(2002) 2 ΑΑΔ 203
[*203]14 Μαΐου, 2002
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
(Ποινική Έφεση Αρ. 7285)
ISSA MURAD KHLEF,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Πoινική Έφεση Αρ. 7286)
DAAOUD AWDE ALSAKA,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινικές Εφέσεις Αρ. 7285, 7286)
Ποινή ― Διαφοροποίηση ― Εφεσείοντες αντιμετώπιζαν κατηγορίες για (α) παράνομη είσοδο τους στη Δημοκρατία και (β) ότι ήταν απαγορευμένοι μετανάστες ― Επιβολή συντρέχουσων ποινών φυλάκισης 2 και 4 μηνών αντίστοιχα, χωρίς να επεξηγηθεί γιατί αυτές διαφοροποιούνται για αδικήματα που τιμωρούνται με τις ίδιες κυρώσεις ― Κρίθηκε κατ’ έφεση, επικυρώνοντας τις ποινές κατά πλειοψηφία, ότι η αντιμετώπιση του πρωτόδικου Δικαστηρίου δεν μπορεί να υπερφαλαγγίσει το αυστηρό καθήκον των δικαστηρίων να προστατεύσουν τον τόπο από τις ενέργειες των εφεσειόντων.
Αλλοδαποί ― Δημιουργία ουσιαστικών προβλημάτων από την είσοδο στην Κυπριακή Δημοκρατία αλλοδαπών προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής ― Υιοθέτηση των σχολίων του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην απόφαση Mohamed El Feky κ.ά. ν. Αστυνομίας.
Οι εφεσείοντες, αλλοδαποί ηλικίας 23 χρόνων, καταδικάσθηκαν σε φυλάκιση 2 και 4 μηνών αντίστοιχα στις κατηγορίες: (1) για παράνομη είσοδο τους στη Δημοκρατία και (2) ότι ήταν απαγορευμέ[*204]νοι μετανάστες. Εφεσίβαλαν την ποινή τους ως υπερβολική.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο επέβαλε τις πιο πάνω συντρέχουσες ποινές, χωρίς ουσιαστικά να επεξηγήσει γιατί αυτές διαφοροποιούνται για αδικήματα που τιμωρούνται με τις ίδιες κυρώσεις.
Αποφασίστηκε ότι:
Α. Υπό Νικήτα, Δ., συμφωνούντος και του Νικολαΐδη, Δ.:
Η αντιμετώπιση του πρωτόδικου Δικαστηρίου δεν μπορεί να υπερφαλαγγίσει το αυστηρό καθήκον των δικαστηρίων να προστατεύσουν τον τόπο από τις ενέργειες των κατηγορουμένων που, στην προκείμενη περίπτωση, αποτελούν πλήρη περιφρόνηση των νόμων της Δημοκρατίας οι οποίοι απαγορεύουν είσοδο στη χώρα εκτός μέσω αναγνωρισμένων λιμανιών της.
Β. Υπό Χατζηχαμπή, Δ.:
Πρέπει να θεωρηθεί ως υπερβολική η ποινή των 4 μηνών ως προς την ποινή των 2 μηνών που επεβλήθη στις άλλες κατηγορίες εφόσον έχουν και οι δύο κατηγορίες το ίδιο υπόβαθρο, η ποινή που προβλέπεται από το νόμο είναι η ίδια και δεν υπάρχει διαφοροποίηση της σοβαρότητας του ενός αδικήματος από το άλλο.
Οι εφέσεις απορρίφθηκαν κατά πλειοψηφία.
Εφέσεις εναντίον Ποινής.
Εφέσεις από τους κατηγορούμενους εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Yπόθεση Aρ. 759/2002) ημερομηνίας 25/4/2002, με την οποία βρέθηκαν ένοχοι, κατόπιν παραδοχής σε δύο κατηγορίες, (1) για την παράνομη είσοδό τους στη Δημοκρατία· και (2) ότι ήταν απαγορευμένοι μετανάστες, κατά παράβαση των σχετικών διατάξεων του περί Aλλοδαπών και Mεταναστεύσεως Nόμου, Kεφ. 105, όπως τροποποιήθηκε αντίστοιχα από το N. 50/88 και 14(Ι)/98 και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 2 και 4 μηνών αντίστοιχα, ως ποινής έκδηλα υπερβολικής.
Μ. Χάσικος με Ν. Παπανικολάου, για τους Εφεσείοντες και στις δύο εφέσεις.
Π. Ευθυβούλου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την Εφεσίβλητη και στις δύο εφέσεις.
[*205]Οι εφεσείοντες είναι παρόντες.
Ν. Παπαμιχαήλ, παρών για να μεταφράζει από τα ελληνικά στα αραβικά και αντίστροφα.
Ex tempore
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Έχει προκύψει διαφωνία αναφορικά με το ύψος της ποινής. Θα δώσω την απόφαση της πλειοψηφίας (Νικήτας, Δ. και Νικολαΐδης, Δ.). Ο Χ"Χαμπής, Δ. θα δώσει τη δική του απόφαση.
Οι εφεσείοντες, ηλικίας 23 χρόνων, παραδέχθηκαν 2 κατηγορίες: (1) για την παράνομη είσοδο τους στη Δημοκρατία· και (2) ότι ήταν απαγορευμένοι μετανάστες, κατά παράβαση των σχετικών διατάξεων του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105, όπως τροποποιήθηκε αντίστοιχα από το Ν. 50/88 και 14(1)/98. Και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 2 και 4 μηνών αντίστοιχα. Εφεσιβάλλεται τώρα η ποινή ως υπερβολική.
Όλα όσα αναφέρθηκαν σήμερα από τη δικηγόρο τους ως ελαφρυντικές περιστάσεις μνημονεύονται και στην εκκαλούμενη απόφαση σαν τέτοιες. Δε διαπιστώνουμε παράλειψη του δικαστηρίου να λάβει υπόψη οτιδήποτε σχετικό. Ιδιαίτερα την αυτόβουλη ενέργεια τους να παρουσιασθούν την επομένη της άφιξης τους σε αστυνομικό σταθμό. Φαίνεται ότι έφτασαν με βάρκα από τη Συρία με 6 άλλους Σύριους (οι ίδιοι δήλωσαν ότι είναι Παλαιστίνιοι) και αποβιβάστηκαν σε κάποια ερημική προφανώς παραλία.
Η Κύπρος κατακλύζεται κυριολεκτικά από αλλοδαπούς που διεισδύουν με τον ίδιο τρόπο για να πετύχουν παραμονή και εξασφάλιση εργασίας. Παρόλη τη συμπάθεια που μπορεί να τρέφει κανείς για τα ελατήρια που ωθούν τους ανθρώπους αυτούς προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής εντούτοις το φαινόμενο, που δεν υποχωρεί, έχει δημιουργήσει ουσιαστικά προβλήματα. Μιλήσαμε γιαυτά και στην απόφασή μας Mohamed El Feky κ.ά. v. Αστυνομίας (1996) 2 Α.Α.Δ. 166. Υιοθετούμε τα σχετικά σχόλια.
Το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας (άρθρ. 32) έχει προβλέψει ότι μπορεί να ρυθμισθεί με νόμο "οιονδήποτε θέμα σχετικόν προς τους αλλοδαπούς κατά τρόπον συνάδοντα προς το διεθνές δίκαιον". Πέρα από αυτό η Κύπρος είναι πατροπαράδοτα φιλόξενη χώρα. Η φιλοξενία της, ως συλλογική αρετή, εκτείνεται και σε όσους ξένους μάς επισκέπτονται ή εργάζονται [*206]εδώ. Στην προκείμενη όμως περίπτωση υπήρξε πλήρης περιφρόνηση των νόμων της Δημοκρατίας που απαγορεύουν είσοδο στη χώρα εκτός μέσω των αναγνωρισμένων λιμανιών της. Είναι το καθεστώς κάθε πολιτισμένης και ευνομούμενης χώρας.
Στην προκείμενη περίπτωση η πρωτόδικη δικαστής επέβαλε τις παραπάνω ποινές, που θα συντρέχουν, χωρίς ουσιαστικά να επεξηγήσει γιατί αυτές διαφοροποιούνται για αδικήματα που τιμωρούνται με τις ίδιες κυρώσεις. Κρίνουμε όμως ότι η αντιμετώπιση αυτή δεν μπορεί να υπερφαλαγγίσει το αυστηρό καθήκον των δικαστηρίων να προστατεύσουν τον τόπο από τέτοιες ενέργειες. Δε βρίσκουμε κανένα λόγο που θα μας επέτρεπε να μειώσουμε την ποινή. Θα υπομνήσουμε εδώ ότι το Εφετείο έχει, άλλωστε, από το νόμο την εξουσία σε περίπτωση έφεσης κατά της ποινής να την αυξήσει. (Βλ. άρθρο 145 (2) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ. 155).
Η έφεση απορρίπτεται. Δε στοιχειοθετήθηκε υπερβολή, με την έννοια που έχει εξηγηθεί στην υπόθεση Mohamed El Feky, ανωτέρω, αν λάβει κανείς υπόψη ιδιαίτερα ότι το προεξάρχον καθοδηγητικό στοιχείο στις περιπτώσεις αυτές είναι η αποτροπή, που δικαιολογεί την επιβολή αυστηρών ποινών.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Αν είχα να εξετάσω μόνο το κατά πόσο η ποινή των δύο ή των τεσσάρων μηνών που έχει επιβληθεί είναι υπερβολική υπό τις περιστάσεις που αφορούν τα δεδομένα της υπόθεσης, δεν θα θεωρούσα ότι υπάρχει έδαφος για παρέμβαση και συμφωνώ με την προσέγγιση την οποία οι αδελφοί μου δικαστές έχουν ήδη εκφράσει. Ο μόνος λόγος για τον οποίο κρίνω ότι η ποινή η οποία έχει επιβληθεί στην 2η και στην 4η κατηγορία είναι υπερβολική έχει να κάνει με το συσχετισμό των δύο κατηγοριών που έκαστος κατηγορούμενος αντιμετώπιζε και τη διαφοροποίηση στις ποινές που έχουν επιβληθεί. Ενώ το δικαστήριο δεν διαφοροποιεί μεταξύ των δύο κατηγοριών στη συζήτηση η οποία γίνεται όσον αφορά τη σοβαρότητα των αδικημάτων και την ποινή η οποία προβλέπεται από το νόμο, που όπως αναφέρει και η ευπαίδευτη συνήγορος για τη Δημοκρατία είναι ίδια και στις δύο περιπτώσεις, εντούτοις, χωρίς να δίνει οποιαδήποτε αιτιολογία για τη διαφοροποίηση η οποία γίνεται στο τέλος της ημέρας, επιβάλλει ποινή δύο μηνών στην μια κατηγορία και τεσσάρων μηνών στην άλλη.
Θεωρώ ότι, εφόσον το υπόβαθρο των δύο κατηγοριών είναι το ίδιο, η ποινή που προβλέπεται από το νόμο είναι η ίδια και δεν υπάρχει διαφοροποίηση της σοβαρότητας του ενός αδικήμα[*207]τος από το άλλο, πρέπει να θεωρηθεί ως υπερβολική η ποινή που έχει επιβληθεί στα αδικήματα που αναφέρονται στις κατηγορίες 2 και 4, δηλαδή η ποινή των τεσσάρων μηνών ως προς την ποινή των δύο μηνών που επεβλήθη στις άλλες κατηγορίες. Αν εξαρτάτο από εμένα θα θεωρούσα ότι οι εφέσεις θα έπρεπε να είχαν επιτραπεί σε αυτή την έκταση.
Οι εφέσεις απορρίπτονται κατά πλειοψηφία.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο