(2000) 2 ΑΑΔ 339
[*339]29 Ιουνίου, 2000
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΗΛΙΑΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΘΙΑΣ,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜIΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 6946)
Έφεση ― Δεν παρέχεται δικαίωμα έφεσης κατά αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου ως προς την κράτηση υποδίκου εκκρεμούσης της δίκης ― Σύσταση Ανωτάτου Δικαστηρίου όπως θεσμοθετηθεί δικαίωμα έφεσης αναφορικά με τέτοιες αποφάσεις.
Έφεση ― Δικαίωμα έφεσης κατά αποφάσεων ποινικών δικαστηρίων ― Άρθρο 14(5) του Διεθνούς Συμφώνου περί Αστικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων ― Ο περί Δικαστηρίων Νόμος 14/60 ―Εφαρμοστέες αρχές ως προς την παροχή δικαιώματος έφεσης.
Ο εφεσείων, ο οποίος αντιμετώπιζε 15 κατηγορίες ενώπιον του Κακουργιοδικείου διατάχθηκε να παραμείνει υπό κράτηση μέχρι τη δίκη του. Ο εφεσείων εφεσίβαλε την απόφαση. Η εφεσίβλητη υποστήριξε ότι η έφεση είναι απαράδεκτη.
Αποφασίστηκε ότι:
Δεν παρέχεται δικαίωμα έφεσης κατά αποφάσεως ποινικού δικαστηρίου, επαγόμενης την κράτηση κατηγορουμένου εκκρεμούσης της δίκης.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Σύσταση Εφετείου:
Ενδείκνυται η παροχή δικαιώματος έφεσης κατά αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου, επαγόμενων την κράτηση υποδίκου εκκρεμούσης της [*340]δίκης. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με νόμο.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Αναστασίου ν. Αστυνομίας (1999) 2 Α.Α.Δ. 435,
Lazarou a.ο. v. Police (1973) 2 C.L.R. 81,
Γρηγορίου ν. Αστυνομίας (1999) 2 Α.Α.Δ. 480,
Αναστασιάδης ν. Αστυνομίας (1999) 2 Α.Α.Δ. 565,
Attorney-General v. Georghiou (1984) 2 C.L.R. 251,
Γενικός Εισαγγελέας ν. Λαζαρίδη κ.ά. (1992) 2 Α.Α.Δ. 8.
Έφεση εναντίον Διατάγματος Κράτησης.
Έφεση από τον κατηγορούμενο κατά της ενδιάμεσης απόφασης του Κακουργιοδικείου Λάρνακας (Αρέστης, Π.Ε.Δ., Σταυρινίδης, Α.Ε.Δ. και Δημητριάδου, Ε.Δ.), (Ποινική Υπόθεση Αρ. 6107/2000), ημερομηνίας 5/6/2000, με την οποία διατάχθηκε η κράτησή του μέχρι τη διεξαγωγή της δίκης από το Κακουργιοδικείο.
Ο Εφεσείων εμφανίζεται προσωπικά.
Α. Κανναουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ.Μ. Πικής, Π.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Ο εφεσείων αντιμετωπίζει 15 κατηγορίες ενώπιον του Κακουργιοδικείου για αδικήματα κλοπής, πλαστογραφίας, κυκλοφορίας πλαστού επισήμου εγγράφου, πλαστοπροσωπίας και απόσπασης χρημάτων με ψευδείς παραστάσεις. Εμφανίστηκε ενώπιον του Κακουργιοδικείου στις 5 Ιουνίου, 2000, και αρνήθηκε τις κατηγορίες. Η δίκη του ορίστηκε στις 5, 6 και 7 Ιουλίου, 2000. Η Κατηγορούσα Αρχή ζήτησε την κράτηση του κατηγορουμένου μέχρι τη δίκη, ενώ η υπεράσπιση την απόλυσή του επί εγγυήσει. Για τους λόγους που εκθέτει στην απόφασή του, το Κακουργιοδικείο έκρινε το [*341]αίτημα της Κατηγορίας δικαιολογημένο και διέταξε την κράτηση του υποδίκου μέχρι τη δίκη.
Ο κατηγορούμενος εφεσίβαλε την απόφαση, εξαιτούμενος τον παραμερισμό της και την υποκατάστασή της με απόφαση, ορίζουσα την απόλυσή του επί εγγυήσει.
Ο εφεσείων εμφανίστηκε αυτοπροσώπως και χειρίστηκε μόνος την υπόθεση, ως η επιλογή του. Τον θέσαμε αντιμέτωπο με τα ερωτηματικά που τίθενται σχετικά με το εφέσιμο της απόφασης που προσβάλλει και του ζητήσαμε να εκθέσει τα επιχειρήματά του αναφορικά με το παραδεκτό της έφεσης. Υποστήριξε ότι η άσκηση έφεσης είναι συνταγματικό του δικαίωμα για την προστασία της ελευθερίας του. Η ύπαρξη τέτοιου δικαιώματος είναι σύμφωνη, όπως είπε, με τα κρατούντα στην Ευρώπη.
Ο κ. Κανναουρίδης, εκ μέρους της εφεσίβλητης, υπέβαλε ότι η έφεση είναι απαράδεκτη. Δεν παρέχεται δικαίωμα έφεσης, υποστήριξε, κατά ενδιάμεσων αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου, επαγόμενων την κράτηση του κατηγορουμένου εκκρεμούσης της δίκης. Προς τούτο παρέπεμψε στην Αναστασίου ν. Αστυνομίας (1999) 2 Α.Α.Δ. 435.
Στην Αναστασίου, (ανωτέρω), όντως, διαπιστώνεται, μετά από θεώρηση των σχετικών συνταγματικών και νομοθετικών διατάξεων καθώς και της νομολογίας του Ανωτάτου Δικαστηρίου επί του θέματος, ότι δεν παρέχεται δικαίωμα έφεσης κατά αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου, ως προς την κράτηση του κατηγορουμένου εκκρεμούσης της δίκης. Ανάλογη θέση υιοθετείται ευθέως στην προγενέστερη απόφαση Georghios Lazarou and Others v. The Police (1973) 2 C.L.R. 81. Και σε δύο μεταγενέστερες υποθέσεις όμοια υπήρξε η θέση του Ανωτάτου Δικαστηρίου - στη Γρηγορίου ν. Αστυνομίας (1999) 2 Α.Α.Δ. 480 και στην Αναστασιάδης ν. Αστυνομίας (1999) 2 Α.Α.Δ. 565.
Διαπιστώνουμε ότι δεν παρέχεται δικαίωμα έφεσης κατά αποφάσεως ποινικού δικαστηρίου, επαγόμενης την κράτηση του κατηγορουμένου εκκρεμούσης της δίκης. Αναπόφευκτο επακόλουθο είναι η απόρριψη της έφεσης.
Μας προβληματίζει η απουσία δικαιώματος έφεσης κατά αποφάσεως επαγόμενης την κράτηση προσώπου πριν την καταδίκη του. Το Σύνταγμα, όπως έχει επανειλημμένα λεχθεί, δεν κατοχυρώνει δικαίωμα έφεσης κατά απόφασης πρωτοδίκων ποινικών δικαστηρίων - (βλ. Attorney-General v. Georghiou (1984) 2 C.L.R. 251, Γεν. Εισαγγελέας ν. Λαζαρίδη & Άλλου (1992) 2 Α.Α.Δ. 8). Δικαίωμα έφεσης κατά αποφάσεων ποινικών δικαστηρίων προβλέπεται από το Άρθρο 14(5) του Διεθνούς Συμφώνου περί Αστικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων - (βλ. Κυρωτικό Νόμο 14/69) περιορίζεται, όμως, σε καταδικαστικές αποφάσεις.
Δικαίωμα έφεσης παρέχεται από το νόμο - (βλ. περί Δικαστηρίων Νόμο του 1960, (Ν. 14/60)). Κατανοητή είναι η απουσία δικαιώματος έφεσης κατά ενδιάμεσων αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου, άλλων από εκείνων που αφορούν την κράτηση του κατηγορουμένου. Τέτοιες αποφάσεις δεν έχουν άμεσες συνέπειες για τον κατηγορούμενο, είναι δε συνυφασμένες με την εξέλιξη της δίκης. Περαιτέρω έχουν αντίκτυπο στην τελική απόφαση του Δικαστηρίου και μπορεί να ελεχθούν στο πλαίσιο έφεσης κατά της τελικής απόφασης. Το ίδιο δεν ισχύει για αποφάσεις που αφορούν την κράτηση του κατηγορουμένου εκκρεμούσης της δίκης. Αποφάσεις αυτής της κατηγορίας είναι, ουσιαστικά, αποσυνδεδεμένες από τη δίκη. Με αυτές τις διαπιστώσεις υπόψη και αναλογιζόμενοι τις συνέπειες της στέρησης της ελευθερίας του ατόμου εκτός του πλαισίου καταδικαστικής απόφασης, ενδείκνυται η παροχή δικαιώματος έφεσης κατ’ αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου, επαγόμενων την κράτηση του υποδίκου εκκρεμούσης της δίκης. Η παροχή τέτοιου δικαιώματος θα καθιστούσε πληρέστερες τις εγγυήσεις του τεκμηρίου της αθωότητος - (Άρθρο 12.4 του Συντάγματος) - και περιεκτικότερη την προστασία της ελευθερίας. Δεν παραγνωρίζουμε τα ένδικα μέσα, που παρέχουν τα προνομιακά εντάλματα, ιδίως εκείνα του habeas corpus, certiorari και mandamus, όμως αυτά περιορίζονται στον έλεγχο της νομιμότητας απόφασης στερητικής της ελευθερίας. Η ορθότητα της απόφασης μπορεί να ελεχθεί με έφεση. Δικαίωμα έφεσης μπορεί να παρασχεθεί μόνο με νόμο. Σύστασή μας είναι όπως θεσμοθετηθεί δικαίωμα έφεσης κατά αποφάσεων ποινικού δικαστηρίου για την κράτηση υποδίκου εκκρεμούσης της δίκης.
Η έφεση απορρίπτεται.
Η έφεση απορρίπτεται.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο