(2008) 2 ΑΑΔ 361
[*361]9 Ιουνίου, 2008
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΚΡΑΜΒΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΔΗΜΟΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
Εφεσείων,
v.
ΑΝΔΡΕΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ,
Εφεσιβλήτου.
(Ποινική Έφεση Αρ. 16/2008)
Οχληρία ― Δημόσια οχληρία ― Πρόκληση δημόσιας οχληρίας εντός των δημοτικών ορίων του Δήμου Λευκωσίας κατά παράβαση των Άρθρων 91, 92 Α, 93, 94, 96 και 100 του περί Δήμων Νόμου 111/85 όπως τροποποιήθηκε ― Χρησιμοποίηση τύπου κατηγορητηρίου σύμφωνα με το ποινικό έντυπο αρ.7, Άρθρο 38 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ.155 ― Κατά πόσο επρόκειτο περί του ορθού τύπου ― Αρνητική η απάντηση στο ερώτημα ― Ποίος ήταν ο κατάλληλος τύπος κατηγορητηρίου για τη συγκεκριμένη περίπτωση.
Δικαστήριο ― Διαδικασία ― Αυτεπάγγελτη εξέταση θεμάτων διαδικασίας ― Εμπίπτει εντός των πλαισίων ορθής ενάσκησης της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου με βάση την εξουσία που αυτό έχει για έλεγχο κλπ της διαδικασίας.
Οχληρία ― Δημόσια οχληρία ― Διαδικασία δίωξης ― Αίτηση που προβλέπεται από τον Καν.3 των Municipal Corporations (Nuisances) Rules Cap.252 ― Αποτελεί το μοναδικό και ορθό εναρκτήριο τύπο.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή του Δήμου Λευκωσίας με την οποία ασκήθηκε ποινική δίωξη εναντίον του εφεσίβλητου για πρόκληση δημόσιας οχληρίας εντός των δημοτικών του ορίων.
Το Δικαστήριο αποφάνθηκε πως δεν χρησιμοποιήθηκε ο κατάλληλος τύπος κατηγορητηρίου για την συγκεκριμένη περίπτωση που είναι η αίτηση δια κλήσεως που προβλέπεται από τον Kαν.3 των Municipal Corporations (Nuisances) Rules Cap.252, αλλά το ποινικό έντυ[*362]πο αρ.7, Άρθρο 38 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου Κεφ.155.
Το θέμα εξέτασης αναφορικά με την ορθότητα του τύπου του κατηγορητηρίου τέθηκε προδικαστικά και εξ ιδίας πρωτοβουλίας από την εκδικάζουσα την υπόθεση δικαστή. Ο δικηγόρος του Δήμου Λευκωσίας υποστήριξε την ορθότητα του τύπου του κατηγορητηρίου και ότι το δικαστήριο δεν μπορούσε να θέσει προς εξέταση το συγκεκριμένο θέμα με δική του πρωτοβουλία ενόσω δεν ηγέρθη τούτο από τον εφεσίβλητο. Αντίθετη ήταν η θέση του δικηγόρου του εφεσίβλητου.
Ο Δήμος Λευκωσίας εφεσίβαλε την απόφαση αμφισβητώντας την ορθότητά της. Με τους λόγους έφεσης αμφισβητείται η ορθότητα (α) της εξ ιδίας πρωτοβουλίας παρέμβασης του Δικαστηρίου για την εξέταση του τύπου του κατηγορητηρίου και (β) της ερμηνείας που το Δικαστήριο έδωσε στο σκεπτικό της Municipality of Nicosia v. Cleovoulou (1988) 2 C.L.R. 100 για να καταλήξει στην ετυμηγορία του.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Θέματα διαδικασίας που αφορούν υπόθεση η οποία εκκρεμεί προς εκδίκαση, εξετάζονται από το δικαστήριο σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας είτε με πρωτοβουλία των διαδίκων είτε αυτεπάγγελτα από το ίδιο δικαστήριο. Το δικαστήριο έχει την ευθύνη για τον έλεγχο της διαδικασίας ώστε αυτή να διατηρείται, από την αρχή μέχρι το τέλος της δίκης, στην ορθή πορεία της. Η επιλογή του κατηγορητηρίου είναι θέμα σχετιζόμενο άμεσα με την έναρξη της ποινικής δίωξης προσώπου και πρέπει αυτό να συνάδει με τον καθορισμένο τύπο όπως άλλωστε απαιτείται από το Άρθρο 38 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου Κεφ.155. Το Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας να επιληφθεί υπόθεσης η οποία ξεκίνησε εσφαλμένα ή εκτός του θεσμοθετημένου πλαισίου. Από τη στιγμή που το πρωτόδικο δικαστήριο είχε αμφιβολία κατά πόσο ο τύπος του κατηγορητηρίου ήταν ο ενδεδειγμένος, είχε καθήκον να εξετάσει το θέμα και να δώσει την ευκαιρία, όπως ορθά έπραξε, στους δικηγόρους των διαδίκων να διατυπώσουν τις θέσεις τους. Συνεπώς η εξ ιδίας πρωτοβουλίας παρέμβαση του Δικαστηρίου για εξέταση του προαναφερόμενου θέματος, έγινε στα πλαίσια ορθής ενάσκησης της διακριτικής του ευχέρειας με βάση την εξουσία που έχει για έλεγχο κλπ. της διαδικασίας.
2. Ο Καν.3 των Municipal Corporations (Nuisances) Rules καθορίζει ως εναρκτήριο τύπο για την προσαγωγή υποθέσεων οχληρίας ενώπιον του Δικαστηρίου, συγκεκριμένη αίτηση και όχι το ποινικό [*363]έντυπο αρ.7. Το περιεχόμενο της αίτησης αυτής καθορίζεται στο Παράρτημα του Κεφ.252, στον Τύπο αρ.1, (Form No.1).
3. Οι Municipal Corporations (Nuisances) Rules δεν ακυρώθηκαν ή αντικαταστάθηκαν με νέους κανονισμούς και εξακολουθούν να βρίσκονται σε ισχύ δυνάμει συνδυασμού των Άρθρων 11 και 2 του περί Ερμηνείας Νόμου Κεφ.1 εφόσον δεν αντιβαίνουν ούτε είναι ultra vires των διατάξεων του περί Δήμων Νόμου 111/85, όπως τροποποιήθηκε. Ο Δήμος Λευκωσίας, από τη στιγμή που επέλεξε να προχωρήσει στην άρση της οχληρίας με βάση τις σχετικές διατάξεις του Νόμου 111/85, όφειλε να ακολουθήσει και τη διαδικασία που προβλέπουν οι προαναφερόμενοι κανονισμοί οι οποίοι τυγχάνουν εφαρμογής ειδικά γι’ αυτές τις περιπτώσεις.
Η έφεση απορρίφθηκε με έξοδα υπέρ του εφεσίβλητου.
Αναφερόμενες Υποθέσεις:
Παναρέτου κ.ά. v. Δημοκρατίας (1997) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 1707,
Municipality of Nicosia v. Cleovoulou (1988) 2 C.L.R. 100.
Έφεση εναντίον Aθωωτικής απόφασης.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Eπαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Λυκούργου, E.Δ.), (Ποινική Yπόθεση Aρ. 24327/06), ημερομηνίας 11/1/08.
Γ. Γεωργίου και Μ. Λοΐζου, για τον Εφεσείοντα.
Α. Ευτυχίου και Γρ. Θαλασσινός, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Κραμβής.
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων, Δήμος Λευκωσίας, άσκησε ποινική δίωξη εναντίον του εφεσίβλητου για πρόκληση δημόσιας οχληρίας. Η κατηγορία που προσάφθηκε εναντίον του εφεσίβλητου στηρίχθηκε στα Άρθρα 91, 92, 92Α, 93, 94, 96 και 100 του περί Δήμων Νόμου του 1985 – Νόμος Αρ. 111/85 και τροποποιήσεων. Ο τύπος του κατηγορητηρίου ήταν σύμφωνα με το ποινι[*364]κό έντυπο αρ. 7, Άρθρο 38 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου Κεφ. 155.
Κατά την ημερομηνία της ακρόασης της υπόθεσης η δικαστής έθεσε προδικαστικό θέμα για εξέταση που αφορούσε στην ορθότητα του τύπου του κατηγορητηρίου. Η ακρόαση επί του προδικαστικού θέματος αναβλήθηκε και κατά τη νέα δικάσιμο αγόρευσαν οι δικηγόροι των διαδίκων. Ο δικηγόρος του Δήμου Λευκωσίας υποστήριξε την ορθότητα του τύπου του κατηγορητηρίου και ότι το δικαστήριο δεν μπορούσε να θέσει προς εξέταση το συγκεκριμένο θέμα με δική του πρωτοβουλία ενόσω δεν ηγέρθη τούτο από τον εφεσίβλητο. Αντίθετη ήταν η θέση του δικηγόρου του εφεσίβλητου.
Η δικαστής αποφάσισε ότι η εξ ιδίας πρωτοβουλίας εξέταση του θέματος, ανάγεται στη σύμφυτη εξουσία του δικαστηρίου και ότι το κατηγορητήριο δεν είναι σύμφωνα με το νόμο. Σύμφωνα με την απόφαση, ο κατάλληλος τύπος για τη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η αίτηση διά κλήσεως που προβλέπεται από τον Kαν. 3 των Municipal Corporations (Nuisances) Rules Cap. 252 και όχι το ποινικό έντυπο αρ. 7 (Άρθρο 38, Κεφ. 155). Ενόψει των πιο πάνω η υπόθεση απορρίφθηκε.
Με την παρούσα έφεση ο Δήμος Λευκωσίας αμφισβητεί την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης και ζητά τον παραμερισμό της. Οι λόγοι έφεσης 3 και 4 είναι επάλληλοι και με αυτούς αμφισβητείται η ορθότητα της εξ ιδίας πρωτοβουλίας παρέμβασης του δικαστηρίου για την εξέταση του τύπου του κατηγορητηρίου.
Θέματα διαδικασίας που αφορούν υπόθεση η οποία εκκρεμεί προς εκδίκαση, εξετάζονται από το δικαστήριο σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας είτε με πρωτοβουλία των διαδίκων είτε αυτεπάγγελτα από το ίδιο το δικαστήριο. Το δικαστήριο έχει την ευθύνη για τον έλεγχο της διαδικασίας ώστε αυτή να διατηρείται, από την αρχή μέχρι το τέλος της δίκης, στην ορθή πορεία της. Στην Παναρέτου κ.ά. ν. Δημοκρατίας (1997) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1707, τονίστηκε ότι η πορεία της διαδικασίας δεν είναι ιδιωτική υπόθεση των διαδίκων και η τήρηση των θεσμών δεν είναι θέμα επιλογής. Η επιλογή του κατηγορητηρίου είναι θέμα το οποίο σχετίζεται άμεσα με την έναρξη της ποινικής δίωξης προσώπου και πρέπει το κατηγορητήριο να συνάδει με τον καθορισμένο τύπο όπως άλλωστε απαιτείται από το Άρθρο 38 του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου Κεφ. 155. Όπως ορθά επισημαίνεται [*365]στην πρωτόδικη απόφαση, το Δικαστήριο στερείται δικαιοδοσίας να επιληφθεί υπόθεσης η οποία ξεκίνησε εσφαλμένα ή εκτός του θεσμοθετημένου πλαισίου. Βλ. Haslbury’s Laws of England, 4th ed., vol. 1, para. 53-54. Από τη στιγμή που το πρωτόδικο δικαστήριο είχε αμφιβολία κατά πόσο ο τύπος του κατηγορητηρίου ήταν ο ενδεδειγμένος, είχε καθήκον να εξετάσει το θέμα και να δώσει την ευκαιρία, όπως ορθά έπραξε, στους δικηγόρους των διαδίκων να διατυπώσουν τις θέσεις τους. Θεωρούμε συνεπώς ότι η εξ ιδίας πρωτοβουλίας παρέμβαση του Δικαστηρίου για εξέταση του προαναφερόμενου θέματος, έγινε στα πλαίσια ορθής ενάσκησης της διακριτικής του ευχέρειας με βάση την εξουσία που έχει για έλεγχο κλπ. της διαδικασίας.
Με τους λόγους έφεσης 1 και 2 αμφισβητείται η ορθότητα της ερμηνείας που το πρωτόδικο δικαστήριο έδωσε στο σκεπτικό της Municipality of Nicosia v. Cleovoulou (1988) 2 C.L.R. 100 για να καταλήξει μετά στο συμπέρασμα ότι ο μοναδικός και ορθός εναρκτήριος τύπος σε ό,τι αφορά τη διαδικασία δίωξης για το αδίκημα της δημόσιας οχληρίας είναι η αίτηση που προβλέπεται από τον Kαν. 3 των Municipal Corporations (Nuisances) Rules Cap. 252. Οι ευπαίδευτοι δικηγόροι του εφεσείοντα εισηγούνται ότι οι εν λόγω κανονισμοί, ως είχαν αρχικά δημοσιευθεί, έπαυσαν να ισχύουν από το Δεκέμβρη του 1962 με την κατάργηση του Cap. 240 (ως είχε τότε τροποποιηθεί το Cap. 252 με το νόμο 64/64 και μετονομάστηκε σε Cap. 240) και μετέπειτα με την κατάργηση του περί Δήμων Νόμου του 1964 (Νόμος 64/64) με τον περί Δήμων Νόμο του 1985, Ν. 111/85 («ο Νόμος»). Από πλευράς εφεσίβλητου, οι ευπαίδευτοι δικηγόροι του εισηγούνται πως μετά τη θέσπιση του νόμου δεν έγιναν νέοι κανονισμοί και ότι με βάση το Άρθρο 11 του περί Ερμηνείας Νόμου Κεφ. 1, οι Municipal Corporations (Nuisances) Rules εξακολουθούν να ισχύουν εφόσον δεν αντιβαίνουν προς τις διατάξεις του νόμου ούτε είναι ultra vires τούτου. Και εφόσον ο Δήμος Λευκωσίας επιδίωξε την καταστολή της οχληρίας με βάση τις σχετικές διατάξεις του νόμου, (Άρθρα 91 και επόμενα) όφειλε να ακολουθήσει τη διαδικασία που προβλέπεται στους Municipal Corporations (Nuisances) Rules και όχι να ασκήσουν ποινική δίωξη με βάση κατηγορητήριο στο Έντυπο 7.
Τα Άρθρα 91 – 101 του νόμου, κάτω από τον τίτλο «ΟΧΛΗΡΙΑΙ», ρυθμίζουν πλείστα όσα θέματα που αφορούν σε οχληρίες οι οποίες, καθορίζονται (ενδεικτικά) από το Άρθρο 91 και οι οποίες, καθώς αναφέρεται στο εν λόγω άρθρο, «…….. δύνανται να εκδικάζωνται κατά τον υπό του παρόντος νόμου προ[*366]βλεπόμενον τρόπον.».
Το Άρθρο 92 προβλέπει για την επίδοση ειδοποίησης προς άρση της οχληρίας, το δε Άρθρο 93, προβλέπει για την «ακολουθητέα διαδικασία» σε περίπτωση μη συμμόρφωσης προς την ειδοποίηση για την άρση της οχληρίας. Επειδή ορισμένες διατάξεις των Άρθρων 92, 93 και 94 του νόμου τελούν μεταξύ τους σε αλληλουχία, θεωρούμε χρήσιμο να τις παραθέσουμε για σκοπούς καλύτερης κατανόησης του υπό συζήτηση θέματος.
«92. Άμα τη λήψει οιασδήποτε πληροφορίας αναφορικώς προς την ύπαρξιν οχληρίας, το συμβούλιον, εάν ικανοποιηθή διά την ύπαρξιν οχληρίας, επιδίδει διά του δημάρχου, ή ως αυτός ήθελεν ορίσει, ειδοποίησιν εις το πρόσωπον διά της πράξεως, παραλείψεως ή ανοχής του οποίου προκαλείται ή συνεχίζεται η οχληρία, ή, εάν τούτο δεν δύναται να ανευρεθή, εις τον ιδιοκτήτην ή τον κάτοχον των υποστατικών εις τα οποία προκαλείται η οχληρία, δι’ ης εντέλλεται αυτό να άρη την οχληρίαν εντός της καθοριζομένης εν τη ειδοποιήσει προθεσμίας, και να προβή εις την εκτέλεσιν τοιούτων έργων ή ενεργειών αι οποίοι ήθελον κριθή αναγκαίαι διά τον σκοπόν αυτόν:
…………………………………………………………………...
93.(1) Εάν το πρόσωπον εις το οποίον επεδόθη ειδοποίησις δυνάμει των διατάξεων του Άρθρου 92 παραλείψη να συμμορφωθή προς οιονδήποτε των απαιτήσεων αυτής εντός της καθοριζομένης εις αυτήν προθεσμίας, ή εάν η οχληρία είναι ενδεχόμενον, κατά την γνώμη του συμβουλίου ή του δημάρχου, να επαναληφθή εις τα ίδια υποστατικά, το συμβούλιον:
(α) ………………………………………………………………...
(β) δύναται να προβή εις την λήψιν δικαστικών μέτρων προς εξασφάλισιν διατάγματος διά του οποίου να υποχρεούται το εν παραλείψει πρόσωπον να άρη την οχληρίαν.
(2) Το δικαστήριο ενώπιον του οποίου εκδικάζεται κατηγορία προσαφθείσα εναντίον προσώπου τινός, ως εις την παράγραφον (β) ανωτέρω προνοείται, δύναται κατόπιν αιτήσεως άνευ ειδοποιήσεως προς τον έτερον διάδικον (ex parte) να διατάξη το εν παραλείψει πρόσωπον να λάβη αμέσως τοιαύτα μέτρα, καθοριζόμενα εις το διάταγμα, οία ήθελον κριθή [*367]αναγκαία διά την άρσιν ή αναστολήν της οχληρίας ή διά την παρεμπόδισιν δημιουργίας ή επαναλήψεώς της, μέχρι της τελικής εκδικάσεως της υποθέσεως αναφορικώς προς ην προσήφθη η κατηγορία εναντίον του τοιούτου προσώπου:
……………………………………………………………………
(3) ………………………………………………………………..
(4) Οιονδήποτε πρόσωπον εναντίον του οποίου εξεδόθη διάταγμα δυνάμει του εδαφίου (2), το οποίον παρακούει ή παραλείπει να συμμορφωθεί προς το τοιούτο διάταγμα, ανεξαρτήτως του εάν το συμβούλιον προέβη εις την εκτέλεσιν ή εξετέλεσε το τοιούτο διάταγμα, είναι ένοχον αδικήματος και υπόκειται εις ποινήν φυλακίσεως μη υπερβαίνουσαν τους έξ μήνας ή εις χρηματικήν ποινήν μη υπερβαίνουσαν τας τριακοσίας λίρας, ή εις αμφοτέρας τας ποινάς ταύτας.
94. Εάν το δικαστήριον ικανοποιηθή ότι η ισχυριζομένη οχληρία υφίσταται, ή ότι αύτη παρά το γεγονός ότι ήρθη είναι ενδεχόμενον να επαναληφθή εις τα αυτά υποστατικά, το δικαστήριον εκδίδει διάταγμα εναντίον του τοιούτου προσώπου, δι’ ου απαιτείται παρ’ αυτού να συμμορφωθή προς όλας ή οιασδήποτε των απαιτήσεων της ειδοποιήσεως ή άλλως να άρη την οχληρίαν εντός προθεσμίας καθοριζομένης εις το διάταγμα και να εκτελέση οιαδήποτε έργα αναγκαία διά τον σκοπόν αυτόν ή διάταγμα απαγορεύον την επανάληψιν της οχληρίας και διατάσσον την εκτέλεσιν οιωνδήποτε έργων αναγκαίων προς παρεμπόδισιν επαναλήψεως αυτής ή διάταγμα απαιτούν την άρσιν της οχληρίας καθώς επίσης και την παρεμπόδισιν της επαναλήψεως αυτής.
Το δικαστήριον δύναται διά διατάγματος αυτού, να επιβάλλη εις το πρόσωπον εναντίον του οποίου εξεδόθη διάταγμα, οιανδήποτε χρηματικήν ποινήν μη υπερβαίνουσαν τας τριακοσίας λίρας, ή ποινήν φυλακίσεως μη υπερβαίνουσαν τους έξ μήνας, ή αμφοτέρας τας εν λόγω ποινάς, και να εκδίδη οδηγίας διά την καταβολήν πάντων των εξόδων των δημιουργηθέντων μέχρι της ημερομηνίας της ακροάσεως της κατηγορίας, ή της εκδόσεως του διατάγματος διά άρσιν ή παρεμπόδισιν της οχληρίας.»
Αναφέρθηκε ήδη ότι η κατηγορία εναντίον του εφεσίβλητου ήταν για πρόκληση δημόσιας οχληρίας εντός των δημοτικών [*368]ορίων του Δήμου Λευκωσίας κατά παράβαση των Άρθρων 91, 92, 92Α, 93, 94, 96, 100 του περί Δήμων Νόμου 111/85 ως ετροποποιήθη.
Οι λεπτομέρειες του αδικήματος όπως εκτίθενται στο κατηγορητήριο είναι:
«Οι κατηγορούμενοι μεταξύ της 15/11/05 και μέχρι σήμερα, προκαλούν δημόσια οχληρία, λόγω της υπαίθριας αποθήκευσης αχρήστων αντικειμένων όπως σιδερένια μηχανήματα, ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, εξαρτήματα, σίδερα, καρέκλες αυτοκινήτων και άλλα σκύβαλα ή άχρηστα αντικείμενα καθώς επίσης ακαλαισθησία, επηρεάζοντας δυσμενώς τις ανέσεις των περιοίκων και δημιουργώντας εστίες τρωκτικών και ερπετών, εντός της αυλής και του υποστατικού που βρίσκεται στην οδό Σοφοκλέους 2, Φ/Σχ. 21 47.Ε.2 Σύμπλεγμα 5, Τεμάχιο 1175, ενορία Παναγίας, εντός των Δημοτικών ορίων του Δήμου Λευκωσίας.»
Η νομική βάση της πιο πάνω κατηγορίας αποκαλύπτει ότι ο Δήμος Λευκωσίας, προκειμένου να επιτύχει άρση της οχληρίας, επέλεξε να ακολουθήσει την προβλεπόμενη από τον περί Δήμων Νόμο διαδικασία των Άρθρων 91 και επόμενα υπό τον τίτλο «ΟΧΛΗΡΙΑΙ». Ο καταλογισμός ποινικής ευθύνης για παράλειψη άρσης της οχληρίας κλπ. επιτυγχάνεται μόνο στις περιπτώσεις όπου μπορεί να στοιχειοθετηθεί κατηγορία είτε με βάση το Άρθρο 93(4) είτε με βάση το Άρθρο 96 του νόμου. Στην υπό εξέταση υπόθεση η μεν κατηγορία στηρίζεται σε όλα σχεδόν τα άρθρα του περί Δήμων Νόμου που αφορούν στις οχληρίες ενώ στις λεπτομέρειες του αδικήματος δεν υπάρχουν στοιχεία τα οποία να παραπέμπουν σε παράλειψη συμμόρφωσης προς διάταγμα δικαστηρίου για άρση της οχληρίας στη βάση των οποίων θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί ποινικό αδίκημα με βάση τις προαναφερθείσες διατάξεις του νόμου.
Το πιο πάνω θέμα συνδέεται με ό,τι κυρίως απασχόλησε το πρωτόδικο δικαστήριο δηλαδή, το χαρακτήρα της διαδικασίας σε συνάρτηση προς το θέμα της νομιμότητας του εναρκτήριου τύπου της διαδικασίας. Καθώς έχει ειπωθεί, η πρωτόδικος δικαστής αποφάσισε ότι η διαδικασία ενώπιον του Δικαστηρίου για εξασφάλιση διατάγματος άρσης της οχληρίας ξεκινά και εξελίσσεται όπως προνοεί το Κεφ. 252 το οποίο εξακολουθεί να ισχύει δυνάμει του Άρθρου 140(3) του Ν. 111/85.
[*369]Ο Καν. 3 των Municipal Corporations (Nuisances) Rules καθορίζει ως ενακτήριο τύπο για την προσαγωγή υποθέσεων οχληρίας ενώπιον του Δικαστηρίου, συγκεκριμένη αίτηση και όχι το ποινικό έντυπο αρ. 7. Το περιεχόμενο της αίτησης αυτής καθορίζεται στο Παράρτημα του Κεφ. 252, στον Τύπο αρ. 1, (Form No. 1).
Παρόμοιο θέμα εξετάστηκε στην Cleovoulou (ανωτέρω) στην οποία λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«A careful perusal of the contents of the above sections read together cannot lead to a construction that the relevant provisions in the rules are repugnant to the law. S.93(1)(b) clearly speaks of judicial proceedings to be taken. The use of the word “charge” in sub-section (2) cannot be interpreted as meaning that such proceedings are proceedings of a criminal nature. No criminal offence is created under section 93 entailing punishment. What the Court is empowered to do is to issue an order directing a person, who has failed to comply with a notice served on him unders s.92 to abate the nuisance and if he fails to comply with such order then an offence is committed under sub-section (4) of s.93 subjecting the offender to the sentence contemplated thereunder and also under section 96.
The object of Rules 3 and 4 of the Municipal Corporations (Nuisances) Rules is to give effect to the provisions of s.93(1) and (2) for presenting a person causing nuisance before the Court with the object of securing an abatement of the nuisance. Then such proceedings come to an end with the issue of an order and failure to comply with such an order renders the person non-complying guilty of a criminal offence for disobeying the order of the Court. There is no doubt under the provisions of the law that any violation of the provisions of the law renders also a person liable to pure under the Criminal Procedure Law in which case all the prerequisites of a criminal prosecution and the rules regarding the burden of proof and evidence have to be applied. This is however an alternative procedure to that contemplated by sections 92 and 93 of the Law and Rules 3 and 4 of the Municipal Corporations (Nuisances) Rules.
In the result the finding of the learned trial Judge that the Rules can have no application in the present case is wrong.»
Οι Municipal Corporations (Nuisances) Rules δημοσιεύθηκαν [*370]αρχικά το 1930 και εκδόθηκαν με βάση τις πρόνοιες του Municipal Corporations Law 1930 ο οποίος με όλες τις μεταγενέστερες τροποποιήσεις του ενσωματώθηκε στην αναθεωρημένη έκδοση των Νόμων της Κύπρου του 1949 ως Κεφ. 252. Οι Municipal Corporations (Nuisances) Rules επανεκδόθηκαν με βάση το Άρθρο 154 του Municipal Corporations Law Cap. 252. Στην τελευταία αναθεώρηση των Νόμων της Κύπρου πριν την Ανεξαρτησία ενσωματώθηκε ο Municipal Corporations Law Cap. 240 ο οποίος, με βάση το Άρθρο 188.2 του Συντάγματος έπαυσε να ισχύει και αναβίωσε με βάση το Nόμο 64/64 και επανάκτησε την ισχύ του μέχρι που αντικαταστάθηκε από τον περί Δήμων Νόμο, Νόμος 111/85.
Οι Municipal Corporations (Nuisances) Rules ουδέποτε ακυρώθηκαν ή αντικαταστάθηκαν με νέους κανονισμούς και καθώς έχει αποφασισθεί στην Cleovoulou, οι εν λόγω κανονισμοί εξακολουθούν να βρίσκονται σε ισχύ δυνάμει συνδυασμού των Άρθρων 11 και 2 του περί Ερμηνείας Νόμου Κεφ. 1 εφόσον δεν αντιβαίνουν ούτε είναι ultra vires των διατάξεων του Nόμου 111/85, ως έχει τροποποιηθεί. Από τη στιγμή που ο Δήμος Λευκωσίας επέλεξε να προχωρήσει στην άρση της οχληρίας με βάση τις σχετικές διατάξεις του Nόμου 111/85, όφειλε να ακολουθήσει και τη διαδικασία που προβλέπουν οι προαναφερόμενοι κανονισμοί οι οποίοι τυγχάνουν εφαρμογής ειδικά γι’ αυτές τις περιπτώσεις.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ του εφεσίβλητου.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ του εφεσίβλητου.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο