωνα με τη Δ.4 κ.1[1], το κλητήριο ένταλμα, που καταχωρίστηκε με το όνομα της εφεσείουσας καταγεγραμμένο στην όψη του, θα παρέμενε σε ισχύ για περίοδο 12 μηνών. Ωστόσο, έληξε χωρίς να επιχειρηθεί επίδοση του σε αυτή. Πέρασαν, σχεδόν, δύο χρόνια από την επανακαταχώρησή του, την 1.11.2013, ως ανωτέρω και στις 13.10.2015, κατόπιν σχετικής αίτησης, διατάχθηκε η ανανέωση του για περίοδο έξι μηνών, ως η Δ.4 κ.1. Σημειώνεται, παρεμπιπτόντως, πως η εφεσείουσα φέρεται να  έχει την έδρα της στο Λονδίνο.

 

Η επίδοση του κλητηρίου εντάλματος στην εφεσείουσα δεν επιχειρήθηκε, σκόπιμα.  Μάλιστα, αφέθηκε να περάσει πολύς χρόνος από την τελευταία ανανέωση της ισχύος του, στις 13.10.2015.  Τελικώς, η εφεσίβλητη εταιρεία, (η εφεσίβλητη), στις 29.8.2017, καταχώρησε μονομερή αίτηση με την οποία ζητούσε την ανανέωση και πάλι του κλητηρίου εντάλματος, για περαιτέρω χρόνο έξι μηνών.  Συγκεκριμένα, με την πιο πάνω αίτηση ζητείτο, πρώτον, επέκταση του χρόνου, δυνάμει της Δ.57 κ.2 και δεύτερο, ανανέωση του κλητηρίου εντάλματος, ως η Δ.4 κ.1.  Σύμφωνα με την τελευταία πρόνοια, κλητήριο ένταλμα μπορεί να ανανεωθεί για περαιτέρω περιόδους, ανά έξι μήνες η κάθε μια, εφόσον το δικαστήριο ικανοποιείται, κάθε φορά, ότι «καταβλήθηκαν εύλογες προσπάθειες για επίδοση στον… εναγόμενο ή για άλλους καλούς λόγους». Η αίτηση προς τούτο, δυνατό να υποβληθεί και μετά τη λήξη του, εφόσον επεκταθεί ο χρόνος προς υποβολή της, δυνάμει της Δ.57 κ.2 των Κ.Π.Δ.,  (βλ. Stylianides ν. Flair Fashion (1982) 1C.L.R 786). Ένα τρίτο αίτημα,  αφορούσε στην επίδοση του κλητηρίου εντάλματος εκτός της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, δυνάμει της Δ.6 κ.1 των Κ.Π.Δ. Το Δικαστήριο ενέκρινε και τα τρία αιτήματα, εκδίδοντας τα ανάλογα διατάγματα.

 

Στην πορεία, το κλητήριο ένταλμα επιδόθηκε στην εφεσείουσα.  Αυτή, θεωρώντας ότι η προηγηθείσα διαδικασία, που οδήγησε στο να την καταστήσει ενεργό διάδικο στην αγωγή, δεν ήταν νομικά ορθή, καταχώρησε, στις 9.3.2018, αίτηση δια κλήσεως, με την οποία ζητούσε την ακύρωση των προαναφερθέντων διαταγμάτων.  Επίσης, ζητούσε τον παραμερισμό της αγωγής, όσον αφορά την ίδια, στη βάση ότι η διαφορά που δικογραφείται σε αυτήν, έπρεπε να είχε παραπεμφθεί σε διαιτησία, όπως προέβλεπαν οι πρόνοιες συγκεκριμένων συμφωνιών που είχε συνάψει με την εφεσίβλητη.  Στη σχετική δικογραφία, αναφέρεται πως η εναγόμενη 5 εταιρεία, μαζί με την εφεσείουσα, εναγόμενη 6, προστέθηκαν στο κλητήριο ένταλμα στη βάση ότι είχαν συνωμοτήσει  με τους εναγόμενους 1 έως 3, για να καταδολιεύσουν την εφεσίβλητη, ενάγουσα στην αγωγή, σε σχέση με  ποσό της τάξης των US$1.356.953.

 

Το Δικαστήριο, απέρριψε την αίτηση της εφεσείουσας, για τους λόγους που αναφέρονται στην απόφασή του. Αιτιολόγησε τα διατάγματα που είχαν εκδοθεί  στην μονομερή αίτηση, υπό το φως της ένστασης της εφεσίβλητης και των, αντίστοιχων, ενόρκων δηλώσεων, των μερών. Η εφεσείουσα, καταχώρησε την παρούσα έφεση. Μετά την απόσυρση του έκτου λόγου, παρέμειναν εννέα λόγοι έφεσης, με τους οποίους αμφισβητείται η ορθότητα της κρίσης, συναφώς, του Δικαστηρίου. Ειδικά, με τους πρώτους πέντε, προσβάλλεται, από διάφορες απόψεις, η ορθότητα της διαπίστωσης του Δικαστηρίου, που το οδήγησε στην ακόλουθη κατάληξη:

 

«Αυτή η ομολογουμένως ‘μαραθώνια διαδικασία’ λόγω των πολλών εξελίξεων στην υπόθεση αποκαλύπτει επίσης και εξαιρετικούς λόγους για τους οποίους οι Ενάγοντες δεν προχώρησαν με ανανέωση του κλητηρίου πριν τη δεύτερη λήξη του και προσπάθεια επίδοσης της Αγωγής ενωρίτερα.  Είναι σε αυτά τα πλαίσια που θα πρέπει να ιδωθεί η παράλειψη λήψης μέτρων για επίδοση, η οποία (παράλειψη) δικαιολογείται με βάση τα όσα αναφέρονται ανωτέρω.»

 

Όπως έχει ήδη διαπιστωθεί, η κρίσιμη ημερομηνία στην πορεία της  αγωγής, σε σχέση με τα υπό συζήτηση ζητήματα, ήταν η 1.11.2013.  Τότε, με αίτημα της εφεσίβλητης, ενάγουσας, προσετέθη στην αγωγή, ως εναγόμενη 6,   μεταξύ άλλων, η εφεσείουσα. Τον Μάρτιο και Απρίλιο, όμως, του ίδιου έτους, είχε προηγηθεί η καταχώρηση τριών διαφορετικών αιτήσεων, από υφιστάμενους εναγόμενους, για παροχή από την εφεσίβλητη ασφάλειας εξόδων. Ενόσω λαμβάνονταν τα πιο πάνω μέτρα, στις 31.12.2013 εκδόθηκε διάταγμα εκκαθάρισης της εφεσίβλητης, στο πλαίσιο της εταιρικής αίτησης αρ. 36/2012.   Ο Επίσημος Παραλήπτης, ανέλαβε, προσωρινά, τη διαχείριση της και η αγωγή συνέχισε την πορεία της.  Ακολούθως, αυτός αντικαταστάθηκε, αρχικά από δύο και στη συνέχεια από ένα εκκαθαριστή, ο οποίος εξακολουθεί να έχει τη διαχείριση της.  Το όνομα του, υπό την πιο πάνω ιδιότητα, εμφανίζεται στον τίτλο του κλητηρίου εντάλματος και της παρούσας έφεσης. 

 

Τα βήματα, προς επίτευξη των πιο πάνω αλλαγών, σε σχέση με τη διαχείριση και την εκπροσώπηση της εφεσίβλητης, αναλήφθηκαν στην πορεία των πραγμάτων, μεταξύ της 31.12.2013, που εκδόθηκε το διάταγμα για εκκαθάριση και της 9.1.2017 που ο νυν διαχειριστής της εφεσείουσας ειδοποίησε τον Πρωτοκολλητή για την ανάληψη των εν λόγω καθηκόντων, από μόνος του. Δεν υπήρξε οποιαδήποτε αμφισβήτηση τους και το δικαστήριο τα επικύρωσε στην ολότητα τους. Πάντως, δεν αναφέρθηκε να υπήρξε οποιοδήποτε κενό στη διαχείριση της εφεσίβλητης, ή σε σχέση με την εκπροσώπηση της στο Δικαστήριο.   Επιπρόσθετα, στις 25.11.2016, μετά από παρέλευση τριών και πλέον χρόνων από την καταχώρηση των σχετικών αιτήσεων, εκδόθηκαν και τα διατάγματα για την παραχώρηση ασφάλειας εξόδων, με τα οποία η εφεσίβλητη συμμορφώθηκε σε  σύντομο χρόνο, ως οι σχετικές διαταγές του δικαστηρίου.  Παρεμπιπτόντως, η εφεσίβλητη, στις 2.2.2017, προέβηκε και στην καταχώρηση έκθεσης απαίτησης.  Η εφεσείουσα δεν ήταν στην εικόνα, τότε, αφού δεν της είχε επιδοθεί, ακόμα, το κλητήριο ένταλμα, το οποίο  είχε λήξει, στο μεταξύ, όσον αφορά την ίδια έξι μήνες μετά την ανανέωση του, στις 13.10.2015.  Η πιο πάνω κατάσταση, διατηρήθηκε από την εφεσίβλητη για ακόμα δέκα μήνες, περίπου, μέχρι την 29.8.2017 που εκδόθηκαν τα υπό αναφορά διατάγματα, των οποίων ζητήθηκε η ακύρωση, πρωτόδικα, χωρίς επιτυχία. 

 

Υπενθυμίζεται πως, με την παρούσα έφεση, επιδιώκεται η ανατροπή της, ως άνω, πρωτόδικης απορριπτικής απόφασης, η οποία, ουσιαστικά, επικύρωσε τα εν λόγω διατάγματα, για την ανανέωση και επίδοση του κλητηρίου εντάλματος, σε σχέση με την εφεσείουσα.  Με δεδομένη την πρόνοια της Δ.4 κ.1, ανωτέρω, η ανανέωση κλητηρίου εντάλματος δεν αποτελεί δικαίωμα του ενάγοντα.  Τούτο επαφύεται στη διακριτική ευχέρεια  του Δικαστηρίου,  (βλ. Cyprus Pot. Mark. Board v. Pan Arab κ.α. (1990) 1 Α.Α.Δ. 622).  Ο μοναδικός σκοπός δε, για τον οποίον δυνατό να εκδοθεί τέτοιο διάταγμα, είναι να επιτευχθεί η επίδοση του κλητηρίου όταν, τούτο, για λόγους που κρίνονται δικαιολογημένοι, δεν κατέστη δυνατό κατά τη διάρκεια της ισχύος του, κατά τους πρώτους 12 μήνες, από την αρχική καταχώρηση του.  Κλασσικό παράδειγμα, αποτελεί η περίπτωση που ο εναγόμενος αποφεύγει την επίδοση του, (βλ. Owners Shippers κ.α. ν. Brave Nav. Ltd κ.α. (1990) 1 Α.Α.Δ. 421), ή όταν αυτός, παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει, δεν εντοπίζεται για να του επιδοθεί, (βλ. Yiannoplast Ltd v. “Reda Allah” (1991) 1 Α.Α.Δ. 526).  Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να καταδειχθεί από τον αιτητή, προς ικανοποίηση του δικαστηρίου, ότι αυτός κατέβαλε εύλογες προσπάθειες για τον πιο πάνω σκοπό, (βλ. Cyprus Pot. Mark. Board v. Pan Arab κ.α. ανωτέρω). 

 

Δεν εγκρίνεται αίτηση για ανανέωση κλητηρίου εντάλματος, όταν η επίδοση του οφείλεται σε παράλειψη του ενάγοντος να ενεργήσει, λαμβάνοντας εύλογα μέτρα προς τούτο και αντίθετα παραλείπει σκόπιμα να το επιδιώξει, προκειμένου να εξυπηρετήσει κάποιον άλλο σκοπό, έστω, σχετικό με την προώθηση άλλων διαδικασιών στην ίδια υπόθεση ή γενικώς των συμφερόντων του, (βλ. Owners Shippers κ.α. ν. Brave Nav. Ltd κ.α., ανωτέρω και Cyprus Pot. Mark. Board v. Pan Arab κ.α.).  Στην υπόθεση Waddon v. Whitecroft – Scovill Ltd (1988) 1 All E.R. 996, λέχθηκε σε σχέση, ειδικά, με την περίπτωση που τίθεται θέμα παραγραφής του αγώγιμου δικαιώματος, πως σχετικός παράγοντας είναι επίσης, «the balance of hardship between the parties”, (βλ. και Κleinword Benson Ltd v. Barbrak Ltd, The Myrto (No.3) (1987) 2 All E.R. 289).  Παραπέμπει, έτσι, στη συγκεκριμένη υπεράσπιση, που τυχόν να έχει ο εναγόμενος.  Δεν αναφέρθηκε να υπεισέρχεται ο πιο πάνω παράγοντας, στην υπό κρίση περίπτωση.

 

Εν προκειμένω, η εφεσίβλητη, σκόπιμα, δεν επεδίωξε για μεγάλο χρονικό διάστημα, να προβεί στην επίδοση του κλητηρίου εντάλματος στην εφεσείουσα, στη βάση ότι κατά το πιο πάνω χρονικό διάστημα, εκκρεμούσαν εναντίον της τα δικονομικά μέτρα που αναφέρονται, πιο πάνω. Ωστόσο, επ’ ουδενί λόγω δικαιολογείτο η εν λόγω παράλειψη της.  Η εφεσείουσα, προσετέθη στην αγωγή με ενέργειες της εφεσίβλητης, προφανώς, ως αναγκαίος διάδικος σε αυτή, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι από το 2012 εκκρεμούσε εναντίον της, ιδίας, αίτηση για εκκαθάριση, ενώ το 2013, αυτή αντιμετώπισε και τις προαναφερθείσες τρεις αιτήσεις για ασφάλεια εξόδων.  Δεν εξηγεί, πειστικά, τι ακολούθησε μετά την προσθήκη της εφεσείουσας, ως εναγομένης, που δικαιολογούσε τη συνεχή παράλειψη της να προχωρήσει, εντός εύλογου χρόνου, σε ενέργειες για επίδοση του κλητηρίου εντάλματος στην εφεσείουσα.  Η θέση της ότι, συνεπεία των πιο πάνω διαδικασιών, η αγωγή πιθανόν να είχε πρόωρο τέλος, δεν απαντά το ερώτημα, γιατί η εφεσείουσα προσετέθη τότε σε αυτή;

 

Η αναφορά σε «άλλους καλούς λόγους» που προβλέπει η Δ.4 κ.1, ως κριτήριο για ανανέωση του κλητηρίου εντάλματος, πασιφανώς, παραπέμπει σε λόγους, οι οποίοι, στην ουσία τους, εξυπηρετούν το συμφέρον της δικαιοσύνης, με αναφορά στα αντίστοιχα δικαιώματα των διαδίκων, υπό το φως των περιστάσεων της υπόθεσης.  Η επίδοση του κλητηρίου εντάλματος, ως  αυτονόητο μέτρο, έπρεπε να είχε επιδιωχθεί το ταχύτερο δυνατό, στην πορεία των πραγμάτων, ώστε η εφεσείουσα, με την ένταξη της, ως ενεργό μέρος στην υπόθεση, να γνώριζε από νωρίς τις διάφορες διαδικασίες που αναλαμβάνονταν στο πλαίσιο της.  Κάποιες, μπορεί να την αφορούσαν, ώστε να έπρεπε να λάβει και η ίδια μέτρα, συγχρόνως, για προστασία των συμφερόντων της. Εν προκειμένω, η εφεσείουσα αποκλείστηκε από τις διαδικασίες που αφορούσαν στις αιτήσεις για ασφάλεια εξόδων, για την αντικατάσταση του εκκαθαριστή και για τη συνέχιση της υπόθεσης, αφού είχε καταχωριστεί εναντίον της εφεσίβλητης, ως ενάγουσας και αίτηση για απόρριψη της αγωγής, λόγω μη προώθησης της.  Αυτά, οπωσδήποτε, είναι θέματα σε σχέση με τα οποία η εφεσείουσα πιθανόν να είχε κάποιο λόγο να εκφέρει, για την προστασία των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της.  Ωστόσο, αποκλείστηκε από το στάδιο εκείνο, ενώ ήταν, πάντοτε, η πρόθεση της εφεσίβλητης να την καταστήσει διάδικο στην αγωγή, προβάλλοντας εναντίον της απαιτήσεις που είχε προβάλει και εναντίον των αρχικών εναγομένων.  Επομένως, για τους λόγους που αναφέρονται πιο πάνω, δεν δικαιολογείτο η ανανέωση του κλητηρίου εντάλματος, σε σχέση με την εφεσείουσα, ώστε οι πρώτοι πέντε λόγοι έφεσης να επιτυγχάνουν.  Συγχρόνως, δεν παρίσταται ανάγκη εξέτασης των υπόλοιπων λόγων έφεσης. 

 

Η έφεση, λοιπόν, επιτυγχάνει και η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Συνακόλουθα, εκδίδεται διάταγμα ως το Α της αίτησης της εφεσείουσας, ημερομηνίας 9.3.2018.  Επιδικάζονται έξοδα υπέρ της εφεσείουσας και εναντίον της εφεσίβλητης τα οποία καθορίζονται στο ποσό των €4.000, πλέον Φ.Π.Α.

 

 

 

                                            Γ.Ν. ΓΙΑΣΕΜΗΣ, Δ.

 

 

 

                                       Ν.Γ. ΣΑΝΤΗΣ, Δ.

 

 

 

                                                    ΣΤ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, Δ.

 

 

 

/γκ