(2006) 2 ΑΑΔ 321
[*321]7 Ιουλίου, 2006
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ/στές]
ΠΑΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΕΥΜΕΝΙΟΥ,
Εφεσείων,
ν.
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσιβλήτου.
(Ποινική Έφεση Αρ. 198/2005)
Απόδειξη ― Σεξουαλικά αδικήματα ― Μαρτυρία ― Ενισχυτική μαρτυρία και ορθή προειδοποίηση ― Κακουργιοδικείο προειδοποίησε τον εαυτό του πριν καταδικάσει τον εφεσείοντα επί τη βάσει μόνο της μαρτυρίας των παραπονουμένων χωρίς ενισχυτική μαρτυρία ― Κρίθηκε κατ’ έφεση ότι η ενέργεια του Κακουργιοδικείου ήταν η δέουσα.
Απόδειξη ― Σεξουαλικά αδικήματα ― Ιατρική μαρτυρία ― Ιατρικές απόψεις ως προς το κατά πόσο εντοπίστηκαν ή όχι τραύματα στις παραπονούμενες, θύματα απαγωγής, βιασμού και πρόκλησης πραγματικής σωματικής βλάβης ― Άρνηση Εφετείου να επέμβει.
Απόδειξη ― Αντιφατική μαρτυρία ― Όταν οι αντιφάσεις στη μαρτυρία δεν είναι ουσιώδεις σε βαθμό που θα μπορούσαν να κλονίσουν την αξιοπιστία μάρτυρα, το Εφετείο δεν επεμβαίνει.
Απόδειξη ― Αξιοπιστία μαρτύρων ― Αξιολόγηση αξιοπιστίας μαρτύρων ― Αποτελεί κατ’ εξοχήν έργο του πρωτόδικου Δικαστηρίου ― Προϋποθέσεις επέμβασης του Εφετείου.
Ο εφεσείων κρίθηκε ένοχος από το Κακουργιοδικείο σε έξι κατηγορίες: Δύο για το αδίκημα της απαγωγής με σκοπό την παράνομη συνουσία, δύο για το αδίκημα του βιασμού και δύο για το αδίκημα της επίθεσης με πρόκληση πραγματικής σωματικής βλάβης. Του επιβλήθηκαν συντρέχουσες ποινές φυλάκισης οκτώ χρόνων μόνο για το αδίκημα του βιασμού.
Σύμφωνα με τα γεγονότα της υπόθεσης, όπως διαπιστώθηκαν από το Κακουργιοδικείο, οι παραπονούμενες ηλικίας 20 και 18 χρόνων, [*322]αντίστοιχα, ήλθαν στην Κύπρο από τη Σλοβακία το βράδυ της 7/7/2004 με σκοπό να εργαστούν ως πωλήτριες λουλουδιών για λογαριασμό του εφεσείοντος. Γύρω στις 11:00μ.μ. της 9ης /7/2004, ο εφεσείων, καθ’ οδόν προς την Αγία Νάπα, τόπο εργοδότησης των παραπονουμένων, ήλθε σε συνουσία κατά βίαιο τρόπο μαζί με τη μία από αυτές, την Zelmira, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί η πλάτη της. Την ανάγκασε, κρατώντας το κεφάλι της, να του κάνει στοματικό έρωτα και, παρά τη θέλησή της, ήλθε σε παρά φύση συνουσία μαζί της. Την ανάγκασε να επαναλάβουν τα ίδια, αυτή τη φορά όμως ήθελε να είναι αυτός ξαπλωμένος στο έδαφος. Όταν σε κάποια στιγμή του ανέφερε ότι δεν μπορεί άλλο, της επέτρεψε, εάν ήθελε, να σταματήσει και αυτή σταμάτησε αμέσως. Ντύθηκαν και την μετέφερε στην Αγία Νάπα για να πωλήσει λουλούδια, λέγοντας της ότι θα την παραλάμβανε γύρω στις 3:00 το πρωί. Τις πρώτες πρωϊνές ώρες της επομένης ημέρας επανέλαβε τις ίδιες πράξεις και με την άλλη εργοδοτούμενή του, την Katarina, αλλά αυτή τη φορά μέσα στο αυτοκίνητο, αντί στην παραλία, όπως συνέβηκε στην περίπτωση του βιασμού της Zelmira. Οι παραπονούμενες κατάγγειλαν την υπόθεση στην Αστυνομία. Εξετάστηκαν από τον ιατροδικαστή Μ.Κ.8 ο οποίος διαπίστωσε στην Katarina διάφορες εκδορές στο μάγουλο, στην τραχηλική χώρα, στη δεξιά κλείδα, θλαστική εκχύμωση στο δεξιό μάγουλο, ερυθρότητα και λύση της συνέχειας του βλεννογόνου του πρωκτικού δακτυλίου στην 6ην ώρα και στη Zelmira εκδορές στη δεξιά ωμοπλάτη, στην περιοχή των οσφυϊκών σπονδύλων, στις πίσω αγκωνιαίες χώρες και στον αριστερό μαστό.
Ο εφεσείων υπερασπίστηκε με ανώμοτη δήλωση. Δεν αρνήθηκε ότι έκαμε έρωτα με τις παραπονούμενες το βράδυ της 9/7/2004, πρόβαλε όμως τη θέση ότι ήταν με τη θέλησή τους και χωρίς άσκηση βίας.
Η έφεση αρχικά εστρέφετο τόσο εναντίον της καταδίκης όσο και εναντίον της ποινής. Κατά τη συζήτηση ενώπιον του Εφετείου η έφεση εναντίον της ποινής αποσύρθηκε. Ο εφεσείων προέβαλε ως λόγο έφεσης ότι η ετυμηγορία περί ενοχής του είναι επισφαλής και μη ικανοποιητική, για το λόγο ότι η μαρτυρία των παραπονουμένων, στην οποία, κυρίως αν όχι και αποκλειστικά, στηρίχτηκε το Κακουργιοδικείο, έγινε στη βάση της πεποίθησης ότι οι παραπονούμενες δεν είχαν κίνητρο να ψευσθούν και όχι στη βάση πραγματικών γεγονότων, όπως θα έπρεπε.
Σ’ ό,τι αφορά τα τραύματα των παραπονουμένων, υποστηρίχθηκε ότι αυτά δεν εντοπίστηκαν και δεν αναφέρθηκαν από τους Μ.Κ.6 και 7, οι οποίοι συνάντησαν τις παραπονούμενες σε χρόνο πολύ κο[*323]ντά στον, κατ’ ισχυρισμό βιασμό τους, από ότι οι Μ.Κ. 3 και 4, οι οποίοι τα διαπίστωσαν ώρες αργότερα.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αφού αναφέρθηκε στις αρχές με βάση τις οποίες αυτό επεμβαίνει για να ανατρέψει τα ευρήματα αξιοπιστίας των μαρτύρων του πρωτόδικου Δικαστηρίου, απέρριψε την έφεση και αποφάνθηκε ότι:
1. Το Κακουργιοδικείο αναφέρθηκε στη μαρτυρία των παραπονουμένων και προειδοποίησε κατάλληλα τον εαυτό του για τους κινδύνους που ελλοχεύουν να κριθεί η ενοχή του εφεσείοντος χωρίς ενισχυτική μαρτυρία, αφού πρόκειται για σεξουαλικό αδίκημα. Καθοδηγούμενο ορθά από τη νομολογία, ως προς τον τρόπο αξιολόγησης της μαρτυρίας, αιτιολόγησε δεόντως τους λόγους για τους οποίους αποδέκτηκε ως αξιόπιστη την μαρτυρία των παραπονουμένων. Και οι δύο έκαμαν καλή εντύπωση στο Δικαστήριο. Τις όποιες αντιφάσεις υπήρχαν δεν τις παρέβλεψε, αντίθετα τις σχολίασε και επεξήγησε με επάρκεια γιατί δεν επηρεάζουν την αξιοπιστία τους.
2. Οι ισχυρισμοί του εφεσείοντος ότι δε δόθηκε σημασία στο γεγονός του μη εντοπισμού των τραυμάτων των παραπονουμένων από τους Μ.Κ.6 και 7, δεν ευσταθούν. Το Κακουργιοδικείο ασχολείται με το ζήτημα και αιτιολογεί λογικά γιατί απορρίπτει τη θέση του εφεσείοντος ότι ο λόγος που οι μάρτυρες αυτοί δεν κατέθεσαν για τραύματα είναι γιατί δεν υπήρχαν.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Έφεση εναντίον Καταδίκης και Ποινής.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Κακουργιοδικείου Λάρνακας (Υπόθεση Αρ. 2610/04), ημερομηνίας 8/7/05 και 9/7/05.
Κ. Ευσταθίου, για τον Εφεσείοντα.
Ν. Δημητρίου, Δημόσιος Κατήγορος, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει η Δικαστής Ε. Παπαδοπούλου.
[*324]ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Ο εφεσείων, μετά από ακροαματική διαδικασία ενώπιον του Κακουργιοδικείου, κρίθηκε ένοχος σε έξι κατηγορίες: Δύο για το αδίκημα της απαγωγής, με σκοπό την παράνομη συνουσία, δύο για το αδίκημα του βιασμού και δύο για το αδίκημα της επίθεσης με πρόκληση πραγματικής σωματικής βλάβης - (Άρθρα 148, 144, 145 και 243 του Ποινικού Κώδικα, ΚΕΦ. 154 και Ν. 166/87). Καταδικάστηκε σε συντρέχουσες ποινές φυλάκισης οκτώ χρόνων για το αδίκημα του βιασμού. Δεν του επιβλήθηκε ποινή στις άλλες κατηγορίες.
Με την έφεση, αμφισβητήθηκε η ορθότητα τόσο της καταδίκης όσο και της ποινής. Κατά την ενώπιόν μας συζήτηση της υπόθεσης, η έφεση εναντίον της ποινής αποσύρθηκε. Θα μας απασχολήσει, συνεπώς, μόνο το ζήτημα της καταδίκης.
Τα γεγονότα της υπόθεσης, όπως αυτά διαπιστώθηκαν από το Κακουργιοδικείο, μετά την αποδοχή της μαρτυρίας της Κατηγορούσας Αρχής και ειδικότερα των παραπονουμένων, έχουν, σε συντομία, ως ακολούθως:-
Οι παραπονούμενες - Katarina Zselenakova (“Katarina”) και Zelmira Bandukova (“Zelmira”), ηλικίας 20 και 18 χρονών, αντίστοιχα, ήλθαν στην Κύπρο από την πατρίδα τους τη Σλοβακία το βράδυ της 7/7/2004, με σκοπό να εργαστούν ως πωλήτριες λουλουδιών, για λογαριασμό του εφεσείοντα. Τις παρέλαβε ο ίδιος από το αεροδρόμιο και τις μετέφερε σε ξενοδοχείο, όπου διανυκτέρευσαν το βράδυ. Την επομένη - 8/7/2004 - αφού τακτοποιήθηκαν στο σπίτι της μητέρας του στη Λευκωσία, όπου θα διέμεναν, τις οδήγησε στην Αγία Νάπα, όπου εργάστηκαν και οι δύο μαζί, πωλώντας λουλούδια μέχρι τις πρωϊνές ώρες της 9/7/2004. Όταν τελείωσαν, τις κέρασε ποτό σε κάποιο καπαρέ και επέστρεψαν στη Λευκωσία.
Στις 9/7/2004, ο εφεσείων τις μετέφερε και πάλι με το αυτοκίνητό του για εργασία. Αυτή τη φορά όμως άφησε τη Zelmira στην Αγία Νάπα, λέγοντάς της ότι θα την παραλάμβανε στις 11.00 το βράδυ από συγκεκριμένο χώρο στάθμευσης και συνέχισε με την Katarina. Την οδήγησε στην παραλία. Εκεί άρχισε να την χαϊδεύει στα μαλλιά. Η Katarina του εξήγησε ότι στην πατρίδα της είχε φίλο και τον παρακάλεσε να σταματήσει. Μετά από συζήτηση, την μετέφερε στον Πρωταρά, για να πωλήσει λουλούδια μέχρι τις 11.00 μ.μ., που θα την παραλάμβανε από το εστιατόριο McDonald’s.
Γύρω στις 11.00 μ.μ., ο εφεσείων παρέλαβε τη Zelmira από το σημείο όπου είχαν συνεννοηθεί και την μετέφερε σε σημείο όπου υπήρ[*325]χε παραλία. Κατέβηκαν από το αυτοκίνητο. Η Zelmira του ζήτησε να βρουν και την Katarina, αυτός όμως την έπιασε από το χέρι για να τον ακολουθήσει, λέγοντάς της ότι θα πήγαιναν να δουν τη θάλασσα, η οποία απείχε ελάχιστο από το σημείο που κατέβηκαν. Αυτή αντιστεκόταν και ο εφεσείων την σήκωσε στα χέρια του και προχωρούσε. Παρόλο ότι φοβόταν ότι θα την βίαζε, δεν προσπάθησε να φύγει. Ήταν πολύ νευρικός και φοβήθηκε ότι θα της έκανε κακό. Κάθισαν στην παραλία, όπου κάπνισαν τσιγάρο. Στη συνέχεια, ο εφεσείων έβγαλε το παντελόνι του, το οποίο πέταξε στο έδαφος και, αφού έπιασε τα χέρια της, προσπάθησε να της αφαιρέσει τα ρούχα. Αντιστεκόταν και τότε της είπε να καθίσει και να τα βγάλει μόνη της. Επειδή φοβόταν, τα αφαίρεσε, εκτός από το εσώρουχό της. Στη συνέχεια, την τράβηξε και την ανάγκασε να καθίσει στο έδαφος όπου προηγουμένως είχε ρίξει το παντελόνι του, αφαιρώντας της ο ίδιος το εσώρουχο. Αφού την έσπρωξε στο έδαφος, ήλθε σε συνουσία μαζί της κατά τρόπο βίαιο, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί η πλάτη της. Την ανάγκασε, κρατώντας το κεφάλι της, να του κάνει στοματικό έρωτα και, παρά τη θέλησή της, ήλθε επίσης σε παρά φύση συνουσία μαζί της. Την ανάγκασε να επαναλάβουν τα ίδια, αυτή τη φορά όμως ήθελε να είναι αυτός ξαπλωμένος στο έδαφος. Όταν σε κάποια στιγμή του ανέφερε ότι δεν μπορεί άλλο, της επέτρεψε, εάν ήθελε, να σταματήσει και αυτή σταμάτησε αμέσως. Ντύθηκαν και την μετέφερε στην Αγία Νάπα για να πωλήσει λουλούδια, λέγοντάς της ότι θα την παραλάμβανε γύρω στις 3.00 το πρωί. Όταν έμεινε μόνη, τηλεφώνησε σε κάποια Σύλβια, επίσης από τη Σλοβακία, το τηλέφωνο της οποίας πήρε από το συμπατριώτη τους Πέτρο, τον οποίο είχε γνωρίσει προηγουμένως. Όταν στη συνέχεια τους συνάντησε, τους ανέφερε τα όσα της είχαν συμβεί.
Η Katarina ανέμενε στο σημείο όπου είχαν συνεννοηθεί με τον εφεσείοντα από τις 11.00 μ.μ. μέχρι τις 12.45 π.μ., που αυτός εμφανίστηκε. Εκεί γνωρίστηκε με δύο Ούγγρους, τον Τίτο και τον Στέφαν, στους οποίους εξέφρασε τα παράπονα της για τον εφεσείοντα και τις ανησυχίες της για τη Zelmira. Ο Τίτος της έδωσε την κάρτα του και το τηλέφωνό του. Όταν στις 12.45 π.μ. ο εφεσείων την παρέλαβε με το αυτοκίνητό του, η Zelmira δεν ήταν μαζί του. Βρισκόταν, όπως της είπε, στην Αγία Νάπα. Έφυγαν και, ενώ αυτή πίστευε ότι πήγαιναν να παραλάβουν τη Zelmira, ο εφεσείων οδήγησε το αυτοκίνητό του εκτός του κύριου δρόμου, σταμάτησε και κατέβηκε από αυτό. Αυτή ανησύχησε, πάτησε το σύστημα κλειδώματος του αυτοκινήτου, επιτυγχάνοντας έτσι να κλειδώσει την πόρτα του συνοδηγού. Ο εφεσείων άνοιξε την πίσω πόρτα, ξεκλείδωσε την πόρτα του συνοδηγού, μπήκε στο αυτοκίνητο και την έσπρωξε έτσι ώστε το κεφάλι της να βρεθεί στη θέση του οδηγού. Αυτή άρχισε [*326]να φωνάζει, με την ελπίδα ότι κάποιος θα την ακούσει, οπότε ο εφεσείων της έκλεισε με το χέρι του το στόμα, προσπάθησε να της αφαιρέσει τα ρούχα και να της ανοίξει τα πόδια. Αντιστεκόταν και τον παρακαλούσε να μην προχωρήσει και να μην την σκοτώσει, όπως της έλεγε, αλλά να πάνε στη Zelmira. Κατάφερε, τελικά, να της ανοίξει τα πόδια και να έλθει σε συνουσία μαζί της. Ακολούθως, ο εφεσείων βγήκε από το αυτοκίνητο, τράβηξε και την ίδια στη θέση του συνοδηγού και την ανάγκασε, λέγοντάς της πάλι ότι θα τη σκότωνε, να του κάμει στοματικό έρωτα. Προχώρησε δε και σε παρά φύση συνουσία μαζί της. Ακολούθως, την ανάγκασε να βγει από το αυτοκίνητο γυμνή και συνέχισε να την αγγίζει, να την φιλά και να την αναγκάζει να τον φιλά. Όταν τελείωσε, της έδωσε τα ρούχα της και της επέτρεψε να ντυθεί. Για μισή ώρα, περίπου, που έμειναν εκεί, της έλεγε ότι κανένας στην Κύπρο δεν μπορούσε να τον βλάψει και ότι είχε δύναμη σε όλους. Φεύγοντας από την περιοχή, με οδηγίες του, αγόρασε από υπεραγορά νερό, μπίρες και τσιγάρα, χωρίς όμως να αναφέρει σε κανένα ο,τιδήποτε. Στη συνέχεια, αφού παρέλαβαν τη Zelmira από την Αγία Νάπα, όλοι μαζί κάθισαν για λίγο στο μπαρ “River Reggae”. Εκεί η Zelmira πρόσεξε ότι η Katarina είχε τραύματα στο πρόσωπό της. Δεν το σχολίασε. Όταν πήγαν στην τουαλέτα, μίλησαν για ό,τι τους είχε συμβεί. Τότε η Katarina αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από τους Ούγγρους που είχε γνωρίσει, στέλλοντάς τους μήνυμα SMS. Επειδή ο εφεσείων με ένα φίλο του ήθελαν φαγητό, πήγαν στο κέντρο “Crazy Lemon”. Ενώ αυτοί έτρωγαν, η Καταρίνα τηλεφώνησε σε ένα από τους Ούγγρους, προσπάθησε να του εξηγήσει πού βρίσκονταν, αλλά δεν το κατόρθωσε. Εξηγήθηκαν να επιστρέψουν στη Λευκωσία και να τον ειδοποιήσουν για τη διεύθυνσή τους, ώστε να στείλει ταξί να τις παραλάβει. Τον ειδοποίησαν και, στις 6.30 π.μ. της 10/7/2004, έξω από το σπίτι όπου διέμεναν τις ανέμενε ταξί. Ενώ φόρτωναν τις αποσκευές τους, τις πλησίασαν δύο αστυνομικοί και τις ρώτησαν τι έκαμναν. Η Katarina τούς ανέφερε ότι έφευγαν, γιατί δεν ήταν ευχαριστημένες από τον εργοδότη τους και φοβόντουσαν πολύ. Αφού έλεγξαν τα διαβατήριά τους και κατέγραψαν τα στοιχεία τους, τις άφησαν να φύγουν. Πήγαν στο ξενοδοχείο “Grecian Bay” στην Αγία Νάπα, όπου διέμεναν οι Ούγγροι, και γύρω στο μεσημέρι της ίδιας ημέρας κατάγγειλαν την υπόθεση στην Αστυνομία. Εξετάστηκαν από τον Ιατροδικαστή Σοφοκλή Σοφοκλέους - Μ.Κ.8 - ο οποίος διαπίστωσε στην Katarina διάφορες εκδορές στο μάγουλο, στην τραχηλική χώρα, στη δεξιά κλείδα, θλαστική εκχύμωση στο δεξιό μάγουλο, ερυθρότητα και λύση της συνέχειας του βλεννογόνου του πρωκτικού δακτυλίου στην 6ην ώρα και στη Zelmira εκδορές στη δεξιά ωμοπλάτη, στην περιοχή των οσφυϊκών σπονδύλων, στις πίσω αγκωνιαίες χώρες και στον αριστερό μαστό.
[*327]
Ο εφεσείων, όπως είχε δικαίωμα, υπερασπίστηκε με ανώμοτη δήλωση, λέγοντας, σε συντομία, ότι είναι ήσυχος άνθρωπος και δεν έχει πειράξει κανένα, ούτε τις κοπέλες. Δεν αρνήθηκε ότι έκαμε έρωτα με τις παραπονούμενες το βράδυ της 9/7/2004, πρώτα με τη Zelmira και μετά με την Katarina, παρασύρθηκε όμως, γιατί οι κοπέλες του έδωσαν να καταλάβει ότι ήθελαν σεξ μαζί του, ήταν όμορφες και ελκυστικές. Δεν αρνήθηκε ούτε το χρόνο ούτε τον τόπο, αλλά ούτε και τον τρόπο που ήλθε σε σεξουαλική επαφή μαζί τους, ήταν όμως με τη θέλησή τους και δεν άσκησε βία. Διασκέδασαν, κατέληξε, και οι τρεις και μετά πήγαν για φαγητό και ποτά.
Προβάλλεται ως λόγος έφεσης ότι η ετυμηγορία περί ενοχής του εφεσείοντα είναι επισφαλής και μη ικανοποιητική, για το λόγο ότι η μαρτυρία των παραπονουμένων, στην οποία, κυρίως αν όχι και αποκλειστικά, στηρίχτηκε το Κακουργιοδικείο, έγινε στη βάση της πεποίθησης ότι οι παραπονούμενες δεν είχαν κίνητρο να ψευσθούν και όχι στη βάση πραγματικών γεγονότων, όπως θα έπρεπε. Η πεποίθηση του Δικαστηρίου, εισηγείται ο κ. Ευσταθίου, ότι οι παραπονούμενες έλεγαν την αλήθεια, δεν αιτιολογήθηκε με συγκεκριμένα γεγονότα, οι δε αντιφάσεις στη μαρτυρία τους - και υπέδειξε, μεταξύ άλλων, το χρόνο που είπαν ότι γνώρισαν τους δύο Ούγγρους - προσεγγίστηκαν λανθασμένα.
Σ’ ό,τι αφορά τα τραύματα των παραπονουμένων, όπως εισηγήθηκε ο κ. Ευσταθίου, παραβλέφθηκε ότι αυτά δεν εντοπίστηκαν και δεν αναφέρθηκαν από τους Μ.Κ6 και 7, οι οποίοι συνάντησαν τις παραπονούμενες σε χρόνο πολύ πιο κοντά στον, κατ’ ισχυρισμό, βιασμό τους, απ’ ό,τι οι Μ.Κ.3 και 4, οι οποίοι τα διαπίστωσαν ώρες αργότερα. Εάν, καταλήγει ο κ. Ευσταθίου, τα διάφορα επί μέρους ζητήματα που απασχόλησαν - όπως των κινήσεων και της συμπεριφοράς των παραπονουμένων μετά τον, κατ’ ισχυρισμό, βιασμό και μέχρι την άφιξή τους στη Λευκωσία, της παράλειψης τους να καταγγείλουν το περιστατικό στον αστυνομικό - Μ.Κ.7 - στις 6.30 το πρωί, των παλινδρομήσεων και αντιθέσεων μεταξύ των γραπτών καταθέσεών τους και της μαρτυρίας τους στο Δικαστήριο - προσεγγίζονταν ορθά, οι παραπονούμενες δε θα έπρεπε να κριθούν αξιόπιστες.
Είναι καλά γνωστό ότι δεν είναι έργο του Ανωτάτου Δικαστηρίου η αξιολόγηση της μαρτυρίας και η διαμόρφωση κρίσης ως προς την αξιοπιστία των μαρτύρων. Το Ανώτατο Δικαστήριο επεμβαίνει κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις· μόνο αν τα ευρήματα ή τα συμπεράσματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου αντιστρατεύ[*328]ονται την κοινή λογική ή δε δικαιολογούνται από τη μαρτυρία ή από τα ίδια τα ευρήματά του.
Έχουμε εξετάσει με προσοχή όλα τα σημεία στα οποία μας παρέπεμψε ο συνήγορος του εφεσείοντα. Δε βρίσκουμε να αιτιολογείται η επέμβασή μας. Το Κακουργιοδικείο προσέγγισε τη μαρτυρία με πλήρη επίγνωση των αρχών ως προς κάθε επί μέρους ζήτημα. Αναφέρθηκε στη μαρτυρία των παραπονουμένων και προειδοποίησε κατάλληλα τον εαυτό του για τους κινδύνους που ελλοχεύουν να κριθεί η ενοχή του εφεσείοντα χωρίς ενισχυτική μαρτυρία, αφού πρόκειται για σεξουαλικό αδίκημα. Καθοδηγούμενο ορθά από τη νομολογία ως προς τον τρόπο αξιολόγησης της μαρτυρίας και χωρίς ενδοιασμό, για λόγους που λογικά και με λεπτομέρεια επεξηγεί, αποδέχτηκε ως αξιόπιστη τη μαρτυρία των παραπονουμένων. Η μαρτυρία τους δεν έγινε αποδεκτή για το λόγο που εισηγείται ο συνήγορος, δηλαδή ότι δεν είχαν κίνητρο να ψευσθούν, αλλά γιατί η Katarina «... έκανε καλή εντύπωση στο εδώλιο του μάρτυρα ... Απαντούσε στις ερωτήσεις που της υποβάλλονταν ..., με ευθύτητα, χωρίς αμφιταλαντεύσεις και δισταγμούς. ... ήταν μια ειλικρινής και παραστατική αφήγηση για τα όσα έζησε ...» και η Zelmira, γιατί «... έκανε καλή εντύπωση. Αφηγήθηκε με πειστικότητα και ειλικρίνεια τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν ... τη συγκεκριμένη νύκτα ...». Τις όποιες αντιφάσεις υπήρχαν δεν τις παρέβλεψε, αντίθετα τις σχολίασε και επεξήγησε με επάρκεια γιατί δεν επηρεάζουν την αξιοπιστία τους. Η αντίφαση στη μαρτυρία των παραπονουμένων, σε σχέση με το χρόνο που αυτές γνωρίστηκαν με τους Ούγγρους, στην οποία δόθηκε ιδιαίτερη σημασία, δε διέλαθε της προσοχής του Κακουργιοδικείου, το οποίο αναφέρει, σχετικά:-
«Δεν μας διαφεύγει το γεγονός ότι η μαρτυρία της Zelmira σε ό,τι αφορά το χρόνο που η Katarina γνώρισε τους Ούγγρους, έρχεται σε αντίθεση με τη μαρτυρία της τελευταίας. ... Θεωρούμε ότι είναι φυσιολογικό να μην υπάρχει απόλυτη ταύτιση μεταξύ της μαρτυρίας των δύο παραπονουμένων σε αυτό το θέμα. Δεν θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη αντίφαση είναι τέτοια που να επηρεάζει την αξιοπιστία της μιας ή της άλλης. Επί του προκειμένου, δεχόμαστε ως ορθή τη μαρτυρία της Katarina η οποία λόγω της προσωπικής της εμπλοκής είχε καλύτερο λόγο να θυμάται πότε γνώρισε τους Ούγγρους. Αναφέρουμε εδώ παρενθετικά ότι οι Ούγγροι προσφέρθηκαν στην Υπεράσπιση για αντεξέταση αλλά αυτοί δεν αντεξετάστηκαν. Δεν αγνοούμε επίσης ότι η Zelmira, ενώ στην ένορκη κατάθεση της αναφέρθηκε στη γνωριμία της με κάποιους Σλοβάκους και στην μετέπειτα εμπλοκή τους στην υπόθεση, καμιά αναφορά δεν κάνει σε Σλοβάκους [*329]στην κατάθεση που έδωσε στην Αστυνομία σχετικά με την υπόθεση. Η Zelmira όμως έδωσε πειστικές εξηγήσεις γιατί δεν κάνει αναφορά τους Σλοβάκους και σε άλλες λεπτομέρειες στη γραπτή κατάθεσή της. Ανέφερε συγκεκριμένα ότι όταν καταγραφόταν η κατάθεση της, την οποία έδωσε στη μητρική της γλώσσα, ‘τους έλεγε’ αλλά η μεταφράστρια της είπε ότι η κατάθεσή της δεν χρειαζόταν να είναι τόσο λεπτομερής. Δεν της εξήγησε κανένας ότι αυτές οι λεπτομέρειες έπρεπε να καταγραφούν στην κατάθεσή της. Βρίσκουμε επίσης ότι η Zelmira έδωσε πειστικούς λόγους γιατί δεν μετέβηκε αμέσως και στην απουσία της φίλης της Katarina στην Αστυνομία για να καταγγείλει τον Κατηγορούμενο.»
Ούτε το απόσπασμα στο οποίο ο συνήγορος του εφεσείοντα μας παρέπεμψε, με σκοπό να καταδείξει ότι δεν προσεγγίστηκε το θέμα της αξιοπιστίας ορθά, βρίσκουμε να επιδρά. Η αναφορά του Κακουργιοδικείου:-
«Παρακολουθώντας τις παραπονούμενες να καταθέτουν δεν μας έδωσαν την εντύπωση ότι αυτές ήταν έτοιμες να κάνουν κατά φύση, παρά φύση και στοματικό έρωτα με τον Κατηγορούμενο σε ώρες εργασίας και στη συνέχεια να καταγγείλουν ψευδώς στην Αστυνομία ότι βιάστηκαν από αυτόν για να δικαιολογήσουν έτσι την αποχώρηση τους από την εργασία τους ...»
έγινε στα πλαίσια εξέτασης θέσης που υποβλήθηκε κατά την αντεξέταση των παραπονουμένων, δηλαδή ότι τα περί βιασμού τους ήταν ψευδή και τα είπαν στην προσπάθειά τους να φύγουν από τον εργοδότη τους. Ορθή, επίσης, είναι και η καθοδήγησή του σε σχέση με την ενισχυτική μαρτυρία, την οποία, ανεξάρτητα της κατάληξής του περί ενοχής του εφεσείοντα χωρίς αυτή, αναζήτησε και προσδιόρισε.
Ούτε οι ισχυρισμοί του εφεσείοντα ότι δε δόθηκε σημασία στο γεγονός του μη εντοπισμού των τραυμάτων των παραπονουμένων από τους Μ.Κ.6 και 7 ευσταθούν. Το Κακουργιοδικείο ασχολείται με το ζήτημα και αιτιολογεί λογικά γιατί απορρίπτει τη θέση του εφεσείοντα ότι ο λόγος που οι μάρτυρες αυτοί δεν κατέθεσαν για τραύματα είναι γιατί δεν υπήρχαν:-
«Οι μάρτυρες δεν ερωτήθηκαν κατά πόσο πρόσεξαν οτιδήποτε στο πρόσωπο της Katarina. Οι δε συνθήκες κάτω από τις οποίες είδαν την Katarina ίσως να μην τους επέτρεπαν να παρατηρήσουν το πρόσωπο της Katarina λαμβανομένου υπόψη και του μι[*330]κρού μεγέθους των τραυμάτων στο πρόσωπο της τελευταίας. Επί του προκειμένου υπενθυμίζουμε ότι όταν κατέφθασε το ταξί, οι παραπονούμενες μαζί με το ΜΚ6 φόρτωσαν βιαστικά τις αποσκευές τους στο ταξί. Ο ΜΚ6, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά συνηθίζει να μη βλέπει τους πελάτες στα μάτια, αφού όπως ανέφερε ‘πιάνω τα luggage και τα φορτώνω’. Όταν κατέφθασε η Αστυνομία στο μέρος, οι παραπονούμενες είχαν ήδη καθίσει μέσα στο ταξί. Δεν αποσαφηνίζεται από τη μαρτυρία κατά πόσο αυτές αποβιβάστηκαν στη συνέχεια όταν τους υποβάλλοντο ερωτήσεις από την Αστυνομία. Περαιτέρω, σε αυτό το στάδιο, δεν υπήρχε λόγος να στραφεί η προσοχή των πιο πάνω μαρτύρων στο ενδεχόμενο ύπαρξης οποιωνδήποτε τραυμάτων στο πρόσωπο της Katarina αφού δεν γνώριζαν ότι οι παραπονούμενες είχαν, σύμφωνα πάντα με τη δική τους θέση, υποστεί βιασμό. Σημειώνουμε επίσης ότι ουδέποτε υποβλήθηκε στις παραπονούμενες ότι αυτές αυτοτραυματίστηκαν.»
Κάτω από το σύνολο των πιο πάνω δεδομένων, η έφεση απορρίπτεται.
Η�έφεση απορρίπτεται.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο