(2001) 2 ΑΑΔ 726
[*726]22 Οκτωβρίου, 2001
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
MOHSEN JOKARBOZORGI,
Εφεσείων,
ν.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 7109)
Ποινή ― Ναρκωτικά ― Κατοχή με σκοπό την προμήθεια σε τρίτο 12,266 γρ. ηρωίνης ― Δεινές προσωπικές περιστάσεις ― Επιβολή ποινής φυλάκισης τεσσάρων ετών ― Χαρακτηρίστηκε αυστηρή αλλά επικυρώθηκε κατ’ έφεση.
Ποινή ― Μετριαστικοί παράγοντες ― Ναρκωτικά ― Εμπορία ― Για τους εμπόρους ναρκωτικών είναι δύσκολο να εντοπιστούν ερείσματα μετριασμού της ποινής.
Ποινή ― Η ποινή η οποία επιβάλλεται σε συγκεκριμένη υπόθεση δεν δημιουργεί δεσμευτικό προηγούμενο, με την έννοια που ο όρος ενέχει στον προσδιορισμό αρχών δικαίου ― Η ποινή είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης και τις συνθήκες του παραβάτη.
Ο εφεσείων συνελήφθη επ’ αυτοφόρω όταν ετοιμαζόταν να προμηθεύσει την ηρωϊνή σε τρίτο. Ο εφεσείων κατάγεται από το Ιράν. Ήλθε στην Κύπρο ως επισκέπτης με προοπτική να παραμείνει. Πίσω του άφησε στη φροντίδα των γονιών του τα τρία απορφανισθέντα από τη μητέρα τους ανήλικα παιδιά του. Εφεσιβάλλει την ποινή του ως έκδηλα υπερβολική.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Η επιβληθείσα ποινή βρίσκεται εντός των πλαισίων της νομολογίας που άπτεται της τιμωρίας εγκλημάτων ναρκωτικών.
[*727]2. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έλαβε υπόψη στην επιμέτρηση της ποινής τις προσωπικές συνθήκες του εφεσείοντος. Για τους εμπόρους ναρκωτικών είναι δύσκολο να εντοπιστούν ερείσματα μετριασμού της ποινής.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Παγιαβλάς ν. Αστυνομίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 240,
Habib v. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 12,
El-Beyrouty a.o. v. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 543,
Zaidan v. Δημοκρατίας (1992) 2 Α.Α.Δ. 310,
Hijazi v. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 99,
Afroughi v. Αστυνομίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 174,
Philippou v. Republic (1983) 2 C.L.R. 245,
Γεωργίου ν. Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 525.
Έφεση εναντίον Ποινής.
Έφεση από τον κατηγορούμενο εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, Υπόθεση Αρ. 4269/01 ημερομηνίας 26/4/01, με την οποία του επιβλήθηκε η ποινή της φυλάκισης τεσσάρων χρονών για κατοχή και εμπορία ναρκωτικών.
Ε. Χειμώνας, για τον Εφεσείοντα.
Μ. Σταυρινίδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ.Μ. Πικής, Π..
ΠΙΚΗΣ, Π.: Ο εφεσείων συνελήφθη στις 18 Φεβρουαρίου, 2001, μεταφέροντας (στο χέρι) και έτοιμος να προμηθεύσει σε [*728]τρίτο 12,266 γρ. ηρωίνης. Η προσπάθειά του να αποφύγει τη σύλληψη απέτυχε. Ακολούθως, ομολόγησε ότι τα ναρκωτικά προορίζονταν προς πώληση.
Ο εφεσείων κατάγεται από το Ιράν. Ήλθε στην Κύπρο ως επισκέπτης, με προοπτική να παραμείνει στη χώρα. Πίσω του άφησε στη φροντίδα των γονιών του τα τρία απορφανισθέντα από τη μητέρα τους ανήλικα παιδιά του.
Εφεσιβάλλει την ποινή που του επιβλήθηκε - τέσσερα χρόνια φυλάκιση - ως υπερβολική.
Στην απόφασή του, το πρωτόδικο Δικαστήριο υπογραμμίζει τη σοβαρότητα του εγκλήματος που διέπραξε ο εφεσείων, η οποία άλλωστε κατοπτρίζεται και στην προβλεπόμενη από το νόμο ποινή – διά βίου φυλάκιση (ανώτατο όριο). Η σοβαρότητα εγκλημάτων, που σχετίζονται με τα ναρκωτικά και ειδικά με την εμπορία τους, αντανακλάται στη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Θεώρησή της αποκαλύπτει ότι δικαιολογείται η επιβολή μακρών ποινών φυλάκισης, προς τιμωρία και παραδειγματισμό. Προσδίδεται αποτρεπτικός χαρακτήρας στις ποινές, προς αναχαίτιση της μάστιγας των ναρκωτικών, που πλήττει τις σύγχρονες κοινωνίες. Η άλλη τάση που διαφαίνεται από τη νομολογία, την οποία, επίσης, διαγιγνώσκει ο πρωτόδικος Δικαστής, είναι εκείνη της επαύξησης των ποινών φυλάκισης, ανάλογα με την αύξηση των κρουσμάτων διάθεσης και χρήσης ναρκωτικών. Ο πολλαπλασιασμός εγκλημάτων αυτής της κατηγορίας διαπιστώνεται και στην Παγιαβλάς ν. Αστυνομίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 240, απόσπασμα από την οποία παρατίθεται στην απόφαση του δικάσαντος Δικαστηρίου. Το Ανώτατο Δικαστήριο σημείωσε ότι η έξαρση, η οποία παρατηρείται στη χρήση ναρκωτικών, καθιστά την αποτροπή κυρίαρχο στοιχείο της τιμωρίας.
Ο δικηγόρος του εφεσείοντος υποστήριξε ότι η επιβληθείσα ποινή είναι δυσανάλογα αυστηρή, συσχετιζόμενη προς την ποσότητα των ναρκωτικών τα οποία εμπορεύετο ο εφεσείων. Υπέβαλε ότι η άντληση καθοδήγησης από τις ποινές που επιβλήθηκαν σε ορισμένες υποθέσεις αποκαλύπτει εσφαλμένη προσέγγιση εκ μέρους του πρωτόδικου Δικαστηρίου, καθότι αυτές αφορούσαν την εμπορία μεγαλύτερων ποσοτήτων ναρκωτικών – (βλ. Habib v. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 12· El-Beyrouty & Another ν. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 543· Zaidan ν. Δημοκρατίας (1992) 2 Α.Α.Δ. 310).
Το πρωτόδικο Δικαστήριο κάμνει σφαιρική αναφορά στη νο[*729]μολογία που άπτεται της τιμωρίας εγκλημάτων ναρκωτικών. Εκτός από τις προσημειωθείσες, μνημονεύει και αριθμό άλλων αποφάσεων, περιλαμβανόμενης και της Hijazi ν. Δημοκρατίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 99, στην οποία επικυρώθηκε ποινή τεσσάρων ετών φυλάκισης για την κατοχή 9.9 γρ. κοκαΐνης.
Όπως και άλλοτε αναφέραμε, η ποινή η οποία επιβάλλεται σε συγκεκριμένη υπόθεση δε δημιουργεί δεσμευτικό προηγούμενο, με την έννοια που ο όρος ενέχει στον προσδιορισμό αρχών δικαίου. Η ποινή είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα ιδιαίτερα περιστατικά της κάθε υπόθεσης και τις συνθήκες του παραβάτη. Ό,τι αποκαλύπτει η ποινή είναι η στάθμη της σοβαρότητας του εγκλήματος και το δικαιολογημένο της πρόσδοσης αποτρεπτικού χαρακτήρα σ’ αυτή. Σειρά αποφάσεων για την τιμωρία παραβατών, που διαπράττουν συγκεκριμένα εγκλήματα, αποκαλύπτει την τάση για την αντιμετώπιση συγκεκριμένης κατηγορίας εγκλημάτων, που, στην προκείμενη υπόθεση, σωστά σημειώθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο, όπως αναφέραμε νωρίτερα στην απόφασή μας.
Ο δεύτερος λόγος, ο οποίος, κατά το δικηγόρο του εφεσείοντος, εκθέτει την ποινή ως υπερβολική, έγκειται στην παράλειψη του πρωτόδικου Δικαστηρίου να αποδώσει τη δέουσα βαρύτητα στις προσωπικές συνθήκες του εφεσείοντος. Το ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο αναφέρθηκε σ’ αυτές είναι αδιαμφισβήτητο, όπως πρόδηλο είναι ότι οι προσωπικές του συνθήκες προσμέτρησαν στον καθορισμό της ποινής.
Όπως υποδείξαμε στην Afroughi ν. Αστυνομίας (2001) 2 Α.Α.Δ. 174 για τους εμπόρους ναρκωτικών είναι δύσκολο να εντοπιστούν ερείσματα μετριασμού της ποινής. Παρά τις δεινές οικογενειακές συνθήκες του εφεσείοντος, το γεγονός παραμένει ότι άφησε την οικογένειά του, για να έρθει στην Κύπρο και να διασπείρει τον όλεθρο. Η καταπολέμηση των ναρκωτικών αποτελεί κοινό αγώνα των λαών της γης, για τη διάσωση του ανθρώπου από τη φθορά, που οι παράνομες ουσίες προκαλούν στην ύπαρξή του.
Η δικηγόρος της Δημοκρατίας πιθανολόγησε ότι η ποινή, η οποία επιβλήθηκε στον εφεσείοντα, μπορεί να χαρακτηριστεί ως υπερβολική. Πλην, δε στοιχειοθετείται έκδηλη υπερβολή, που είναι το μέτρο του δικαίου – (βλ. Philippou v. Republic (1983) 2 C.L.R. 245 και Γεωργίου ν. Αστυνομίας (1991) 2 Α.Α.Δ. 525, στις οποίες παρέπεμψε) - ώστε να δικαιολογείται η επέμβαση του [*730]Εφετείου.
Η ποινή, η οποία επιβλήθηκε στον εφεσείοντα, είναι, όντως, αυστηρή. Δεν εκφεύγει όμως του μέτρου που διαγράφει η νομολογία, ώστε να δικαιολογείται η επέμβασή μας.
Η έφεση απορρίπτεται.
Η�έφεση απορρίπτεται.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο