(2002) 2 ΑΑΔ 430
[*430]18 Σεπτεμβρίου, 2002
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στές]
A. & P. KΚARAS ESTATES LTD,
Εφεσείοντες,
v.
1. A. & A. TOPHAROS CATERING LTD,
2. ΑΝΔΡΕΑ ΤΤΟΦΑΡΟΥ,
3. ΑΝΝΑΣ ΤΤΟΦΑΡΟΥ (AΡ. 2),
Εφεσιβλήτων.
(Ποινική Έφεση Αρ. 7180)
Οδοί και οικοδομές ― Κατοχή και χρησιμοποίηση μη εγκριθέντος υποστατικού, αναφορικά προς το οποίο είχε εκδοθεί διάταγμα κατεδάφισης ― Διαταγή για κατεδάφιση του υποστατικού μέσα σε χρονικό διάστημα δύο μηνών ― Ο περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμος, Κεφ. 96 Άρθρο 20(1)(3)(α).
Έξοδα ― Αποστέρηση εξόδων επιτυχόντος διαδίκου, ο οποίος δεν είχε συμμορφωθεί με διαταγή Δικαστηρίου, ως μέτρο αποδοκιμασίας της συμπεριφοράς του.
Οι εφεσείοντες-κατήγοροι είναι ιδιοκτήτες παράνομων υποστατικών στην Αγία Νάπα αναφορικά με τα οποία εκδόθηκε διαταγή για κατεδάφισή τους το 1991. Οι εφεσείοντες όχι μόνο δεν τα κατεδάφισαν αλλά προσπορίστηκαν και σημαντικά οφέλη από την ενοικίαση των υποστατικών στους εφεσίβλητους.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αθώωσε και απάλλαξε τους εφεσίβλητους σε κατηγορία για κατοχή και χρησιμοποίηση οικοδομής χωρίς πιστοποιητικό τελικής έγκρισης και σε κατηγορία για παρακοή διατάγματος κατεδάφισης της. Κατ’ έφεση, η αθωωτική απόφαση στην κατηγορία κατοχής και χρησιμοποίησης παράνομης οικοδομής, ακυρώθηκε και οι εφεσίβλητοι κρίθηκαν ένοχοι στην εν λόγω κατηγορία. Το Ανώτατο Δικαστήριο αφού άκουσε τους δικηγόρους για το ζήτημα της ποινής και της έκδοσης διατάγματος κατεδάφισης των παράνομων υποστατικών, σύμφωνα με το Άρθρο 20(1)(3)(α) του Νό[*431]μου, διέταξε τους εφεσίβλητους να κατεδαφίσουν το επίδικο υποστατικό εντός δύο μηνών.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αποστέρησε από τους εφεσείοντες τα έξοδα τους τόσο πρωτοδίκως όσο και κατ’ έφεση, ως μέτρο αποδοκιμασίας της συμπεριφοράς τους που δεν συμμορφώθηκαν με τη διαταγή του Δικαστηρίου για κατεδάφιση των παρανόμων υποστατικών.
Επιβολή ποινής ως ανωτέρω. Δεν εκδόθηκε διαταγή για έξοδα.
Αναφερόμενες υποθέσεις:
Τρύφωνος (1991) 1 Α.Α.Δ. 1124,
Α/φοι Λαμπριανίδη ν. Συμβ. Βελτ. Γερίου (1989) 2 Α.Α.Δ. 390,
Σωφρονίου Λτδ ν. Δήμου Στροβόλου (1991) 2 Α.Α.Δ. 369.
Καθορισμός Ποινής σε Έφεση εναντίον Αθωωτικής Απόφασης.
Έφεση η οποία ασκήθηκε επιτυχώς από τους κατηγόρους εναντίον της αθωωτικής απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου (Υπόθεση Αρ. 1638/2001), ημερομηνίας 6/9/2001, σε ό,τι αφορά την πρώτη κατηγορία, ότι δηλαδή αυτοί κατείχαν οικοδομή για την οποία δεν υπήρχε πιστοποιητικό τελικής έγκρισης από την αρμόδια αρχή, κατά παράβαση Άρθρων του Κεφ. 96, με την οποία ορίστηκε από το Εφετείο ως ποινή η κατεδάφιση του παράνομου μέρους των υποστατικών, εντός δύο μηνών.
Γ. Πιττάτζης, για τους Εφεσείοντες.
Ν. Ανδρέου, για τους Εφεσίβλητους.
Ο Διευθυντής των Εφεσειόντων Π. Καρράς είναι παρών.
Οι Eφεσίβλητοι 2 και 3 είναι παρόντες.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Γ.Μ. Πικής, Π..
ΠΙΚΗΣ, Π.: Μόνο θλιβερή μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η υπόθεση. Διαταγή του Δικαστηρίου για την κατεδάφιση παρανό[*432]μως οικοδομηθέντος υποστατικού, που εκδόθηκε το 1991, παρέμεινε ανεκτέλεστη και, κατ’ ουσίαν, αγνοήθηκε άνευ συνεπειών.
Οι εφεσείοντες, προς τους οποίους απευθυνόταν η διαταγή, όχι μόνο δε συμμορφώθηκαν με αυτή, αλλά προσπορίστηκαν και σημαντικά οφέλη από τη χρήση του παράνομου υποστατικού. Ο κύκλος της παρανομίας ολοκληρώθηκε με την ενοικίαση του υποστατικού στους εφεσίβλητους το 1994, οι οποίοι το κατέχουν έκτοτε και το χρησιμοποιούν για τη διεξαγωγή επιχείρησης εστιατορίου. Μάλιστα, όπως μας λέχθηκε από το δικηγόρο των εφεσιβλήτων (κατηγορουμένων) προς μετριασμό της ποινής, αυτοί έχουν επενδύσει σημαντικά ποσά για τον εξωραϊσμό του.
Η έφεση που ασκήθηκε από τους ιδιοκτήτες, τους εφεσείοντες, κατά της απαλλακτικής απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου, έχει ήδη παραμεριστεί. Καθίσταται, υπό τας συνθήκας, δικό μας έργο ο καθορισμός της ποινής.
Όπως ορθά επεσήμανε ο κ. Πιττάτζης, με αναφορά στην Τρύφωνος (1991) 1 Α.Α.Δ. 1124, δεν υφίσταται κώλυμα στην έκδοση διαταγής, επιβάλλουσας στον κάτοχο μη εγκεκριμένου υποστατικού να το κατεδαφίσει.
Ο κ. Αντρέου υπέβαλε, ως έχουμε αναφέρει, ότι οι πελάτες του δαπάνησαν σημαντικά ποσά για τη βελτίωση των υποστατικών, γενικά, και ότι η κατεδάφιση του παράνομου μέρους τους θα επηρεάσει ουσιωδώς την επιχείρηση εστιατορίου, για τη διεξαγωγή της οποίας χρησιμοποιείται και αυτό.
Πρέπει να υπομνήσουμε τα όσα είπαμε στην Α/φοί Λαμπριανίδη ν. Συμβ. Βελτ. Γερίου (1989) 2 Α.Α.Δ. 390, υπόθεση η οποία αφορούσε την έκδοση διατάγματος κατεδάφισης παρανόμως οικοδομηθέντων υποστατικών:- (σελ. 394)
«Πρέπει να γίνει κατανοητό, τόσο από τους εφεσείοντες όπως και από κάθε πολίτη, στον προγραμματισμό των πράξεων του ότι ο νόμος δεν είναι μόνο η υπέρτατη αρχή αλλά και η μόνη πηγή για την απόκτηση δικαιωμάτων. Η προσδοκία για την ανοχή της παρανομίας δεν αποτελεί λόγο για τη διαιώνισή της.»
Στην ίδια υπόθεση, υπογραμμίστηκε, θέση που επαναλήφθηκε και στη μεταγενέστερη απόφαση του Εφετείου Σωφρονίου Λτδ ν. Δήμου Στροβόλου (1991) 2 Α.Α.Δ. 369, στην οποία μας παρέπεμψε [*433]ο κ. Πιττάτζης, ότι η έκδοση διαταγής για την κατεδάφιση παράνομων υποστατικών είναι, κατά πάντα χρόνο, το αναμενόμενο. μπορεί μάλιστα να διαταχθεί η κατεδάφιση ολόκληρης της οικοδομής, εάν το παράνομο μέρος της δε διαχωρίζεται από το σύνολο.
Και στην προκείμενη περίπτωση, οι εφεσίβλητοι χρησιμοποιούν – και συνεχίζουν να το πράττουν – μη εγκριθέν υποστατικό, για το οποίο έχει εκδοθεί διάταγμα κατεδάφισης. Η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου θα μπορούσε, υπό το φως των περιστατικών της υπόθεσης, να ασκηθεί μόνο με ένα τρόπο· με την έκδοση διαταγής για την κατεδάφισή του μέσα σε χρονικό διάστημα δύο μηνών.
Διατάσσονται οι εφεσίβλητοι να κατεδαφίσουν το υποστατικό, το οποίο οικοδομήθηκε παρανόμως και για το οποίο δεν υπάρχει έγκριση, μέσα σε χρονικό διάστημα δύο μηνών.
Παράλληλα, αποδοκιμάζουμε τη συμπεριφορά των εφεσειόντων, των κατηγόρων, οι οποίοι, αντί να συμμορφωθούν με τη διαταγή του Δικαστηρίου, συνέχισαν να χρησιμοποιούν το υποστατικό, το οποίο και ενοικίασαν στους εφεσίβλητους, καρπούμενοι σημαντικά οφέλη από την παρανομία τους. Μέτρο αποδοκιμασίας της συμπεριφοράς τους, το μόνο το οποίο μας παρέχεται, είναι να τους αποστερήσουμε τα έξοδά τους πρωτοδίκως και κατ’ έφεση, τα οποία, άλλως, θα μπορούσαν να επιδικασθούν υπέρ τους. Τοιουτοτρόπως, δε θα υπάρξει οποιαδήποτε διαταγή για τα έξοδα είτε πρωτοδίκως είτε κατ’ έφεση.
Επιβολή ποινής ως ανωτέρω. Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο