(2001) 2 ΑΑΔ 789
[*789]19 Δεκεμβρίου, 2001
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΦΟΙΒΟΣ ΓΙΩΡΓΑΛΛΙΔΗΣ,
Εφεσείων,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΛΑΡΝΑΚΟΣ,
Εφεσίβλητου.
(Ποινική Έφεση Αρ.7098)
Τροχαία αδικήματα ― Στάθμευση οχήματος πάνω σε σηματοδοτημένη διπλή κίτρινη γραμμή ― Κατά πόσο χρειαζόταν μαρτυρία της Κατηγορούσας Αρχής που να αποδεικνύει πως η συγκεκριμένη σηματοδότηση έγινε κατ’ εντολήν της αρμόδιας αρχής ― Αρνητική η απάντηση στο ερώτημα ― Επενέργεια του τεκμηρίου κανονικότητας: omnia praesumuntur rite esse acta.
Ο εφεσείων καταδικάστηκε ότι στάθμευσε το όχημά του πάνω σε σηματοδοτημένη διπλή κίτρινη γραμμή κατά παράβαση του Κανονισμού 58 (1)(ιγ) και 72 των περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών του 1984, του Άρθρου 19 του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου 86/72 και του Άρθρου 88(4) του περί Δήμων Νόμου 111/85. Ο εφεσείων δεν είχε αμφισβητήσει πρωτοδίκως τη νομιμότητα της σηματοδότησης.
Ο εφεσείων εφεσίβαλε την πρωτόδικη απόφαση και υποστήριξε ότι δεν είχε αποδειχθεί η υπόθεση εφόσον δεν προσκομίστηκε μαρτυρία από την Κατηγορούσα Αρχή που να αποδεικνύει ότι η συγκεκριμένη σηματοδότηση στο δρόμο έγινε κατ’ εντολήν της αρμόδιας αρχής.
Αποφασίστηκε ότι:
Το ειδικό ζήτημα που αντιμετωπίζεται εδώ καλύπτεται κατ’ αναλογία από την απόφαση του αγγλικού Δικαστηρίου (King’s Bench Division) στην υπόθεση Boyd-Gibbins v. Skinner. Έπεται ότι η σηματοδότηση, στην παρούσα υπόθεση, συνιστά εκ πρώτης όψεως μαρτυρία ότι λήφθηκαν όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε να υποδεικνύεται πως [*790]δεν επιτρέπεται η στάθμευση οχήματος πάνω σε αυτή.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Γενικός Εισαγγελέας ν. Φλωρίδη (1999) 2 Α.Α.Δ. 95,
Boyd-Gibbins v. Skinner [1951] 1 All E.R. 1049,
Scott v. Baker [1968] 2 All E.R. 993.
Έφεση εναντίον Καταδίκης.
Έφεση από τον κατηγορούμενο εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, Υπόθεση Αρ. 1387/00, ημερομηνίας 30/4/01, με την οποία βρέθηκε ένοχος και καταδικάστηκε γιατί στάθμευσε το όχημά του πάνω σε σηματοδοτημένη διπλή κίτρινη γραμμή, κατά παράβαση του Κανονισμού 58(1) (ιγ) και 72 των περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών του 1984, ΚΔΠ66/84, του άρθρου 19 του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου 86/72, και του άρθρου 88(4) του περί Δήμων Νόμου 111/85.
Ο εφεσείων εμφανίζεται προσωπικά
Μ. Χ”Χριστοφής, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο δικαστής Χρ.Αρτεμίδης.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων καταδικάστηκε στις 23.4.2001 από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακος γιατί στάθμευσε το όχημά του πάνω σε σηματοδοτημένη διπλή κίτρινη γραμμή, κατά παράβαση του Κανονισμού 58(1) (ιγ) και 72 των περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών του 1984, ΚΔΠ66/84, του άρθρου 19 του περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Νόμου 86/72, και του άρθρου 88(4) του περί Δήμων Νόμου 111/85. Ο εφεσείων παρουσίασε ο ίδιος την υπόθεσή του τόσο στο Επαρχιακό Δικαστήριο όσο και εδώ. Πρέπει να παρατηρήσουμε πως, διαβάζοντας το πρακτικό του πρωτόδικου Δικαστηρίου και έχοντας υπόψη την ενώπιόν μας εμφάνιση του εφεσεί[*791]οντα, ο χειρισμός που έκανε της υπόθεσής του ήταν άμεμπτος, και σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο αλλά, κυρίως, και για την ευγένεια που έδειξε, έστω και αν είναι οφειλόμενη.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αναλύοντας τη μαρτυρία που είχε ενώπιόν του δέκτηκε την εκδοχή του εφεσείοντα. Κρίθηκε όμως ένοχος γιατί και στη βάση των δικών του ισχυρισμών η κατηγορία είχε αποδειχθεί. Δεν θα μας απασχολήσουν οι λεπτομέρειες των γεγονότων. Το Δικαστήριο διαπίστωσε, στη βάση της εκδοχής του εφεσείοντα, πως ο ίδιος είχε μεταβεί για να παραλάβει το αυτοκίνητο του ενοικιάσεως ΖΗΒΗ632, το οποίο είχε σταθμεύσει ο ενοικιαστής του πάνω στο πεζοδρόμιο της οδού Ζ.Δ.Πιερίδη. Ο εφεσείων μετακίνησε το αυτοκίνητο από το πεζοδρόμιο αλλά το στάθμευσε για λίγα λεπτά πάνω στις σηματοδοτημένες διπλές κίτρινες γραμμές για να μπει στα γραφεία της Αρχής Τηλεπικοινωνιών Κύπρου προς εξόφληση κάποιου λογαριασμού του.
Στο διάγραμμα που καταχώρισε ο εφεσείων δεν αμφισβητεί τις διαπιστώσεις του πρωτόδικου Δικαστηρίου πάνω στα γεγονότα. Ήγειρε όμως ένα νομικό σημείο που δεν έθιξε πρωτοδίκως. Εισηγήθηκε πως δεν προσκομίστηκε καμιά μαρτυρία εκ μέρους της κατηγορούσας αρχής που να αποδεικνύει πως η συγκεκριμένη σηματοδότηση στο δρόμο έγινε κατ’ εντολήν της αρμόδιας αρχής. Το στοιχείο τούτο, κατά την εισήγησή του, ήταν απαραίτητο για την απόδειξη της υπόθεσης, η οποία, ελλείψει του, θα έπρεπε να απορριφθεί.
Το άρθρο 58(1)(ιγ) των περί Μηχανοκινήτων Οχημάτων και Τροχαίας Κινήσεως Κανονισμών του 1984, προβλέπει:
«58(1) Πας όστις οδηγεί ή έχει την ευθύνην ή τον έλεγχον μηχανοκινήτου οχήματος εφ’ οιασδήποτε οδού υπέχει υποχρέωση όπως
.............................................................................................................
(ιγ) συμμορφούται προς άπασας τας πινακίδας και τας σημάνσεις τας αφορώσας εις τα μηχανοκίνητα οχήματα, αι οποίαι δυνατόν να τοποθετηθώσιν επί ή πλησίον οιασδήποτε οδού, ή να χαραχθώσιν επί του καταστρώματος οιασδήποτε οδού κατά τρόπον ώστε να είναι οραταί εις τους ποιούμενους χρήσιν της οδού οδηγούς, υπό ή καθ’ εντολήν δημοτικού συμβουλίου ή οιασδήποτε άλλης αρχής εμπεπιστευμένης τον έλεγχον και την ρύθμισιν της τροχαίας επί της εν λόγω οδού.»
Ο δικηγόρος του εφεσίβλητου, διαφωνώντας με την πιο πάνω ει[*792]σήγηση, προτείνει πως τέτοια μαρτυρία δεν χρειαζόταν, ενόψει μάλιστα του γεγονότος πως δεν υπήρξε καμιά βάσιμη αμφισβήτηση της νομιμότητας της συγκεκριμένης σηματοδότησης. Μας παρέπεμψε σχετικά στη Γ.Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ν. Ντίνου Φλωρίδη (1999) 2 Α.Α.Δ. 95 όπου, το Δικαστήριο, ομολογουμένως εν παρόδω γιατί η υπόθεση αποφασίστηκε πάνω σε άλλο σημείο, προέβη στις πιο κάτω παρτηρήσεις.
«Ωστόσο, ενόψει της φύσης της υπόθεσης αλλά και του στοιχείου για το οποίο γίνεται λόγος, όπως και της έλλειψης αμφισβήτησης, θα μπορούσε ενδεχομένως να συζητηθεί η επενέργεια του τεκμηρίου της κανονικότητας: omnia praesumuntur rite esse acta. Τα όρια του οποίου, σε ποινικές υποθέσεις, εξετάστηκαν επισταμένα πρώτα στη Scott v. Baker [1968] 2 All E.R. 993 - όπου εξηγήθηκε η κατάληξη στην Gibbins v. Skinner [1951] 2 K.B. 379 και Swift v. Barrett [1940] Times L.R. vol.LVI 650 - και έπειτα στην Dillon v. R. [1982] 1 All E.R. 1017 (P.C.). Δεν παρίσταται όμως ανάγκη να μας απασχολήσει αυτή η πτυχή περαιτέρω αφού η εξειδικευμένη θέση της Κατηγορούσας Αρχής δεν άφησε ούτως ή άλλως περιθώριο για τέτοιο τεκμήριο».
Η απόφαση του αγγλικού Δικαστηρίου (King’s Βench Division) στην υπόθεση Boyd-Gibbins v. Skinner, δημοσιευμένη επίσης στη σειρά [1951] 1 All E.R. p.1049, η οποία αναφέρεται στην πιο πάνω απόφαση του δικού μας εφετείου, καλύπτει, κατά τη γνώμη μας, κατ’ αναλογία το ειδικό ζήτημα που αντιμετωπίζεται εδώ, ακόμη και μετά τις επεξηγήσεις της υπόθεσης που δόθηκαν στην Scott v. Baker. Ο Λόρδος Goddard εκδίδοντας την απόφαση στη Skinner, είπε τα εξής: (σελίδα 1052)
«If, therefore, there is a sign of the type prescribed by the Minister under s.1(8) erected at the beginning of a length of road indicating a speed limit of thirty miles an hour, that, in my opinion, is prima facie evidence that all necessary steps have been taken to prescribe that that road should be regarded as being in a built up area».
Σε μετάφραση:
«Αν, επομένως, υπάρχει σήμα του τύπου που καθορίστηκε από τον Υπουργό βάσει του άρθρου 1(8) τοποθετημένο στην αρχή του μήκους ενός δρόμου που δείχνει όριο ταχύτητας τριάντα μίλια την ώρα, αυτό, κατά τη γνώμη μου, συνιστά εκ πρώτης όψεως μαρτυρία πως έχουν ληφθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε [*793]να υποδεικνύεται πως ο δρόμος δέον να θεωρείται πως βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή.»
Ενόψει των ανωτέρω η έφεση απορρίπτεται. Δεν γίνεται οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα.
H�έφεση απορρίπτεται.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο